Δημοσιεύουμε μετάφραση της συνέντευξης που έδωσε στο Internationalist Standpoint η Ρόζμαρι Ντοντ (Rosemary Dodd), η οποία είναι μέλος της τάσης «Reform & Revolution» (Μεταρρύθμιση και Επανάσταση) του DSA, της μεγαλύτερης αριστερής οργάνωσης στις ΗΠΑ.
- 2 χρόνια μετά την ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν, πώς βλέπει η εργατική τάξη στις ΗΠΑ τη διακυβέρνησή του;
Ο Μπάιντεν είχε χαμηλή δημοτικότητα στο μεγαλύτερο μέρος της προεδρίας του, κινούμενος περίπου στο 40%, ενώ είχε πέσει μέχρι και στο 36%. Αυτό δεν είναι τόσο χαμηλό όσο τα ποσοστά αποδοχής που είχε ο Τραμπ, αλλά και πάλι δεν είναι καλό. Από τον Οκτώβριο του 2021, περισσότερα από τα δύο τρίτα των Αμερικανών πιστεύουν ότι η χώρα κινείται σε λάθος κατεύθυνση. Οι μισθοί δεν αυξάνονται όσο και ο πληθωρισμός, τα προσωρινά μέτρα στήριξης για την πανδημία έχουν τελειώσει, το δικαίωμα στην άμβλωση δέχεται επίθεση και υπάρχει μια τεράστια στεγαστική κρίση, με όλο και περισσότερους ανθρώπους να κοιμούνται στους δρόμους.
Όταν ο Μπάιντεν ανέλαβε τα καθήκοντά του, πολλοί άνθρωποι ανακουφίστηκαν που ξεφορτώθηκαν τον Τραμπ, και αρχικά έφερε κάποιες μικρές βελτιώσεις για τους ανθρώπους της εργατικής τάξης. Ωστόσο, το φιλόδοξο πρόγραμμά του «Build Back Better» (στμ: νομοσχέδιο του 2020-2021 που αφορούσε μεγάλες δημόσιες επενδύσεις) δεν πέρασε από το Κογκρέσο, παρόλο που και τα δύο σώματα ελέγχονταν από τους Δημοκρατικούς μέχρι τις ενδιάμεσες εκλογές. Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που η κυβέρνησή του έκανε κάτι για την κοινωνία, πέρα από κάποια προοδευτικά προεδρικά διατάγματα (για παράδειγμα, η διαγραφή μέρους του χρέους των φοιτητών που έχει κολλήσει στα δικαστήρια). Τώρα που οι Ρεπουμπλικάνοι ελέγχουν τη Βουλή των Αντιπροσώπων, η ψήφιση νομοθεσίας που μπορεί να υλοποιήσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις είναι εξαιρετικά απίθανη. Υπάρχει επίσης ένα κλίμα –ίσως ακόμη μειοψηφικό και προς το παρόν εκφράζεται μόνο από τον Τραμπ και τους δεξιούς– ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία επιδεινώνει την κρίση του κόστους ζωής και ότι οι εργαζόμενοι στις ΗΠΑ δεν θα έπρεπε να πληρώνουν τις τεράστιες στρατιωτικές δαπάνες του Μπάιντεν.
Αυτή τη στιγμή, φαίνεται ότι τίποτα δεν γίνεται υπέρ των αναγκών των εργαζομένων. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι, ακόμη και υποστηρικτές των Δημοκρατικών, αισθάνονται ότι ο Μπάιντεν είναι πολύ ηλικιωνμένος και δεν μπορεί να φέρει σε πέρας τα καθήκοντά του. Προς το παρόν, φαίνεται ότι οι επικρατέστεροι υποψήφιοι για τις προεδρικές εκλογές του 2024 είναι ο Μπάιντεν και ο Τραμπ, δύο αρκετά αντιδημοφιλείς πολιτικοί. Υπάρχει η ανησυχία ότι με τον Τραμπ να ισχυρίζεται ψεύτικα ότι θέλει να προστατεύσει την κοινωνική ασφάλιση και την υγειονομική περίθαλψη και να αποτρέψει τον «Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη Ρωσία», θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε μια άλλη προεδρία Τραμπ.
- Το DSA απέκτησε μεγάλη επιρροή και μπήκαν χιλιάδες μέλη στις γραμμές του τα τελευταία χρόνια. Πώς συνέβη αυτό και ποια είναι η κατάσταση τώρα;
Μετά από δεκαετίες υποχώρησης, το κίνημα Occupy και στη συνέχεια οι δύο προεκλογικές εκστρατείες του Μπέρνι Σάντερς αναζωογόνησαν την Αριστερά στις ΗΠΑ. Το DSA μπόρεσε να καλύψει ένα κενό και να προσελκύσει ριζοσπαστικοποιημένους εργαζόμενους και νέους, φτάνοντας από μια οργάνωση μερικών χιλιάδων να έχει πλέον περισσότερα από 90.000 μέλη. Ο κόσμος ήθελε επίσης να οργανωθεί ενάντια στις ακροδεξιές πολιτικές της κυβέρνησης Τραμπ και το DSA κατάφερε να κερδίσει μέρος αυτής της διάθεσης. Έχουμε αρκετά αναγνωρίσιμα στελέχη σε όλη τη χώρα, πολυάριθμους εκλεγμένους σε τοπικά συμβούλια και έχουμε παίξει καθοριστικό ρόλο σε διάφορους αγώνες, από εργατικά ζητήματα μέχρι πρωτοβουλίες για ψηφοφορίες υπέρ του δικαιώματος της άμβλωσης.
Ωστόσο, το DSA προσπαθεί ακόμα να βρει τον βηματισμό του με την κυβέρνηση Μπάιντεν – υπάρχουν αποχωρήσεις μελών, 12.000 μεταξύ Αυγούστου 2021 και Νοεμβρίου 2022 (δείτε το tweet από ένα ηγετικό στέλεχος παρακάτω), και πολλές τοπικές οργανώσεις δεν είναι πολύ ενεργές. Κάποια από αυτά οφείλονται σε παράγοντες που δεν μπορούμε να ελέγξουμε: η πανδημία ήταν ένα χτύπημα στην οργανωτική δουλειά, το μείγμα των επιχειρούμενων νεοκεϋνσιανών μεταρρυθμίσεων και των πιο συντηρητικών πολιτικών της κυβέρνησης Μπάιντεν προκάλεσε σύγχυση σε αρκετό κόσμο ως προς το πώς να αντιδράσουν και υπήρξε μια «κοιλιά» των μαζικών κινημάτων μετά την εξέγερση του Black Lives Matter.
Αλλά μερικές από τις κρίσεις που αντιμετωπίζει το DSA προέρχονται από το εσωτερικό του. Είχαμε αρκετούς εκλεγμένους αντιπροσώπους μας ψηφίζουν απαράδεκτα μέτρα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας σε εθνικό επίπεδο ως επί το πλείστον δεν συνδέονται με την οργάνωση, αλλά είναι κοντά στο Δημοκρατικό Κόμμα.
Το ηγετικό μας όργανο, η Εθνική Πολιτική Επιτροπή (ΕΠΕ – NPC), δεν μπόρεσε να συνεργαστεί ή να θέσει τους εκλεγμένους προ των ευθυνών τους. Μέχρι πρόσφατα, κυριαρχούνταν από τις πιο μετριοπαθείς δυνάμεις του DSA, οι οποίες εξακολουθούν να βρίσκονται στα αριστερά του Μπέρνι Σάντερς. Όταν ο Σάντερς μιλάει για «σοσιαλισμό», αναφέρεται στη Δανία ή τη Σκανδιναβία. Αντίθετα, η πιο μετριοπαθής πτέρυγα του DSA είναι ρεφορμιστές που εξακολουθούν να έχουν ένα όραμα και πέρα από τον καπιταλισμό. Αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να έρθουν σε ρήξη με το Δημοκρατικό Κόμμα άμεσα. Δεν θέλουν να έρθουν σε καμία αντιπαράθεση με τους φιλελεύθερους ηγέτες των συνδικάτων. Μετά από κάποιες παραιτήσεις, υπάρχει ένα αδιέξοδο στην ΕΠΕ. Όμως το Συνέδριο για την εκλογή νέου οργάνου θα γίνει τον ερχόμενο Αύγουστο.
Κατά τη γνώμη μου, η οργάνωση δεν παίρνει πολλές πρωτοβουλίες για τη δημιουργία μαζικών κινημάτων, όπως για παράδειγμα για τις αμβλώσεις. Παρόλο που δεν μπορούμε να υποκαταστήσουμε τις εξεγέρσεις από τα κάτω, είμαστε αρκετά μεγάλοι για να αποτελέσουμε έναν σημαντικό παράγοντα στις εξελίξεις. Ωστόσο, χωρίς μια αποφασισμένη ηγεσία που θέλει να χρησιμοποιήσει την κινηματική δύναμη της οργάνωσης, απομένει μόνο στις τοπικές οργανώσεις του DSA στις διάφορες πόλεις να προσπαθήσουν να έχουν κάποιο αντίκτυπο.
Αλλά το εργατικό κίνημα που προσπαθεί να αναγεννηθεί δίνει ελπίδες. Σε γενικές γραμμές, τα συνδικάτα στις ΗΠΑ εξακολουθούν να βρίσκονται σε πτώση και τα μέλη τους συνολικά μειώνονται (γύρω στο 10% των εργαζομένων είναι συνδικαλισμένοι). Ωστόσο, υπήρξαν πολύ σημαντικές προσπάθειες συνδικαλισμού στα Starbucks, την Amazon και άλλες. Οι Teamsters και οι United Auto Workers εξέλεξαν πρόσφατα νέους προέδρους που έχουν διαθέσεις για απεργιακές δράσεις. Ενώ το DSA ως οργάνωση μπορεί να μην παίζει τον μεγαλύτερο δυνατό ρόλο, τα μέλη του DSA βρίσκονται στον πυρήνα πολλών από αυτές τις προσπάθειες. Νομίζω ότι αναδεικνύεται μια νέα γενιά ακτιβιστών της εργατικής τάξης που στρέφεται προς τις σοσιαλιστικές ιδέες και αποκτά εμπειρία από τη δράση στους χώρους εργασίας. Δεν θέλω να υπερβάλλω με τους αριθμούς, αλλά νομίζω ότι ποιοτικά, αυτό είναι σημαντικό.
- Ποιες είναι οι τρέχουσες συζητήσεις και διαμάχες που συμβαίνουν στο εσωτερικό του DSA;
Το κλειδί για την εκρηκτική ανάπτυξη του DSA ήταν ότι αποτελεί μια σοσιαλιστική οργάνωση-ομπρέλα αρκετά πλατιά, που περιλαμβάνει από σοσιαλδημοκράτες τύπου Μπέρνι Σάντερς μέχρι αναρχικούς και μαρξιστές, οπότε υπάρχουν φυσικά πολλές διαμάχες. Μία από τις κύριες είναι το ποια θα πρέπει να είναι η σχέση μας με το Δημοκρατικό Κόμμα και ποιος πρέπει να είναι ο στόχος μας όσον αφορά τη δημιουργία ενός νέου, ανεξάρτητου σοσιαλιστικού κόμματος. Τα πιο συντηρητικά μέλη του DSA που είναι υπέρ της «αναπροσαρμογής» του Δημοκρατικού Κόμματος σε εργατικό κόμμα, ή που τουλάχιστον θέλουν να αναβάλουν το ζήτημα της δημιουργίας ενός νέου κόμματος για το αόριστο μέλλον (και έτσι είναι εκ των πραγμάτων υπέρ της αναπροσαρμογής), ελέγχουν σήμερα πολλές από τις βασικά πόστα της οργάνωσης. Ως εκ τούτου, παρόλο που ψηφίσαμε δημοκρατικά να κινηθούμε στην κατεύθυνση της συγκρότησης ενός νέου κόμματος στο συνέδριο του 2019, δεν έχει υπάρξει κανένα προχώρημα προς αυτή την κατεύθυνση.
Μια άλλη μεγάλη συζήτηση αφορά την εκλογική στρατηγική και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να σχετιζόμαστε με τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας. Πολλοί στο DSA φοβούνται ότι θα υπάρχει αποξένωση από τους εκλεγμένους μας αν υιοθετήσουμε μια πολύ κριτική στάση. Άλλοι, ιδιαίτερα οι αναρχικοί, πιστεύουν ότι είναι χάσιμο χρόνου να κατεβαίνουν οι σοσιαλιστές στις εκλογές. Άλλοι, όπως εγώ και η τάση μας, η «Μεταρρύθμιση & Επανάσταση», πιστεύουμε ότι οι εκλογικές εκστρατείες είναι ένα ζωτικό στοιχείο για το χτίσιμο του σοσιαλιστικού κινήματος, αλλά ότι, για να είμαστε αποτελεσματικοί, πρέπει να εκλέγουμε τους αντιπροσώπους μας σε μια ταξική βάση και να είναι υπόλογοι.
Γίνονται επίσης πολλές συζητήσεις για διεθνή θέματα. Πολλά μέλη του DSA δίνουν μικρή σημασία στη διεθνιστική σκοπιά του σοσιαλισμού. Ένα σημαντικό μέρος του DSA, συμπεριλαμβανομένων κάποιων συντρόφων που συνήθως βρίσκονται στα αριστερά του DSA, υποστηρίζουν στην πράξη την πολιτική της κυβέρνησης Μπάιντεν στον πόλεμο στην Ουκρανία. Συχνά –κατανοώντας την ανησυχία για τα δεινά του ουκρανικού λαού και το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση– καταλήγουν να υποστηρίζουν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και τις ενέργειες που προωθούν ο Μπάιντεν και οι Δημοκρατικοί.
Υπάρχουν επίσης πολλοί στο DSA, ιδιαίτερα στη Διεθνή μας Επιτροπή, οι οποίοι υιοθετούν μια άκριτη στάση απέναντι σε κυβερνήσεις που θεωρούνται ότι αντιστέκονται στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, για παράδειγμα της Βενεζουέλας ή της Βόρειας Κορέας. Υπάρχει η αντίληψη ότι οι σοσιαλιστές στις ΗΠΑ πρέπει απλώς να στηρίζουν τις αριστερές δυνάμεις στον «παγκόσμιο Νότο» που κερδίζουν υποστήριξη, όπως ο Λούλα και το PT στη Βραζιλία.
Αν και συμφωνώ μαζί τους ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι σήμερα η μεγαλύτερη απειλή, το σημείο εκκίνησης για τους σοσιαλιστές θα πρέπει να είναι η αλληλεγγύη με τη διεθνή εργατική τάξη και όχι η υποστήριξη κάποιων καθεστώτων μόνο και μόνο επειδή είναι καλύτερα από τις ΗΠΑ ή αριστερών δυνάμεων που αποδεδειγμένα εφαρμόζουν φιλοκαπιταλιστικές πολιτικές.
- Διαβάζουμε ότι η Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ (AOC) και άλλοι γερουσιαστές απέχουν ή ψηφίζουν υπέρ των στρατιωτικών εξοπλισμών και των αντεργατικών μέτρων. Ποια ήταν η αντίδραση των μελών του DSA;
Πολύς θυμός, αλλά και αβεβαιότητα για το πώς να αντιδράσουμε. Έχουμε τέσσερα μέλη στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Έγινε μια ψηφοφορία σχετικά με τη χρηματοδότηση του ισραηλινού στρατού και ένας από τους εκπροσώπους μας, ο Τζαμάαλ Μπόουμαν, ψήφισε υπέρ, ενώ η AOC απείχε. Επιπλέον, οι εκπρόσωποί μας ψηφίζουν σταθερά υπέρ των στρατιωτικών εξοπλισμών για τον «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων» του Μπάιντεν στην Ουκρανία. Πιο πρόσφατα, τρεις από τους τέσσερις αντιπροσώπους μας ενώθηκαν με τα δύο κυρίαρχα κόμματα για να σπάσουν μια πιθανή απεργία των σιδηροδρομικών, ψηφίζοντας υπέρ μιας βαθιά αντιλαϊκής σύμβασης για τους εργαζόμενους. Αυτό έγινε με τις ευλογίες των ηγετών των συνδικάτων, προκειμένου να γίνουν κάποιοι κοινοβουλευτικοί ελιγμοί. Αυτοί οι ελιγμοί απέτυχαν πλήρως, οπότε οι σοσιαλιστές κατέληξαν να ψηφίσουν την απαγόρευση μιας απεργίας χωρίς κανένα όφελος για τους εργαζόμενους.
Πολλοί στην οργάνωση θεωρούν ότι αυτό αποτελεί κόκκινη γραμμή και ότι οι εκπρόσωποι αυτοί (όλοι εκτός από τη Rashida Talib, η οποία ψήφισε κατά της επιβολής της σύμβασης) θα πρέπει να απομακρυνθούν. Άλλοι ανησυχούν ότι η αποπομπή των πιο γνωστών μελών μας θα ήταν ένα καταστροφικό πλήγμα για το DSA και θα προκαλούσε περισσότερο κακό παρά καλό. Η ΕΠΕ μας εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία διαφωνεί με την ψηφοφορία και διοργάνωσε μια διαδικτυακή συνάντηση για τη σύμβαση σιδηροδρόμων, στην οποία δεν ζητήθηκε από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους να εξηγήσουν τη θέση τους. Επίσης, στην εκδήλωση ήταν αρκετοί ομιλητές που δικαιολογούσαν αυτήν την ψήφο και μόνο ένας ομιλητής που ήταν επικριτικός. Αυτό δεν είναι επαρκές.
Αντί για άμεση αποπομπή των αντιπροσώπων, θα πρέπει να πραγματοποιηθεί μια πραγματική συζήτηση-εκδήλωση, όπου οι αντιπρόσωποι θα ακούσουν την κριτική της οργάνωσής μας και θα κληθούν να εξηγήσουν τις ψήφους τους. Η κριτική αλλά ακόμη και η απομάκρυνσή τους θα πρέπει να «βρίσκονται στο τραπέζι», αλλά μόνο ως μέρος μιας διαδικασίας που θα είναι εκπαιδευτική για τα μέλη μας και θα δώσει σε αυτούς τους εκπροσώπους μια ευκαιρία να επανέλθουν στην πολιτική γραμμή της οργάνωσής μας. Κάτι τέτοιο δεν αναμένουμε να συμβεί με τη σημερινή ηγεσία, δυστυχώς, και είναι πιθανό να δούμε περισσότερες προβληματικές ψήφους στο μέλλον.
- Συζητιέται δημόσια η προοπτική ενός νέου εργατικού κόμματος στις ΗΠΑ, ενάντια στους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους; Ποια θεωρείς ότι πρέπει να είναι η θέση των αριστερών οργανώσεων και ποιες πρωτοβουλίες πρέπει να πάρουν;
Παρόλο που δεν θα ακουστεί ποτέ στις ειδήσεις των κυρίαρχων ΜΜΕ και οι περισσότεροι σχολιαστές στα μέσα θεωρούν την ιδέα ενός τρίτου κόμματος «περιθωριακή», λίγο περισσότεροι από τους μισούς Αμερικανούς είναι δυσαρεστημένοι και με τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους και πιστεύουν ότι χρειαζόμαστε ένα τρίτο κόμμα. Φυσικά, κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους είναι δεξιών αντιλήψεων, αλλά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να προσελκυστούν από ένα σοσιαλιστικό ή εργατικό κόμμα, αν το έβλεπαν αξιόλογο. Όπως ανέφερα προηγουμένως, μία από τις βασικές διαφωνίες στο DSA είναι το αν πρέπει ή όχι να δημιουργηθεί ένα νέο κόμμα ανεξάρτητο από τα δύο κόμματα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων. Είμαστε η τρίτη μεγαλύτερη σοσιαλιστική οργάνωση στην ιστορία των ΗΠΑ και σήμερα υπάρχουν οι καλύτερες προϋποθέσεις για την ίδρυση ενός νέου κόμματος.
Με μερικές αξιοσημείωτες τοπικές εξαιρέσεις, όπως η Robin Wonsley στη Μινεάπολη, οι περισσότεροι υποψήφιοι του DSA που εκλέγονται εξακολουθούν να κατεβαίνουν υποψήφιοι με το ψηφοδέλτιο των Δημοκρατικών. Η πολιτική παρέμβαση στο πλαίσιο του Δημοκρατικού Κόμματος, η υιοθέτηση μιας τακτικής «και εντός και εκτός» και η επιδίωξη πρόσκαιρων οφελών από το να το «παίζεις καλός», επηρεάζει σημαντικά τους πιο προβεβλημένους εκπροσώπους του DSA, γεγονός που με τη σειρά του επηρεάζει και την υπόλοιπη οργάνωση. Οι αντιπρόσωποι μας στο Κογκρέσο είναι γενικά απρόθυμοι να κάνουν ανοιχτή εκστρατεία για την ανάγκη ενός νέου σοσιαλιστικού κόμματος ή να προσφέρουν μια σοβαρή εναλλακτική λύση στους Δημοκρατικούς. Η AOC έχει δηλώσει ότι θα υποστηρίξει «με ενθουσιασμό» τον Μπάιντεν, αν είναι υποψήφιος το 2024.
Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις στο DSA όσον αφορά τη συγκρότηση ενός κόμματος:
- η «αναπροσαρμογή» του Δημοκρατικού Κόμματος, η οποία δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ
- η μη-συζήτηση για ένα νέο κόμμα μέχρι να μεγαλώσει σημαντικά το DSA
- η χρησιμοποίηση του DSA ως ένα «υποκατάστατο κόμματος», δηλαδή το να λειτουργεί ως κόμμα, όπως το να κατεβαίνει στις εκλογές, χωρίς στην πραγματικότητα να γίνει κόμμα
- η στρατηγική της «καθαρής ρήξης», η οποία υποστηρίζει την άμεση αποδέσμευση από το Δημοκρατικό Κόμμα
- και η στρατηγική της «βρώμικης ρήξης», η οποία υποστηρίζει τη συμμετοχή ενίοτε στα ψηφοδέλτια των Δημοκρατικών, ενώ προετοιμάζουμε τις δικές μας ανεξάρτητες δομές, αποσπώντας έτσι όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους της εργατικής τάξης από το Δημοκρατικό Κόμμα, όταν δημιουργηθεί το δικό μας κόμμα.
Ενώ πιστεύω ότι η στρατηγική της «βρώμικης ρήξης» είναι η καλύτερη, δυστυχώς ορισμένοι υποστηρικτές αυτής της λογικής διαφωνούν στην πραγματικότητα στην υιοθέτηση συγκεκριμένων βημάτων για να προετοιμαστεί αυτή. Σε πολλά μέρη στις ΗΠΑ, είναι πραγματικά εξαιρετικά δύσκολο να κατέβεις στις εκλογές αν δεν ανήκεις σε ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα, και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους τόσοι πολλοί υποψήφιοι του DSA κατεβαίνουν με το ψηφοδέλτιο των Δημοκρατικών. Αλλά το γεγονός ότι η τακτική συμμετοχής στο ψηφοδέλτιο των Δημοκρατικών σε ορισμένες περιπτώσεις είναι δικαιολογημένη, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να χτίσουμε ένα ανεξάρτητο προφίλ και να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο για την ανάγκη ενός νέου κόμματος.
Κάτι τέτοιο θα περιλάμβανε να επιλεχθούν οι κατάλληλες περιφέρειες όπου μπορούμε να κατεβάσουμε υποψηφίους του DSA ανεξάρτητα από το Δημοκρατικό Κόμμα, να βάλουμε τους υποψηφίους μας να κατέβουν ξεκάθαρα ως σοσιαλιστές σε αντίθεση με το κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος και να βάλουμε τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας σε εθνικό επίπεδο να εγκαταλείψουν την «Προοδευτική Συμμαχία» και να σχηματίσουν μια «Σοσιαλιστική Συμμαχία» που θα ψηφίζει ως μπλοκ και θα λογοδοτεί στην εκλεγμένη ηγεσία του DSA. Μια τέτοια προσέγγιση θα μπορούσε πραγματικά να ενώσει τους υποστηρικτές της «καθαρής ρήξης», της «βρώμικης ρήξης» και του «κομματικού υποκατάστατου» (που αναφέρθηκαν παραπάνω). Στην τοπική οργάνωση του DSA της Νέας Υόρκης, μια ομάδα μελών που τάσσονται υπέρ της «βρώμικης ρήξης» προσπάθησε να περάσει ένα ψήφισμα με τίτλο «1-2-3-4», το οποίο θα αποτελούσε προχώρημα όσον αφορά τη λογοδοσία των εκλεγμένων. Έχασε, αλλά έδωσε το έναυσμα για μια σημαντική συζήτηση που αναμφίβολα θα συνεχιστεί στο συνέδριο αυτό το καλοκαίρι.
Εκτός από αυτά τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τις εκλογές, τα μέλη του DSA πρέπει να προετοιμαστούν και να εκπαιδευτούν για την ανάγκη ενός νέου κόμματος. Ένας λόγος για τον οποίο η στρατηγική της «καθαρής ρήξης» είναι λανθασμένη είναι ότι μεγάλα τμήματα της οργάνωσής μας δεν είναι ακόμη πεπεισμένα ότι ένα νέο κόμμα θα μπορούσε να σταθεί από μόνο του. Θεωρώ επίσης ότι ένα νέο κόμμα δεν θα πρέπει να αποτελείται μόνο από τις δυνάμεις που ανήκουν ήδη στο DSA, αλλά και από άλλες αριστερές οργανώσεις, συνδικάτα και ανθρώπους της εργατικής τάξης. Ακόμη και αν οι πιο έμπειροι και ενεργοί άνθρωποι στο DSA προχωρήσουν σε ρήξη, πρέπει να πάρουμε με το μέρος μας τους ακτιβιστές σε συνδικάτα, στο κίνημα για τα δικαιώματα των γυναικών και των ομοφυλοφίλων, στο περιβαλλοντικό κίνημα, στο αντιρατσιστικό κίνημα και στην ευρύτερη εργατική τάξη για να υποστηρίξουν και να χτίσουν ένα νέο κόμμα. Και αυτό δεν πρόκειται να συμβεί αν η οργάνωσή μας και τα πιο γνωστά μέλη μας δεν προβάλλουν την υπόθεση της πολιτικής ανεξαρτησίας.
