Του Ανδρέα Παγιάτσου

Ι. Εισαγωγή

Έγινε το Σαββατοκύριακο 16 και 17 Δεκέμβρη η ετήσια πανελλαδική συνάντηση του Ξ. Η συνδιάσκεψη έγινε στη βάση αντιπροσώπων. Στις διαδικασίες της συμμετείχαν συνολικά γύρω στους 150 σ. από όλη την Ελλάδα.

Την πρώτη μέρα η συνδιάσκεψη επικεντρώθηκε στη συζήτηση των διεθνών εξελίξεων και σε ενημερώσεις από τη δουλειά της CWI διεθνώς.

Τη δεύτερη μέρα η Συνδιάσκεψη συζήτησε τις ελληνικές εξελίξεις και έκανε απολογισμό της δράσης του Ξ στη διάρκεια του χρόνου που πέρασε και συζήτησε τα καθήκοντα για του χρόνου. Τελείωσε με μια ειδική συζήτηση για την κατάσταση στο χώρο των μεταναστών και τα καθήκοντα που προκύπτουν.

Η συνδιάσκεψη έγινε μέσα σε ένα κλίμα ψηλού ηθικού και μεγάλης διάθεσης για συζήτηση. Οι ομιλητές στη διάρκεια του διήμερου ξεπέρασαν τους 60 και προς το τέλος ένας αριθμός συντρόφων/σων δεν μπόρεσαν να τοποθετηθούν για λόγους χρόνου.

Το πολύ καλό κλίμα αντανακλάστηκε στο κάλεσμα για την οικονομική εξόρμηση η οποία απέδωσε το ποσό ρεκόρ των 15.600 ευρώ.

ΙΙ. Διεθνείς εξελίξεις

Η συζήτηση για τις διεθνείς εξελίξεις ήταν φέτος ενταγμένη στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου της Διεθνούς Οργάνωσης, CWI, η οποία προχωρεί στις αρχές του επόμενου χρόνου στο 9ο διεθνές συνέδριο της.

Το Συνέδριο της CWI διεξάγεται κάθε 3 με 4 χρόνια και αποτελείται από αντιπροσώπους από όλες τις χώρες στις οποίες η CWI έχει τμήματα. Το συνέδριο θα διαρκέσει μία βδομάδα και σ’ αυτό θα συζητηθούν οι διεργασίες και τα καθήκοντα της CWI σε διεθνές επίπεδο. Στο τέλος οι αντιπρόσωποι θα ψηφίσουν μια διεθνή επιτροπή η οποία συντονίζει τη δουλειά των τμημάτων της CWI στις διάφορες χώρες, έχοντας συζητήσει τον απολογισμό της προηγούμενης, απελθούσας διεθνούς επιτροπής.

Οι συζητήσεις θα γίνουν στη βάση κειμένων, τα οποία κυκλοφορούν σε μορφή προσχεδίων (βρίσκονται ήδη στο σάιτ της CWI) πάνω στα οποία τα τμήματα των διαφορετικών χωρών (εθνικά τμήματα) θα κάνουν παρεμβάσεις και τροποποιήσεις. Τα κείμενα του διεθνούς συνεδρίου θα κυκλοφορήσουν στην τελική τους μορφή μεταφρασμένα και στα ελληνικά.

Μια πιο αναλυτική παρουσίαση των θέσεων για τις διεθνείς εξελίξεις θα παρουσιαστεί στο επόμενο τεύχος του Ξ, μετά το τέλος του διεθνούς συνεδρίου. Σ’ αυτό το άρθρο θα περιοριστούμε σε κάποια από τα βασικά σημεία πολύ περιληπτικά.

Το άνοιγμα της συνδιάσκεψης έγινε από τον σ. Ανδρέα Παγιάτσο. Στο προεδρείο εκλέγηκαν οι σ. Νίκος Ρεμούνδος, Χριστίνα Ζιάκα, Μαρία Καπαράκη και Γιάννης Παπίας.

Έγιναν δύο συζητήσεις για τις διεθνείς εξελίξεις. Στην πρώτη, με τίτλο «διεθνείς σχέσεις» την εισήγηση έκανε ο σ. Νίκος Κανελλής και το κλείσιμο ο σ. Νίκος Αναστασιάδης. Στη δεύτερη, με θέμα «Ευρώπη» την εισήγηση έκανε η σ. Ελένη Μήτσου και το κλείσιμο ο σ. Τάκης Γιαννόπουλος.

Βασικά σημεία

Ασφαλώς το γενικό πλαίσιο της συζήτησης καθορίζεται από την τεράστια φτώχεια, την πείνα, τους πολέμους που μαστίζουν τον πλανήτη. Ειδικά σημεία εστίασης του ενδιαφέροντος, αποτελούν βέβαια η περιοχή της Μέσης Ανατολής, ο συνεχιζόμενος πόλεμος του Ιράκ, ο νέος, πρόσφατος πόλεμος στο Λίβανο, ο εντεινόμενος ανταγωνισμός ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη, ΗΠΑ, ΕΕ και Ασία, ο ανεργόμενος ρόλος της Κίνας στη διεθνή οικονομία και σκηνή, και βέβαια η Λατινική Αμερική σαν η ήπειρος με τις πιο προχωρημένες εξελίξεις, όπου οι διεργασίες έχουν ένα χαρακτήρα επαναστατικό.

Από τα πιο βασικά σημεία συζήτησης ήταν η αποδυνάμωση του κύρους και της ισχύος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Μετά από τις θριαμβολογίες της ‘νίκης’ στο Αφγανιστάν και το Ιρακ, έχει έρθει η απελπισία των Αμερικανών, Βρετανών και των άλλων συμμάχων τους καθώς κάθε μέρα που περνά χάνουν όλο και περισσότερο τον έλεγχο στην μια μετά την άλλη περιοχή του πλανήτη. Η ήττα στην ουσία του Ισραήλ στον πρόσφατο πόλεμο του Λιβάνου, από την Χεζμπολάχ, ήταν το τελευταίο και μεγάλο πλήγμα. Αυτό δεν αναιρεί βέβαια το γεγονός πως οι ΗΠΑ παραμένουν η υπερδύναμη του πλανήτη, ο ρόλος που σήμερα μπορούν να παίξουν όμως σαν ‘διεθνείς αστυνόμοι’ δεν έχει καμία σχέση με την ηγεμονία που ασκούσαν στη διάρκεια της δεκαετίας του ’90. Αυτός ο παράγοντας, σε συνδυασμό με την τεράστια ανισότητα, τη φτώχεια και την πείνα που υπάρχουν στον πλανήτη και που όλο και περισσότερο ‘μεταφέρονται’ και στις ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες, αποτελεί ένα πολύ σημαντικό παράγοντα ριζοσπαστικοποίησης της συνείδησης και αναζήτησης δρόμων αντίστασης στον καπιταλισμό, διεθνώς.

Η Ευρώπη, παρά τη δύναμη της είναι μια ήπειρος που χάνει διαρκώς έδαφος στο διεθνή ανταγωνισμό, απέναντι στα αμερικανικά και ασιατικά κεφάλαια. Έτσι εξηγείται η ατέρμονη επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που το μέλλον δεν υπόσχεται καμιά βελτίωση, παρά μόνο νέες επιθέσεις. Στα πλαίσια της συζήτησης για την Ευρώπη ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στην πορεία των νέων αριστερών σχηματισμών που εμφανίστηκαν στη διάρκεια των τελευταίων 10 – 15 χρόνων, όπως η Κομουνιστική Επανίδρυση στην Ιταλία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Σκοτίας, το Αριστερό Μπλοκ στην Πορτογαλία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ολλανδίας, το WASG στην Γερμανία κοκ. Εξηγήθηκε πως η πορεία όλων αυτών των σχηματισμών είναι προς τα δεξιά, κάτι το οποίο η CWI είχε από την αρχή προβλέψει, καθώς από τη στιγμή που το πρόγραμμα των σχηματισμών αυτών δεν ήταν ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα, η ενσωμάτωσή τους τελικά στη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος και στη λογική του καπιταλισμού ήταν αναπόφευχτη. Χαρακτηριστικά πρόσφατα παραδείγματα η συμμετοχή της Κομ. Επανίδρυσης στην κυβέρνηση του Πρόντι στην Ιταλία και η διάλυση στην ουσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Σκοτίας.

Η Λατινική Αμερική είναι πάντα το ‘αγαπημένο’ θέμα στις διεθνείς συζητήσεις καθώς εκεί εμφανίζονται οι πιο προχωρημένοι ταξικοί αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό. Το ενδιαφέρον στρέφεται ειδικά στη Βενεζουέλα και την Βολιβία, όπου έχουμε μια διαδικασία εθνικοποιήσεων τομέων που ήταν στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών, σε πλήρη αντίθεση με τις τάσεις που επικρατούν διεθνώς. Πέρα απ’ αυτό στη συνδιάσκεψη τονίστηκαν οι κίνδυνοι από την αντίδραση, η οποία καραδοκεί. Πχ στη Βενεζουέλα η κυβέρνηση του Τσάβεζ μπορεί και προχωρά σε φιλολαϊκά μέτρα μόνο και μόνο γιατί οι τιμές του πετρελαίου είναι πολύ ψηλές διεθνώς. Όταν πέσουν, οι εντάσεις στην κοινωνία της Βενεζουέλας θα ανέβουν κατακόρυφα, μια και ο Τσάβεζ, όσο και αν στα λόγια μιλά για σοσιαλισμό, στην πράξη δεν έχει πάρει ούτε ένα σοσιαλιστικό μέτρο – οι εθνικοποιήσεις είναι εντελώς περιορισμένες, οι δυνάμεις της αγορά κυριαρχούν χωρίς κανένα σχεδιασμό της οικονομίας, δεν υπάρχει ούτε ίχνος εργατικού ελέγχου και εργατικής διαχείρισης.

Διαφοροποιήσεις – προσθήκες

Η συζήτηση που έγινε στη συνδιάσκεψη ανέδειξε μια σειρά από ζητήματα τα οποία οι αντιπρόσωποι του ελληνικού τμήματος θα θέσουν στο συνέδριο της Δ.

Κάποια κεφάλαια/ζητήματα δεν είναι επαρκώς ανεπτυγμένα στα κείμενα, κατά τη γνώμη του ελληνικού τμήματος. Η ελληνική συνδιάσκεψη ζήτησε να υπάρξει μεγαλύτερη ανάλυση και αναφορά σε ζητήματα όπως τα κινήματα των μεταναστών διεθνώς, την αφρικανική ήπειρο, την κατάσταση και τις προοπτικές των ‘νέων αριστερών σχηματισμών’ διεθνώς, το τράφικινγκ και την πορνεία στις χώρες του πρώην Σοβιετικού Μπλοκ, και το περιβάλλον. Μερικά από τα πιο πάνω σημεία το ελληνικό τμήμα θα επεξεργαστεί σαν διατυπώσεις και θα τα παρουσιάσει στο συνέδριο προς ψήφιση. Επίσης η ελληνική συνδιάσκεψη έθεσε ζητήματα προς συζήτηση που αφορούν το εθνικό ζήτημα στη Σρι Λάνκα όπου μαίνεται η σύγκρουση της εθνότητας των Ταμίλ με την πλειοψηφούσα εθνότητα των Σινχάλα, καθώς και για το καθεστώς που υπάρχει στη Βόρεια Κορέα.

Το ζήτημα του τι καθεστώς επικρατεί στην Κίνα τέθηκε επίσης προς συζήτηση με την υπόλοιπη διεθνή οργάνωση στο επερχόμενο συνέδριο. Είναι ξεκάθαρο πως η Κίνα κινείται με ραγδαίους ρυθμούς προς τον καπιταλισμό. Η οικονομία και η κοινωνία της περιέχουν στοιχεία και από την εθνικοποιηένη και σχεδιασμένη οικονομία του σταλινισμού και από τις δυνάμεις της αγοράς οι οποίες λειτουργούν με ωμό και βάρβαρο τρόπο στην (‘κομμουνιστική’ κατά το ΚΚΕ) Κίνα. Μ’ αυτή την έννοια η CWI χαρακτηρίζει το κινεζικό καθεστώς σαν υβριδικό, δηλαδή σαν ενδιάμεσο και ασαφές ως προς τον ταξικό χαρακτήρα του. Το θέμα που τέθηκε προς συζήτηση στην ελληνική συνδιάσκεψη και που θα μεταφερθεί από τους Έλληνες αντιπροσώπους στο διεθνές συνέδριο, ήταν το κατά πόσον η έννοια ‘υβριδικό’ είναι πια ξεπερασμένη: κι ότι, στο βαθμό που η ηγεσία του ΚΚ Κίνας συνειδητά αναπτύσσει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής τότε το καθεστώς είναι στη βάση του καπιταλιστικό, με πολλά βέβαια αντιφατικά στοιχεία, κληρονομημένα από το σταλινισμό (ή μαοϊσμό).

Για αυτά τα ζητήματα θα υπάρξει πιο λεπτομερής ενημέρωση μετά το συνέδριο στο επόμενο τεύχος του Ξ.

ΙΙΙ. Παγκόσμια ανισότητα

Από τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στη συνδιάσκεψη για την τεράστια ανισότητα την οποία δημιουργεί ο καπιταλισμός και η οποία τόσο περισσότερο μεγαλώνει όσο εξελίσσεται το καπιταλιστικό σύστημα (από την τελευταία έκθεση του ΟΗΕ για την φτώχεια).

– Το πιο πλούσιο 1% του πλανήτη (συνολικά 37 εκ άτομα) με περιουσία πάνω από 500.000 δολ ο καθένας, έχουν στην ιδιοκτησία τους, συνολικά, το 40% του παγκόσμιου πλούτου δηλαδή 125 τρις δολ.

– Το πιο πλούσιο 10% έχουν στην ιδιοκτησία τους το 85% του παγκόσμιου πλούτου

– Το πιο φτωχό 50% του παγκόσμιου πληθυσμού έχουν στη ιδιoκτησία τους μόνο το 1,1% του παγκόσμιου πλούτου

– Πάνω από 1.000.000.000 ζουν με λιγότερο από 1 δολ την ημέρα.

– Σ’ όλη τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα η ανισότητα μεγαλώνει. Το 1913 το κατά κεφαλήν εισόδημα στις πλούσιες χώρες ήταν 22 φορές πιο μεγάλο από αυτό των φτωχών χωρών. Το 1970 έφτασε τις 88 φορές. Και το 2000 ήταν 267 φορές.

– Ακόμα και στις χώρες οι οποίες εμφανίζουν ραγδαία οικονομική ανάπτυξη η ανισότητα μεγαλώνει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Κίνα στην οποία το μέσο εισόδημα του φτωχότερου 20% του πληθυσμού είναι λιγότερο από το 5% του εισοδήματος του πλουσιότερου 20%.

– Η ελίτ των πλουσίων, το 1% του 1% των πιο πλουσίων του πλανήτη, έχουν στην ιδιοκτησία τους το 24% του παγκόσμιου πλούτου.

– Στην Μπαγκλαντές, ένας εργάτης / εργάτρια στην κλωστοϋφαντουργία δουλεύει 80 ώρες τη βδομάδα, έχει μία μέρα ρεπό κάθε 15 μέρες, και παίρνει συνολικά, 25 ευρώ το μήνα. Απολύεται από την εργοδοσία οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς ο εργοδότης να έχει υποχρέωση να εξηγήσει γιατί, ή να αποζημιώσει, και βέβαια συνδικάτα δεν υπάρχουν. Οι πραγματικοί μισθοί στην Μπαγκλαντες έπεσαν στο μισό στη διάρκεια των τελευταίων 10 χρόνων.

VI. Ενημέρωση από τη CWI και την Κύπρο

Από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της συνδιάσκεψης ήταν η ενημέρωση για τη δουλειά της CWI διεθνώς, που έγινε από το σ. Σάιμον Κάπλαν, μέλος της Διεθνούς Γραμματείας της CWI και η ενημέρωση από την Κύπρο που έγινε από τις σ. Αθηνά Καρυάτη και Αμαλία Λοϊζίδου.

Ενημέρωση από τη CWI

Δεν υπάρχει ασφαλώς η δυνατότητα να περιγραφεί η δουλειά που γίνεται σε 5 ηπείρους και σε 40 χώρες, μέσα σε λίγο χώρο, επομένως αναγκαστικά θα εστιάσουμε στα πιο ενδιαφέροντα σημεία.

Οι αναφορές στη δουλειά που γίνεται από τη CWI σε χώρες του ‘τρίτου’ κόσμου, συχνά είναι οι πιο ενδιαφέρουσες καθώς οι συνθήκες είναι πολύ σκληρές και οι κίνδυνοι για τους συντρόφους πολύ μεγάλοι.

Αυτή είναι για παράδειγμα η κατάσταση που επικρατεί αυτή την περίοδο στη Σρι Λάνκα, όπου η ηγεσία του τμήματος της CWI εκεί (Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα – USP) βρίσκεται στο στόχαστρο των εκτελεστικών αποσπασμάτων των εθνικιστών Σινχάλα, οι οποίοι τελούν υπό την κάλυψη και την προστασία της κυβέρνησης. Οι δυνάμεις της αριστεράς στη Σρι Λάνκα είναι πολύ μικρές, όμως το USP είναι το μεγάλο από τα κόμματα της αριστεράς (τρίτο σε ψήφους στις τελευταίες εκλογές, παρότι με μεγάλη διαφορά από τα δύο πρώτα, αστικά κόμματα). Με πρωτοβουλία του USP δημιουργήθηκε και λειτουργεί μια πρωτοβουλία επαναπροσέγγισης ανάμεσα στις δύο εθνότητες επικεφαλής της οποίας είναι σύντροφοι της CWI. Στη διάρκεια του Νοέμβρη, ένας επιφανής βουλευτής των Ταμίλ, που συμμετείχε ενεργά στην πρωτοβουλία επαναπροσέγγισης, δολοφονήθηκε. Η CWI ξεκίνησε αμέσως διεθνή εκστρατεία καταγγελίας της κυβέρνησης της Σρι ότι υποθάλπει εγκληματίες, και πάρθηκαν μέτρα προστασίας των ηγετικών σ. στη Σ. Λάνκα, οι οποίοι ήταν σαφέστατο ότι βρίσκονταν στο στόχαστρο των εχτελεστικών αποσπασμάτων.

Μια εξαιρετικά ‘χρήσιμη’ πληροφορία από τις δυσκολίες της δουλειάς των σ. της CWI στο Ισραήλ, προκάλεσε το ενδιαφέρον των σ. Πέρα από τις εξαιρετικά μεγάλες δυσκολίες που περιέχει η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον επεκτατισμό της Ισραηλινής άρχουσας τάξης, η αντίθεση στον πόλεμο του Λιβάνου και η πάλη για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, οι σ. συμμετείχαν πρόσφατα στην ‘πορεία υπερηφάνειας’ των ομοφυλοφίλων (στην οποία παρά την τρομοκρατία συμμετείχαν πάνω από 3.000 άτομα). Το χτυπητό στη προκειμένη ήταν η κοινή αφίσα που έκδωσαν οι ισλαμιστές (η αδελφή οργάνωση της Χαμάς στον αραβικό πληθυσμό του Ισραήλ) μαζί με τις ακροδεξιές οργανώσεις των ‘ορθόδοξων’ Εβραίων (!) με τα ίδια συνθήματα στην ίδια αφίσα, «έξω η βρώμα από τους δρόμους μας» στα αραβικά και στα εβραϊκά (!!) και με οδηγίες, πάλι και στις δύο γλώσσες, για την κατασκευή μολότωφ που να χρησιμοποιηθούν ενάντια στη διαδήλωση των ομοφυλοφίλων! Τα σχόλια είναι περιττά…

Το Πακιστάν ήταν επίσης ένα από τα σημεία που κράτησαν το ενδιαφέρον. Τα τελευταία χρόνια η δουλειά της CWI στο Πακιστάν έχει πάρει πραγματικά μεγάλες διαστάσεις. Η εξήγηση γι’ αυτό είναι η ένταξη στις γραμμές της CWI μιας οργάνωσης μερικών εκατοντάδων αγωνιστών που παρακολουθούσαν για χρόνια τη δουλειά της CWI. Από τα πιο σημαντικά σημεία της δουλειάς των σ. στο Πακιστάν είναι η μεγάλη πρόσβαση που έχουν στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας και ο ρόλος που παίζουν στην ανάπτυξη εργατικών αγώνων.

Στην Ευρώπη, τέλος, το ενδιαφέρον στράφηκε κύρια στις εξελίξεις στους νέους αριστερούς σχηματισμούς και στη δουλειά των σ. της CWI σ’ αυτούς.

Το WASG στη Γερμανία είναι ένας από τους πιο σημαντικούς. Η σ. Λούσι Ρέντλερ, κατέβηκε επικεφαλής του WASG στο Βερολίνο, αλλά δεν μπόρεσε να εκλεγεί στο τοπικο κοινοβούλιο, παρά τις 50.000 ψήφους και το 3% των ψήφων, βασικά και κύρια γιατί η κεντρική ηγεσία του WASG εξαπέλυσε πραγματικό πόλεμο ενάντια στο τοπικό WASG. Παρόλα αυτά στο τελευταίο συνέδριο του WASG η Λούσι εκλέχτηκε στην ΚΕ, παρά την ανοιχτή σύγκρουση που είχε με την πιο επιφανή ηγετική προσωπικότητα του WASG (και της γερμανικής Αριστεράς), τον Όσκαρ Λαφοντέν.

Στη δε Σκοτία, η δεξιά πορεία της ηγεσίας του SSP (Σοσιαλιστικό Κόμμα Σκοτίας) το οδήγησε τελικά στον πλήρη εκφυλισμό. Η ηγεσία του ταυτίστηκε απόλυτα με την επίθεση που εξαπέλυσε ο αστικός τύπος ενάντια στον πρόεδρο του κόμματος, τον Τόμι Σέρινταν, κατηγορώντας τον για σεξουαλική ζωή εκτός του γάμου του. Το κόμμα τελικά κατέρρευσε εκλογικά και διασπάστηκε, τα δικαστήρια δικαίωσαν τον Τόμι Σέρινταν, και ο τελευταίος προχώρησε στη δημιουργία νέους κόμματος, της ‘Αλληλεγγύης’. Το τμήμα της CWI στη Σκοτία συμμετείχε στο SSP, πήρε μαχητικά θέση ενάντια στο είδος της επίθεσης που δέχθηκε ο Τ. Σέρινταν, και συμμετέχει τώρα στην προσπάθεια να χτιστεί η Αλληλεγγύη και να αποκτήσει απήχηση στην Σκοτσέζικη κοινωνία.

Ενημέρωση από Kύπρο

Η ραγδαία ανάπτυξη του κυπριακού τμήματος σε συνδυασμό με την μεγάλη επιτυχία της εκστρατείας για τους Κούρδους πρόσφυγες αποτέλεσαν ξεχωριστό θέμα συζήτησης .

Παρά τη σύντομη ζωή του, που δεν ξεπερνά τα δυόμισι χρόνια, το κυπριακό τμήμα της CWI έχει σημειώσει εξαιρετικές επιτυχίες.

Στηριγμένη σε μια μικρή ομάδα μαθητών, αρχικά, η Νεολαία Ενάντια στον Εθνικισμό στην Κύπρο (η οργάνωση νεολαίας της CWI στην Κύπρο) πρώτη άνοιξε το ζήτημα της στολής στα κυπριακά σχολεία, πράγμα το οποίο προκάλεσε το πρώτο εδώ και δεκαετίες μαζικό κίνημα μαθητών! Το αποτέλεσμα ήταν σημαντικές παραχωρήσεις από την κυπριακή κυβέρνηση, η οποία δεν κατάργησε εντελώς την στολή μεν, αλλά την χαλάρωσε σε μεγάλο βαθμό επιτρέποντας την ίδια στιγμή μακριά μαλλιά και γένια για τα αγόρια και κοσμήματα για τα κορίτσια .

Η εκστρατεία για τους Κούρδους ξεκίνησε τον προηγούμενο Μάη με αφορμή τη μεγάλη κινητοποίηση των Κούρδων για τα δικαιώματά του που οδήγησε σε κατάληψη της πλατείας ελευθερίας στη Λευκωσία και των γραφείων του Ερυθρού Σταυρού, για 16 μέρες.

Από τον Σεπτέμβρη ξεκίνησε η δεύτερη φάση της εκστρατείας με αίτημα την παροχή ασύλου η αδειών παραμονής στους Κούρδους, καθώς η Αρχή Ασύλου απέρριψε μαζικά τις αιτήσεις τους και είχε αρχίσει τις πρώτες συλλήψεις με στόχο να τους απελάσει.

Το κυπριακό τμήμα πήρε την πρωτοβουλία για την δημιουργία του Κυπρο-κουρδικού Συνδέσμου και η CWI ξεκίνησε μια νέα διεθνή εκστρατεία με την δημιουργία επιτροπών πρωτοβουλίας σε μια σειρά χώρες, συλλογή ψηφισμάτων διαμαρτυρίας από εκατοντάδες οργανώσεις και χιλιάδες πολίτες, διαμαρτυρίες έξω από κυπριακές πρεσβείες στο εξωτερικό κοκ. Στα πλαίσια αυτής της εκστρατείας ελληνική αντιπροσωπεία επισκέφθηκε την Κύπρο στις αρχές Δεκεμβρίου και άσκησε πιέσεις σε κυβερνητικούς αξιωματούχους .

Τα αποτελέσματα είναι θετικά καθώς έχουν ανασταλεί όλες οι απελάσεις και υπάρχει ρητή δέσμευση του υπουργείου ότι θα βρεθεί λύση, είτε με άσυλο είτε με άδειες παραμονής και εργασίας, για όλους τους 107 Κούρδους που συμμετείχαν στον 16-ημερο αγώνα του Μάη και έχουν έτσι μπει στο στόχαστρο των υπηρεσιών ασφαλείας της Συρίας από όπου κατάγεται η συντριπτική τους πλειοψηφία.

Ασφαλώς ανάμεσα στις υποσχέσεις του υπουργού και την πράξη υπάρχει μια μεγάλη απόσταση. Αλλά και ο Σύνδεσμος Κυπρο-κουρδικής φιλίας και οι επιτροπές πρωτοβουλίας στις διάφορες χώρες θα παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις και σε περίπτωση αθέτησης των υποσχέσεων θα παρέμβουν δυναμικά ασκώντας ξανά πιέσεις.

Η νέα εκστρατεία στην νεολαία την οποία προετοιμάζει το κυπριακό τμήμα έχει αντιφασιστικό περιεχόμενο. Προς το τέλος του Νοέμβρη ομάδα ακροδεξιών/ φασιστών χτύπησε άγρια Τουρκοκύπριους μαθητές στην Αγγλική Σχολή Λευκωσίας. Τους Τουρκοκύπριους μαθητές προστάτευσαν Ελληνοκύπριοι συμμαθητές τους και το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις στην Κύπρο. Καθόλου τυχαία αφού την αφορμή για την τουρκική εισβολή του 1974 την έδωσε η δράση των ακροδεξιών εθνικιστών. Το κυπριακό τμήμα της CWI έχει προχωρήσει συμμετέχει στην προσπάθεια συγκρότησης αντιφασιστικού φόρουμ και προωθεί την ιδέα της δημιουργίας αντιφασιστικών επιτροπών στα σχολεία.

V. Eλληνικές εξελίξεις

Η συζήτηση για τις ελληνικές εξελίξεις καταπιάστηκε με το σύνολο των διεργασιών, στο επίπεδο της οικονομίας, της κοινωνίας, της πολιτικής και της ταξικής πάλης. Την εισαγωγή στο θέμα έκανε ο σύντροφος Κυριάκος Χάλαρης και το κλείσιμο η σηντρόφισσα Χριστίνα Ζιάκα.

Γενικά χαρακτηριστικά

Η επίθεση που δέχεται το εργατικό κίνημα είναι μια επίθεση χωρίς τέλος. Ήδη η λιτότητα στην Ελλάδα κλείνει 21 χρόνια. Το εργατικό εισόδημα, το βιοτικό επίπεδο, το δικαίωμα στην εργασία, το κοινωνικό κράτος, το οκτάωρο, το 40ωρο, το 5μερο, κατακτήσεις δεκαετιών, η Παιδεία, η Υγεία, όλα χτυπιούνται αλύπητα και θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους των καπιταλιστών.

Το εργατικό κίνημα είναι υποχρεωμένο να δίνει συνέχεια αμυντικές μάχες, χωρίς να έχει όμως τις απαραίτητες επιτυχίες που να μπορούν να ανακόψουν την επιθετικότητα του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του – τώρα της Ν.Δ. πιο παλιά του ΠΑ.ΣΟ.Κ..

Η ευθύνη γι’ αυτό βαρύνει αποκλειστικά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που δεν είναι διατεθειμένες να αναπτύξουν μεγάλους αγώνες που να απειλήσουν πραγματικά την κυβέρνηση.

Η αντιπολίτευση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του Γιώργου Παπανδρέου είναι γελοία. Αυτή είναι η εξήγηση που παρά τις μαζικές επιθέσεις ενάντια στο κίνημα η Ν.Δ. παραμένει πρώτη στις δημοσκοπήσεις.

Η αριστερά

Οι ευθύνες είναι επίσης μεγάλες για τα κόμματα της αριστεράς. Το Κ.Κ.Ε. ακολουθεί ανοικτά μια διασπαστική πολιτική μέσα στο εργατικό /συνδικαλιστικό κίνημα. Μια πολιτική η οποία μπορεί να, με μια έννοια ή προσωρινά, να εξυπηρετεί τα δικά του κομματικά συμφέροντα αλλά καμία σχέση δεν έχει με τις πραγματικές ανάγκες του κινήματος. Και αυτή του η στάση συνοδεύεται κατά κανόνα από ωμά καπελώματα, μια κυνική στέρηση από το κίνημα του δικαιώματος της δημοκρατίας και των συλλογικών αποφάσεων στο εσωτερικό του.

Ο Συνασπισμός από την άλλη παραμένει πάντα ένα κόμμα με περιορισμένη εμπλοκή σε εργατικούς – ταξικούς αγώνες, με ανοικτό πάντα το ενδεχόμενο κυβερνητικών συνεργασιών με το ΠΑ.ΣΟ.Κ., στα πρότυπα της Ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς (στην οποία ο ΣΥΝ επίσημα ανήκει) κι έτσι, σαν αποτέλεσμα, δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στο κενό της αριστεράς, δεν μπορεί να εμπνεύσει (παρά την πρόσφατη επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα στις δημοτικές εκλογές στην Αθήνα).

Στη βάση της απογοήτευσης από την Αριστερά είναι που αναπτύσσεται μια μεγάλη απογοήτευση /τάση αποχής μέσα σε πλατιά λαϊκά στρώματα και σ’ αυτή τη βάση είναι που βρίσκει έδαφος για να αναπτυχθεί η ακροδεξιά.

οι αγώνες της πρόσφατης περιόδου

Το 2006 ήταν μια χρονιά γεμάτη αγώνες. Την περίοδο του Μάη και Ιούνη η Ελλάδα συγκλονίστηκε από τις καταλήψεις των φοιτητών που ανάγκασαν την κυβέρνηση της Ν.Δ. σε υποχώρηση, με την αναβολή της κατάθεσης στη βουλή του νόμου-πλαίσιο για την παιδεία.

Ο Σεπτέμβρης ξεκίνησε με τη μεγάλη απεργία των δασκάλων που κράτησε έξι βδομάδες και που έσπρωξε τους εκπαιδευτικούς της β’βάθμιας εκπαίδευσης σε 13 μέρες απεργία και 1000 λύκεια σε καταλήψεις διάρκειας.

Η συνδιάσκεψη αφιέρωσε αρκετό χρόνο στον απολογισμό και τα συμπεράσματα και από το κίνημα των φοιτητών και από το κίνημα των εκπαιδευτικών.

Οι αγώνες αυτοί έδειξαν πως δεν είναι αρκετή η μαχητικότητα από μόνη της για να έχουμε νίκες. Η έλλειψη συντονισμού ανάμεσα στα διαφορετικά τμήματα του κινήματος της παιδείας εμφανίστηκε με τον πιο χτυπητό τρόπο την περίοδο του Φθινοπώρου. Οι δάσκαλοι ξεκίνησαν μόνοι τους, υπερτιμώντας τις δικές τους δυνάμεις, χωρίς να έχουν από πριν συντονιστεί με τους καθηγητές της β’βάθμιας εκπαίδευσης και χωρίς να δώσουν χρόνο στους φοιτητές να τελειώσουν με την εξεταστική τους περίοδο.

Το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό όχι μόνο για τους δασκάλους αλλά και για το κίνημα της παιδείας συνολικά, καθώς μια ιστορική ευκαιρία να χτιστεί ένα πανίσχυρο, πανεκπαιδευτικό μέτωπο, από τα μέσα του Οκτώβρ και μετά, χάθηκε.

Η αρνητική κατάληξη της απεργίας των δασκάλων υπόσκαπτε στην πραγματικότητα κάθε νέα προσπάθεια για ένα μεγάλο αγώνα στην παιδεία. Στην συνδιάσκεψη αναλύθηκε το πόσο δύσκολο θα ήταν να έχουμε επανάληψη του φοιτητικού κινήματος του Μάη-Ιούνη, και το πόσο πιο δύσκολο ήταν τώρα να χτιστεί το πανεκπαιδευτικό μέτωπο.

Υπάρχει ένας μόνο τρόπος να χτιστεί ξανά ένα μαζικό κίνημα της παιδείας και αυτός είναι αν η Αριστερά μπορούσε να εμφανιστεί ενωμένη, με κοινές προτάσεις μάχης σε ένα κοινό μέτωπο για την παιδεία ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου16 του συντάγματος και ενάντια στο νόμο πλαίσιο της Μαριέτας. Οι αγκυλώσεις όμως που χαρακτηρίζουν την Αριστερά, ιδιαίτερα το Κ.Κ.Ε. που συνειδητά διασπά το κίνημα (κάτι αντίστοιχο ισχύει και για το ΝΑΡ το οποίο έχει επιρροή στο φοιτητικό κίνημα) δεν επιτρέπουν βέβαια πολλή αισιοδοξία, όμως κάτω από την πίεση των μαζικών κινήματος αυτή η πιθανότητα είναι υπαρκτή.

Ο ρόλος των συνδικαλιστικών ηγεσιών

Όλα αυτά βέβαια θέτουν το ζήτημα του ρόλου των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Δείχνουν πως παρά τα μεγάλα προβλήματα και παρά την διάθεση των εργαζομένων να δώσουν σκληρές μάχες, χωρίς συνδικαλιστικές ηγεσίες οι οποίες ‘να θέλουν και να μπορούν’ να οργανώσουν τους αγώνες το κίνημα δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις πολιτικές του κεφαλαίου και να μπει σε αντεπίθεση .

Το συμπέρασμα είναι πως η πάλη για να οργανώσει τους αγώνες του το συνδικαλιστικό κίνημα, πάει χέρι-χέρι με την πάλη για την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος, με την ανάδειξη νέων συνδικαλιστών ηγετών από τη βάση, και αυτό με τη σειρά μου πάει χέρι-χέρι με τον αγώνα για να χτιστεί μια νέα Αριστερά, πιστή στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού.

Αγώνες και κοινωνικές εκρήξεις

Ανεξάρτητα από τις όποιες αδυναμίες του κινήματος, τα πάνω και τα κάτω της ταξικής πάλης, το μέλλον θα δώσει μεγάλους αγώνες, ξανά. Το μέλλον εγκυμονεί κοινωνικές εκρήξεις, γιατί το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες ζωής για τους εργαζόμενους, παρά μόνο θα οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση, εντατικοποίηση, εξαθλίωση.

Οι εργαζόμενοι βγάζουν συμπεράσματα μέσα από τη ζωή τους και μέσα από τους αγώνες τους, είτε αυτοί είναι νικηφόροι είτε όχι.

Η νέα γενιά μεγαλώνει και θα εργάζεται μέσα συνθήκες χειρότερες από τις συνθήκες της προηγούμενης γενιάς! Ο λόγος είναι το αδίστακτο κυνηγητό του κέρδους από τη μεριά του κεφαλαίου, γενικά, και από την άλλη η ιδιαίτερη αδυναμία του ελληνικού καπιταλισμού να ανταγωνιστεί τα μεγάλα κεφάλαια διεθνώς. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά το γεγονός πως η λιτότητα συνεχίζεται για 21 χρόνια, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ισχυροποίησης της ελληνικής οικονομίας, η ελληνική οικονομία χάνει διαρκώς έδαφος στη διεθνή ανταγωνιστικότητα (παρά τις θριαμβολογίες των Ελλήνων καπιταλιστικών για την επέκτασή τους στα Βαλκάνια).

Την ίδια αυτή στιγμή που ο Αλογοσκούφης περηφανεύεται για τις επιτυχίες του, το εμπορικό έλλειμμα και το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, που αποτελούν τους δείκτες της ισχύος της ελληνικής οικονομίας στα πλαίσια του διεθνούς ανταγωνισμού, βρίσκονται σε ύψη ρεκόρ. Αν δεν ήταν στην ευρωζώνη η ελληνική οικονομία θα βρισκόταν αυτή τη στιγμή στη δίνη μιας μεγάλης συναλλαγματικής κρίσης.

Αυτά αναφέρονται απλά για να δείξουν ότι η επίθεση δεν έχει τέλος. Ιδιαίτερα καθώς η επίθεση αυτή είναι πανευρωπαϊκή και το σύνολο της Ε.Ε. χάνει έδαφος στον διεθνή ανταγωνισμό απέναντι στα αμερικανικά και ασιατικά κεφάλαια. Όπως γράψαμε επανειλημμένα στο Ξ, όταν στην Γερμανία, την πιο πλούσια χώρα της Ευρώπης, καθιερώνονται ‘θέσεις εργασίας’ με 1 ευρώ την ώρα, δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να καταλάβουν οι εργαζόμενοι στην υπόλοιπη Ευρώπη τι τους περιμένει.

Και αυτά με τη σειρά τους σημαίνουν μεγάλους αγώνες. Ξανά, ξανά και ξανά οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να συγκρουστούν σκληρά με το καπιταλιστικό σύστημα. Και τότε, για μια ακόμη φορά θα τεθεί το ζήτημα του ποιες δυνάμεις βρίσκονται επικεφαλής των οργανώσεων του εργατικού κινήματος, συνδικαλιστικών και πολιτικών. Ο αγώνας για μια μαζική αριστερά πιστή στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι τόσο επίκαιρος όσο ήταν πάντα. Το πώς θα χτιστούν αυτές οι δυνάμεις ήταν το θέμα της συζήτησης για τον απολογισμό και τα καθήκοντα.

VI. Οικονομική εξόρμηση

Η οικονομική εξόρμηση είχε στόχο 15000 ευρώ. Καθόλου μικρός στόχος, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη ότι η συνδιάσκεψη κάτω από μεγάλη πίεση χρόνου και με πολύ λειψή προετοιμασία. Την ευθύνη του να πείσει τους συντρόφους να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη τους ανέλαβε ο σ. Γιάννης Παπίας ο οποίος με χαρακτηριστικό χιούμορ ‘εξηγούσε’ στους σ. ότι οι στόχοι είναι μεγάλοι αλλά όποτε αυτός αναφέρεται σε μεγάλους στόχους οι σ. πρέπει να αποκρίνονται πως είναι μικροί… Το αποτέλεσμα δικαίωσε τις προσπάθειες όλων καθώς το τελικό ποσό έφτασε τις 15.600 ευρώ.

VII. H συζήτηση για τα καθήκοντα

Η συζήτηση για τα καθήκοντα περιστράφηκε γύρω από τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, στάθηκε σε ζητήματα δράσης, συμπερασμάτων από την εμπλοκή μας σε αγώνες είτε της νεολαίας είτε εργαζομένων, στάθηκε σε ζητήματα τακτικής που προέκυψαν και κατάληξε με τα καθήκοντα και τους στόχους της επόμενης χρονιάς τα οποία και ένταξε στο γενικό στόχο του χτισίματος στην Ελλάδα και διεθνώς νέων οργανώσεων της αριστεράς, πιστών στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των λαϊκών στρωμάτων, πιστών στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας πραγματικά σοσιαλιστικής κοινωνίας, στηριγμένης στην εργατική δημοκρατία. Την εισήγηση και το κλείσιμο στο θέμα αυτό έκανε ο σύντροφος Ανδρέας Παγιάτσος.

απολογισμός

Η χρονιά που πέρασε ήταν πολύ πλούσια σε αποτελέσματα. Η ανάπτυξη των δυνάμεων της οργάνωσης ήταν εμφανής και προς τα έξω – πράγμα το οποίο σημείωσαν όχι μόνο οι φίλοι αλλά και αντίπαλοι της οργάνωσης.

Ασφαλώς οι δυνάμεις παραμένουν πολύ μικρές σε σχέση με το μέγεθος του κινήματος και τα καθήκοντα που αυτό θέτει. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι να μπορούν οι δυνάμεις των μαρξιστών, ακόμα και μικρές, να παρεμβαίνουν με επιτυχία στο μαζικό κίνημα, να δείχνουν πως είναι δυνατό και το κίνημα να χτίζεται και να επεκτείνεται η επιρροή των μαρξιστικών ιδεών. Σ’ αυτό το επίπεδο το Ξ θεωρεί πως η συμβολή του είναι σημαντική. Έτσι προσφέρει και στο χτίσιμο της αριστεράς συνολικότερα.

Οι δυνάμεις του Ξ έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο στα κινήματα της νεολαίας, των φοιτητών τον Μάιο – Ιούνη και των μαθητών τον Οκτώβρη, παρέμβηκαν στις βασικές απεργιακές κινητοποιήσεις του χρόνου που πέρασε, ανάπτυξαν σημαντική συνδικαλιστική παρέμβαση σε συγκεκριμένους χώρους, συνέχισαν την επιτυχημένη δουλειά στους μετανάστες και τέλος έδωσαν καταλυτική βοήθεια στο χτίσιμο της δουλειάς του κυπριακού τμήματος της CWI και πιο ειδικά για την επιτυχία της μεγάλης εκστρατείας υπέρ των δικαιωμάτων των Κούρδων προσφύγων στην Κύπρο.

Ασφαλώς είναι αδύνατο να μεταφερθούν όλα όσα αναφέρθηκαν στη συζήτηση για τα καθήκοντα. Μερικοί από τους σταθμούς στη δουλειά του περασμένου χρόνου είναι οι ακόλουθοι.

Φοιτητές

Το Ξ μπήκε μαχητικά στον αγώνα των φοιτητών τον προηγούμενο Μάιο, ιδιαίτερα στις πόλεις της Θεσσαλονίκης και του Βόλου όπου η συγκέντρωση δυνάμεων του Ξ είναι αναλογικά μεγαλύτερη.

Το Ξ πάλεψε από την πρώτη στιγμή για σύνδεση του αγώνα των φοιτητών με το υπόλοιπο κίνημα της παιδείας και με την τοπική κοινωνία, με πολύ πρακτικό και συγκεκριμένο τρόπο. Οι φοιτητές του Ξ ήταν από τους πρώτους που βάλανε το ζήτημα της αναγκαιότητας να συνδεθούν οι καταλήψεις των φοιτητών με το συνδικαλιστικό κίνημα ανά πόλη και κεντρικά, να πιεστούν οι συνομοσπονδίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να καλέσουν γενική απεργία σε συμπαράσταση στο κίνημα της παιδείας.

Για να γίνει συγκεκριμένο το κάλεσμα το Ξ πρότεινε συγκεκριμένη ημερομηνία, τις 22 Ιουνίου, για το κάλεσμα 24ωρης γενικής απεργίας. Η πρόταση αυτή πέρασε από το Συντονιστικό κατειλημμένων σχολών του Βόλου, όπου υποστηρίχθηκε από τις παρατάξεις της Ρωγμής και των ΕΑΑΚ, και από εκεί πέρασε στο υπόλοιπο κίνημα. Κάτω απ’ αυτή την πίεση ήταν που το Κ.Κ.Ε. και το ΝΑΡ υιοθέτησαν αυτό το αίτημα. Και κάτω από αυτή την πίεση ήταν που η ΓΣΕΕ συμφώνησε στο κάλεσμα απεργίας συμπαράστασης.

Με βάση την παρέμβαση στο κίνημα του Μάη – Ιούνη οι φοιτητές του Ξ πήραν την πρωτοβουλία για την έκδοση του φοιτητικού εντύπου ‘Παιδεία Μάχης’.

Και με βάση την εμπειρία της κοινής δράσης οι φοιτητές του Ξ στο Βόλο μαζί με τις παρατάξεις της ‘Ρωγμής’ στις οποίες ανήκουν, μπήκαν σε μια διαδικασία προσέγγισης των ΕΑΑΚ, εξετάζοντας το ενδεχόμενο καταγραφής σ’ αυτά, ανταποκρινόμενοι σ’ ένα αίτημα πλατύτερης ενότητας πολλών αγωνιστών του κινήματος.

Μαθητές

Η δουλειά του Ξ στο χώρο των μαθητών, χτισμένη γύρω από το έντυπο ‘Μαθητικό Ξεκίνημα’, αναγνωρίζεται σαν η πιο επιτυχημένη από όλες τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Στη διάρκεια των μαθητικών καταλήψεων οι μαθητές του Ξ κατέβασαν πολλές φορές μαθητικά μπλοκ στις πορείες, στην Αθήνα στη Θεσσαλονίκη και τον Βόλο, εκλέχτηκαν επικεφαλής πολλών επιτροπών κατάληψης, και πάλεψαν για το χτίσιμο του μετώπου μαθητών, καθηγητών, φοιτητών.

Πάλεψαν ταυτόχρονα για την ύπαρξη δημοκρατικών Συντονιστικών των μαθητών, αντί των «συντονιστικών» της ΚΝΕ (ΣΑΣΑ κοκ) τα οποία είναι προκλητικά καπελωμένα.

Στην μόνη ανοιχτή συνάντηση του πανελλαδικού ‘Συντονιστικού’ που επιχείρησε η ΚΝΕ οι μαθητές του Ξ παρέμβηκαν με γραπτές προτάσεις που είχαν υιοθετηθεί από 10 κατειλημμένα σχολεία. Στις προτάσεις αυτές τονιζόταν ανάμεσα σε άλλα, η αναγκαιότητα των δημοκρατικών Συντονιστικών που να αποτελούνται από εκλεγμένους αντιπρόσωπους από τα διάφορα σχολεία καθώς και η αναγκαιότητα της κοινής πάλης, των κοινών συγκεντρώσεων και πορειών, όλων μαζί, μαθητών, εκπαιδευτικών, φοιτητών.

Η συγκεκριμένη συνάντηση του πανελλαδικού Συντονιστικού ξεκίνησε με περίπου 200 άτομα. Το ελεγχόμενο από την ΚΝΕ προεδρείο όχι μόνο αρνήθηκε να θέσει τις προτάσεις των 10 σχολείων σε ψηφοφορία, παρά τα επανειλημμένα καλέσματα, αλλά οδήγησε την διαδικασία σε πλήρη εκφυλισμό μέχρι που έμειναν λιγότερο από 20 άτομα στην αίθουσα… Για μια φορά ακόμα η ΚΝΕ απέδειξε πως το τελευταίο πράγμα που την ενδιαφέρει είναι το κίνημα και η δημοκρατία στο εσωτερικό του.

Οι σ. μαθητές/ριες έδωσαν μια ιδιαίτερη ζωντάνια στη συνδιάσκεψη με τις τοποθετήσεις τους.

Το πανεκπαιδευτικό μέτωπο

Το κίνημα της παιδείας κυριάρχησε στην ελληνική κοινωνία από τον Μάιο μέχρι το τέλος του Οκτώβρη.

Το Ξ ήταν η πρώτη, αν όχι η μόνη οργάνωση της αριστεράς, η οποία δημόσια, την ίδια στιγμή που υποστήριζε μαχητικά την απεργία των δασκάλων, εξηγούσε ότι το ξεκίνημα της απεργίας από τις 20 Σεπτέμβρη ήταν λάθος. Εξηγούσαμε ότι υπήρχε ο κίνδυνος μέχρι να μπουν οι υπόλοιποι κλάδοι της παιδείας στον αγώνα οι δάσκαλοι να έχουν εξαντληθεί κι έτσι να μην μπορέσει να χτιστεί το μέτωπο της παιδείας. Δυστυχώς αυτή η πρόβλεψη επιβεβαιώθηκε.

Στο θέμα της αποτίμησης της απεργίας επίσης, το Ξ είχε διαφορετική προσέγγιση από την συντριπτική πλειοψηφία των οργανώσεων της αριστεράς. Οι περισσότερες οργανώσεις και κόμματα είτε μιλούσαν για νίκη είτε στην καλύτερη περίπτωση σιωπούσαν. Το Ξ, αντίθετα, είπε καθαρά πως το αποτέλεσμα της απεργίας των δασκάλων ήταν αρνητικό, όχι μόνο για τους δάσκαλους αλλά και συνολικότερα για το πανεκπαιδευτικό μέτωπο και τα απεργιακά κινήματα στην τωρινή φάση.

Ασφαλώς το Ξ δεν θέλει με τις θέσεις του να δημιουργεί είτε απαισιοδοξία είτε απογοήτευση στους χώρους τους οποίους επηρεάζει. Κάθε άλλο. Αυτό όμως που το ενδιαφέρει είναι να λέει στους εργαζόμενους την αλήθεια χωρίς ωραιοποιήσεις. Η αριστερά μπορεί να βοηθήσει τους εργαζόμενους να καταλήξουν σε σωστά συμπεράσματα μόνο όταν παρουσιάζει την πραγματικότητα όπως ακριβώς έχει.

Για το μέτωπο παιδείας τον Γενάρη

Στη συνδιάσκεψη αναλύθηκε πως με βάση την εμπειρία των αγώνων του Φθινοπώρου αποδυναμώνονται αισθητά οι πιθανότητες να χτιστεί ένα μαζικό πανεκπαιδευτικό μέτωπο για να αποτρέψει την αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω η εκτίμηση που έγινε στη συνδιάσκεψη είναι πως ο μόνος τρόπος να αποκτήσει δυναμική το κίνημα της παιδείας και να χτιστεί το πανεκπαιδευτικό μέτωπο είναι να εμφανιστούν ενωμένες σε ένα μεγάλο μέτωπο για το θέμα αυτό, όλες οι δυνάμεις της αριστεράς – ΚΚΕ, ΣΥΝ, εξωκοινοβουλευτικοί. Παρότι οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο δεν είναι μεγάλες, το ενδεχόμενο αυτό δεν πρέπει να αποκλειστεί, λόγω της οξύτητας του προβλήματος.

Κριτική σε συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Μετά την απεργία των δασκάλων, και με αφορμή τις επιθέσεις σε μια σειρά χώρους, όπως συμβασιούχοι, ΟΤΕ, λιμάνια κλπ, οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ επιχείρησαν να τραβήξουν ‘από τα μαλλιά’ κάποιες κινητοποιήσεις, χωρίς την απαραίτητη προετοιμασία ή χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την κατάσταση των εργαζομένων στο χώρο τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν η 24ωρη γενική απεργία στις 13 Δεκέμβρη και οι δύο 48ωρες απεργίες που κάλεσε η ΠΟΕΔΗΝ στο χώρο της Υγείας. Ήταν και οι δύο εντελώς ανοργάνωτες, και η αποτυχία τους ήταν προδικασμένη.

Η προσπάθεια να φτιαχτεί ένα αγωνιστικό κλίμα με τεχνητό τρόπο είναι εγκληματική, κι ακόμα χειρότερες είναι οι τουφεκιές στον αέρα, γιατί φθείρουν την εικόνα των απεργιακών κινητοποιήσεων, καθηλώνουν και απογοητεύουν, αντί να ξεσηκώνουν, τους εργαζόμενους.

Το Ξ δεν δίστασε να πει δημόσια την άποψή του αυτή, με ανακοινώσεις στις οποίες προέβλεπε στην ουσία το αποτέλεσμα και κατάγγελλε τη στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Και στην μία και στην άλλη περίπτωση βέβαια το Ξ έκανε τη δική του πρόταση για το πώς θα έπρεπε να είχαν οργανωθεί οι κινητοποιήσεις αυτές και πώς να ενταχθούν στα πλαίσια ενός συνολικότερου σχεδίου για την αναχαίτιση της κυβερνητικής επίθεσης.

Ένα πλήγμα στις εκδόσεις Κέρκυρα

Η πιο πάνω τοποθέτηση δεν σημαίνει πως το Ξ θεωρεί πως υπάρχουν εύκολες προτάσεις, ούτε προσποιείται πως είναι εύκολες οι νίκες στα διάφορα συνδικαλιστικά ζητήματα.

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση των εκδόσεων Κέρκυρα στις οποίες το Ξ είχε σοβαρή συνδικαλιστική παρέμβαση την προηγούμενη περίοδο. Οι σ. Κώστας Ιατρόπουλος και Αντώνης Δημάκης είχαν παλέψει και μαζί με τους εργαζόμενους είχαν μπορέσει στις αρχές του 2006 να βάλουν φρένο στο πογκρόμ των απολύσεων που είχε εξαπολύσει η διοίκηση. Όμως μέσα στο καλοκαίρι και ενώ ξεκινούσαν οι άδειες η διοίκηση μπόρεσε και προχώρησε στις απολύσεις των δύο σ. Αυτό είναι κάτι που αποτελεί πλήγμα και για το Ξ και για τους εργαζόμενους στις εκδόσεις Κέρκυρα. Εδώ βέβαια πρέπει να σημειώσουμε την ολοκληρωτική αδιαφορία του Σωματείου Βιβλίου και Χάρτου το οποίο δεν έκανε τίποτα για το θέμα.

Πέρα από αυτές τις εξελίξεις στις εκδόσεις Κέρκυρα, η πιο σοβαρή αδυναμία που παρουσίασε η Ο ήταν να κρατήσει καλή επαφή και να βοηθήσει, από το κέντρο, την ανάπτυξη της δουλειάς συντρόφων/σων σε μακρινές σχετικά πόλεις, όπως στη Ρόδο, στη Λευκάδα, στη Λαμία, στην Κέρκυρα στην Κρήτη και αλλού. Αυτό έχει να κάνει με τα περιορισμένα μέσα που έχει το Ξ στη διάθεσή του και με το μικρό αριθμό στελεχών σε σχέση με τις ανάγκες και τις ευκαιρίες. Αυτό θα μπορέσει σταδιακά να λυθεί μέσα από την ενίσχυση των δυνάμεων του Ξ.

Σημαντικά βήματα σε επιμέρους χώρους

Από την άλλη βέβαια μια σειρά σ. έχουν μπει μπροστά σε σημαντικές προσπάθειες είτε για το χτίσιμο είτε για την αναγέννηση του μαζικού κινήματος σε διάφορους χώρους.

Στο ΔΣ του σωματείου εμποροϋπαλλήλων στο Βόλο υπάρχει αυτή τη στιγμή εκλεγμένος σύντροφος, στο Μύτικα Αιτολωακαρνανίας αναπτύσσεται μια σημαντική πρωτοβουλία για την αναβάθμιση του Κέντρου Υγείας στο οποίο εμπλέκονται και τα γύρω χωριά, στο χώρο των Συμβασιούχων σύντροφοι μέλη του Ξ κάνουν τα πρώτα συνδικαλιστικά τους βήματα ανιχνεύοντας το χώρο, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει στο Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, κοκ.

Η πιο σημαντική όμως δουλειά γίνεται στο χώρο της Ψυχικής Υγείας στον οποίο δεν είχε υπάρξει συνδικαλισμός στο παρελθόν και όπου με βάση το σωματείο εργαζομένων στη δομή ψυχικής υγείας ‘Περιβολάκι’ αναπτύσσεται μια συνδικαλιστική δράση που αγκαλιάζει και δίνει προοπτική σε πολλούς άλλους χώρους.

Ο στόχος που μπαίνει είναι να επεκταθεί ο συνδικαλισμός γενικά στο χώρο της Ψ.Υ. και να δοθούν οι απαραίτητες μάχες για τα συμφέροντα των εργαζομένων που είναι για μήνες απλήρωτοι αλλά και των ασθενών που κινδυνεύουν να αφεθούν εντελώς εγκαταλειμμένοι λόγω της πολιτικής της κυβέρνησης.

Οι ομιλίες των συντρόφων/σων που συμμετέχουν στις πιο πάνω προσπάθειες ήταν και πάλι από τις πιο ενδιαφέρουσες της συνδιάσκεψης.

Στόχοι

Οι στόχοι για την επόμενη χρονιά εστιάζονται κύρια στην καλή αφομοίωση και το δέσιμο των υπαρχόντων δυνάμεων, και την επεξεργασία ενός ολοκληρωμένου σχεδίου δράσης και ανάπτυξης της δουλειάς ανά πόλη και πυρήνα της οργάνωσης.

Οι άμεσοι αυτοί στόχοι εντάσσονται βέβαια στους συνολικότερους στόχους και τις στρατηγικές επιδιώξεις του Ξ. Που είναι η αναγέννηση των οργανώσεων του κινήματος, συνδικαλιστικά και πολιτικά, η δημιουργία συμμαχιών /μετώπων με άλλες δυνάμεις της αριστεράς σαν απαραίτητη προϋπόθεση για να έχουν οι αγώνες του κινήματος αποτέλεσμα και, τελικά, το χτίσιμο ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος, πιστού στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των εργαζομένων, πιστού στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας κοινωνίας πραγματικά σοσιαλιστικής, στηριγμένης στην εργατική δημοκρατία, που καμία σχέση δεν έχει με τις μονοκομματικές δικτατορίες στις χώρες του πρώην ‘υπαρκτού σοσιαλισμού’ και τα ψέματα των σοσιαλ-ληστών τύπου ΠΑΣΟΚ.