Του Τάκη Γιαννόπουλου
Στη χθεσινή συνέλευση της Γ ΕΛΜΕ Αθήνας αν κάτι ξεχώρισε είναι η μανιώδης προσπάθεια εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ να υποσκάψουν την πρόταση για συνέχιση της απεργίας των καθηγητών.
Το μόνο που ενδιέφερε τα στελέχη του ΠΑΜΕ ήταν να χτυπήσουν τις άλλες παρατάξεις της αριστεράς (ΣΥ.ΝΕΚ και Παρεμβάσεις) και να σπείρουν την διχόνοια και την αμφιβολία για τις προοπτικές της απεργίας.
Αφού η πρότασή τους στις προηγούμενες συνελεύσεις για 48ωρη απεργία καταποντίστηκε, τώρα επανήλθαν με την πρόταση για 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες λέγοντας μάλιστα πως πάντα εννοούσαν απεργία διαρκείας.
Παραδεχόντουσαν ότι η πρώτη βδομάδα απεργίας ήταν πετυχημένη αποφεύγοντας οποιαδήποτε αυτοκριτική για τις προτάσεις τους στην προηγούμενη γενική συνέλευση και στην συνέλευση των προέδρων όπου διαφώνησαν με τις 5νθήμερες επαναλαμβανόμενες και συντάχτηκαν στις μορφές πάλης με την ΠΑΣΚΕ και την ΔΑΚΕ.
Στις τοποθετήσεις τους στη χθεσινή συνέλευση εξηγούσαν ότι προτείνουν τις 48ωρες, ώστε κάθε 2 μέρες να γίνεται συνέλευση για να επιβεβαιώνεται η υποστήριξη του αγώνα. Όπως σωστά επισήμαναν άλλοι καθηγητές στην πράξη η πρόταση του ΠΑΜΕ θα σήμαινε κάθε 2η μέρα οι καθηγητές να κλείνονταν σε μια αίθουσα για 3 ή 4 ώρες για συνέλευση με αποτέλεσμα να μην μπορούν να κάνουν άλλες δράσεις να βγουν στην κοινωνία, να πάνε σε άλλους κλάδους, να κάνουν κεντρικές ή τοπικές πορείες.
Επιπλέον όταν ο κλάδος έχει ήδη ξεκινήσει με 5νθήμερες επαναλαμβανόμενες η αλλαγή σε 48ωρες και μάλιστα μετά από μόλις μια βδομάδα απεργία, φυσιολογικά θα ερμηνευόταν από την κυβέρνηση αλλά και το υπόλοιπο εργατικό κίνημα ως αρχή μιας άτακτης υποχώρησης και κλεισίματος του αγώνα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ το ΠΑΜΕ εμφανιζόταν να προτείνει κι αυτό διαρκείας με άλλη μορφή, οι τοποθετήσεις των στελεχών τους κατά 99% ουσιαστικά επιχειρηματολογούσαν κατά της απεργίας.
Έλεγαν χαρακτηριστικά:
«θα πάμε στο γκρεμό αν συνεχίσουμε με 5νθήμερες», «κι άλλοι κλάδοι συζητάνε για απεργίες αλλά 48ωρες», «δεν λέτε τίποτα για τη συνθήκη της Μπολώνια, το Μάαστριχτ, τη Λευκή Βίβλο κοκ», «κρυβόμαστε πίσω από τις μαθητικές καταλήψεις για να μην απεργούμε και να παίρνουμε το μεροκάματο».
Ο πρώτος ομιλητής της συνέλευσης και στέλεχος του ΠΑΜΕ δεν είπε κουβέντα για την απεργία παρά μόνο διάβασε κομμάτια της συνθήκης της Μπολόνια καλώντας την υπόλοιπη αριστερά να απαντήσει αν συμφωνεί ή διαφωνεί με την Μπολόνια.
Σωστά του απάντησε ένας καθηγητής ότι το σύστημα με 1.5 εκατομμύριο ανέργους δεν έχει πια τους στόχους της Μπολόνια για φτηνό εργατικό δυναμικό αλλά κάτι ακόμα χειρότερο: την πλήρη κατεδάφιση της παιδείας και της κοινωνίας και την επιστροφή στις αρχές του 20ου αιώνα.
Η γραμματέας της ένωσης γονέων 6ου διαμερίσματος – που πρόσκειται στο ΠΑΜΕ – είπε «ότι δεν βλέπω να λέτε κάτι πέρα από τα καθαρά δικά σας αιτήματα που να αφορά και τα παιδιά μας πχ για το νέο σχολείο» και ότι «δεν κάνετε καλά το μάθημα της Ιστορίας πχ για το φασισμό» αφήνοντας να εννοηθεί ότι φταίνε οι εκπαιδευτικοί για την άνοδο της Χρυσής Αυγής στα σχολεία.
Όλα αυτά συνδυασμένα με διαρκείς καυγάδες, φωνές και καταγγελίες ότι «είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία όσοι μιλούν μεταξύ τους την ώρα που μιλάει εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ».
Δεν δίστασαν μάλιστα να αξιοποιήσουν την πρόταση του συλλόγου καθηγητών του 15ου Κυψέλης για προσωρινή αναστολή της απεργίας για μερικές βδομάδες ή ένα μήνα. Είπαν χαρακτηριστικά: «να μην πάρουμε υπόψη την πρόταση των συναδέλφων για προσωρινή αναστολή της απεργίας;» Το ότι αυτή η πρόταση ήταν αντιπαραθετική και με την πρόταση του ΠΑΜΕ για 48ωρες επαναλαμβανόμενες ουδόλως τους απασχόλησε. Και αυτό δείχνει πόσο ειλικρινείς είναι όταν προτείνουν 48ωρες επαναλαμβανόμενες.
Σε κρίσιμη φάση η απεργία
Στο τέλος το αποτέλεσμα της συνέλευσης έδειξε 98 υπέρ των 5νθήμερων, 48 υπέρ της πρότασης του ΠΑΜΕ και 33 υπέρ της προσωρινής αναστολής. Η ΔΑΚΕ που είχε προτείνει 48ωρη τελικά απέσυρε την πρότασή της προφανώς γιατί καλύφτηκε από το ΠΑΜΕ στην μορφή πάλης…
Αν ληφθεί υπόψη ότι στην προηγούμενη συνέλευση υπέρ των 5νθήμερων ήταν πάνω από 200 και το ΠΑΜΕ είχε πάρει 19 ψήφους είναι φανερό ότι το απεργιακό ισοζύγιο έχει αλλάξει και η απεργία μπαίνει σε μια κρίσιμη φάση από πολύ νωρίς.
Ανεξάρτητα από τα κόλπα του ΠΑΜΕ είναι γεγονός ότι πολλοί καθηγητές είναι προβληματισμένοι βασικά για 2 λόγους: ο ένας είναι η οικονομική ασφυξία και ο άλλος είναι ότι δεν βλέπουν διεύρυνση του απεργιακού μετώπου διαρκείας με άλλους κλάδους και κύρια την ΔΟΕ.
Ωστόσο αν η ηγεσία του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ είχαν καταλάβει κάτι από το Λένιν το σωστό θα ήταν να συνταχτούν με όλη την αριστερά προσπαθώντας ειλικρινά να πετύχει η απεργία διαρκείας. Γιατί αν ηττηθεί ο κλάδος δεν θα ηττηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ όπως μάταια ελπίζουν στον Περισσό, αλλά το ηθικό και η ψυχολογία όλων των εκπαιδευτικών, του εργατικού κινήματος και της κοινωνίας που καιρό τώρα αναζητά ένα φως μετά τις απανωτές ήττες των αγώνων της προηγούμενης περιόδου.
Οι αδυναμίες και τα λάθη της απεργίας δεν θα διορθωθούν με την συντριβή της. Αλλά με την συντροφική εποικοδομητική κριτική και την ολόπλευρη συμμετοχή στην μάχη για την επιτυχία της. Αντίθετα στις πρώτες μέρες της απεργίας στις περιφρουρήσεις το ΚΚΕ επέλεξε να ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με το φεστιβάλ της ΚΝΕ παρά με την απεργία. Όταν η Γ’ ΕΛΜΕ οργάνωνε ανοικτή εκδήλωση όλων των φορέων της περιοχής στο ανοικτό θέατρο της Γκράβας στις 13/9 η Ένωση Γονέων Γαλατσίου που ελέγχει το ΚΚΕ έκανε την ίδια ώρα δική της ξεχωριστή συγκέντρωση σε άλλο χώρο!
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνεται η αναγκαία κριτική στις ηγεσίες των ΣΥΝΕΚ ή των Παρεμβάσεων για τα λάθη και τις ολιγωρίες τους. Είναι άλλο αυτό όμως και άλλο να θεωρούνται περίπου πράκτορες της αντίδρασης…
Ενότητα και συνέχιση του αγώνα
Σε αυτή την κρίσιμη φάση όλα τα σφυριά πρέπει να χτυπούν στο ίδιο αμόνι. Διαφορετικά ρίχνουν νερό στο μύλο της κυβέρνησης που θέλει να τσακίσει τους εκπαιδευτικούς για να προχωρήσει ανενόχλητη σε δεκάδες χιλιάδες ακόμα απολύσεις σε όλο το δημόσιο.
Αν ο κλάδος χρειαστεί να αλλάξει ρότα ασφαλώς είναι πολύ καλύτερη η συντεταγμένη υποχώρηση ή η αλλαγή μορφών πάλης από την κατάρρευση. Όμως αυτή η στιγμή δεν έχει φτάσει ακόμα και με βάση τα όσα λένε ακόμα και οι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ που στα λόγια προτείνουν απεργίες.
Την πρώτη βδομάδα και τα ποσοστά ήταν ψηλά, η συμμετοχή στις κεντρικές πορείες μεγάλη και δεν εμφανίστηκαν παρά ελάχιστα φαινόμενα κοινωνικού αυτοματισμού ενάντια στους απεργούς πχ από δήθεν αγανακτισμένους γονείς.
Τώρα είναι η ώρα για τη μάχη του απεργιακού ταμείου, της ενίσχυσης και πλατέματος των απεργιακών επιτροπών, της μάχης για να μπουν και άλλοι κλάδοι σε αγώνα διαρκείας.
Μια καθηγήτρια πρότεινε να πάνε οι καθηγητές εκτός των άλλων στα πολιτικά κόμματα, στους δήμους κτλ και να ζητήσουν γενναία οικονομική ενίσχυση. Ήδη συνδικάτα του εξωτερικού έχουν προσφερθεί να δώσουν ενίσχυση.
Σε μια σειρά περιοχές (πχ Νέα Φιλαδέλφεια, Πατήσια) τοπικοί φορείς (ενώσεις γονέων, λαϊκές συνελεύσεις, κινήσεις χωρίς μεσάζοντες κα) βοηθούν έμπρακτα την απεργία και συμμετέχουν στις απεργιακές επιτροπές
Έχουν ξεκινήσει μαθητικές καταλήψεις σε σχολεία της Αθήνας και της επαρχίας.
Επίσης το γεγονός της δολοφονίας του Π. Φύσσα στην Αμφιάλη, λίγες μέρες μετά την επίθεση στα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο Πέραμα έχει σοκάρει τους πάντες και έχει ενεργοποιήσει τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας. Σχεδόν σε όλες τις συνελεύσεις βγήκαν αντιφασιστικά ψηφίσματα και προτάσεις δράσης.
Πάνω σε αυτά πρέπει να χτίσουμε την προοπτική της απεργίας. Αλλά για να είμαστε αποτελεσματικοί πρέπει η Aριστερά να είναι ενωμένη και στην ΟΛΜΕ και στις ΕΛΜΕ. Για να δημιουργηθεί η αναγκαία δυναμική που θα σπρώξει άλλους κλάδους (πχ ΔΟΕ) να μπουν αποφασιστικά στον αγώνα.
