Η αποχώρηση του μεγαλύτερου μέρους της Ανανεωτικής πτέρυγας από το ΣΥΝ αποτελεί την πιο σημαντική εξέλιξη του έκτακτου συνεδρίου του ΣΥΝ.
Αυτή η εξέλιξη ήταν προβλέψιμη. Το «Ξ» υποστηρίζει εδώ και χρόνια πως η ανομοιογένεια που υπάρχει στο εσωτερικό του ΣΥΝ αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε σε διάσπαση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η διάσπαση έρχεται τη στιγμή της έντασης της ταξικής πάλης σαν αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης που ταλανίζει την κοινωνία – σε τέτοιες συνθήκες οι δυνατότητες συμβιβασμών εξαντλούνται κάτω από την οξύτητα των αντικειμενικών συνθηκών.
Το πιο σημαντικό σημείο κριτικής που ασκούσε το «Ξ» στην αριστερή πλειοψηφία που αποτελούσε την ηγεσία του ΣΥΝ ήταν το γεγονός ότι στο όνομα των συμβιβασμών με τους Ανανεωτικούς νέρωνε το πρόγραμμα του κόμματος κι αυτό μετατρεπόταν σε ένα τεράστιο βαρίδι στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εσωτερικοί συμβιβασμοί στον ΣΥΝ εμπόδιζαν τον ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εποχής με ένα πρόγραμμα πραγματικά ριζοσπαστικό, αριστερό, ανατρεπτικό, που απαιτούν οι συνθήκες της βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού.
Σήμερα ο ΣΥΝ απαλλαγμένος από τα βαρίδια του παρελθόντος έχει μια ιστορική ευκαιρία να μετακινηθεί αποφασιστικά προς τα αριστερά. Για ανταποκριθεί στα καθήκοντα της εποχής και να εμπλακεί αποφασιστικά στους εργατικούς αγώνες, δίνοντας προοπτική αντίστασης και μαχών όχι μόνο σε ελληνικό αλλά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο (όπως με την πανευρωπαϊκή βδομάδα δράσης στις 21 και 26 Ιουνίου, κα). Έτσι θα δώσει νέα πνοή στο ΣΥΡΙΖΑ.
Η αποχώρηση των Ανανεωτικών δεν σημαίνει πως αυτόματα ο ΣΥΝ θα μεταμορφωθεί σε ένα πολύ πιο ριζοσπαστικό κόμμα απ’ ότι χτες. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης της σημερινής ηγεσίας, της πλειοψηφίας που προέκυψε από το συνέδριο. Είναι σίγουρο πως η βάση του ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθεί με αναγεννημένες τις ελπίδες και τις προσδοκίες της τα επόμενα βήματα της ηγεσίας του ΣΥΝ.
Αυτό που θα ήταν κατά τη γνώμη μας εξαιρετικά αρνητικό, για να μην πούμε καταστροφικό, είναι να γίνει η πλατφόρμα 2010 (τάση Μπαλάφα κτλ) και ο Παπαδημούλης, το άλλοθι για να συνεχιστεί το γαϊτανάκι των ισορροπιών και των μέσων όρων που δεν προσφέρουν στο κίνημα παρά μόνο ασάφεια και θολούρα.
Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε τη συνταγή για την συνέχιση της κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ. Και θα οδηγούσε τελικά σε διάσπαση και διάλυση του πιο σημαντικού ενωτικού εγχειρήματος που έχει δει η ελληνική αριστερά στην πρόσφατη ιστορία της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα έχει μια σημαντική ευκαιρία μπροστά του. Να αφήσει οριστικά στο παρελθόν τις απολίτικες προσωπικές συγκρούσεις για την ηγεσία, να υιοθετήσει ένα νέο σαφώς πιο αριστερό πολιτικό πρόγραμμα και να ξαναγίνει μαγνήτης για το κίνημα και την αριστερά.
