Έγινε το Σαββατοκύριακο 16 και 17 Δεκέμβρη η ετήσια πανελλαδική συνάντηση του Ξ. Η συνδιάσκεψη έγινε στη βάση αντιπροσώπων. Στις διαδικασίες της συμμετείχαν συνολικά γύρω στους 150 σ. από όλη την Ελλάδα.
Την πρώτη μέρα η συνδιάσκεψη επικεντρώθηκε στη συζήτηση των διεθνών εξελίξεων και σε ενημερώσεις από τη δουλειά της CWI διεθνώς.
Τη δεύτερη μέρα η Συνδιάσκεψη συζήτησε τις ελληνικές εξελίξεις και έκανε απολογισμό της δράσης του Ξ στη διάρκεια του χρόνου που πέρασε και συζήτησε τα καθήκοντα για του χρόνου. Τελείωσε με μια ειδική συζήτηση για την κατάσταση στο χώρο των μεταναστών και τα καθήκοντα που προκύπτουν.
Η συνδιάσκεψη έγινε μέσα σε ένα κλίμα ψηλού ηθικού και μεγάλης διάθεσης για συζήτηση. Οι ομιλητές στη διάρκεια του διήμερου ξεπέρασαν τους 60 και προς το τέλος ένας αριθμός συντρόφων/σων δεν μπόρεσαν να τοποθετηθούν για λόγους χρόνου.
Το πολύ καλό κλίμα αντανακλάστηκε στο κάλεσμα για την οικονομική εξόρμηση η οποία απέδωσε το ποσό ρεκόρ των 15.600 ευρώ.
Διεθνείς εξελίξεις
Η συζήτηση για τις διεθνείς εξελίξεις ήταν φέτος ενταγμένη στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου της Διεθνούς Οργάνωσης, CWI, η οποία προχωρεί στις αρχές του επόμενου χρόνου στο 9ο διεθνές συνέδριο της.
Μια πιο αναλυτική παρουσίαση των θέσεων για τις διεθνείς εξελίξεις θα παρουσιαστεί στο επόμενο τεύχος του Ξ, μετά το τέλος του διεθνούς συνεδρίου. Σ’ αυτό το άρθρο θα περιοριστούμε σε κάποια από τα βασικά σημεία πολύ περιληπτικά.
Επίσης πιο αναλυτική παρουσίαση της συνδιάσκεψης μπορείτε να βρείτε στο σάιτ του Ξ www.xekinima.org
Βασικά σημεία
Από τα πιο βασικά σημεία συζήτησης ήταν η αποδυνάμωση του κύρους και της ισχύος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Μετά από τις θριαμβολογίες της ‘νίκης’ στο Αφγανιστάν και το Ιρακ, έχει έρθει η απελπισία των Αμερικανών, Βρετανών και των άλλων συμμάχων τους καθώς κάθε μέρα που περνά χάνουν όλο και περισσότερο τον έλεγχο στην μια μετά την άλλη περιοχή του πλανήτη. Η ήττα στην ουσία του Ισραήλ στον πρόσφατο πόλεμο του Λιβάνου, από την Χεζμπολάχ, ήταν το τελευταίο και μεγάλο πλήγμα. Αυτό δεν αναιρεί βέβαια το γεγονός πως οι ΗΠΑ παραμένουν η υπερδύναμη του πλανήτη, ο ρόλος που σήμερα μπορούν να παίξουν όμως σαν ‘διεθνείς αστυνόμοι’ δεν έχει καμία σχέση με την ηγεμονία που ασκούσαν στη διάρκεια της δεκαετίας του ’90. Αυτός ο παράγοντας, σε συνδυασμό με την τεράστια ανισότητα, τη φτώχεια και την πείνα που υπάρχουν στον πλανήτη και που όλο και περισσότερο ‘μεταφέρονται’ και στις ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες, αποτελεί ένα πολύ σημαντικό παράγοντα ριζοσπαστικοποίησης της συνείδησης και αναζήτησης δρόμων αντίστασης στον καπιταλισμό, διεθνώς.
Η Ευρώπη, παρά τη δύναμη της είναι μια ήπειρος που χάνει διαρκώς έδαφος στο διεθνή ανταγωνισμό, απέναντι στα αμερικανικά και ασιατικά κεφάλαια. Έτσι εξηγείται η ατέρμονη επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που το μέλλον δεν υπόσχεται καμιά βελτίωση, παρά μόνο νέες επιθέσεις. Στα πλαίσια της συζήτησης για την Ευρώπη ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στην πορεία των νέων αριστερών σχηματισμών που εμφανίστηκαν στη διάρκεια των τελευταίων 10 – 15 χρόνων, όπως η Κομουνιστική Επανίδρυση στην Ιταλία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Σκοτίας, το Αριστερό Μπλοκ στην Πορτογαλία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ολλανδίας, το WASG στην Γερμανία κοκ. Εξηγήθηκε πως η πορεία όλων αυτών των σχηματισμών είναι προς τα δεξιά, κάτι το οποίο η CWI είχε από την αρχή προβλέψει, καθώς από τη στιγμή που το πρόγραμμα των σχηματισμών αυτών δεν ήταν ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα, η ενσωμάτωσή τους τελικά στη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος και στη λογική του καπιταλισμού ήταν αναπόφευχτη. Χαρακτηριστικά πρόσφατα παραδείγματα η συμμετοχή της Κομ. Επανίδρυσης στην κυβέρνηση του Πρόντι στην Ιταλία και η διάλυση στην ουσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Σκοτίας.
Η Λατινική Αμερική είναι πάντα το ‘αγαπημένο’ θέμα στις διεθνείς συζητήσεις καθώς εκεί εμφανίζονται οι πιο προχωρημένοι ταξικοί αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό. Το ενδιαφέρον στρέφεται ειδικά στη Βενεζουέλα και την Βολιβία, όπου έχουμε μια διαδικασία εθνικοποιήσεων τομέων που ήταν στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών, σε πλήρη αντίθεση με τις τάσεις που επικρατούν διεθνώς. Πέρα απ’ αυτό στη συνδιάσκεψη τονίστηκαν οι κίνδυνοι από την αντίδραση, η οποία καραδοκεί. Πχ στη Βενεζουέλα η κυβέρνηση του Τσάβεζ μπορεί και προχωρά σε φιλολαϊκά μέτρα μόνο και μόνο γιατί οι τιμές του πετρελαίου είναι πολύ ψηλές διεθνώς. Όταν πέσουν, οι εντάσεις στην κοινωνία της Βενεζουέλας θα ανέβουν κατακόρυφα, μια και ο Τσάβεζ, όσο και αν στα λόγια μιλά για σοσιαλισμό, στην πράξη δεν έχει πάρει ούτε ένα σοσιαλιστικό μέτρο – οι εθνικοποιήσεις είναι εντελώς περιορισμένες, οι δυνάμεις της αγορά κυριαρχούν χωρίς κανένα σχεδιασμό της οικονομίας, δεν υπάρχει ούτε ίχνος εργατικού ελέγχου και εργατικής διαχείρισης.
Ενημέρωση από τη CWI
Δεν υπάρχει ασφαλώς η δυνατότητα να περιγραφεί η δουλειά που γίνεται σε 5 ηπείρους και σε 40 χώρες, μέσα σε λίγο χώρο, επομένως αναγκαστικά θα εστιάσουμε στα πιο ενδιαφέροντα σημεία.
Οι αναφορές στη δουλειά που γίνεται από τη CWI σε χώρες του ‘τρίτου’ κόσμου, συχνά είναι οι πιο ενδιαφέρουσες καθώς οι συνθήκες είναι πολύ σκληρές και οι κίνδυνοι για τους συντρόφους πολύ μεγάλοι.
Αυτή είναι για παράδειγμα η κατάσταση που επικρατεί αυτή την περίοδο στη Σρι Λάνκα, όπου η ηγεσία του τμήματος της CWI εκεί (Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα – USP) βρίσκεται στο στόχαστρο των εκτελεστικών αποσπασμάτων των εθνικιστών Σινχάλα, οι οποίοι τελούν υπό την κάλυψη και την προστασία της κυβέρνησης. Οι δυνάμεις της αριστεράς στη Σρι Λάνκα είναι πολύ μικρές, όμως το USP είναι το μεγαλύτερο από τα κόμματα της αριστεράς (τρίτο σε ψήφους στις τελευταίες εκλογές, παρότι με μεγάλη διαφορά από τα δύο πρώτα, αστικά κόμματα). Με πρωτοβουλία του USP δημιουργήθηκε και λειτουργεί μια πρωτοβουλία επαναπροσέγγισης ανάμεσα στις δύο εθνότητες επικεφαλής της οποίας είναι σύντροφοι της CWI. Στη διάρκεια του Νοέμβρη, ένας επιφανής βουλευτής των Ταμίλ, που συμμετείχε ενεργά στην πρωτοβουλία επαναπροσέγγισης, δολοφονήθηκε. Η CWI ξεκίνησε αμέσως διεθνή εκστρατεία καταγγελίας της κυβέρνησης της Σρι Λάνκα ότι υποθάλπει εγκληματίες, και πάρθηκαν μέτρα προστασίας των ηγετικών σ. στη Σρι Λάνκα, οι οποίοι ήταν σαφέστατο ότι βρίσκονταν στο στόχαστρο των εχτελεστικών αποσπασμάτων.
Μια εξαιρετικά ‘χρήσιμη’ πληροφορία από τις δυσκολίες της δουλειάς των σ. της CWI στο Ισραήλ, προκάλεσε το ενδιαφέρον των σ. Πέρα από τις εξαιρετικά μεγάλες δυσκολίες που περιέχει η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον επεκτατισμό της Ισραηλινής άρχουσας τάξης, η αντίθεση στον πόλεμο του Λιβάνου και η πάλη για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, οι σ. συμμετείχαν πρόσφατα στην ‘πορεία υπερηφάνειας’ των ομοφυλοφίλων (στην οποία παρά την τρομοκρατία συμμετείχαν πάνω από 3.000 άτομα). Το χτυπητό στη προκειμένη ήταν η κοινή αφίσα που τύπωσαν οι ισλαμιστές (η αδελφή οργάνωση της Χαμάς στον αραβικό πληθυσμό του Ισραήλ) μαζί με τις ακροδεξιές οργανώσεις των ‘ορθόδοξων’ Εβραίων (!) με τα ίδια συνθήματα στην ίδια αφίσα, «έξω η βρώμα από τους δρόμους μας» στα αραβικά και στα εβραϊκά (!!) και με οδηγίες, πάλι και στις δύο γλώσσες, για την κατασκευή μολότωφ που να χρησιμοποιηθούν ενάντια στη διαδήλωση των ομοφυλοφίλων! Τα σχόλια είναι περιττά…
Το Πακιστάν ήταν επίσης ένα από τα σημεία που κράτησαν το ενδιαφέρον. Τα τελευταία χρόνια η δουλειά της CWI στο Πακιστάν έχει πάρει πραγματικά μεγάλες διαστάσεις. Η εξήγηση γι’ αυτό είναι η ένταξη στις γραμμές της CWI μιας οργάνωσης μερικών εκατοντάδων αγωνιστών που παρακολουθούσαν για χρόνια τη δουλειά της CWI. Από τα πιο σημαντικά σημεία της δουλειάς των σ. στο Πακιστάν είναι η μεγάλη πρόσβαση που έχουν στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας και ο ρόλος που παίζουν στην ανάπτυξη εργατικών αγώνων.
Στην Ευρώπη, τέλος, το ενδιαφέρον στράφηκε κύρια στις εξελίξεις στους νέους αριστερούς σχηματισμούς και στη δουλειά των σ. της CWI σ’ αυτούς.
Το WASG στη Γερμανία είναι ένας από τους πιο σημαντικούς. Η σ. Λούσι Ρέντλερ, κατέβηκε επικεφαλής του WASG στο Βερολίνο, αλλά δεν μπόρεσε να εκλεγεί στο τοπικό κοινοβούλιο, παρά τις 50.000 ψήφους και το 3% των ψήφων, βασικά και κύρια γιατί η κεντρική ηγεσία του WASG εξαπέλυσε πραγματικό πόλεμο ενάντια στο τοπικό WASG. Παρόλα αυτά στο τελευταίο συνέδριο του WASG η Λούσι εκλέχτηκε στην ΚΕ, παρά την ανοιχτή σύγκρουση που είχε με την πιο επιφανή ηγετική προσωπικότητα του WASG (και της γερμανικής Αριστεράς), τον Όσκαρ Λαφοντέν.
Στη δε Σκοτία, η δεξιά πορεία της ηγεσίας του SSP (Σοσιαλιστικό Κόμμα Σκοτίας) το οδήγησε τελικά στον πλήρη εκφυλισμό. Η ηγεσία του ταυτίστηκε απόλυτα με την επίθεση που εξαπέλυσε ο αστικός τύπος ενάντια στον πρόεδρο του κόμματος, τον Τόμι Σέρινταν, κατηγορώντας τον για σεξουαλική ζωή εκτός του γάμου του. Το κόμμα τελικά κατέρρευσε εκλογικά και διασπάστηκε, τα δικαστήρια δικαίωσαν τον Τόμι Σέρινταν, και ο τελευταίος προχώρησε στη δημιουργία νέου κόμματος, της ‘Αλληλεγγύης’. Το τμήμα της CWI στη Σκοτία συμμετείχε στο SSP, πήρε μαχητικά θέση ενάντια στο είδος της επίθεσης που δέχθηκε ο Τ. Σέρινταν, και συμμετέχει τώρα στην προσπάθεια να χτιστεί η Αλληλεγγύη και να αποκτήσει απήχηση στην Σκοτσέζικη κοινωνία.
Ενημέρωση από Kύπρο
Η ραγδαία ανάπτυξη του κυπριακού τμήματος σε συνδυασμό με την μεγάλη επιτυχία της εκστρατείας για τους Κούρδους πρόσφυγες αποτέλεσαν ξεχωριστό θέμα συζήτησης.
Παρά τη σύντομη ζωή του, που δεν ξεπερνά τα δυόμισι χρόνια, το κυπριακό τμήμα της CWI έχει σημειώσει εξαιρετικές επιτυχίες.
Στηριγμένη σε μια μικρή ομάδα μαθητών, αρχικά, η Νεολαία Ενάντια στον Εθνικισμό στην Κύπρο (η οργάνωση νεολαίας της CWI στην Κύπρο) πρώτη άνοιξε το ζήτημα της στολής στα κυπριακά σχολεία, πράγμα το οποίο προκάλεσε το πρώτο εδώ και δεκαετίες μαζικό κίνημα μαθητών! Το αποτέλεσμα ήταν σημαντικές παραχωρήσεις από την κυπριακή κυβέρνηση, η οποία δεν κατάργησε εντελώς την στολή μεν, αλλά την χαλάρωσε σε μεγάλο βαθμό επιτρέποντας την ίδια στιγμή μακριά μαλλιά και γένια για τα αγόρια και κοσμήματα για τα κορίτσια .
Η εκστρατεία για τους Κούρδους ξεκίνησε τον προηγούμενο Μάη με αφορμή τη μεγάλη κινητοποίηση των Κούρδων για τα δικαιώματά του που οδήγησε σε κατάληψη της πλατείας ελευθερίας στη Λευκωσία και των γραφείων του Ερυθρού Σταυρού, για 16 μέρες.
Από τον Σεπτέμβρη ξεκίνησε η δεύτερη φάση της εκστρατείας με αίτημα την παροχή ασύλου ή αδειών παραμονής στους Κούρδους, καθώς η Αρχή Ασύλου απέρριψε μαζικά τις αιτήσεις τους και είχε αρχίσει τις πρώτες συλλήψεις με στόχο να τους απελάσει.
Το κυπριακό τμήμα πήρε την πρωτοβουλία για την δημιουργία του Κυπρο-κουρδικού Συνδέσμου και η CWI ξεκίνησε μια νέα διεθνή εκστρατεία με την δημιουργία επιτροπών πρωτοβουλίας σε μια σειρά χώρες, συλλογή ψηφισμάτων διαμαρτυρίας από εκατοντάδες οργανώσεις και χιλιάδες πολίτες, διαμαρτυρίες έξω από κυπριακές πρεσβείες στο εξωτερικό κοκ. Στα πλαίσια αυτής της εκστρατείας ελληνική αντιπροσωπεία επισκέφθηκε την Κύπρο στις αρχές Δεκεμβρίου και άσκησε πιέσεις σε κυβερνητικούς αξιωματούχους .
Τα αποτελέσματα είναι θετικά καθώς έχουν ανασταλεί όλες οι απελάσεις και υπάρχει ρητή δέσμευση του υπουργείου ότι θα βρεθεί λύση, είτε με άσυλο είτε με άδειες παραμονής και εργασίας, για όλους τους 107 Κούρδους που συμμετείχαν στον 16ήμερο αγώνα του Μάη και έχουν έτσι μπει στο στόχαστρο των υπηρεσιών ασφαλείας της Συρίας από όπου κατάγεται η συντριπτική τους πλειοψηφία.
Ασφαλώς ανάμεσα στις υποσχέσεις του υπουργού και την πράξη υπάρχει μια μεγάλη απόσταση. Αλλά και ο Σύνδεσμος Κυπρο-κουρδικής φιλίας και οι επιτροπές πρωτοβουλίας στις διάφορες χώρες θα παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις και σε περίπτωση αθέτησης των υποσχέσεων θα παρέμβουν δυναμικά ασκώντας ξανά πιέσεις.
Η νέα εκστρατεία στην νεολαία την οποία προετοιμάζει το κυπριακό τμήμα έχει αντιφασιστικό περιεχόμενο. Προς το τέλος του Νοέμβρη ομάδα ακροδεξιών/ φασιστών χτύπησε άγρια Τουρκοκύπριους μαθητές στην Αγγλική Σχολή Λευκωσίας. Τους Τουρκοκύπριους μαθητές προστάτευσαν Ελληνοκύπριοι συμμαθητές τους και το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις στην Κύπρο. Καθόλου τυχαία αφού την αφορμή για την τουρκική εισβολή του 1974 την έδωσε η δράση των ακροδεξιών εθνικιστών. Το κυπριακό τμήμα της CWI συμμετέχει στην προσπάθεια συγκρότησης αντιφασιστικού φόρουμ και προωθεί την ιδέα της δημιουργίας αντιφασιστικών επιτροπών στα σχολεία.
Eλληνικές εξελίξεις
Η επίθεση που δέχεται το εργατικό κίνημα είναι μια επίθεση χωρίς τέλος. Ήδη η λιτότητα στην Ελλάδα κλείνει 21 χρόνια. Το εργατικό εισόδημα, το βιοτικό επίπεδο, το δικαίωμα στην εργασία, το κοινωνικό κράτος, το οκτάωρο, το 40ωρο, το 5νθήμερο, κατακτήσεις δεκαετιών, η Παιδεία, η Υγεία, όλα χτυπιούνται αλύπητα και θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους των καπιταλιστών.
Το εργατικό κίνημα είναι υποχρεωμένο να δίνει συνέχεια αμυντικές μάχες, χωρίς να έχει όμως τις απαραίτητες επιτυχίες που να μπορούν να ανακόψουν την επιθετικότητα του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του – τώρα της Ν.Δ. πιο παλιά του ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Η ευθύνη γι’ αυτό βαρύνει αποκλειστικά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που δεν είναι διατεθειμένες να αναπτύξουν μεγάλους αγώνες που να απειλήσουν πραγματικά την κυβέρνηση.
Η αντιπολίτευση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του Γιώργου Παπανδρέου είναι γελοία. Αυτή είναι η εξήγηση που παρά τις μαζικές επιθέσεις ενάντια στο κίνημα η Ν.Δ. παραμένει πρώτη στις δημοσκοπήσεις.
Η αριστερά
Οι ευθύνες είναι επίσης μεγάλες για τα κόμματα της αριστεράς. Το Κ.Κ.Ε. ακολουθεί ανοικτά μια διασπαστική πολιτική μέσα στο εργατικό/συνδικαλιστικό κίνημα. Μια πολιτική η οποία μπορεί προσωρινά να εξυπηρετεί τα δικά του κομματικά συμφέροντα αλλά καμία σχέση δεν έχει με τις πραγματικές ανάγκες του κινήματος. Και αυτή του η στάση συνοδεύεται κατά κανόνα από ωμά καπελώματα, μια κυνική στέρηση από το κίνημα του δικαιώματος της δημοκρατίας και των συλλογικών αποφάσεων στο εσωτερικό του.
Ο Συνασπισμός από την άλλη παραμένει πάντα ένα κόμμα με περιορισμένη εμπλοκή σε εργατικούς – ταξικούς αγώνες, με ανοικτό πάντα το ενδεχόμενο κυβερνητικών συνεργασιών με το ΠΑ.ΣΟ.Κ., στα πρότυπα της Ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς (στην οποία ο ΣΥΝ επίσημα ανήκει) κι έτσι, σαν αποτέλεσμα, δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στο κενό της αριστεράς, δεν μπορεί να εμπνεύσει (παρά την πρόσφατη επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα στις δημοτικές εκλογές στην Αθήνα).
Στη βάση της απογοήτευσης από την Αριστερά είναι που αναπτύσσεται μια μεγάλη απογοήτευση/τάση αποχής μέσα σε πλατιά λαϊκά στρώματα και σ’ αυτή τη βάση είναι που βρίσκει έδαφος για να αναπτυχθεί η ακροδεξιά.
Οι αγώνες της πρόσφατης περιόδου
Το 2006 ήταν μια χρονιά γεμάτη αγώνες. Την περίοδο του Μάη και Ιούνη η Ελλάδα συγκλονίστηκε από τις καταλήψεις των φοιτητών που ανάγκασαν την κυβέρνηση της Ν.Δ. σε υποχώρηση, με την αναβολή της κατάθεσης στη βουλή του νόμου-πλαίσιο για την παιδεία.
Ο Σεπτέμβρης ξεκίνησε με τη μεγάλη απεργία των δασκάλων που κράτησε έξι βδομάδες και που έσπρωξε τους εκπαιδευτικούς της β’βάθμιας εκπαίδευσης σε 13 μέρες απεργία και 1000 λύκεια σε καταλήψεις διάρκειας.
Η συνδιάσκεψη αφιέρωσε αρκετό χρόνο στον απολογισμό και τα συμπεράσματα και από το κίνημα των φοιτητών και από το κίνημα των εκπαιδευτικών.
Οι αγώνες αυτοί έδειξαν πως δεν είναι αρκετή η μαχητικότητα από μόνη της για να έχουμε νίκες. Η έλλειψη συντονισμού ανάμεσα στα διαφορετικά τμήματα του κινήματος της παιδείας εμφανίστηκε με τον πιο χτυπητό τρόπο την περίοδο του Φθινοπώρου. Οι δάσκαλοι ξεκίνησαν μόνοι τους, υπερτιμώντας τις δικές τους δυνάμεις, χωρίς να έχουν από πριν συντονιστεί με τους καθηγητές της β’βάθμιας εκπαίδευσης και χωρίς να δώσουν χρόνο στους φοιτητές να τελειώσουν με την εξεταστική τους περίοδο.
Το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό όχι μόνο για τους δασκάλους αλλά και για το κίνημα της παιδείας συνολικά, καθώς μια ιστορική ευκαιρία να χτιστεί ένα πανίσχυρο, πανεκπαιδευτικό μέτωπο, από τα μέσα του Οκτώβρη και μετά, χάθηκε.
Η αρνητική κατάληξη της απεργίας των δασκάλων υπόσκαπτε στην πραγματικότητα κάθε νέα προσπάθεια για ένα μεγάλο αγώνα στην παιδεία. Στην συνδιάσκεψη αναλύθηκε το πόσο δύσκολο θα ήταν να έχουμε επανάληψη του φοιτητικού κινήματος του Μάη-Ιούνη, και το πόσο πιο δύσκολο ήταν τώρα να χτιστεί το πανεκπαιδευτικό μέτωπο.
Υπάρχει ένας μόνο τρόπος να χτιστεί ξανά ένα μαζικό κίνημα της παιδείας και αυτός είναι αν η Αριστερά μπορούσε να εμφανιστεί ενωμένη, με κοινές προτάσεις μάχης σε ένα κοινό μέτωπο για την παιδεία ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου16 του συντάγματος και ενάντια στο νόμο πλαίσιο της Μαριέτας. Οι αγκυλώσεις όμως που χαρακτηρίζουν την Αριστερά, ιδιαίτερα το Κ.Κ.Ε. που συνειδητά διασπά το κίνημα (κάτι αντίστοιχο ισχύει και για το ΝΑΡ το οποίο έχει επιρροή στο φοιτητικό κίνημα) δεν επιτρέπουν βέβαια πολλή αισιοδοξία, όμως κάτω από την πίεση του κινήματος αυτή η πιθανότητα είναι υπαρκτή.
Ο ρόλος των συνδικαλιστικών ηγεσιών
Όλα αυτά βέβαια θέτουν το ζήτημα του ρόλου των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Δείχνουν πως παρά τα μεγάλα προβλήματα και παρά την διάθεση των εργαζομένων να δώσουν σκληρές μάχες, χωρίς συνδικαλιστικές ηγεσίες οι οποίες ‘να θέλουν και να μπορούν’ να οργανώσουν τους αγώνες το κίνημα δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις πολιτικές του κεφαλαίου και να μπει σε αντεπίθεση.
Το συμπέρασμα είναι πως η πάλη για να οργανώσει τους αγώνες του το συνδικαλιστικό κίνημα, πάει χέρι-χέρι με την πάλη για την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος, με την ανάδειξη νέων συνδικαλιστών ηγετών από τη βάση, και αυτό με τη σειρά του πάει χέρι-χέρι με τον αγώνα για να χτιστεί μια νέα Αριστερά, πιστή στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού.
Αγώνες και κοινωνικές εκρήξεις
Ανεξάρτητα από τις όποιες αδυναμίες του κινήματος, τα πάνω και τα κάτω της ταξικής πάλης, το μέλλον θα δώσει μεγάλους αγώνες, ξανά. Το μέλλον εγκυμονεί κοινωνικές εκρήξεις, γιατί το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες ζωής για τους εργαζόμενους, παρά μόνο θα οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση, εντατικοποίηση, εξαθλίωση.
Οι εργαζόμενοι βγάζουν συμπεράσματα μέσα από τη ζωή τους και μέσα από τους αγώνες τους, είτε αυτοί είναι νικηφόροι είτε όχι.
Η νέα γενιά μεγαλώνει και θα εργάζεται μέσα σε συνθήκες χειρότερες από τις συνθήκες της προηγούμενης γενιάς! Ο λόγος είναι το αδίστακτο κυνηγητό του κέρδους από τη μεριά του κεφαλαίου, γενικά, και από την άλλη η ιδιαίτερη αδυναμία του ελληνικού καπιταλισμού να ανταγωνιστεί τα μεγάλα κεφάλαια διεθνώς. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά το γεγονός πως η λιτότητα συνεχίζεται για 21 χρόνια, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ισχυροποίησης της ελληνικής οικονομίας, η ελληνική οικονομία χάνει διαρκώς έδαφος στη διεθνή ανταγωνιστικότητα (παρά τις θριαμβολογίες των Ελλήνων καπιταλιστικών για την επέκτασή τους στα Βαλκάνια).
Την ίδια αυτή στιγμή που ο Αλογοσκούφης περηφανεύεται για τις επιτυχίες του, το εμπορικό έλλειμμα και το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, που αποτελούν τους δείκτες της ισχύος της ελληνικής οικονομίας στα πλαίσια του διεθνούς ανταγωνισμού, βρίσκονται σε ύψη ρεκόρ. Αν δεν ήταν στην ευρωζώνη η ελληνική οικονομία θα βρισκόταν αυτή τη στιγμή στη δίνη μιας μεγάλης συναλλαγματικής κρίσης.
Αυτά αναφέρονται απλά για να δείξουν ότι η επίθεση δεν έχει τέλος. Ιδιαίτερα καθώς η επίθεση αυτή είναι πανευρωπαϊκή και το σύνολο της Ε.Ε. χάνει έδαφος στον διεθνή ανταγωνισμό απέναντι στα αμερικανικά και ασιατικά κεφάλαια. Όπως γράψαμε επανειλημμένα στο Ξ, όταν στην Γερμανία, την πιο πλούσια χώρα της Ευρώπης, καθιερώνονται ‘θέσεις εργασίας’ με 1 ευρώ την ώρα, δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να καταλάβουν οι εργαζόμενοι στην υπόλοιπη Ευρώπη τι τους περιμένει.
Και αυτά με τη σειρά τους σημαίνουν μεγάλους αγώνες. Ξανά και ξανά οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να συγκρουστούν σκληρά με το καπιταλιστικό σύστημα. Και τότε, για μια ακόμη φορά θα τεθεί το ζήτημα του ποιες δυνάμεις βρίσκονται επικεφαλής των οργανώσεων του εργατικού κινήματος, συνδικαλιστικών και πολιτικών. Ο αγώνας για μια μαζική αριστερά πιστή στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι τόσο επίκαιρος όσο ήταν πάντα.
Ανδρέα Παγιάτσου
