Συνδιάσκεψη Internationalist Standpoint: Διεθνείς Προοπτικές – Καθήκοντα

^{Μεταξύ 11 και 15 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η πρώτη διεθνής συνδιάσκεψη της πρωτοβουλίας Internationalist Standpoint. Αυτές τις μέρες θα δημοσιεύουμε τα κείμενα που συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν στη συνδιάσκεψη. Το πρώτο κείμενο, για τις παγκόσμιες προοπτικές γράφτηκε την περίοδο Νοέμβρη-Δεκέμβρη 2022. Παρόλο που τα στοιχεία που παρατίθενται αφορούν εκείνη την περίοδο, δεν έγινε προσπάθεια να επικαιροποιηθεί, ώστε να μην αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του αρχικού κειμένου. Εξάλλου, η κύρια έμφαση του κειμένου είναι οι διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη.} 

^{Μετά το κείμενο των διεθνών προοπτικών, θα δημοσιευθεί επίσης ένας αριθμός ψηφισμάτων που συμφωνήθηκαν από τη συνδιάσκεψη. Αυτά αφορούν:} 

^{α) τα συμπεράσματα από τις διασπάσεις της CWI και της ISA, 
β) το περιβάλλον και 
γ) τους αγώνες του φεμινιστικού και ΛΟΑΤ κινήματος.}

^{Το πρώτο κείμενο, οι παγκόσμιες προοπτικές, θα δημοσιευτεί σε 4 τμήματα (όπως τα αντίστοιχα μέρη του κειμένου) ως ακολούθως:} 

<sup>1. Μια εποχή κρίσης και τεράστιας αστάθειας (μπορείτε να το διαβάσετε εδώ) 
2. Ο πόλεμος στην Ουκρανία ((μπορείτε να το διαβάσετε εδώ)
3. Γεωπολιτικοί Ανταγωνισμοί (μπορείτε να το διαβάσετε εδώ)
4. Καθήκοντα</sup> 

^{Σήμερα δημοσιεύουμε το τέταρτο και τελευταίο μέρος του κειμένου των διεθνών προοπτικών, που αφορά τα καθήκοντα.}

Μέρος 4
Καθήκοντα

1. Οι πολλαπλές κρίσεις που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα αποτελούν αντανάκλαση του γεγονότος ότι η εργατική τάξη δεν έχει μπορέσει να εκπληρώσει ακόμα τον ιστορικό της ρόλο, δηλαδή να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να οικοδομήσει μια σοσιαλιστική κοινωνία βασισμένη στην εργατική δημοκρατία. Η κεντρική ευθύνη γι’ αυτό ανήκει στις ηγεσίες των οργανώσεων της εργατικής τάξης. Η ανάγκη χτισίματος μαζικών επαναστατικών κομμάτων παραμένει η απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για να αποφύγει ο ανθρώπινος πολιτισμός την προοπτική της βαρβαρότητας στην οποία τον οδηγεί ο καπιταλισμός. Αυτό το κεντρικό, στρατηγικό καθήκον, αποτελεί λόγο ύπαρξης για το Internationalist Standpoint. Το Internationalist Standpoint έχει παρουσία σε 12 χώρες και συζητά με επαναστατικές οργανώσεις σε άλλες 7, με την προοπτική είτε να προχωρήσει σε συνένωση δυνάμεων είτε, αν αυτό δεν είναι εφικτό, σε κοινή δράση και στενές συνεργασίες. Υπάρχουν τρία επίπεδα πάνω στα οποία δουλεύουμε για την επίτευξη του πιο πάνω στόχου: α) Χτίζοντας τις δυνάμεις μας, β) Παρεμβαίνοντας στο εσωτερικό ή/και βοηθώντας στην οικοδόμηση άλλων μαζικών αριστερών κομμάτων ή σχηματισμών, γ) Αντλώντας διδάγματα από τις πρόσφατες διασπάσεις της CWI και της ISA, αλλά και από την εμπειρία άλλων τροτσκιστικών διεθνών οργανώσεων σχετικά με τον τρόπο χτισίματος μιας μαζικής επαναστατικής Διεθνούς στο μέλλον. 
2. Μέχρι τώρα το Internationalist Standpoint λειτουργούσε στη βάση της συναίνεσης και όχι με βάση ψηφοφορίες όταν υπήρχαν διαφορετικές απόψεις ή εμφάσεις. Τα συντονιστικά του όργανα (η Ομάδα Εργασίας – Working Group και ο Διεθνής Συντονισμός – Coordination) λειτουργούν με βάση τη διαθεσιμότητα συντρόφων/ισσών και τη θέλησή τους να κάνουν τις απαραίτητες θυσίες για την προώθηση του έργου μας. Τα όργανα αυτά δεν είχαν εκλεγεί από μια διεθνή συνδιάσκεψη ή συνέδριο, όπως θα έπρεπε κανονικά να ισχύει. Αυτή η προσέγγιση ήταν απαραίτητη στο αρχικό στάδιο της ανάπτυξης του Internationalist Standpoint, προκειμένου οι σύντροφοι/ισσες να γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους και να δουν σε ποιο βαθμό θα μπορούσαν να λειτουργήσουν με συνεκτικό τρόπο, μετά τις δύο καταστροφικές διασπάσεις της CWI και της ISA. Ο απολογισμός της Ομάδας Εργασίας και του Συντονισμού είναι κάτι παραπάνω από θετικός. Η Ομάδα Εργασίας λειτουργούσε σε εβδομαδιαία βάση και ο Συντονισμός σε, λίγο πολύ, μηνιαία. Και τα δύο όργανα έχουν επιδείξει έναν πολύ υψηλό βαθμό πολιτικής συνοχής. Σε αυτή τη βάση αποφασίζουμε να κινηθούμε προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας επίσημης οργανωτικής δομής και να αρχίσουμε να επεξεργαζόμαστε το καταστατικό μιας νέας διεθνούς οργάνωσης. Εάν κάποιες από τις οργανώσεις με τις οποίες συζητάμε αποφασίσουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους μαζί μας, είμαστε περισσότερο από πρόθυμοι να συζητήσουμε ένα νέο όνομα για την κοινή πρωτοβουλία.
3. Το χτίσιμο των δυνάμεών μας είναι καθοριστικής σημασίας. Μια διεθνής οργάνωση αποτελείται από εθνικά τμήματα. Σε πολλές από τις χώρες όπου έχουμε παρουσία, το βασικό καθήκον που έχουμε μπροστά μας είναι ουσιαστικά το χτίσιμο του πρώτου πυρήνα μιας επαναστατικής οργάνωσης σε αυτό το στάδιο και ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος σε μια επόμενη φάση. Σε άλλες χώρες μπορούμε να συνεργαστούμε με άλλες τροτσκιστικές ομάδες, στο βαθμό που και αυτές είναι πρόθυμες – αυτό περιλαμβάνει και τους πρώην συντρόφους μας από την CWI και την ISA. Οι δυνάμεις που εκπροσωπούμε σήμερα, σε σύγκριση με αυτές που εκπροσωπούσαμε όταν ήμασταν στη CWI, είναι σίγουρα πολύ μικρότερες, και αυτό έχει αναπόφευκτα επιπτώσεις τόσο στο ηθικό των συντρόφων/ισσών μας όσο και στις δυνατότητες μας. Ωστόσο, παρά την αδυναμία αυτή βλέπουμε ότι έχουμε καταφέρει να κάνουμε σημαντικά βήματα σε μόλις ένα χρόνο ύπαρξης. Έχουμε επεκτείνει τις δυνάμεις μας, με νέες ομάδες που έρχονται από χώρες όπου δεν είχαμε παρουσία, και μπορέσαμε να κάνουμε σημαντικά προχωρήματα ακόμη και σε χώρες όπου οι δυνάμεις μας είναι πολύ μικρές ή πολύ φρέσκιες. 
4. Είμαστε πολύ ευέλικτοι όσον αφορά ζητήματα τακτικής και έχουμε πάντα σαφή προσανατολισμό προς τις εργατικές/λαϊκές μάζες, παρόλο που το γενικό επίπεδο συνείδησης σε αυτή την ιστορική συγκυρία είναι πιο χαμηλό από ότι σε προηγούμενες περιόδους. Η συνείδηση βέβαια δεν είναι κάτι που πέφτει από τον ουρανό. Καθορίζεται από αντικειμενικές συνθήκες και υποκειμενικούς παράγοντες – ο πιο κρίσιμος από τους τελευταίους είναι ο ρόλος της ηγεσίας της εργατικής τάξης. Δεν υπάρχουν μαζικά κόμματα της εργατικής τάξης πουθενά στον πλανήτη που να θέτουν την ανάγκη ανατροπής του καπιταλισμού, εγείροντας τη σοσιαλιστική προοπτική. Ούτε υπάρχουν μαζικά ρεφορμιστικά κόμματα οποιουδήποτε είδους σε παγκόσμια κλίμακα που να μοιάζουν με αυτά που υπήρχαν ιστορικά από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι την κατάρρευση του Σταλινισμού. Είναι σωστό να αποκαλούμε τα παραδοσιακά Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, «πρώην ρεφορμιστικά κόμματα». Σήμερα όχι μόνο δεν προβάλλουν την ανάγκη του σοσιαλισμού αλλά ούτε καν την ανάγκη εθνικοποιήσεων. Υπάρχουν κάποια «πρωτο-σοσιαλιστικά» ρεύματα υπό ανάπτυξη σε ορισμένες χώρες, όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία – αυτά τα ρεύματα υστερούν πολύ σε σχέση με το όραμα του σοσιαλισμού που ενέπνεε και κινητοποιούσε  εκατομμύρια μέχρι τη δεκαετία του 1980, παρ’ όλα αυτά όμως είναι πολύ σημαντικά. 
5. Παραδοσιακά, οι επαναστάτες έθεταν αιτήματα και καθήκοντα στα μαζικά ρεφορμιστικά κόμματα. Αυτό ισχύει σε πολύ μικρότερο βαθμό σήμερα. Το αίτημα που πρέπει να τεθεί σήμερα σε πολλές χώρες, είναι για την ανάγκη χτισίματος νέων μαζικών πολιτικών οργανώσεων της εργατικής τάξης. Από τη στιγμή που τεθεί το ζήτημα αυτό, οι επαναστάτες θα πρέπει να δείξουν πρακτικά ότι μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτό το καθήκον και να βοηθήσουν στο χτίσιμο τέτοιων σχηματισμών, χωρίς φυσικά να θυσιάσουν ούτε για μια στιγμή τη δική τους πολιτική και οργανωτική ανεξαρτησία. 
6. Αυτή η στάση περιγράφηκε ως «διπλό καθήκον» (dual task) από την CWI και ήταν μια σωστή αντίληψη, που συνδύαζε το χτίσιμο νέων οργανώσεων της εργατικής τάξης με το χτίσιμο του επαναστατικού κόμματος. 
7. Ο τρόπος εφαρμογής αυτής της τακτικής διαφέρει από χώρα σε χώρα ανάλογα με τις αντικειμενικές συνθήκες, τον χαρακτήρα της υπό διαμόρφωση «Νέας Αριστεράς», το μέγεθος και την επίδραση των δυνάμεών μας κ.λπ. Σε ορισμένες συνθήκες οι δυνάμεις μας πρέπει να εμπλακούν πλήρως στο έργο του χτισίματος ενός νέου αριστερού κόμματος, όχι μόνο σε βραχυπρόθεσμη αλλά και σε μεσοπρόθεσμη ή και μακροπρόθεσμη βάση. Το σχετικό υλικό που έγραψε ο Τρότσκι τη δεκαετία του 1930, αξίζει να μελετηθεί από όλους/ες τους/τις συντρόφους/ισσες μας. Δεδομένου ότι τα περισσότερα τμήματά μας έχουν μικρές δυνάμεις, αυτού του είδους η τακτική έχει πολλά πλεονεκτήματα στις σημερινές συνθήκες.
8. Σε άλλες περιπτώσεις, αν έχουμε μια ισχυρή ανεξάρτητη παρουσία στην κοινωνία και τα κινήματα, η τακτική μας θα μπορούσε να συνδυάζει τη δουλειά μέσα σε ένα νέο αριστερό κόμμα με ανεξάρτητες καμπάνιες στο όνομα της οργάνωσης. Η εμπειρία του Ξεκινήματος στη δεύτερη φάση της σχέσης του με τον ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ 2011 και 2015, όπου δεν αποτελούσε επίσημη συνιστώσα αλλά περίπου το 1/3 των μελών του παρέμβαινε πολιτικά μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη. Το κύριο σημείο που πρέπει να επισημανθεί εδώ είναι ότι δεν υπάρχουν κάθε φορά έτοιμες «συνταγές» για το πώς πρέπει να εφαρμοστεί μια τακτική. Οι συγκεκριμένες συνθήκες πρέπει να λαμβάνονται προσεκτικά υπόψη.
9. Μια άλλη πτυχή της προσέγγισης μας στο επίπεδο των τακτικών που εφαρμόζουμε, είναι η ανάγκη να χτίζουμε γύρω μας «πλατιά σχήματα», κινηματικού και μαχητικού χαρακτήρα. Οι περισσότεροι/ες από εμάς γνωρίζουμε τέτοιες πρωτοβουλίες που πήρε η CWI όταν ήμασταν ακόμα μέρος της, από τη δεκαετία του 1990 και μετά: Η «Νεολαία ενάντια στην Ρατσισμό» το ’90. Η «Διεθνής (Σοσιαλιστική) Αντίσταση» το 2000. Η «Green Attack» και το «Παιδεία Μάχης» στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του 2000. Η «Νεολαία Ενάντια στον Εθνικισμό» στην Κύπρο στη δεκαετία του 2000. Η «Νεολαία κατά του Σεχταρισμού» στη Βόρεια Ιρλανδία. Η «ROSA» στην Ιρλανδία, στο Βέλγιο και σε άλλες χώρες στη δεκαετία του 2010. Το «Δίκτυο Αλληλεγγύης Εργαζομένων και Νέων» πρόσφατα στη Νιγηρία, αφού οι σύντροφοί μας βγήκαν από την ISA, κ.λπ. 
10. Η προσέγγιση που πρέπει να ακολουθήσουμε σε σχέση με τέτοια «πλατιά σχήματα» γύρω από εμάς, επίσης πρέπει να είναι ευέλικτη. Σε ορισμένες συνθήκες θα είναι απλά μια καμπάνια/εκστρατεία που θα αναπτύξουν οι οργανώσεις μας. Σε άλλες συνθήκες θα έχουν οργανωμένες δομές στις οποίες θα συμμετέχουν και άνθρωποι που δεν ανήκουν  στις οργανώσεις μας. Και σε άλλες πάλι συνθήκες, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν μαζί με άλλες οργανώσεις με τις οποίες έχουμε καλές σχέσεις. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο «Αντιφασιστικός Συντονισμός» που δημιουργήθηκε στην Αθήνα, στον οποίο παίζουμε κεντρικό ρόλο και ο οποίος ήταν καθοριστικός στον αγώνα ενάντια στη Χρυσή Αυγή. Ένα άλλο παράδειγμα είναι το «Kasma Birak/Μας Σκάβουν το Λάκκο/Don’t Dig» που συγκεντρώνει αρκετές δεκάδες ριζοσπαστικές περιβαλλοντικές οργανώσεις στην Τουρκία, την Ελλάδα και την Κύπρο.
11. Αυτού του είδους η δουλειά έχει στοιχεία της μεθόδου του «Ενιαίου Μετώπου» (ΕΜ), αλλά δεν είναι το Ενιαίο Μέτωπο αυτό καθαυτό, όπως το αντιλαμβάνονταν οι Μπολσεβίκοι και η Κομμουνιστική Διεθνής πριν από την κυριαρχία του Σταλινισμού σ’ αυτήν. Το ΕΜ στην κλασική του μορφή αφορούσε τα μαζικά κόμματα της εργατικής τάξης, Κομμουνιστικά και Σοσιαλδημοκρατικά, κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και μετά. Στις σημερινές συνθήκες αυτό που συζητάμε αφορά την τακτική που ακολουθούν οι μικρές επαναστατικές οργανώσεις στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν μεγαλύτερα ακροατήρια. Επομένως, είναι σωστό να χρησιμοποιούμε διαφορετικούς όρους για να περιγράψουμε αυτές τις τακτικές, όπως αναφέρθηκε παραπάνω («διπλό καθήκον», «πλατιά/μετωπικά σχήματα» κλπ). Όπου υπάρχουν ευμεγέθη κόμματα της εργατικής τάξης, ζητάμε, φυσικά, ένα ενιαίο μέτωπο μεταξύ τους, αλλά η παρέμβασή μας στο εσωτερικό ενός νέου αριστερού κόμματος δεν είναι μια κλασική τακτική ενιαίου μετώπου. Όταν ακολουθούμε μια τέτοια τακτική, παρέμβασης μέσα σε ένα αριστερό κόμμα, πρέπει να έχουμε επίγνωση των κινδύνων που υπάρχουν, τόσο σεχταριστικού όσο και οπορτουνιστικού χαρακτήρα.
12. Βασικές παράμετροι αυτής της δουλειάς είναι: Να είμαστε προσεκτικοί και ευαίσθητοι στον τρόπο με τον οποίο ασκούμε κριτική στις ελλείψεις του κόμματος μέσα στο οποίο δουλεύουμε. Πρέπει να είμαστε από τους καλύτερους ακτιβιστές στο χτίσιμο αυτού του κόμματος. Η κριτική στην ηγεσία πρέπει να έχει θετικό χαρακτήρα, να σχετίζεται με το ποιος είναι ο καλύτερος δρόμος για την εργατική τάξη και τη νεολαία. Να ξεκαθαρίζουμε ότι ο μόνος τρόπος με τον οποίο το κόμμα μπορεί να εκπληρώσει το ρόλο της συνεπούς εξυπηρέτησης των συμφερόντων της εργατικής τάξης είναι μέσω ενός σοσιαλιστικού προγράμματος. Εγκαθιδρύουμε τις καλύτερες δημοκρατικές παραδόσεις στις τοπικές οργανώσεις του κόμματος που βρίσκονται υπό την επιρροή μας, συζητώντας όλα τα ζητήματα σε επίπεδο τοπικής οργάνωσης και κάνοντας προτάσεις μέσω των τοπικών στα κεντρικά όργανα. Εξηγούμε ότι ο καλύτερος τρόπος για την επιτυχή οικοδόμηση ενός νέου αριστερού κόμματος στη σημερινή εποχή είναι να προσκαλέσουμε οργανώσεις να ενταχθούν σε αυτό χωρίς να εγκαταλείψουν την ανεξάρτητη ύπαρξή τους πολιτικά και οργανωτικά. Αν αυτό δεν γίνεται αποδεκτό από το καταστατικό ή τις παραδόσεις του συγκεκριμένου κόμματος, κατοχυρώνουμε το δικαίωμά μας να υπάρχουμε ως τάση γύρω από ένα περιοδικό, μια ιστοσελίδα ή μια σελίδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη ότι ακόμη και η καλύτερη «ριζοσπαστική αριστερά» θα διολισθήσει αργά ή γρήγορα σε κάποιου είδους ρεφορμιστική στάση – αυτή η διαδικασία θα συμβαδίζει με τη γραφειοκρατικοποίηση του κομματικού μηχανισμού. Εφόσον δημιουργηθεί μια γραφειοκρατία, θα είναι αδύνατο να ξεφύγει το κόμμα από τη μέγγενη της, εκτός αν οι συνθήκες είναι εξαιρετικές, πχ σε μια επαναστατική κατάσταση. Πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι μόλις αναπτυχθούν διαφορές μεταξύ μιας ρεφορμιστικής και μιας επαναστατικής πτέρυγας, πράγμα που είναι αναπόφευκτο, η ρεφορμιστική πτέρυγα θα προχωρήσει σε διάσπαση αν αισθανθεί ότι απειλείται από το επαναστατικό ρεύμα. Οι επαναστάτες πρέπει να έχουν πάντα επίγνωση της ανάγκης να είναι καλά προετοιμασμένοι γι’ αυτή την εξέλιξη, έχοντας χτίσει τις καλύτερες παραδόσεις μέσα στο κόμμα και τις καλύτερες σχέσεις με τη βάση κατά την προηγούμενη περίοδο. 
13. Ένα από τα πιο σημαντικά διδάγματα που προέκυψαν από τις εμπειρίες των διασπάσεων της CWI και της ISA είναι ότι η μελλοντική μαζική επαναστατική Διεθνής δεν θα χτιστεί με τις μεθόδους που χρησιμοποιούν η CWI, η ISA, η IMT (που προήλθε από διάσπαση της CWI τη δεκαετία του 1990) και άλλες διεθνείς ομαδοποιήσεις. Οι ηγεσίες αυτές πιστεύουν ότι είναι οι μόνοι εκφραστές των σωστών ιδεών και μεθόδων και ότι μόνο αυτοί μπορούν να χτίσουν το μαζικό επαναστατικό κόμμα που θα αλλάξει το πρόσωπο της γης. Αυτή η «μεσσιανική» προσέγγιση οδηγεί σε διασπάσεις όποτε προκύπτουν διαφορές ή όποτε αμφισβητείται η ηγεσία, έχει δοκιμαστεί και έχει αποτύχει. 
14. Η μελλοντική μαζική διεθνής δεν μπορεί παρά να πάρει το χαρακτήρα μιας συνένωσης διαφορετικών επαναστατικών δυνάμεων, με πολιτικές διαφορές μεταξύ τους και με διαφορετικές παραδόσεις που πρέπει να γίνουν σεβαστές. Καμία ηγεσία δεν μπορεί να διεκδικεί το «αλάθητο» ή τον ρόλο των διαδόχων του Λένιν και του Τρότσκι. Μια μελλοντική μαζική διεθνής πρέπει να είναι σε θέση να εκφράζει ελεύθερα τις εσωτερικές της διαφορές, χωρίς αυτό να προκαλεί διασπάσεις. Οι διασπάσεις δικαιολογούνται όταν υπάρχει παραβίαση των αρχών. Το παράδειγμα του «μοντέλου» που περιγράφουμε έχει δοθεί από το ίδιο το Μπολσεβίκικο κόμμα και την Κομμουνιστική Διεθνή στα αρχικά της στάδια. Οι διαφορές συζητιούνταν ανοιχτά στο κόμμα, τη Διεθνή, τα εθνικά τμήματα και την εργατική τάξη. 
15. Ο στρατηγικός στόχος του Internationalist Standpoint είναι το χτίσιμο μιας μαζικής επαναστατικής διεθνούς, αλλά δεν θεωρεί ότι το ίδιο αποτελεί την επαναστατική διεθνή. Στόχος του είναι να συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση και να ενώσει τις δυνάμεις του με άλλες διεθνείς ομαδοποιήσεις που κατανοούν αυτή την αναγκαιότητα και έχουν ξεφύγει από την «ασθένεια» του μεσσιανισμού. 
16. Από τη στιγμή που το Internationalist Standpoint βγήκε προς τα έξω, μετά τις διασπάσεις στη CWI και την ISA, ήρθαμε σε επαφή με ομάδες και ρεύματα σε άλλες χώρες που έχουν καταλήξει σε παρόμοια συμπεράσματα μέσα από τις δικές τους ανεξάρτητες εμπειρίες. Είναι πολύ θετικό να βλέπουμε ότι διαφορετικές οργανώσεις ή ρεύματα, σε όλες τις ηπείρους, αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι οι παραδόσεις από τις οποίες προέρχονταν αρχικά, δηλαδή ότι κατέχουν την «απόλυτη αλήθεια» κ.λπ., είναι εντελώς λανθασμένες και ότι αν θέλουν να δουν μια μαζική επαναστατική διεθνή να δημιουργείται, πρέπει να μάθουν πώς να δουλεύουν με ανθρώπους με τους οποίους δεν συμφωνούν. Με εμπιστοσύνη στις ιδέες μας, το Internationalist Standpoint θα συνεχίσει τον αγώνα για όλα τα παραπάνω.