Μεταξύ 11 και 15 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η πρώτη διεθνής συνδιάσκεψη της πρωτοβουλίας Internationalist Standpoint. Στις μέρες που προηγήθηκαν και σ’ αυτές που θ’ ακολουθήσουν, θα δημοσιεύουμε τα κείμενα που συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν στη συνδιάσκεψη. Το πρώτο κείμενο σχετικά με τις «Παγκόσμιες Προοπτικές» δημοσιεύτηκε σε τέσσερα μέρη (Μια εποχή κρίσης και τεράστιας αστάθειας, Ο πόλεμος στην Ουκρανία, Γεωπολιτικοί Ανταγωνισμοί, Καθήκοντα).
Τα άλλα τρία ψηφίσματα που συμφωνήθηκαν από τη Συνδιάσκεψη αφορούν
α) τα διδάγματα από τις διασπάσεις της CWI και της ISA
β) το περιβάλλον και
γ) τους αγώνες του φεμινιστικού και ΛΟΑΤ κινήματος.
Σήμερα δημοσιεύουμε το ψήφισμα για τα διδάγματα από τις διασπάσεις της CWI και της ISA.
Το πλαίσιο
- Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από πολλαπλές κρίσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η ευρύτερη ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση μεταξύ των μπλοκ ΗΠΑ και Κίνας, η κλιματική κρίση, η νέα οικονομική ύφεση και ο στασιμοπληθωρισμός, η άνοδος των ταξικών αγώνων σε όλο τον πλανήτη και μια γενικευμένη πολιτική κρίση, είναι μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά της περιόδου που διανύουμε.
- Ταυτόχρονα, υπάρχει μια τεράστια κρίση πολιτικής εκπροσώπησης της εργατικής τάξης. Αυτό ισχύει τόσο για τους μαζικούς αριστερούς (ρεφορμιστικούς) σχηματισμούς όσο και για τις επαναστατικές οργανώσεις και ρεύματα. Στην πραγματικότητα, επιτυχημένες προσπάθειες οικοδόμησης μαζικών ή ημιμαζικών αριστερών δυνάμεων μπορούν να βρεθούν μόνο σε ένα μικρό αριθμό χωρών αυτή τη στιγμή. Στις περισσότερες περιπτώσεις η Αριστερά έχει χάσει τη δυναμική που είχε αποκτήσει σε προηγούμενες περιόδους ή έχει περιθωριοποιηθεί.
- Η αντικαπιταλιστική Αριστερά βρίσκεται αντιμέτωπη με μια γενικευμένη κρίση. Αρχικά, αυτό μπορεί να φαίνεται δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς. Η κρίση του συστήματος θα έπρεπε να ανοίγει δρόμους για τις επαναστατικές οργανώσεις, να τις βοηθάει να αναπτυχθούν και να διευρύνουν την επιρροή τους. Με μια πιο προσεκτική ματιά, βλέπουμε ότι οι κρίσεις στην αντικαπιταλιστική Αριστερά προκύπτουν συνήθως όταν υπάρχουν μεγάλες αλλαγές στην αντικειμενική κατάσταση και την πολιτική σκηνή, πράγμα που ασκεί πιέσεις στις οργανώσεις εκθέτοντας τις αδυναμίες τους. Επιπλέον, η εποχή μας χαρακτηρίζεται από ακραία αστάθεια και τεράστιες αντιφάσεις. Οι εξεγέρσεις ιστορικού χαρακτήρα (όπως αυτές που είδαμε το 2019) συνυπάρχουν με την άνοδο της Ακροδεξιάς. Τα μεγάλα σε αριθμούς κινήματα συμβαδίζουν με μια γενικά χαμηλή πολιτική συνείδηση σε σύγκριση με προηγούμενες ιστορικές περιόδους, κατά τις οποίες κυριαρχούσε στα μαζικά κινήματα μια πλατιά σοσιαλιστική συνείδηση. Η άνοδος προοδευτικών ιδεών όπως ο φεμινισμός, η ανάπτυξη της περιβαλλοντικής συνείδησης και ο διεθνισμός, συνοδεύονται από την απουσία μαζικών αριστερών σχηματισμών ή άλλων μορφών ταξικής οργάνωσης στην πλειονότητα των χωρών, γεγονός που αφήνει χώρο στις μικροαστικές πολιτικές ταυτότητας να κυριαρχούν συχνά σε αυτά τα κινήματα.
- Με αυτά τα χαρακτηριστικά της αντικειμενικής κατάστασης καταπιανόμαστε εκτενώς σε ξεχωριστά κείμενα. Αν και όλα τα παραπάνω παίζουν σίγουρα ρόλο στις κρίσεις που αντιμετωπίζουν τα διάφορα επαναστατικά ρεύματα, δεν μπορούν από μόνα τους να εξηγήσουν το βάθος ή τον χαρακτήρα αυτών των κρίσεων. Σε αυτό το κείμενο, εστιάζουμε στους υποκειμενικούς παράγοντες που αποτέλεσαν, κατά τη γνώμη μας, ένα κρίσιμο στοιχείο που οδήγησε στην κρίση του ρεύματος από το οποίο προέρχονται οι περισσότεροι από εμάς, αυτό της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή (CWI).
Η κατάρρευση της CWI
- Τα τελευταία χρόνια πριν από την κρίση της (η οποία ξεκίνησε τους τελευταίους μήνες του 2018), η CWI είχε καταφέρει να γίνει από πολλές απόψεις, η πιο σημαντική τροτσκιστική διεθνής οργάνωση. Είχε παρουσία σε περίπου 45 χώρες, σε όλες τις ηπείρους, και ορισμένα τμήματά της είχαν αρκετή επιρροή σε εθνικό επίπεδο.
- Σήμερα, αυτές οι δυνάμεις βρίσκονται κατακερματισμένες και διάσπαρτες. Την αρχική τριπλή διάσπαση της CWI ακολούθησαν πολύ σοβαρά εσωτερικά προβλήματα στη μεγαλύτερη οργάνωση που τη διαδέχτηκε, τη Διεθνή Σοσιαλιστική Εναλλακτική (ISA). Η ιστορική ηγεσία της CWI, λειτουργώντας γραφειοκρατικά και πραξικοπηματικά, έκλεψε το όνομα και όλους τους πόρους της οργάνωσης, ενώ βρισκόταν σαφώς σε μειοψηφία και έχει μείνει τώρα με μικρές κυρίως δυνάμεις, με μόνη εξαίρεση αυτή του Ηνωμένου Βασιλείου.
- Πώς συνέβη αυτό; Πώς κατέληξε έτσι μια ισχυρή οργάνωση μετά από τόσα χρόνια παρουσίας; Είναι οι αντικειμενικοί παράγοντες αρκετοί για να εξηγήσουν αυτή την εξέλιξη; Πιστεύουμε πως όχι.
Εσωτερικό καθεστώς και οι κίνδυνοι της γραφειοκρατίας
- Στην πραγματικότητα, οι πολλαπλές διασπάσεις και η κρίση στη CWI θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν υπήρχε ένα διαφορετικό εσωτερικό καθεστώς και κουλτούρα.
- Στην αρχική διάσπαση της CWI, αλλά και στην κρίση που αναπτύχθηκε στην ISA, προέκυψαν σημαντικές πολιτικές διαφορές. Στη CWI, οι διαφορές προέκυψαν ουσιαστικά σχετικά με την προσέγγιση του τρόπου με τον οποίο οι μαρξιστές θα έπρεπε να παρεμβαίνουν στο φεμινιστικό κίνημα και στα κινήματα κατά της κλιματικής αλλαγής και της περιβαλλοντικής καταστροφής.
- Στην ISA, διαφορές προέκυψαν μεταξύ άλλων σε ζητήματα ανάλυσης (για παράδειγμα η τάση υπεραισιοδοξίας στην ανάλυση της αντικειμενικής κατάστασης), σε ζητήματα χαρακτηρισμού της εποχής μας (η συζήτηση γύρω από το αν ο νεοφιλελευθερισμός έχει πεθάνει και ανοίγεται μια νέα περίοδος Κεϊνσιανισμού) και σε σχέση με τη στάση μας απέναντι στις πολιτικές ταυτότητας.
- Είναι φυσικό να υπάρχουν διαφορές αυτού του χαρακτήρα σε μια επαναστατική οργάνωση, πολύ περισσότερο σε μια Διεθνή, όπου παίζουν ρόλο διαφορετικές παραδόσεις, πιέσεις από διαφορετικές πολιτικές καταστάσεις, κ.λπ. Κατά τη γνώμη μας, καμία από αυτές τις διαφορές από μόνη της δεν δικαιολογεί μια διάσπαση.
- Το κλειδί για την αντιμετώπιση αυτών των διαφορών, οι οποίες είναι σημαντικές αλλά δεν αποτελούν ζητήματα αρχών, είναι η στάση της ηγεσίας απέναντι στην εσωτερική συζήτηση και οι δομές που υπάρχουν για την οργάνωσή της. Τα πιο αμφιλεγόμενα ζητήματα ήταν αυτά που αφορούσαν την εσωτερική δημοκρατία και τον τρόπο εφαρμογής της.
- Στη CWI, ενώ το καταστατικό επέτρεπε τη δημοκρατική συζήτηση και διαφορετικές απόψεις, η πραγματική εμπειρία ήταν ότι οι διαφορές που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της κρίσης αντιμετωπίστηκαν με ακραία εχθρότητα. Το μήλον της έριδος ήταν ένα περιστατικό στην Ιρλανδία, το οποίο πυροδότησε ένα σπιράλ γεγονότων που οδήγησε στη διάσπαση. Αν και δεν μπορούμε στο παρόν κείμενο να υπεισέλθουμε στις λεπτομέρειες της συζήτησης, μπορούμε να πούμε ότι ήταν σαφές ότι ο κύριος λόγος πίσω από αυτήν ήταν η άρνηση της Διεθνούς Γραμματείας να αποδεχτεί ότι είχε κάνει λάθος και ότι βρισκόταν σε μειοψηφία μέσα στα εκλεγμένα διεθνή ηγετικά όργανα και τη διεθνή οργάνωση.
- Είναι τραγικό, τη στιγμή που ο Τροτσκισμός ιστορικά στάθηκε σταθερά ενάντια στη σταλινική παράδοση της λατρείας της προσωπικότητας, να υπάρχουν χαρακτηριστικά «μεσσιανισμού» στις περισσότερες διεθνείς τροτσκιστικές ομάδες. Ένα χαρακτηριστικό που είναι επίσης αρκετά συνηθισμένο, είναι η πλήρης κυριαρχία ενός εθνικού τμήματος στην ηγεσία μιας διεθνούς οργάνωσης, ή/και η κυριαρχία ενός ατόμου (με μια μικρή ομάδα πιστών υποστηρικτών) που αν αμφισβητηθούν μέσα από την άνοδο άλλων τμημάτων ή άλλων στελεχών, το αποτέλεσμα είναι η διάσπαση. Το Internationalist Standpoint είναι αποφασισμένο να απαλλαγεί οριστικά από αυτά τα μη υγιή χαρακτηριστικά, ιδιαίτερα καθώς είμαστε πεπεισμένοι ότι η μελλοντική μαζική επαναστατική διεθνής μπορεί να προκύψει μόνο σαν αποτέλεσμα της συγχώνευσης διαφορετικών επαναστατικών ρευμάτων και οργανώσεων διεθνώς.
- Η παράδοση της CWI δεν αποτέλεσε εξαίρεση σε αυτά τα προβλήματα. Το
«κύρος» της ηγεσίας θεωρούνταν απαραίτητο και δεδομένο και η «αφοσίωση» σε αυτήν αρετή για τα μέλη. Αυτός ήταν ο λόγος πίσω από τον γρήγορο εκφυλισμό που οδήγησε σε κατάπτυστες πρακτικές, όπως η κλοπή των πόρων και η περιφρόνηση όλων των δομών. - Ενώ η ISA ξεκίνησε ισχυριζόμενη ότι αποστασιοποιείται από αυτές τις πρακτικές, η ηγεσία της κατέληξε να εγκαθιδρύσει ένα ακόμη χειρότερο εσωτερικό καθεστώς. Παρόλο που επιφανειακά υπήρχε ένα δημοκρατικό προσωπείο, η πραγματική στάση της ηγεσίας ήταν ότι έπρεπε να παρουσιάζει τον εαυτό της ως μια «ενιαία γροθιά», κατακεραυνώνοντας τις διαφορετικές απόψεις (διαβάστε περισσότερα εδώ, ειδικά τα έγγραφα της αντιπαράθεσης για τον «φεντεραλισμό» και γύρω από τη δημιουργία της TIDU). Διοργανώθηκαν συζητήσεις και παραχωρήθηκαν δικαιώματα μειοψηφίας, τυπικά, αλλά δεν υπήρξε πραγματικός διάλογος, καθώς ο στόχος κάθε συζήτησης ήταν να «συντριβούν» οι μειοψηφικές απόψεις. Στις συζητήσεις ενώπιον των μελών παρουσιαζόταν από την πλευρά της πλειοψηφούσας τάσης ένα «μετριοπαθές» και «ανοιχτό» κλίμα, αλλά στις κλειστές συνεδριάσεις των ηγετικών οργάνων χρησιμοποιούνταν πρακτικές bullying. Αυτό οδήγησε σε μια τοξική ατμόσφαιρα που απωθούσε όλους όσους είχαν διαφορετικές απόψεις. Η πλειοψηφία της διεθνούς ηγεσίας, αντί να υιοθετήσει μια υπομονετική προσέγγιση για την επίλυση των διαφορών που αναπόφευκτα υπήρχαν, ιδιαίτερα σε μια νεοσύστατη διεθνή οργάνωση που χρειαζόταν χρόνο για να αποκτήσει ομοιογένεια, επιτέθηκε στις διαφορετικές απόψεις, κατηγορώντας τις για «φεντεραλισμό» (και εγκατάλειψη του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού»).
- Όλα αυτά είναι πιθανόν να ακούγονται οικεία και σε συντρόφους/ισσες από άλλες παραδόσεις του κινήματος. Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ακόμη και στην εποχή μας, όπου οι σύγχρονοι τρόποι επικοινωνίας ανοίγουν νέες δυνατότητες στον τρόπο με τον οποίο μπορεί να λειτουργήσει η δημοκρατία, και όπου η ιστορική γνώση των προβλημάτων της γραφειοκρατικοποίησης είναι πλατιά διαδεδομένη, οι αριστερές οργανώσεις και κόμματα, τα συνδικάτα και τα κινήματα, εξακολουθούν να λειτουργούν κάτω από τη μέγγενη γραφειοκρατικών και προβληματικών (το λιγότερο) εσωτερικών δημοκρατικών διαδικασιών. Είμαστε αποφασισμένοι να ανοίξουμε δημόσια αυτή τη συζήτηση, με στόχο να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα που έχει φορτωθεί στην πλάτη της εργατικής τάξης.
Για μια πραγματική εσωτερική δημοκρατία
- Το Internationalist Standpoint πιστεύει ότι υπάρχει ένας «άλλος τρόπος» στην οικοδόμηση και λειτουργία μιας επαναστατικής οργάνωσης. Πολιτικές διαφορές μεταξύ των επαναστατών θα υπάρχουν πάντα και θα αναδύονται ξανά και ξανά. Οι πολιτικές πιέσεις από διαφορετικές τάξεις, οι εσωτερικές αντιφάσεις μέσα στην εργατική τάξη, οι διαφορές στις παραδόσεις, οι μεταβαλλόμενες αντικειμενικές συνθήκες, νέες τακτικές, δύσκολες αποφάσεις, θα προκαλούν πάντα συζητήσεις. Όταν οι διαφορετικές απόψεις για το πώς οι επαναστάτες αντιμετωπίζουν τα καθήκοντα τους, δεν έχουν χαρακτήρα αρχών (δηλαδή δεν θέτουν υπό αμφισβήτηση τους στρατηγικούς στόχους του Μαρξισμού) θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με ανοιχτό μυαλό και να μην οδηγούν σε διασπάσεις. Διαφορετικά, οι επαναστάτες σοσιαλιστές θα χτίζουν συνεχώς πάνω σε άμμο.
- Ο χαρακτήρας του εσωτερικού καθεστώτος μιας διεθνούς οργάνωσης είναι απολύτως κρίσιμος για τεθούν οι βάσεις για τη δημιουργία μιας μαζικής μαχητικής δύναμης. Η εσωτερική δημοκρατία πρέπει να αποτελεί ουσιαστικό συστατικό στοιχείο στην οικοδόμηση μιας επαναστατικής οργάνωσης. Πρώτον, επειδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πειστούν τα πιο προχωρημένα και μαχητικά στρώματα των μαζικών κινημάτων να ενταχθούν σε ένα πολιτικό κόμμα ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή. Και επίσης, επειδή χωρίς πλατιά δημοκρατία στη διαδικασία διεξαγωγής συζητήσεων δεν υπάρχει τρόπος να επιτευχθεί το επίπεδο της πολιτικής καθαρότητας που απαιτείται για παρέμβαση στην πολύπλοκη κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Η συζήτηση των διαφορών μπορεί να βοηθήσει στην αποκρυστάλλωση των σωστών θέσεων. Στην πραγματικότητα, ειδικά σήμερα, δεν υπάρχει περίπτωση να οικοδομηθεί μια μαζική διεθνής δύναμη χωρίς μια συλλογική διαδικασία συζήτησης για τις αντιφάσεις και τις δυσκολίες της περιόδου. Μεμονωμένοι ηγετικοί σύντροφοι μπορούν να συνεισφέρουν σημαντικά και θα το κάνουν, αλλά δεν μπορούν, όσο ταλαντούχοι και αν είναι, να αντικαταστήσουν τον πλούτο ενός ζωντανού οργανισμού.
- Επιπλέον, το καθήκον της ανατροπής του καπιταλισμού και της εγκαθίδρυσης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι τόσο μεγάλο και δύσκολο που δεν μπορεί να εκπληρωθεί από καμία οργάνωση που συνηθίζει να «ακολουθεί πιστά» την όποια ηγεσία –ακόμη κι αν αυτή έχει δοκιμαστεί σε δύσκολες συνθήκες και γεγονότα– ή να επαναλαμβάνει μηχανιστικά «πολιτικές φόρμουλες». Η εσωτερική συζήτηση και η δημοκρατία είναι ζωτικής σημασίας για την καταπολέμηση της ρουτίνας και του συντηρητισμού που μπορεί να καταλάβει τις επαναστατικές δυνάμεις ή τμήματα τους, σε μεταβαλλόμενες συνθήκες ή διαφορετικά στάδια στην εξέλιξή τους. Η βάση των δυνάμεων που παλεύουν για το σοσιαλισμό πρέπει, αναγκαστικά κατά τη γνώμη μας, να αποτελείται από αγωνιστές που σκέφτονται ανεξάρτητα, που χαρακτηρίζονται από καινοτομία και πολιτική αυτοπεποίθηση, εκπαιδευμένους να λειτουργούν σε συνθήκες πραγματικής δημοκρατίας την οποία και να εφαρμόζουν καθώς θα παρεμβαίνουν στα μαζικά κινήματα.
Οι εμπειρίες των Μπολσεβίκων και η πορεία προς τα εμπρός
- Οι Μπολσεβίκοι, πριν από έναν αιώνα και πλέον, είχαν ένα πραγματικά δημοκρατικό και ζωντανό εσωτερικό καθεστώς, το οποίο επέτρεπε στις διαφωνίες και τις συζητήσεις να προβάλλονται ελεύθερα, όχι μόνο εσωτερικά, αλλά πολύ συχνά και δημόσια. Το δικαίωμα σχηματισμού ομάδων, τάσεων και φραξιών ήταν κατοχυρωμένο και οι διαφωνίες ήταν συνηθισμένες. Αυτό δεν εμπόδισε τους Μπολσεβίκους να ηγηθούν της πιο επιτυχημένης σοσιαλιστικής επανάστασης. Στην πραγματικότητα, αυτή η ελεύθερη και ανοιχτή εσωτερική ατμόσφαιρα ήταν προϋπόθεση για την επιτυχία τους. Σε κείμενα που γράψαμε σαν μειοψηφούσα τάση στο πλαίσιο των αντιπαραθέσεων στην ISA, παραθέσαμε πολλά παραδείγματα, τα οποία κάνουν καθαρό ότι οι Μπολσεβίκοι ήταν πολύ ανοιχτοί σε δημοκρατικές συζητήσεις στο εσωτερικό τους (μπορείτε να τα δείτε εδώ στην ενότητα «Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και Μπολσεβίκοι»).
- Όλοι οι επαναστάτες σοσιαλιστές, τυπικά, αποδέχονται τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό ως τη φόρμουλα που ορίζει την εσωτερική τους λειτουργία. Στην πράξη όμως, τις περισσότερες φορές, εφαρμόζεται μια μορφή γραφειοκρατικού συγκεντρωτισμού. Αυτό αποκαλύπτεται ξεκάθαρα, όχι σε περιόδους σχετικής συμφωνίας στο εσωτερικό τους, αλλά όταν υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες. Τότε ο μηχανισμός σπεύδει να ανακηρύξει κάθε διαφορετική άποψη ως «διαφωνία θεμελιώδους χαρακτήρα», προκειμένου να περιχαρακωθεί και να χαρακτηρίσει την αντίθετη άποψη ως «αντεπαναστατική». Αυτό αποτελεί στην πραγματικότητα επιρροή των σταλινικών παραδόσεων στις γραμμές του τροτσκιστικού κινήματος.
- Πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν αυτοί οι κίνδυνοι; Για να πούμε το προφανές, δεν υπάρχει καμία μαγική συνταγή για την αντιμετώπιση όλων αυτών των προβλημάτων. Την ίδια ώρα όμως πιστεύουμε ότι υπάρχει αρκετή εμπειρία στο επαναστατικό κίνημα, που επιτρέπει τη χάραξη ενός διαφορετικού δρόμου.
- Με βάση τη μελέτη της Μπολσεβίκικης παράδοσης και τις εμπειρίες μας κατά τη διάρκεια των διασπάσεων που περάσαμε, μπορούμε να προτείνουμε μια σειρά από σημεία ως συμβολή, από την πλευρά μας, σ’ αυτή τη συζήτηση, που πρέπει να διεξαχθεί διεθνώς.
- Εκτός από τις τυπικές καταστατικές ρήτρες, οι οποίες θα πρέπει να εγγυώνται τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελεύθερες εσωτερικές συζητήσεις, η εσωτερική «ατμόσφαιρα» σε μια οργάνωση είναι κάτι απολύτως κρίσιμο. Οι διαφορές δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με εχθρότητα, αλλά θα πρέπει να εκλαμβάνονται σαν κάτι φυσικό και σαν διαδικασία αποσαφήνισης των θέσεων. Εάν δεν υπάρχει συμφωνία, τότε διαφορετικές θέσεις μπορούν να συνυπάρχουν στην ίδια οργάνωση ακόμη και για μεγάλα χρονικά διαστήματα, εφόσον δεν έχουν χαρακτήρα αρχών.
- Θα πρέπει να υπάρχει η απαραίτητη εσωτερική κουλτούρα και να λαμβάνονται πρακτικά μέτρα για την προστασία από τους κινδύνους της γραφειοκρατικοποίησης. Θα πρέπει να υπάρχει μια ατμόσφαιρα ελεύθερης κριτικής της ηγεσίας. Θα πρέπει όχι μόνο να καθιερωθούν διαδικασίες ελέγχου και ανάκλησης στελεχών, αλλά και να επικαιροποιούνται τακτικά. Μετά από ένα ορισμένο στάδιο ανάπτυξης/ωρίμανσης μιας εθνικής ή διεθνούς οργάνωσης θα πρέπει να επιδιώκεται μια διαδικασία εναλλαγής στις βασικές ηγετικές θέσεις.
- Το δικαίωμα σχηματισμού άτυπων ομάδων καθώς και επίσημων τάσεων, φραξιών, κ.λπ. θα πρέπει να γίνεται αποδεκτό ως φυσιολογικό και να μην αντιμετωπίζεται ως προοίμιο διάσπασης. Στους Μπολσεβίκους και στην 3η Διεθνή, διαφορετικές φράξιες και ρεύματα συνυπήρχαν για χρόνια χωρίς αυτό να θέτει απαραίτητα σε κίνδυνο την ενότητα του κόμματος.
- Το πολιτικό επίπεδο των μελών είναι ζωτικής σημασίας προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι κίνδυνοι της γραφειοκρατικοποίησης. Τα μέλη δεν πρέπει μόνο να είναι καλά «εκπαιδευμένα» και να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων, αλλά πρέπει να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις πληροφορίες που διαθέτει η ηγεσία, με αντικειμενικό και αποπροσωποποιημένο τρόπο (εκτός φυσικά από τις περιπτώσεις που εμπλέκεται ευαίσθητο υλικό ή ισχύουν συνθήκες παράνομης δουλειάς).
- Οι τοπικές οργανώσεις θα πρέπει να κρατούν το κλειδί της εσωτερικής δημοκρατίας, συζητώντας και ψηφίζοντας τις σημαντικές πολιτικές και άλλες αποφάσεις. Τα συμπεράσματα τους πρέπει να μεταφέρονται στο σύνολο του κόμματος, έτσι ώστε οι τοπικές οργανώσεις και οι μεμονωμένοι σύντροφοι να έχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευθύνη στη λήψη αποφάσεων μαζί με τη δημοκρατικά εκλεγμένη ηγεσία. Διαφορετικά μέλη θα έχουν διαφορετικού επιπέδου δυνατότητες και ικανότητες, σε σχέση με διαφορετικές πτυχές της δουλειάς, αλλά η αρχή ότι όλοι/ες οι σύντροφοι/ισσες συμμετέχουν όσο το δυνατόν περισσότερο στη διαδικασία διαμόρφωσης της πολιτικής και των αποφάσεων της οργάνωσης είναι πολύ σημαντική. Οι λεπτομέρειες σχετικά με το πώς θα πρέπει να είναι δομημένη κάθε εθνική ή τοπική οργάνωση μπορούν να συμφωνηθούν ανάλογα με της τοπικές συνθήκες, αλλά η βασική αρχή ότι κεντρικό ρόλο στη λήψη των αποφάσεων παίζει το σύνολο των μελών και όχι μόνο η εκλεγμένη ηγεσία πρέπει να αναγνωρίζεται τόσο στην πράξη όσο και στα λόγια.
Η ανάγκη να οικοδομηθεί μια νέα -και διαφορετική- Διεθνής
- Ταυτόχρονα, το Internationalist Standpoint πιστεύει ότι μια νέα μαζική επαναστατική Διεθνής δεν θα οικοδομηθεί από μια συγκεκριμένη πολιτική παράδοση, δεν θα προκύψει από τη γραμμική ανάπτυξη μιας από τις βασικές δυνάμεις/ρεύματα του τροτσκιστικού χώρου. Θα προκύψει μέσα από μια διαδικασία σύνθεσης διαφορετικών δυνάμεων που θα συναντηθούν, κάτω από τις ίδιες αρχές αλλά με διαφορετικές παραδόσεις ή σχολές σκέψης. Το ιστορικό στοίχημα που αντιμετωπίζουμε είναι να βρούμε πώς θα προχωρήσουμε ώστε να μετατρέψουμε αυτόν τον πλούτο ιδεών σε δράση και να οικοδομήσουμε από αυτόν μια ισχυρή δύναμη που να μπορεί να αλλάξει την κοινωνία.
- Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι η παράδοση από την οποία προέρχονται οι περισσότεροι από εμάς δεν είχε και δυνατά σημεία, πέρα από τις αδυναμίες της. Αντιθέτως, η CWI είχε πολύ σημαντική συνεισφορά στο κίνημα και στους αγώνες της εργατικής τάξης και άφησε πολύ σημαντικές παρακαταθήκες για τους επαναστάτες και τις επαναστατικές δυνάμεις. Το Internationalist Standpoint σκοπεύει να αξιοποιήσει αυτές τις παρακαταθήκες και να διατηρήσει μέσα από μια κριτική ματιά τις καλύτερες πτυχές τους.
- Σήμερα υπάρχει μια αδήριτη ανάγκη να δημιουργηθεί μια μαζική επαναστατική διεθνής δύναμη, και ταυτόχρονα υπάρχουν ανοίγματα που επιτρέπουν μια τέτοια εξέλιξη. Τα άτομα και οι ομάδες που αισθάνονται αυτή την ανάγκη και είναι έτοιμα να εργαστούν για να ξεπεραστούν οι αποτυχίες προηγούμενων προσπαθειών, έχουν καθήκον να συναντηθούν και να παλέψουν για την οικοδόμηση μιας διεθνούς οργάνωσης σε νέες βάσεις. Ως Internationalist Standpoint, συμμετέχουμε σε αυτή τη διαδικασία, χωρίς την ψευδαίσθηση ότι είμαστε θεματοφύλακες της «μίας και μοναδικής αλήθειας». Ήδη, μετά τη διάσπασή μας με την ISA, έχουμε συναντήσει ομάδες από διαφορετικά μέρη του κόσμου και διαφορετικές σχολές σκέψης, που έχουν καταλήξει σε παρόμοια συμπεράσματα με τα δικά μας. Είμαστε σίγουροι ότι θα συναντήσουμε κι άλλες τέτοιες δυνάμεις στην πορεία, στην προσπάθειά μας να αλλάξουμε τις κακές παραδόσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και να ιδρύσουμε μαζί μια νέα, μαζική, επαναστατική σοσιαλιστική Διεθνή.
