Το «Ξ» εξήγησε σε πάρα πολλά άρθρα[1] ότι οι επιλογές μπροστά στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν δύο: α) είτε να υπογράψει ένα νέο Μνημόνιο, κουρελιάζοντας όλες τις αρχές και τις διακηρύξεις του κόμματος, είτε β) να ακολουθήσει μια άλλη πολιτική ρήξης με την Ευρωζώνη και το καπιταλιστικό σύστημα. Τρίτη δυνατότητα / επιλογή δεν υπήρχε. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε το πρώτο.
Στη συνέχεια ο Α. Τσίπρας μεταφέρει την ευθύνη της δικής του υπογραφής σε όσους του ασκούνε κριτική αλλά, έμμεσα, ακόμα και στα λαϊκά στρώματα. Σ’ ότι αφορά το πρώτο, επιμένει ότι κανείς δεν πρότεινε ένα εναλλακτικό σχέδιο πέρα από το δικό του. Σ’ ότι αφορά το δεύτερο επιμένει ότι ο ελληνικός λαός δεν είχε επιλέξει ποτέ τη ρήξη. Ας δούμε κάπως αναλυτικά πόση βάση αλήθειας έχουν αυτοί οι ισχυρισμοί.
Μια καταστροφική αυταπάτη
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επέμενε ότι μπορούσε να ανατρέψει τη λιτότητα μέσα από τις γραμμές της ίδιας της ΕΕ και παραμένοντας στο ευρώ. Έδειξε, έτσι, ότι ζούσε σε μια καταστροφική αυταπάτη. Ότι δεν καταλάβαινε τον ταξικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ότι ταύτιζε την ΕΕ με τη «δημοκρατία» τον «ανθρωπισμό» την «αλληλεγγύη» και την «πρόοδο».
Οι αυταπάτες στην ΕΕ και στην «αμοιβαία επωφελή διαπραγμάτευση» πήραν τραγελαφικές διαστάσεις όταν η ηγετική ομάδα και ο ίδιος ο Α. Τσίπρας προσωπικά επέμενε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην «διαπραγματευτεί» η Μέρκελ «γιατί η κυρία Μέρκελ είναι σοβαρή πολιτικός» (συνέντευξη με Νίκο Χατζηνικολάου, προεκλογικά). Όταν αρνιόταν με απίστευτη επιμονή ότι δεν χρειαζόταν εναλλακτικό σχέδιο σε περίπτωση αποτυχίας των διαπραγματεύσεων γιατί η επιτυχία των διαπραγματεύσεων ήταν 100% εξασφαλισμένη! Ο δε Γιάννης Βαρουφάκης επέμενε ότι η Γερμανική κυβέρνηση και η ΕΕ ετοίμαζαν ένα δώρο για την επόμενη ελληνική κυβέρνηση – δηλαδή την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ[2]. Το «Ξ» εξήγησε, τότε, ότι αυτό που ετοίμαζαν οι λεγόμενοι «εταίροι» δεν ήταν ένα δώρο αλλά μία θηλιά!
Είναι εντυπωσιακό το πώς η ηγετική ομάδα γύρω από τον Α. Τσίπρα δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει (εδώ και τόσα χρόνια) το τι πραγματικά συνέβαινε γύρω και δίπλα της!
Το θέμα βέβαια δεν έχει να κάνει με την «εξυπνάδα» του επιτελείου, έχει να κάνει με την ιδεολογική ρηχότητα του επιτελείου που αναγκαστικά, στη συνέχεια, μετατρέπεται σε πολιτική ανεπάρκεια!
Έτσι, για να παραθέσουμε ένα παράδειγμα, το να ταυτίζει κανείς (όπως έκανε το πρωθυπουργικό επιτελείο) την «Ευρώπη» με τον ανθρωπισμό, τη δημοκρατία και την αλληλεγγύη, τη στιγμή που στην ίδια Ευρώπη έχουμε δει τον ιμπεριαλισμό, το φασισμό της δεκαετίας του ’20, το ναζισμό της δεκαετίας του ’30, τους δύο παγκόσμιους πολέμους, πραξικοπήματα και δικτατορίες μέχρι και το β’ μισό της δεκαετίας του ’70, δείχνει μια ανιστόρητη και μεταφυσική προσέγγιση στα πράγματα!
Το ίδιο δείχνει το να ταυτίζεις την ΕΕ και την ΟΝΕ με «πανανθρώπινες» αξίες και άλλα παρόμοια. Η ίδια η ΕΕ δημιουργήθηκε όχι για να προάγει κάποια «ιδεώδη» και «αξίες» αλλά για να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό των Αμερικανικών και Ασιατικών κεφαλαίων – στα πλαίσια του παγκόσμιου ανταγωνισμού για κυριαρχία στον πλανήτη.
Η εμμονή σε αντιλήψεις όπως τις πιο πάνω αποτελεί πολιτική αφέλεια! Που για τον επικεφαλής της ελληνικής Αριστεράς και της ελληνικής κυβέρνησης είναι ασυγχώρητη! Αυτή η αφέλεια οδήγησε στη καταστροφική επιλογή του 3ου Μνημονίου.
Ας υπήρχε τουλάχιστον ειλικρίνεια!
Αν ο Α. Τσίπρας είχε την ειλικρίνεια να πει «έκανα λάθος, αλλάζω πορεία, δεν μπορώ να πετύχω τίποτα με διαπραγματεύσεις, η ΕΕ δεν είναι αυτό που νόμιζα», το κακό θα ήταν μικρό. Και, μάλιστα, τότε θα περνούσε στην ιστορία σαν ένας «μεγάλος ηγέτης» – που είπε την αλήθεια στο λαό και επέλεξε το δύσκολο δρόμο της συνέπειας με τις προεκλογικές του υποσχέσεις.
Με τις επιλογές του όμως θα περάσει στην ιστορία σαν ένας ακόμα αποστάτης της Αριστεράς, από τους πολλούς που έχουν ανέβει στην κυβερνητική εξουσία στο όνομα των ιδεωδών και των αξιών της Αριστεράς για να τις ποδοπατήσουν και να υποταχθούν στο κεφάλαιο και την άρχουσα τάξη.
Ήταν ή δεν ήταν εκβιασμός;
«Πάρτε θέση» καλούσε ο Α. Τσίπρας στη βουλή, όχι την αντιπολίτευση (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) αλλά τους βουλευτές της αριστερής πτέρυγας του κόμματος του, «αν ο εκβιασμός ήταν πραγματικός ή πλαστός»!
Εννοώντας ότι αναγκάστηκε να υποχωρήσει σε ένα πραγματικό εκβιασμό κι ότι επομένως όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να ψηφίσουν το 3Ο Μνημόνιο, το οποίο, όπως εξήγησε πολλές φορές, δεν άρεσε ούτε στον ίδιο αλλά αφού ήταν αποτέλεσμα εκβιασμού, σύμφωνα με τη δική του λογική, δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο!
Μα ασφαλώς ήταν πραγματικός ο εκβιασμός! Είπε κανείς το αντίθετο; Είπε κανείς ότι ο Α. Τσίπρας «φαντάστηκε» ένα εκβιασμό για να υποχωρήσει από τις αρχικές του διακηρύξεις; Το πρόβλημα είναι άλλο! Είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβε ότι θα βρισκόταν αντιμέτωπος με ένα τέτοιο εκβιασμό και γι’ αυτό ποτέ δεν προετοιμάστηκε όπως έπρεπε γι’ αυτόν και δεν προετοίμασε, όπως όφειλε, τα λαϊκά στρώματα που τον στήριξαν!
Κι αυτό, μάλιστα, τη στιγμή που ένα τεράστιο τμήμα της εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς αλλά και του ίδιου του κόμματος του, προειδοποιούσε ότι εκεί οδηγούνταν τα πράγματα! Ενδεικτικά το «Ξ» έγραψε ξανά και ξανά ότι δεν υπήρχε ποτέ καμία περίπτωση το διευθυντήριο της Ευρώπης να δεχτεί την ανατροπή της λιτότητας στην Ελλάδα και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ! Ότι ο Τσίπρας θα βρισκόταν αντιμέτωπος με «πόλεμο» και όχι με «αμοιβαία επωφελείς διαπραγματεύσεις» όπως φανταζόταν[3].
Ο Α. Τσίπρας, ο Παππάς, ο Δραγασάκης, ο Σταθάκης, ο Παπαδημούλης, όλοι αυτοί που καθορίζουν τη γραμμή, δεν φαντάστηκαν ποτέ πως θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με έναν πραγματικό εκβιασμό! Γιατί δεν κατάλαβαν ποτέ ότι απέναντί τους θα είχαν όχι «εταίρους» αλλά «κοράκια» – δηλαδή τους πολιτικούς εκπροσώπους του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των πολυεθνικών!
Γι’ αυτό και μέχρι το παρά 5, το παρά 1, ακόμα και το συν 5, δεν είχαν κάνει το τόσο επιτακτικό, το τόσο απλό, να προετοιμαστούν για το ενδεχόμενο κάποιοι στην ΕΕ να είναι έτοιμοι να πετάξουν τη χώρα εκτός ευρώ και να έχουν σχέδιο για το πώς να αντιδράσουν σ’ αυτή την περίπτωση.
Δεν πρόκειται για ένα απλό λάθος! Πρόκειται για μια ολοκληρωτικά χρεοκοπημένη αντίληψη!
Αν είχαν λίγη τσίπα, το επιτελείο του Α. Τσίπρα θα έπρεπε να είχε αναγνωρίσει ότι απέτυχαν παταγωδώς! Ότι η πολιτική τους ανάλυση, οι προοπτικές τους, η στρατηγική τους και οι τακτικές τους ήταν καταστροφικές και έσυραν τη χώρα σε 3ο Μνημόνιο. Αν είχαν λίγη τσίπα θα είχαν παραιτηθεί – αλλά αντί γι’ αυτό ετοιμάζονται να αποπέμψουν από το κόμμα όσους διαφωνούν και τους κάνουν κριτική.
Παγιδεύτηκαν
Οι περιβόητοι «εταίροι» παγίδεψαν το «επιτελείο» του Τσίπρα, τους έσυραν μέχρι τις 30 Ιούνη, όταν τελείωνε το «πρόγραμμα» που είχε συμφωνήσει ο Σαμαράς μαζί τους και μετά… έκλεισαν και τις τράπεζες!
Από την μέρα που σχημάτισαν κυβέρνηση μέχρι και την εξαγγελία του δημοψηφίσματος ο Α. Τσίπρας και οι σύμβουλοί του σκορπούσαν τεχνητή αισιοδοξία και χαμόγελα δεξιά κι αριστερά και διαβεβαίωναν, ότι όπου να ‘ναι θα έχουμε συμφωνία…
Μετά το κλείσιμο των τραπεζών, ήταν φανερό ότι στο «επιτελείο» έπεσε πανικός! Αλλά ούτε και τότε ο Α. Τσίπρας είπε την αλήθεια στο λαό!
Κάλεσε το δημοψήφισμα για να πει «όχι» στις προτάσεις της Τρόικα, αλλά ποτέ δεν τόλμησε να πει στον ελληνικό λαό τι θα έκανε αν η Τρόικα επέμενε στις προτάσεις της.
Στην πραγματικότητα το «δημοψήφισμα» είχε, από τη σκοπιά του Α. Τσίπρα όλα τα στοιχεία μιας «ηρωικής εξόδου» παρά μιας πραγματικής μάχης ενάντια στην Τρόικα! Η ηγετική ομάδα είχε συζητήσει και προετοιμάσει την υπογραφή Μνημονίου πριν την έκβαση του δημοψηφίσματος γι’ αυτό και είχε δρομολογήσει πριν βγουν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος τη σύγκλιση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών (διαβάστε για τη σχετική δήλωση του Π. Σγουρίδη, υφυπ. Αγροτικής Ανάπτυξης στο κανάλι Αction 24 το βράδυ του δημοψηφίσματος: [4])· ενώ συζητούσε ακόμα και την περίπτωση κυβέρνησης με ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι (αυτό θα γινόταν στην περίπτωση που στο δημοψήφισμα κέρδιζε το «ναι» ή το αποτέλεσμα ήταν εντελώς οριακό).
Προς έκπληξη της ηγετικής ομάδας το δημοψήφισμα ήταν ένας σεισμός! Το ίδιο και η συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 3 Ιούλη!
Κι όμως το ίδιο βράδυ εκείνο βράδυ της θριαμβευτικής νίκης του ΟΧΙ ο Τσίπρας στράφηκε στην περιβόητη «εθνική ενότητα»: κάλεσε το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών και κάθισε στο ίδιο τραπέζι με τους χτεσινούς εχθρούς του, γυρνώντας την πλάτη στο μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού!
Για τα πλατιά λαϊκά στρώματα αυτό φαινόταν να μην έχει ιδιαίτερη σημασία – έτσι κι αλλιώς σε συνθήκες εθνικής κρίσης στην κοινωνία αναπτύσσεται μια τάση για εθνική ενότητα. Όμως για τα πιο ενεργά μέλη και στελέχη του κινήματος και της Αριστεράς ήταν φανερό ότι κάτι πολύ άσκημο ετοιμαζόταν.
Το «Ξ» προειδοποίησε πως πηγαίναμε για νέο Μνημόνιο και πως το μεγάλο ΟΧΙ θα θυσιαζόταν στο βωμό της ανυπαρξίας εναλλακτικής από τον Α. Τσίπρα.[5]
Ο Τσίπρας πήρε αυτή την ιστορική εντολή και την τεράστια ισχύ που του έδινε το ΟΧΙ των ελληνικών μαζών για να περάσει, λίγες ώρες αργότερα, στην απέναντι πλευρά, στο στρατόπεδο της άρχουσας τάξης. Αυτό σημαίνει η υπογραφή του κάτω από το 3ο Μνημόνιο.
Ηγεσία: «δεν είχαμε εντολή για ρήξη»
Η προσπάθεια της ηγεσίας να δικαιολογήσει τη στάση της αποκτά ιλαροτραγικές διαστάσεις. Το χειρότερο (με την έννοια του περισσότερο προσβλητικού) «επιχείρημα» που ακούσαμε, σε βαθμό υπερβολής, είναι ότι «ο λαός δεν μας έδωσε εντολή για ρήξη», ή ακόμα χειρότερα, «ο λαός δεν θέλει ρήξη».
Η πραγματικότητα είναι πως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ρώτησε ποτέ τον ελληνικό λαό αν θέλει ρήξη. Από την προεκλογική εκστρατεία μέχρι και την υπογραφή του Μνημονίου ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα επαναλαμβάνουν όλα όσα προπαγανδίζουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΜΜΕ, ότι δηλαδή ο λαός δεν θέλει ρήξη.
Ποτέ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έθεσε τα διλήμματα όπως πραγματικά είναι μπροστά στον ελληνικό λαό και να τον καλέσει να πάρει θέση. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν είπε την αλήθεια στον ελληνικό λαό: ότι δηλαδή η παραμονή στην ευρωζώνη ισοδυναμεί με σκληρό μνημόνιο.
Το αν η ηγεσία του Α. Τσίπρα δεν ήξερε ή δεν καταλάβαινε ποια ήταν τα πραγματικά διλήμματα και διακυβεύματα, ή αν τα ήξερε αλλά φοβόταν να τα θέσει στην ετυμηγορία του ελληνικού λαού, ας το απαντήσει το ίδιο το «επιτελείο» του πρωθυπουργού. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση όμως πρόκειται για αποδείξεις ότι αυτή η ηγετική ομάδα είναι κατώτερη των περιστάσεων, ανάξια της εμπιστοσύνης και των παραδόσεων του ελληνικού λαϊκού κινήματος.
Το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα και το δημοψήφισμα
Στο δημοψήφισμα ο ελληνικός λαός απέρριψε ένα τελεσίγραφο της ΕΕ, όταν σχεδόν όλες οι άρχουσες τάξεις του πλανήτη ήταν εναντίον του ΟΧΙ (με πρώτη την ελληνική) και με τη δαμόκλεια σπάθη: αν ψηφίσετε ΟΧΙ θα βρεθείτε εκτός ευρώ.
Απέναντι σ’ αυτό τον στυγνό, κυνικό, τρομοκρατικό εκβιασμό, με τα ελληνικά ΜΜΕ να ξεπερνούν κάθε όριο ωμής προπαγάνδας και τους στοιχειώδεις κανόνες της δημοκρατίας πώς απάντησε ο ελληνικός λαός;
Με ένα συλλαλητήριο σεισμό στο Σύνταγμα στις 3 Ιούλη και με ένα δημοψήφισμα επίσης σεισμό στις 5 Ιούλη, στο οποίο η διαφορά του ΟΧΙ από το ΝΑΙ ήταν 23 ποσοστιαίες μονάδες!
Αν αυτό δεν σημαίνει ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι και φτωχοί ήταν έτοιμοι για ρήξη τότε τι σημαίνει;
Η συντριπτική πλειοψηφία όσων ψήφισαν ΟΧΙ στις 5 Ιουλίου γνώριζε ότι η ψήφος αυτή εμπεριέχει την πιθανότητα εξόδου από το ευρώ. Το έλεγαν οι κυβερνήσεις των χωρών της ευρωζώνης, το έλεγαν τα ξένα και ελληνικά ΜΜΕ. Και αυτό το ΟΧΙ πήρε 62%! Και παρόλα αυτά κάποιοι τολμούν να υποστηρίζουν ότι ο κόσμος φοβόταν τη ρήξη!
«Έξω από το ευρώ είναι η καταστροφή»;
Η πλέον συνηθισμένη πιπίλα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος έξω από το ευρώ! Πρόκειται για μια ακόμη γελοία, ανιστόρητη και εξωφρενική τοποθέτηση.
Το «Ξ» ποτέ δεν καλλιέργησε αυταπάτες στη δραχμή καθ’ εαυτή, ποτέ δεν ήταν υπέρ της «δραχμολαγνείας» που χαρακτήριζε άλλα τμήματα της Αριστεράς (σταλινικό και μαοϊκό χώρο, τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κοκ). Εξηγούσε πάντα ότι στη ρίζα του προβλήματος ήταν το καπιταλιστικό σύστημα και η κρίση του κι όχι το νόμισμα – χωρίς όμως ταυτόχρονα να υποτιμά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που προσέδιδε στην κρίση το κοινό νόμισμα.
Έχοντας πει αυτό, όμως, οφείλουμε να καταγγείλουμε την εκκωφαντική υποκρισία της θέσης ότι αν φύγουμε από το ευρώ θα βρεθούμε στην κόλαση! Κι αυτό ισχύει ακόμα και πάνω σε καπιταλιστική βάση, παρότι το «Ξ» εξηγούσε πάντα, όπως και σήμερα, ότι έξοδος από το ευρώ σε καπιταλιστική βάση (δηλαδή με τη χώρα να παραμένει στα πλαίσια του καπιταλισμού) δεν θα λύσει τα θεμελιακά προβλήματα της κρίσης και της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Ενδεικτικά, μια σειρά χώρες της ΕΕ δεν είναι στην ευρωζώνη. Μερικές από τις πιο πλούσιες χώρες, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τη Βρετανία, τη Σουηδία και την Ελβετία δεν είναι στο ευρώ. Αν δείχνει κάτι αυτό είναι ότι η παραμονή στο ευρώ δεν είναι όρος «ζωής ή θανάτου».
Ασφαλώς η απάντηση που θα δώσουν οι καλοθελητές είναι πως άλλο να μην μπεις ποτέ σε ένα κοινό νόμισμα κι άλλο το να φύγεις εφόσον είσαι ήδη εκεί. Διαφορά υπάρχει, αλλά είναι μικρή και καμία σχέση δεν έχει με την τρομοκρατία που επιχειρούν να δημιουργήσουν οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης.
Εξάλλου υπάρχουν παραδείγματα χωρών που βρέθηκαν σε παρόμοιες συνθήκες με την έξοδο από ένα κοινό νόμισμα. Τέτοιο παράδειγμα είναι η Αργεντινή η οποία βρέθηκε αντιμέτωπη με οικονομική κατάρρευση, εφόδους στα σουπερ μάρκετ, χρεοκοπία και έξοδο από την «δολαριοποίηση» του νομίσματός της (κάτι αντίστοιχο αλλά όχι το ίδιο με τη συμμετοχή στο ευρώ) το 2001. Δύο χρόνια μετά την κρίση αυτή η Αργεντινή αναπτυσσόταν με 7% μέσο όρο το χρόνο.
Παρόμοια παραδείγματα είχαμε με τις χώρες της Νοτιο-ανατολικής Ασίας στη μεγάλη κρίση που σάρωσε την περιοχή το 1997. Χώρες όπως η Νότια Κορέα, η Ταϊβάν, η Ινδονησία, η Μαλαισία κλπ εγκατέλειψαν τη δολαριοποίηση – δηλαδή τη σταθερή και ανελαστική ισοτιμία των νομισμάτων τους με το δολάριο. Η δολαριοποίηση ήταν ένας από τους παράγοντες που προκάλεσαν (ή, πιο σωστά, μεγέθυναν) την κρίση. Η εγκατάλειψή της ήταν ένας από τους παράγοντες που βοήθησαν αυτές τις χώρες να ξαναβρούν την ισορροπία τους πιο γρήγορα.
Κι όλα αυτά σε καπιταλιστική βάση. Δηλαδή, με το χρεοκοπημένο και αντιδραστικό καπιταλιστικό σύστημα να παραμένει και να φορτώνει την κρίση στις λαϊκές μάζες, αυτές οι χώρες μπόρεσαν να επιστρέψουν στην ανάπτυξη σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα.
Δεν είναι λοιπόν καταστροφή η έξοδος από το ευρώ. Ασφαλώς η μετάβαση από ένα ισχυρό νόμισμα όπως το € σε ένα δυνητικά ασταθές νόμισμα όπως η δραχμή δημιουργεί αναπόφευκτα κάποια αναταραχή στην οικονομία. Αυτή όμως, στο βαθμό που ακολουθηθούν οι σωστές πολιτικές δεν μπορεί παρά να είναι προσωρινή.
Όμως τα λαμπρά μυαλά της ηγετικής ομάδας γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα καθώς και ο ίδιος δεν κουράζονται να μιλούν καταστροφή. Γιατί;
Υπάρχει μόνο μία εξήγηση: Αυτή η «ηγεσία» δεν τολμά να έρθει πραγματικά σε σύγκρουση με το κατεστημένο και με την ελληνική άρχουσα τάξη! Για την τελευταία η έξοδος από το ευρώ αποτελεί όντως καταστροφή, ή τουλάχιστον προκαλεί τεράστια ζημιά για την κερδοφορία της, όπως εξηγήσαμε σε πολλά άλλα άρθρα μας[6]– και γι’ αυτό θέλει πάση θυσία να μείνει στο ευρώ.
Η ηγετική ομάδα γύρω από τον Α. Τσίπρα, αδυνατώντας ολοκληρωτικά να καταλάβει τη δυναμική της ταξικής πάλης βρέθηκε, απροετοίμαστη κάτω από την αφόρητη πίεση των εκπροσώπων του κεφαλαίου. Κι έκανε αυτό που κάνουν πάντα όσοι τρέμουν μπροστά στην ιδέα της επανάστασης: υποτάχτηκε ολοκληρωτικά!
Ο Α. Τσίπρας νόμιζε πως αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας θα δημιουργούσε ιστορία. Στην πραγματικότητα απλά την επαναλαμβάνει – γίνεται ένας από τους πολλούς αριστερούς ηγέτες που εγκατέλειψαν τις αρχές και τις διακηρύξεις της Αριστεράς για να υποταχτούν στο μεγάλο κεφάλαιο.
Αυτό είναι κάτι για το οποίο το «Ξ» προειδοποιεί εδώ και χρόνια, ότι δηλαδή αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει στον ίδιο δρόμο κάποια στιγμή θα βρεθεί να υπηρετεί τον ταξικό εχθρό. Τυφλωμένοι από την ξαφνική δύναμη που απέκτησαν οι «σοφοί» της ηγετικής ομάδας «δεν άκουγαν, δεν έβλεπαν, δεν καταλάβαιναν» κι οδήγησαν το μεγαλύτερο αριστερό κόμμα που ανέδειξαν οι αγώνες των ελληνικών λαϊκών στρωμάτων στο γκρεμό.
Αν για τους κλασσικούς η ιστορία επαναλαμβάνεται «κάποτε σαν τραγωδία και κάποτε σαν φάρσα» (Δείτε: Κ. Μαρξ: Η 18η Μπρυμαίρ του Λουβοδίκου Βοναπάρτη) στην περίπτωση του Α. Τσίπρα φαίνεται πως έχουμε ταυτόχρονα και τραγωδία και φάρσα.
Διαβάστε το β’ μέρος του άρθρου εδώ
_________________________
