Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται σε δύο μέρη.
Διαβάστε το πρώτο μέρος του άρθρου εδώ
Ακολουθεί το δεύτερο μέρος.
«Δεν υπήρχε άλλος δρόμος ούτε άλλη πρόταση»
Δεν υπήρχε άλλος δρόμος, κανείς δεν κατέθεσε άλλη πρόταση επαναλαμβάνει το «επιτελείο» του Α. Τσίπρα και ο ίδιος.
Αυτό και αν είναι ψέμα! Πολλές οργανώσεις της Αριστεράς αλλά και η αριστερά στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταθέσει προτάσεις που συνδέουν την έξοδο από το ευρώ με την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας κοκ.
Το «Ξ» είχε θέσει από το τέλος του 2009 το θέμα της άρνησης πληρωμής του χρέους, της εθνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Μια σειρά άλλες δυνάμεις της Αριστεράς υιοθέτησαν παρόμοιες προτάσεις την ίδια περίπου περίοδο: οι οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη διάρκεια των πρώτων μηνών του 2010, ενώ το (τότε) Μέτωπο του Αλέκου Αλαβάνου (με ΚΟΕ, ΔΕΑ κ.α.) υιοθέτησε ένα αντίστοιχο πολιτικό πρόγραμμα γύρω στο Μάη του 2011. Ο Αλέκος Αλαβάνος μάλιστα (με τον οποίο έχουμε πολλές διαφωνίες και ο οποίος είχε στα χέρια του τη δυνατότητα να αναμορφώσει την ελληνική Αριστερά αλλά απέτυχε) τόσο πολύ επέμενε με την ανάγκη ενός σχεδίου β’ για έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, που ονόμασε το «μετωπικό σχήμα» στο οποίο συμμετείχε «Σχέδιο Β’».
Παρόμοιες απόψεις υπήρχαν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, όπως εξάλλου είναι πολύ γνωστό. Φαίνεται όμως πως το επιτελείο του Α. Τσίπρα δεν χρειαζόταν να λάβει υπόψη καμία άλλη γνώμη – ήταν τόσο απόλυτα σίγουροι για την απόλυτη ορθότητα των δικών τους θέσεων.
Τα βασικά σημεία των προτάσεων αυτών, στενά συνδεδεμένα με την δρομολόγηση της μετάβασης σε εθνικό νόμισμα, που σήμερα πια χαρακτηρίζουν ένα εξαιρετικά ευρύ φάσμα της Αριστεράς είναι τα ακόλουθα:
-
Άρνηση αποπληρωμής του χρέους
-
Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος
-
Εφαρμογή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων και στο εξωτερικό εμπόριο
-
Εθνικοποίηση όσων επιχειρήσεων κλείνουν, κάνουν μαζικές απολύσεις ή σαμποτάρουν την οικονομία
-
Εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας
-
Δημοκρατία στην παραγωγή και συνολικά την οικονομία με την καθιέρωση κοινωνικού και εργατικού ελέγχου και διαχείρισης
-
Σχεδιασμός της οικονομίας για τις ανάγκες του συνόλου και των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, αντί για τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου – των 50 περίπου οικογενειών που λυμαίνονται τον τόπο σε συνεργασία με τους «εταίρους» τους στο εξωτερικό.
-
Κοινή πάλη και συντονισμός των αγώνων με τους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης.
Ασφαλώς τα πιο πάνω δεν αποτελούν ένα λεπτομερώς επεξεργασμένο πρόγραμμα. Αποτελούν όμως τους βασικούς άξονες πάνω στους οποίους μπορούν να αναπτυχθούν και έχουν ήδη αναπτυχθεί σε σημαντικό βαθμό πιο εξειδικευμένες μελέτες και σε μεγαλύτερο βάθος.
Για την ολοκλήρωση τέτοιων επεξεργασιών απαιτείται η εμπλοκή ανθρώπων που έχουν σε βάθος γνώση των διαφορετικών κλάδων και επιχειρήσεων της οικονομίας, και μ’ αυτό εννοούμε πρώτα και κύρια τους ίδιους τους εργαζόμενους σ’ αυτούς τους κλάδους και τις επιχειρήσεις! Αυτοί, με τη βοήθεια ειδικών, μπορούν να συντονίσουν τη δημιουργία εθνικών φορέων ανά κλάδο παραγωγής· να μπουν στη λεπτομέρεια των ειδικών κατευθύνσεων που μπορεί να πάρει, για παράδειγμα, η αγροτική οικονομία, με βάση συνεταιρισμούς παραγωγών και συνεταιρισμούς καταναλωτών· να συνδέσουν την παραγωγή του πρωτογενούς τομέα (αγροτικός τομέας και μεταλλεύματα) με τη μεταποίηση, τη βιομηχανία, τον τουρισμό, τις υπόλοιπες Υπηρεσίες, κλπ, κλπ.
Αυτή η εξειδικευμένη δουλειά δεν μπορεί να γίνει ποτέ ολοκληρωμένα παρά μόνο αν η Αριστερά – η Αριστερά που δεν φοβάται τη σύγκρουση και τη ρήξη με την ευρωζώνη και το κεφάλαιο – κατακτήσει την κυβέρνηση και την εξουσία.
Παρόλα αυτά έχει γίνει ως ένα σημαντικό βαθμό από οργανώσεις της Αριστεράς, στη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων. Ενδεικτικά το «Ξ» είχε καταθέσει από το 2012 την πρόταση του δεύτερου, «παράλληλου» νομίσματος στα πλαίσια μιας μεταβατικής διαδικασίας εξόδου από το ευρώ, καθώς και προτάσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση, τους βασικούς προσανατολισμούς της οικονομίας, αλλά και τον αναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής, που προκύπτει σαν αναπόφευκτη συνέπεια σε συνθήκες σύγκρουσης με το διευθυντήριο των Βρυξελών.
Αν ο Α. Τσίπρας δεν διάβασε κανένα άλλο πρόγραμμα πέρα από το δικό του, δικό του πρόβλημα. Ας μη λέει όμως πως δεν υπήρχαν άλλες προτάσεις. Αν τις διάβασε και δεν συμφωνεί, τότε να πει αυτό, ότι υπήρχαν άλλες προτάσεις αλλά αυτός και το επιτελείο του δεν συμφωνούσαν.
«Η άλλη επιλογή ήταν η άτακτη χρεοκοπία»
Αυτό είναι το «τελικό» επιχείρημα της θλιβερής ομάδας που παριστάνει την σοφή ηγεσία η οποία θα έφερνε τα πάνω κάτω, σύμφωνα με τη δική της ναρκισσιστική θεώρηση, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρώπη («θα έκανε τις αγορές να χορεύουν» έλεγε ο Α. Τσίπρας…). Θράσος; Αλαζονεία; Αφέλεια; Τι να πει κανείς!
Το θέμα, κατ’ αρχήν, είναι ποιος έφερε τη χώρα στα πρόθυρα της «άτακτης χρεοκοπίας».
Επί 5 μήνες, από τις 25 Γενάρη μέχρι τα τέλη Ιούνη η ηγετική ομάδα του Α. Τσίπρα αρνήθηκε να επιβάλει από μόνη της ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και όρια στις αναλήψεις, αρνήθηκε να επεξεργαστεί ένα σχέδιο για παράλληλο νόμισμα, ένα «σχέδιο β’» για την περίπτωση που το δικό της «σχέδιο α’» δεν έφερνε αποτέλεσμα.
Αφού μας έφεραν λοιπόν σε πλήρες αδιέξοδο κι αφού άφησαν τους «εταίρους» τους να τους παίζουν στα δάκτυλα και να τους σύρουν μέχρι το τέλος, κλείνοντας στο τέλος και τις τράπεζες, μας είπαν πως μπροστά στην πλήρη καταστροφή ή ένα δυσάρεστο Μνημόνιο, διάλεξαν το Μνημόνιο.
Και πάλι όμως έκαναν λάθος! Η ολοκληρωτική καταστροφή είναι το Μνημόνιο! Όχι μόνο οικονομικά αλλά πάνω απ’ όλα πολιτικά: Γιατί στερεί από τα εργατικά και λαϊκά στρώματα την ελπίδα! Την ελπίδα που ζωντάνεψε για ένα διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά στη συνέχεια έσβησε η ανάξια των αγώνων και των παραδόσεων του λαού μας ηγεσία του.
Υπάρχει όμως προοπτική
Προοπτική όμως υπάρχει! Αυτός που τελείωσε είναι ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξέραμε! Αυτοί που τελειώσανε για την Αριστερά είναι η ηγετική ομάδα γύρω από τον Α. Τσίπρα!
Χιλιάδες αγωνιστές, που προσπαθούν ακόμα να κλείσουν τις πληγές που άνοιξε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν μπει σε μια διαδικασία εξαγωγής συμπερασμάτων. Οι δυνατότητες για μια νέα Αριστερά που να στηρίζεται σε ένα πρόγραμμα όπως αυτό που αναφέρθηκε πιο πάνω είναι υπαρκτές και μάλιστα στο σύντομο μέλλον.
Υπάρχουν πολύ σημαντικές δυνάμεις στις γραμμές της Αριστεράς που συμφωνούν στα βασικά σημεία ενός μεταβατικού-επαναστατικού-σοσιαλιστικού προγράμματος και που ταυτόχρονα κατανοούν την ανάγκη της κοινής δράσης και του ενιαίου μετώπου της Αριστεράς (που δεν κατανοεί η ηγεσία του ΚΚΕ και η πλειοψηφία στην ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Αυτές οι δυνάμεις βρίσκονται και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, κ.α.) και στην υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (Ξεκίνημα, Κομμουνιστική Ανασύνταξη, Κομμουνιστική Ανανέωση κ.α.) καθώς και στις αριστερές τάσεις και τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με όλους αυτούς και εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, ανένταχτοι αγωνιστές,
Μέσα στους επόμενους μήνες αυτές οι δυνάμεις μπορούν και έχουν ευθύνη να συναντηθούν! Αν το κάνουν αυτό τότε θα έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο πολιτικό γεγονός! Έχουν τους αριθμούς που απαιτούνται για να θέσουν τις βάσεις για μια νέα Αριστερά όπως αυτή που περιγράφουμε.
Αυτή η Αριστερά μπορεί να υπάρξει σαν ένα πλατύ, δημοκρατικό, ομοσπονδιακό σχήμα, το οποίο να αφήνει ελεύθερο χώρο δράσης, ιδεολογικής και πολιτικής αναζήτησης και ανεξαρτησίας σε κάθε συνιστώσα του. Όπως ήταν, στο οργανωτικό επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ, προτού η ηγετική ομάδα καρατομήσει την ανεξαρτησία και επιβάλει την κατάργηση των συνιστωσών στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το 2012[7].
Είμαστε σε μια φάση στην οποία μπορεί πολύ εύκολα να επαναληφθεί το φαινόμενο του «Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς» που είχε προϋπάρξει του ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Μόνο που τώρα μπορεί να επαναληφθεί σε πολύ ανώτερο επίπεδο: και γιατί οι δυνάμεις που μπορεί να συμμετάσχουν σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερες από τότε, αλλά και γιατί η εμπειρία από το ξεπούλημα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπει με πιο εύκολο τρόπο να υιοθετηθεί ένα πολύ πιο προωθημένο πρόγραμμα ρήξης με την ΕΕ και το καπιταλιστικό σύστημα.
Την Παρασκευή 17 Ιούλη καλέστηκε μια πρώτη συνάντηση που επεδίωκε να συμβάλει στο να καλυφθεί το πολιτικό κενό που δημιουργούσε η υποταγή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ[8]. Με μόνο δύο μέρες ενημέρωση συμμετείχαν σ’ αυτήν 250 – 300 άτομα, ένας μεγάλος και σημαντικός αριθμός. Πάνω από 12 διαφορετικές πολιτικές οργανώσεις και ρεύματα της Αριστεράς συμμετείχαν, με άτομα από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά αλλά και από όλες τις αντιπολιτευτικές τάσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πολύ πλούσια πολιτική συζήτηση που αναπτύχθηκε (με πάνω από 30 ομιλητές) έδειξε μια εξαιρετικά μεγάλη συμφωνία και συναντίληψη. Οι δυνατότητες λοιπόν υπαρκτές και είναι μεγάλες! Μέσα από την ήττα που προκάλεσε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γεννηθεί η Αριστερά που να είναι αντάξια των αγώνων και των παραδόσεων του ελληνικού μαζικού κινήματος.
Η ώρα για την ανάπτυξη αυτού του είδους της πρωτοβουλίας είναι τώρα. Αν κάποιοι καλοπροαίρετοι σύντροφοι νομίζουν πως ο χρόνος μπορεί να περιμένει και σιγά-σιγά κάποια στιγμή θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μια πιο «υγιή» Αριστερά, θα απογοητευτούν. Ο χρονισμός, αυτό που λέμε «timing», στις πολιτικές πρωτοβουλίες είναι πάντα καίριας σημασίας. Ακριβώς γιατί, όπως έχουμε γράψει πολλές φορές σαν «Ξ», τα κινήματα δεν είναι «βρύση για να τα ανοίγει και να τα κλείνει κανείς όποτε θέλει». Αποτελούνται από ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις που έχουν «τα πάνω» και «τα κάτω» τους. Στην απογοήτευση που σπέρνει ο θλιβερός κύριος Τσίπρας η απάντηση είναι η πάλη για το χτίσιμο μιας νέας, μαζικής, επαναστατικής Αριστεράς! Οι αποφάσεις πρέπει να παρθούν τώρα κι όχι κάποτε στο μακρινό και ακαθόριστο μέλλον.
