Του Γιάννη Παπία
Όσο περισσότερο περνάει ο καιρός από το συνέδριο του ΣΥΝ τόσο και περισσότερο η πολιτική του ηγεσία αλλά και ο ίδιος ο πρόεδρος του Αλ. Αλαβάνος αρχίζουν να φαλτσάρουν όχι προς τα αριστερά αλλά προς την κεντροαριστερά. Οι προσδοκίες όσων πίστεψαν ότι με την αλλαγή της ηγεσίας του κόμματος θα είχαμε και μια αυτόματη μετατόπιση του προς τα αριστερά, μέρα με την μέρα αρχίζουν να βρίσκουν τοίχο.
Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο Αλ. Αλαβάνος δήλωσε ότι θεωρεί το χώρο του ΠΑΣΟΚ σαν την μεγάλη αριστερά και από την άλλη ότι «δεν θα είναι αυτός που θα βάλει ταφόπλακα στην κεντροαριστερά». Η θέση του ΣΥΝ στο ζήτημα των συνεργασιών για τις νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές φέρνει λίγο από χρησμό της Πυθίας. Στους μεγάλους δήμους και νομαρχίες δεν πρόκειται να κάνει παιχνίδια με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ όπως λέει, αλλά στους μικρότερους δήμους «θα αποφασίσουν οι τοπικές κοινωνίες». Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι μπορεί να υποστηριχτούν και υποψήφιοι όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ αλλά και από τη ΝΔ!
Ο ΣΥΝ έχει σήμερα δέκα δημάρχους, δύο νομάρχες και περίπου 450 συμβούλους στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης ως αποτέλεσμα της συνεργασίας του κυρίως με το ΠΑΣΟΚ στις δημοτικές του 2002. « Ο Αλέκος δεν είναι αφελής να κόψει γέφυρες στο επίπεδο της αυτοδιοίκησης για να κερδίσει δήθεν εύσημα αριστεροφροσύνης» δηλώνει με νόημα στενός συνεργάτης του Α.Αλαβάνου ( ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 14.1.05 ) Όμως είναι η λογική της κεντροαριστεράς που κάνει το ΣΥΝ να αγκομαχάει να μπει στη βουλή, καθώς μεγάλα τμήματα της κοινωνίας τον βλέπουν σαν συμπλήρωμα του ΠΑΣΟΚ και όχι σαν ένα αριστερό κόμμα με συνέπεια και δυναμική.
Η διαρκής επίκληση της απεύθυνσης στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ είναι χωρίς νόημα αν εξαντλείται στην Μ.Φραγκιαδάκη.
Η βάση του ΠΑΣΟΚ δεν έχει κερδηθεί τόσα χρόνια, ακριβώς γιατί η πολιτική του ΣΥΝ είναι συμβιβαστική και χωρίς προοπτική.
Σε ηγετικό επίπεδο κομμάτια του ΠΑΣΟΚ που να κινούνται στα αριστερά δεν υπάρχουν. Εκτός αν υπονοούνται η « Αριστερή Πρωτοβουλία » του Γ.Παναγιωτακόπουλου ή το «Ρεύμα Κοινωνικής Αριστεράς» του Α.Κοτσακά που αμφότερα στηρίζουν τον Γ.Παπανδρέου και την πολιτική του.
Για το αγροτικό, η θέση που βγήκε δια στόματος του προέδρου ήταν “το κλείσιμο των δρόμων δεν το θέλει κανείς, ούτε καν οι αγρότες“. Αυτή η θέση σε συνδυασμό με τις προτάσεις για «αναδιάρθρωση της παραγωγής» αντανακλούν όχι αριστερή στάση αλλά πολιτική διαχείρισης του συστήματος και σαμποταρίσματος του αγώνα των αγροτών, ιδιαίτερα όταν δεν προτείνεις εναλλακτικό τρόπο πάλης στους αγρότες, παρά ουσιαστικά υποταγή στην κυβέρνηση. Τα μεγάλα λόγια του ΣΥΝ για αριστερή στροφή, χάθηκαν στην πρώτη κιόλας κινητοποίηση που χρειάσθηκε ο ΣΥΝ να πάρει θέση.
