Γιατί η Αφρική ακόμα και σήμερα θεωρείται το συνώνυμο της φτώχειας, των πολέμων, των δικτατοριών και της προσφυγιάς;
Η κοινωνική βάση όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η Αφρικανική ήπειρος, είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Γιατί αυτό το σύστημα βάζει τα κέρδη πάνω από τα πάντα.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ΟΗΕ ο πλουτοπαραγωγικός πλούτος της Αφρικανικής ηπείρου έφτανε για να θρέψει τους κατοίκους αυτής της ηπείρου, κι ακόμα 10 φορές περισσότερους!
Όμως η παράνοια του καπιταλισμού έχει καταδικάσει μια τόσο πλούσια ήπειρο να καταγράφεται ως η περιοχή των πιο φτωχών κατοίκων όλου του πλανήτη που αδυνατούν ακόμα και τις βασικές τους ανάγκες να καλύψουν. Η «συμμορία» μερικών 10άδων πολυεθνικών, με την συνεργασία των ντόπιων διεφθαρμένων καπιταλιστών πολιτικών που ελέγχουν τις κυβερνήσεις των αφρικανικών χωρών, έχουν κατακλέψει τον πλούτο αυτής της ηπείρου. Αυτή είναι η μια όψη.
Η άλλη όψη, είναι οι διαρκείς πόλεμοι, οι εθνικές και οι θρησκευτικές συγκρούσεις. Κληρονομιά όλα τους της ιμπεριαλιστικής αποικιοκρατίας.
Το παράδειγμα της ιστορίας της Νιγηρίας είναι πολύ χαρακτηριστικό. Σήμερα ακόμα οι συγκρούσεις μεταξύ Μουσουλμάνων και Χριστιανών Νιγηριανών συχνά-πυκνά καταλήγουν σε λουτρό αίματος.
Όταν οι Βρετανοί αποικιοκράτες δημιούργησαν το κράτος που λέγεται σήμερα Νιγηρία, το πρώτο πράγμα που είχαν στο μυαλό τους ήταν να εξασφαλίσουν ότι ένα για πάντα υπάκουο παιδί τους θα γεννιόταν. Έτσι μόνο θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα στο μέλλον. Η δημιουργία του κράτους της Νιγηρίας ήταν στην πραγματικότητα μια από τα πάνω συγκόλληση 250 διαφορετικών εθνοτήτων, με 33 διαφορετικές γλώσσες, με διαφορετικό πολιτισμό, θρησκεία, οι οποίες ποτέ μα ποτέ δεν ρωτήθηκαν για τις δικές τους επιθυμίες. Εκεί βρίσκεται η ρίζα όλων των αντιθέσεων που επιβιώνουν μέχρι σήμερα.
Την ίδια ώρα οι αποικιοκράτες ανέπτυσσαν σχέσεις εύνοιας με εκείνες τις εθνικές ή θρησκευτικές ομάδες που τους εξασφάλιζαν τα συμφέροντα τους, υποστηρίζοντας ανοικτά ή μισο-καλυμμένα, την στυγνή καταπίεση όλων των υπόλοιπων.
Αυτή είναι η ιστορία όμως και ολόκληρης της ηπείρου. Οι ιμπεριαλιστές αποικιοκράτες δημιούργησαν τα αφρικανικά κράτη βάζοντας πάνω από όλα τα δικά τους και μόνο αυτά, συμφέροντα.
Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της αποικιοκρατίας μέχρι τα μέσα του προηγούμενου αιώνα και της νεοαποικιοκρατίας σήμερα;
Για να είμαστε ειλικρινείς οι διαφορές κατά βάση δεν είναι μεγάλες.
Την εποχή της αποικιοκρατίας, οι κυβερνώντες των αποικιών κατευθύνονταν απευθείας και απροκάλυπτα από τους ιμπεριαλιστές-αποικιοκράτες.
Τα κινήματα ανεξαρτησίας έδιωξαν μεν τις λευκές μειοψηφίες των αποικιοκρατών, όμως στην πραγματικότητα είχαμε μια αλλαγή «θεών». Τις λευκές μειοψηφίες αντικατέστησαν μαύρες. Οι λευκοί «θεοί» έγιναν μαύροι. Αλλά ο πραγματικός οικονομικός και πολιτικός έλεγχος αυτών των χωρών δεν άλλαξε χέρια.
Όποιος ταξιδέψει από άκρη σε άκρη την Αφρικανική ήπειρο, θα ανακαλύψει ότι οι ίδιες πολυεθνικές που κατακλέβουν τον πλουτοπαραγωγικό πλούτο στη Νιγηρία, κάνουν το ίδιο στη Γκάνα, στο Κονγκό, παντού.
Για το ρόλο των πολυεθνικών στη Νιγηρία και γενικά στην Αφρική;
Πρόκειται για την ιστορία μιας καταστροφικής σχέσης για όλη την ήπειρο. Ούτε καν ένα φύλλο συκής για τα προσχήματα δεν υπάρχει. Πραγματικό πλιάτσικο. Με τα ελάχιστα ή τίποτα να επιστρέφεται πίσω στους κατοίκους από τους οποίες κατακλέβουν τον πλουτοπαραγωγικό τους πλούτο. Δες το παράδειγμα της Νιγηρίας.
Είμαστε η 6η πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο. Όμως είναι οι δυτικές πολυεθνικές του πετρελαίου που κυρίως ελέγχουν τα κοιτάσματα στο Δέλτα του Νίγηρα. Έτσι μια τόσο εν δυνάμει πλούσια χώρα δεν έχει δρόμους, ας μην μιλήσουμε για την ασφαλτόστρωση, δεν έχει κεντρικό δίκτυο νερού και ηλεκτρισμού, δεν έχει δουλειές για όλους τους κατοίκους της. Η ανεργία κυμαίνεται στο εξωφρενικό 60%. Και τα 90 από τα 130 εκ. των Νιγηριανών ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα!!
Εμείς τα μέλη του DSM πιστεύουμε ότι η παραγωγή πετρελαίου, και η υπόλοιπη παραγωγική υποδομή της χώρας πρέπει επιτέλους να εθνικοποιηθούν και να περάσουν κάτω από τον δημοκρατικό έλεγχο των εργαζομένων και των κατοίκων αυτής της χώρας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να καλυφθούν ακόμα και οι βασικές ανάγκες των Νιγηριανών όπως: σπίτια, τροφή, μόρφωση, υγεία κ.λ.π.
Η εικόνα της Αφρικής μέσα από το παράδειγμα της Νιγηρίας;
Η εικόνα της Νιγηρίας είναι αυτή μιας χώρας που καταδυναστεύεται από μαζική φτώχεια. Όλη η οικονομία και η παραγωγή βρίσκεται πιασμένη στο δόκανο του εξωτερικού χρέους.
Το εξωτερικό χρέος όλης της αφρικανικής ηπείρου είναι σήμερα 333 δις δολάρια. Τα περισσότερα όμως από τα δάνεια που δόθηκαν στις διάφορες αφρικανικές χώρες στο παρελθόν, κατέληξαν στα χέρια απατεώνων και ληστών. Ελάχιστα ή τίποτα απ’ αυτά επενδύθηκαν στην οικονομία ή στις υποδομές. Στην πραγματικότητα τα δάνεια των ιμπεριαλιστών ήταν μιας μορφής «δωροδοκία» με επίσημο μανδύα, προς τους καλούς τους φίλους στην περιοχή.
Σήμερα οι πιο πολλές αφρικανικές χώρες καταλήγουν να στρέφουν το 1/3 ή και τα 2/3 του ετήσιου ΑΕΠ τους για τα τοκοχρεολύσια. Πως θα ήταν δυνατόν μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες να αλλάξει πραγματικά θετικά κάτι στην καθημερινή ζωή των περισσότερων Αφρικανών;
Εμείς τα μέλη του DSM παλεύουμε για την πλήρη και άμεση κατάργηση του εξωτερικού χρέους. Δεν μπορούμε να πληρώσουμε, δεν θα πληρώσουμε! Αρκετά μας έκλεψαν!
Σε σχέση με τις εθνικές και τις θρησκευτικές συγκρούσεις;
Αυτό που δυναμιτίζει τις εθνικές και θρησκευτικές αντιθέσεις είναι η καταστροφική οικονομική κρίση που μαστίζει τις περισσότερες αφρικανικές χώρες. Η οποία όμως δεν μπορεί να ερμηνευτεί πάντα πλατιά από τις μάζες.
Για παράδειγμα οι καταπιεσμένες εθνότητες είναι πολύ εύκολο να πιστέψουν ότι για την φτώχεια τους αυτό που φταίει είναι η εθνότητα που τους καταπιέζει και που ελέγχει την εξουσία.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι καπιταλιστές πολιτικοί είναι ίδιοι είτε ανήκουν στην εθνότητα των Γιορούμπα, είτε των Ίμπο, είτε των Χάουσα Φουλάνι. Στο τέλος της ημέρας τις τσέπες τους θα ψάχνουν όλοι για κέρδη. Ούτε που τους νοιάζει για τους υπόλοιπους ομοεθνείς τους.
Εμείς πιστεύουμε ότι οι εργαζόμενοι όλων των εθνοτήτων πρέπει να οργανωθούν πάνω σε μια ανεξάρτητη ταξική βάση και να παλέψουν από κοινού. Και για να σπάσει όλη η καχυποψία που συσσωρεύεται δεκαετίες, πρέπει να εγγυηθούμε το δημοκρατικό δικαίωμα της κάθε μιας εθνότητας στην αυτοδιάθεση.
Για τη συνείδηση των νιγηριανών μαζών;
Σιγά σιγά αρχίζουν να εμφανίζονται τα σημάδια μιας αλλαγής. Μέσα στα 3 τελευταία χρόνια πραγματοποιήθηκαν 3 πολύημερες γενικές απεργίες. Κι όταν μιλάμε για γενική απεργία στη Νιγηρία εννοούμε πως τίποτα απολύτως δεν δουλεύει. Εκατομμύρια εργαζόμενοι, αγρότες, νεολαίοι εξοργισμένοι κατέβηκαν στις γενικές απεργίες από τις αυξήσεις στις τιμές του οικιακού πετρελαίου που επέβαλλε η κυβέρνηση του Ομπάσαντζο. Όταν δεν έχεις φαί, δουλειά, σχολείο, και σου ακριβαίνουν και το μοναδικό πράγμα που μέχρι πρόσφατα ήταν φτηνό, το οικιακό πετρέλαιο, τότε η οργή δεν μπορεί παρά να εκραγεί.
Δυστυχώς όμως η ηγεσία των συνδικάτων βρίσκεται πολύ πίσω από τις ανάγκες των Νιγηριανών εργαζομένων. Έβλεπε τις γενικές απεργίες σαν στατιστικές ή σαν εργαλείο απαράδεκτων συμβιβασμών με την κυβέρνηση. Δεν είναι καν μυστικό ότι αρκετοί συνδικαλιστές συμμετέχουν στην ίδια «συμμορία ληστών» μαζί με την κυβέρνηση.
Η περσινή γενική απεργία του Ιούνη, καλέστηκε μόλις δύο μήνες μετά την επανεκλογή της κυβέρνησης Ομπάσαντζο. Το κόμμα του Ομπάσαντζο είπαν ότι ψηφίστηκε από 45 εκ. Νιγηριανούς. Όμως τις μέρες της γενικής απεργίας δεν υπήρχε ούτε ένας εργαζόμενος να υποστηρίξει την πολιτική του. Για τα δημοκρατικά, και εργατικά δικαιώματα στη Νιγηρία.
Ότι πιο συνηθισμένο οι αδικαιολόγητες συλλήψεις, οι καταδίκες συνδικαλιστών για την συμμετοχή τους σε κινητοποιήσεις, οι φυλακίσεις αγωνιστών -χωρίς καν δίκες!!-, η αποβολή φοιτητών ή μαθητών από τις σπουδές τους αν συμμετέχουν σε οργανωμένη δράση ή κινήματα. Και βέβαια οι εν ψυχρώ δολοφονίες.
Πολλοί Νιγηριανοί σήμερα αισθάνονται ότι ακόμα και η στρατιωτική δικτατορία του Αμπάτσα ήταν καλύτερη από αυτό που συμβαίνει. Η αλήθεια είναι όμως ότι λίγα πράγματα έχουν αλλάξει σε συνθήκες «δημοκρατίας». Σύμφωνα με το Σύνταγμα η αστυνομία έχει δικαίωμα να σε κρατήσει μέχρι 24 ώρες μέχρι να σου απαγγείλει κατηγορία, αλλιώς πρέπει να σε απελευθερώσει. Περιττό να αναφέρω τους απίστευτους βασανισμούς που διεξάγονται στα αστυνομικά τμήματα για να σου αποσπάσουν μια ομολογία ενοχής μέσα σε 24 ώρες.
Τις τελευταίες μέρες βλέπω στα διεθνή ΜΜΕ, κατά τη διάρκεια της περιοδείας μου, τον αποτροπιασμό για τους βασανισμούς των Ιρακινών από τους Αμερικάνους στο Ιράκ. Και λέω στον εαυτό μου, μα αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα εδώ στη χώρα μου.
Πως μπορεί να αλλάξει η κατάσταση στη Νιγηρία και την Αφρική;
Η Αφρική είναι μια τόσο πλούσια ήπειρος, όμως όλος αυτός ο πλούτος μονοπωλείτε από τις πολυεθνικές και τους ντόπιους φίλους τους. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σ’ αυτή την ήπειρο είναι καταδικασμένοι να πεθαίνουν πριν τα 50 τους χρόνια εξαιτίας της φτώχειας, των πολέμων, της έλλειψης των πιο στοιχειωδών πραγμάτων για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Οι αφρικάνικες ελίτ και οι πολυεθνικές δεν σκοπεύουν να αλλάξουν ποτέ τίποτα προς όφελος των κατοίκων της Αφρικής. Τους αρκεί να τους εκμεταλλεύονται και να αυξάνουν τις καταθέσεις και τους λογαριασμούς τους στις ευρωπαϊκές και αμερικάνικες τράπεζες. Αλλά όπως έλεγε ο Μπομπ Μάρλευ οι λαοί πρέπει να σηκωθούν και να παλέψουν για τα δικαιώματα τους.
Μόνο οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι φτωχοί αφρικανοί, η νεολαία, μπορούν να αλλάξουν αυτή την κατάσταση. Μπορούν να αλλάξουν την εικόνα αυτής της ηπείρου.
Το πόσο γρήγορα εξαρτάται από το πόσο γρήγορα θα οργανώσουν τις δυνάμεις τους οι αφρικανοί εργαζόμενοι, αλλά και πόσο γρήγορα τα αδέλφια μας και οι αδελφές μας μετανάστες στην Ευρώπη και αλλού θα οργανώσουν κι αυτοί τις δικές τους δυνάμεις. Έρχονται εδώ για μια καλύτερη ζωή και τους περιμένει ο ρατσισμός, η εκμετάλλευση και νέα καταπίεση. Πρέπει όλοι να ενώσουμε τις δυνάμεις μας ενάντια στη νεοαποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, όχι μόνο στην Αφρική αλλά σε όλο τον κόσμο.
Μια νέα γενιά ριζοσπαστικοποιείται σήμερα στην αφρικανική ήπειρο. Αποκτά μόρφωση και κατανόηση της ύπαρξης της. Αυτή η γενιά είναι μαγιά για μελλοντικά επαναστατικά γεγονότα. Όμως χρειαζόμαστε συνειδητούς σοσιαλιστές ηγέτες αφοσιωμένους στις ανάγκες των εργαζομένων και των κοινωνικών πλειοψηφιών. Αργά ή γρήγορα οι εξελίξεις θα πάρουν αυτό το δρόμο. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό.
