Kρίση και αγώνες σ’ ολόκληρο τον πλανήτη
Η CWI (Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή- στην οποία ανήκει και το Ξεκίνημα) κάνει τακτικά διεθνείς συναντήσεις, όπου συμμετέχουν εκπρόσωποι από όλες τις χώρες για να συζητήσουν, να ανταλλάξουν απόψεις και να καταλήξουν για τη φάση στην οποία βρίσκεται ο παγκόσμιος καπιταλισμός, για τους εργατικούς και άλλους αγώνες και την δράση που αναπτύσσουν τα τμήματα σε κάθε χώρα. Αυτές οι συναντήσεις, εκτός από το στοιχείο της πληροφόρησης (είναι τόσα πολλά αυτά που δεν μαθαίνουμε από τα ΜΜΕ) και το στοιχείο της δημοκρατίας (σε μια διεθνή οργάνωση πρέπει οι θέσεις να βγαίνουν από την συνεισφορά όλων των τμημάτων), αναδείχνουν και το στοιχείο ότι σε μια παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα δεν μπορείς να έχεις μια συνολική εικόνα του κόσμου αν τον βλέπεις μόνο από ένα μέρος. Η τελευταία συνάντηση έγινε στο Βέλγιο από τις 21 ως τις 26 Νοεμβρίου και πήραν μέρος δεκάδες σύντροφοι απ’ όλες τις ηπείρους. Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια σύντομη γενική εικόνα από τις βασικές συζητήσεις.
Αυτές ήταν:
1. Ιράκ – Κατάσταση διεθνώς
2. Εργατικοί αγώνες στην Ευρώπη
3. Η δουλειά των τμημάτων της διεθνούς
Υπήρχαν επίσης και ειδικές συζητήσεις για την κατάσταση στη Νιγηρία, τη Σρι Λάνκα και τη Βραζιλία.
Ιράκ
"Άλλη μια νίκη όπως αυτή και έχουμε ξοφλήσει"…
Τα παραπάνω λόγια είναι ενός αξιωματούχου των ΗΠΑ και χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό την κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι νεο-συντηρητικοί του Μπους. Είναι χαρακτηριστικό ότι την θριαμβολογία για την εύκολη νίκη που κατάφεραν, μέσα σε λίγο διάστημα διαδέχτηκε η συζήτηση για την "στρατηγική εξόδου" που επείγονται να βρουν. Τα "γεράκια" όμως βρίσκονται πάνω σε κινούμενη άμμο. Η παραμονή τους στο Ιράκ τους στοιχίζει οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά. Από την άλλη αν ο αμερικάνικος στρατός φύγει, εκτός το ότι θα είναι ένα τεράστιο χτύπημα στο "κύρος της αυτοκρατορίας" με παγκόσμιες επιπτώσεις, θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου μια και είναι αδύνατο να εκλεγεί φιλο-αμερικάνικη κυβέρνηση αν γίνουν στοιχειωδώς ελεύθερες εκλογές. Έτσι η αμερικάνικη πολιτική προσανατολίζεται τώρα σε εμπλοκή του ΟΗΕ και άλλων χωρών. Αυτό δεν πρόκειται φυσικά να αλλάξει τον χαρακτήρα της κατοχής του Ιράκ που θα συνεχίσει να είναι ιμπεριαλιστική, αλλά και προσκρούει στην άρνηση ακόμα και στενών συμμάχων των ΗΠΑ να στείλουν στρατεύματα που φυσικά δεν θέλουν να βγάλουν αυτοί το φίδι από την τρύπα. Η άλλη σκέψη τους είναι να "εκλεγεί" μια κυβέρνηση από ιρακινούς (αυτή που έχουν βάλει τώρα δεν έχει καμιά νομιμοποίηση στον πληθυσμό μια και αποτελείται από ξεπουλημένους εξόριστούς), η οποία στη συνέχεια να τους "καλέσει" να παραμείνουν. Ποιόν όμως θα ξεγελάσει αυτή η μικρή τυπική διαφορά όταν η ουσία παραμένει η ίδια;
Πλήρης αποτυχία
Τα στοιχήματα στο Ιράκ είναι πολύ μεγάλα (το πετρέλαιο και η προσπάθεια παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ) και γι’ αυτό έχει γίνει ουσιαστικά το κέντρο της παγκόσμιας πολιτικής προσοχής. Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση του Μπούς είναι η πιο αλαζονική συμμορία που κατείχε ποτέ την εξουσία στις ΗΠΑ. Και με την επέμβαση στο Ιράκ κατάφερε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που σχεδίαζε.
Δεν έγινε κανενός είδους "δημοκρατική επανάσταση" στη Μέση Ανατολή, αντίθετα οι ακραίες ισλαμικές οργανώσεις και καθεστώτα δείχνουν να ενισχύονται.
Η τιμή του πετρελαίου δεν έπεσε όπως έλπιζαν, που τους δημιουργεί οικονομικά προβλήματα.
Η περιοχή δεν δείχνει σημάδια σταθεροποίησης, ίσα-ίσα η κατάσταση σε χώρες όπως η Σαουδική Αραβία, η Παλαιστίνη, η Αίγυπτος, κ.α. είναι πολύ χειρότερη από πριν.
Το κόστος της εισβολής είναι πολύ μεγαλύτερο από τους υπολογισμούς τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ΗΠΑ στο Ιράκ κάνουν τη 2η μεγαλύτερη στην ιστορία τους "επένδυση" μετά το σχέδιο Μάρσαλ (για την ανοικοδόμηση της Ευρώπης μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο) με πενιχρά όμως για αυτούς αποτελέσματα.
Έχουν διαλύσει τον κρατικό μηχανισμό (ενώ ήθελαν απλά να περάσει στην κατοχή τους) ενώ σχεδόν τίποτα δεν λειτουργεί πλέον (ύδρευση, ρεύμα, τηλέφωνα, κτλ) ούτε καν στις πόλεις. Η ανεργία φτάνει το 70-80%.
Έχουν αναστήσει το φάντασμα του Βιετνάμ. Τα στοιχεία αναφέρουν ότι γίνονται κατά μέσο όρο 50 επιθέσεις τη μέρα, ενώ υπάρχουν ήδη πάνω από 500 νεκροί στρατιώτες και περίπου 8.000 τραυματίες. Το ηθικό του στρατού είναι πεσμένο ενώ υπάρχουν πολλές αυτοκτονίες. Η CIA σε έκθεση της αναφέρει ότι υπάρχουν 50.000 οπλισμένοι αντάρτες.
Έχουν ανοίξει εσωτερικό (υπόγειο προς το παρόν) πόλεμο με σημαντικά κομμάτια του κατεστημένου στην ίδια την Αμερική που δεν θέλει τη συνέχιση του πολέμου- για τα δικά τους φυσικά συμφέροντα. Αυτό θα αντανακλαστεί και στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ.
Έχουν οξύνει τις διπλωματικές σχέσεις τους με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία, Κίνα) κάτι που τους στερεί χώρο να ελίσσονται. Όπως ανέφερε ένας αναλυτής "Ενώ η στρατιωτική δύναμη της Αμερικής βρίσκεται στο ζενίθ, η πολιτική της δύναμη βρίσκεται στο ναδίρ".
Τελευταίο, αν και ίσως το πιο σημαντικό, είναι ότι έχουν ανοίξει μέτωπο με το κίνημα στην ίδια την Αμερική. Όπως γράφει το "Newsweek": "Η πολιτική του Μπους δημιουργεί ταξική συνείδηση στην Αμερική, κάτι που είχε να γίνει πολλά χρόνια".
Βλέπουμε φως;
Οι ελπίδες μας βρίσκονται στους αγώνες των εργαζομένων και των λαών της περιοχής οι οποίοι, σε συνδυασμό με τα κινήματα μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ, μπορούν να αναγκάσουν τον Μπούς να υποχωρήσει. Αυτό που περιπλέκει τα πράγματα βέβαια στην Μέση Ανατολή είναι ο ρόλος της θρησκείας, και είναι και αυτό το στοιχείο που κάνει το Ιράκ να διαφοροποιείται από το Βιετνάμ, παρά τις μεγάλες ομοιότητες που υπάρχουν. Μέχρι στιγμής την πρωτοκαθεδρία στην ιρακινή αντίσταση την έχουν ισλαμικές ή εθνικιστικές οργανώσεις, κάτι που στερεί από τον κόσμο την προοπτική (ακόμα και αν καταφέρουν ένα σημαντικό χτύπημα στην υπερδύναμη) να βελτιώσουν ουσιαστικά τις ζωές τους.
Μετά τη σύλληψη του Σαντάμ
Δυο βδομάδες μετά τη σύσκεψη της Διεθνούς Επιτροπής της CWI, οι αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις συλλαμβάνανε τον Σαντάμ Χουσεΐν. Η εξέλιξη αυτή, αντίθετα με τις πρώτες πανηγυρικές διακηρύξεις του Μπους, του Μπλερ και των γερακιών του Πενταγώνου, δεν αποτέλεσε μια "στροφή", μια "νέα αρχή" για το Ιράκ. Άλλωστε, η εικόνα ενός κρυμμένου σε άθλιες συνθήκες ανθρώπου αποδείκνυε ότι δεν μπορούσε να καθοδηγεί και να συντονίζει την ιρακινή αντίσταση. Αποτελούσε ήδη παρελθόν.
Η σύλληψη τους βοήθησε να ανεβάσουν προσωρινά τα ποσοστά δημοτικότητας της κυβέρνησης Μπους στις ΗΠΑ (μέχρι τις προεδρικές εκλογές είναι ακόμα …μακρύς ο δρόμος!), αλλά τους αφαίρεσε ένα βασικό επιχείρημα υπέρ της παραμονής των κατοχικών δυνάμεων στο Ιράκ, αυξάνοντας τις πιέσεις στην Αμερική και διεθνώς για αποχώρηση τους.
Από την άλλη, στο ίδιο το Ιράκ ο αμερικανικός στρατός συνεχίζει να είναι αντιμέτωπος με την ίδια σκληρή πραγματικότητα. Οι επιθέσεις των ανταρτών εντείνονται και κλιμακώνονται καθημερινά.
Παγκόσμια οικονομία
Μπορεί η τελευταία ανάκαμψη στις ΗΠΑ να σώσει τον καπιταλισμό;
Ενώ η Ευρώπη και η Ιαπωνία βρίσκονται σε ύφεση και η παγκόσμια οικονομία δεν δείχνει καθόλου σημάδια κάποιας δυναμικής, η οικονομία των ΗΠΑ δείχνει το τελευταίο διάστημα σημάδια ανάκαμψης. Με βάση αυτό το δεδομένο διάφοροι αστοί αναλυτές λένε ότι ο καπιταλισμός μπήκε σε μια νέα φάση ανόδου. Είναι αυτή όλη η αλήθεια όμως;
Η ατμομηχανή με τα σοβαρά μηχανικά προβλήματα
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι ΗΠΑ είναι η ατμομηχανή της παγκόσμιας οικονομίας όλα τα τελευταία χρόνια. Και αυτό όχι μόνο γιατί κατέχει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της παραγωγής και ελέγχει σε μεγάλο βαθμό το εμπόριο, αλλά και γιατί στηρίζει ουσιαστικά πολλές μικρότερες οικονομίες αγοράζοντας τα προϊόντα τους (με ποιους όρους είναι μια άλλη συζήτηση). Έτσι έχει γίνει ο μεγαλύτερος αγοραστής παγκόσμια- και φυσικά αυτός που έχει δανειστεί τα περισσότερα.
Γενικά όλη η λογική με την οποία κινείται το σύστημα στις ΗΠΑ είναι αυτή της υπερχρέωσης- κι αυτό φυσικά έχει σαφή όρια. Τα νοικοκυριά είναι χρεωμένα μέχρι το λαιμό, καταναλώνοντας ετησίως 30% περισσότερα από τα εισοδήματα τους. Την ίδια ώρα, το εξωτερικό χρέος της κεντρικής κυβέρνησης φτάνει τα 2 τρις δολάρια.
Αυτός ο υπερδανεισμός βασίζεται στην αίσθηση του πλούτου (και περισσότερο της προσδοκίας πλουτισμού) που έχουν δημιουργήσει στον κόσμο οι κυβερνήσεις: το 19% των αμερικάνων πιστεύει ότι ανήκει στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, ενώ ένα ακόμα 20% πιστεύει ότι στα επόμενα χρόνια θα καταφέρει να βρίσκεται σε αυτό το 1% των πιο πλούσιων. Η λεγόμενη φούσκα ουσιαστικά σημαίνει ότι κυβέρνηση και νοικοκυριά δανείζονται και αγοράζουν διαρκώς με την προοπτική ότι τον επόμενο χρόνο θα βγάζουν περισσότερα. Αυτή η κατάσταση έχει βέβαια σαφή όρια.
Τι συμβαίνει στη βάση της κοινωνίας;
Η οικονομική ανάπτυξη βέβαια σε μια ταξική κοινωνία δεν είναι ενιαία. Ένα μεγάλο "αόρατο" κομμάτι των Αμερικάνων βρίσκεται μπροστά στο φάσμα της φτώχειας, της ανεργίας, της υποαπασχόλησης. Είναι αυτοί που ακόμα και να αναπτύσσεται μια οικονομία δεν βλέπουν σχεδόν καμιά αλλαγή στη ζωή τους, αλλά όταν έρθει η κρίση είναι οι πρώτοι που την πληρώνουν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι (παρά την ανάπτυξη) οι θέσεις εργασίας που κλείνουν στις ΗΠΑ είναι με εισόδημα 35.000 $ το χρόνο κατά μέσο όρο, ενώ αυτές που δημιουργούνται έχουν αποδοχές 15.000 $ το χρόνο.
Όλα αυτά έχουν προκαλέσει αναβρασμό κι αγώνες στα πιο κακοπληρωμένα στρώματα των εργαζομένων- π.χ. μεγάλη απεργία στους εργαζόμενους σε αλυσίδες μανάβικων. Η διαφαινόμενη ανάταση του εργατικού κινήματος στις ΗΠΑ είναι από τα πιο ελπιδοφόρα μηνύματα των τελευταίων χρόνων γιατί ορθώνει μια ουσιαστική αντιπολίτευση μέσα στην "καρδιά του κτήνους".
Ευρώπη: Ύφεση και εργατικοί αγώνες σ’ όλη την ήπειρο
Τα χαμόγελα στα πρόσωπα των ηγετών της Ευρώπης όλο και περισσότερο παγώνουν. Η εισαγωγή του ευρώ, το νέο ευρωπαϊκό σύνταγμα, το σύμφωνο σταθερότητας, η πραγματική σύγκληση και όλοι οι υπόλοιποι στόχοι που είχαν βάλει δεν φαίνονται να πηγαίνουν και τόσο καλά. Η συζήτηση για το Ευρωσύνταγμα αναβλήθηκε, το σύμφωνο σταθερότητας το παραβαίνουν ανοιχτά πια πολλές χώρες (άλλο αν οι μικρές- Πορτογαλία- πληρώνουν πρόστιμα ενώ οι μεγάλες- Γαλλία, Γερμανία- δεν πληρώνουν τίποτα), η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση με ρυθμούς ανάπτυξης κάτω του 1% συνεχίζεται και ασκεί πιέσεις στο εγχείρημα του ευρώ, υπάρχουν επίσημα 14 εκ άνεργοι σε όλη την Ευρώπη, και σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις, είτε είναι σοσιαλδημοκρατικές είτε συντηρητικές περνάνε κρίση. Η διεύρυνση της ΕΕ που τόσο διαφημίστηκε δεν θα μπορούσε να συμβεί σε χειρότερες συνθήκες.
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες βλέπουμε να αναπτύσσεται ένα νέο κύμα εργατικών αγώνων σε πολλές χώρες.
Γερμανία: Έσπασε το "κοινωνικό συμβόλαιο"
Οι εξελίξεις στη Γερμανία είναι πολύ σημαντικές γιατί για χρόνια επικρατούσε η λογική της "κοινωνικής ειρήνης". Τώρα όμως, η "Ατζέντα 2010" που προωθεί ο Σρέντερ (ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, κράτος πρόνοιας- καταλαβαίνουμε τι περιλαμβάνει γιατί δεν είναι και κάτι πολύ διαφορετικό από τα δικά μας) έχει δημιουργήσει τεράστια αγανάκτηση και φαίνεται ότι την επόμενη περίοδο θα δούμε την εργατική τάξη να ξυπνάει και σε αυτή τη χώρα. Ήδη η αρχή έγινε την 1η Νοεμβρίου με την πορεία των 100.000 εργαζομένων στο Βερολίνο. Η πορεία έγινε με πρωτοβουλία των συντρόφων μας στη Γερμανία (SAV) και με άρνηση των κεντρικών συνδικάτων να την στηρίξουν, και γρήγορα φάνηκε ότι είχε μεγάλη δυναμική. Το σύνθημα για γενική απεργία έχει αρχίσει να έχει απήχηση σε πλατύτερα στρώματα που καταλαβαίνουν ότι μια συνολική αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική είναι ο μόνος τρόπος να την αναγκάσουν να κάνει πίσω. Τα κεντρικά συνδικάτα κάτω από την πίεση της βάσης είναι πιθανό να αναγκαστούν να προχωρήσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, και αν γίνει αυτό μπορεί να πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας.
Βρετανία: Παράνομες απεργίες
Σημαντικές είναι επίσης οι εξελίξεις στη χώρα όπου η Θάτσερ είχε περάσει αντεργατικούς νόμους που πρακτικά καθιστούν αδύνατη την πραγματοποίηση νόμιμων απεργιών. Την αρχή των "παράνομων απεργιών" έκαναν πέρυσι οι πυροσβέστες με μια μεγάλη και μαχητική απεργία, ενώ στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι εργαζόμενοι στα ταχυδρομεία, που κατάφεραν να ακυρώσουν τα σχέδια της διοίκησης να διαλύσει το σωματείο τους.
Πρέπει να αναφέρουμε επίσης ότι το αντιπολεμικό κίνημα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις με τελευταίο σταθμό την επίσκεψη Μπους, όπου έγινε η μεγαλύτερη διαδήλωση σε εργάσιμη μέρα στην ιστορία της Αγγλίας.
Αυστρία: Λιώνουν οι πάγοι στο κίνημα
Η Αυστρία ήταν πάντα από τις χώρες με τις λιγότερες κινητοποιήσεις και απεργίες. Αυτό μετά το κίνημα ενάντια στον Χάϊντερ άλλαξε, και είχαμε την πρώτη γενική απεργία από το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο (!) ενάντια στις περικοπές στις συντάξεις που ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Το 2003 "χάθηκαν" 708.090 μέρες σε απεργίες από διάφορους κλάδους, που σίγουρα είναι ρεκόρ για τη χώρα.
Σουηδία: Οργισμένοι εργαζόμενοι
Το 2003 είδαμε την οργή να ξεσπάει, και μάλιστα σε μια χώρα παραδοσιακά "ήσυχη". Εκτός από το αντιπολεμικό κίνημα είχαμε το "Όχι" στο δημοψήφισμα για το ευρώ και την απεργία των εργαζομένων στους δήμους. Οι δήμοι στη Σουηδία είναι το μισό κράτος (τρόπος του λέγειν) και απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενους σε υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας. Η κυβέρνηση εδώ και χρόνια καταργεί την μια μετά την άλλη τις κατακτήσεις των εργαζομένων, διαλύοντας το "σουηδικό μοντέλο". Ο κόμπος κάποια στιγμή έφτασε στο χτένι και η απεργία ξεκίνησε, έχοντας 80% υποστήριξη από τον πληθυσμό. Η απεργία ξεπουλήθηκε από τους ηγέτες της που συμβιβάστηκαν με ψίχουλα. Μετά από αυτό φτιάχτηκε από τους εργαζόμενους μια νέα παράταξη στο συνδικάτο, με όνομα "Οργισμένοι Εργαζόμενοι στους Δήμους".
Το δημοψήφισμα για το ευρώ ήταν ένα τεράστιο χτύπημα στο κατεστημένο τους Σουηδίας που είχε ποντάρει πολύ στην περαιτέρω σύνδεση με την ΕΕ. Σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα, ο σύνδεσμος βιομηχάνων, η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ συνασπίστηκαν υπέρ του "Ναι". Όμως, όπως αναφέρουν οι σύντροφοι, κάθε φορά που μιλούσε ο πρωθυπουργός υπέρ του ευρώ, τα ποσοστά για το "Ναι" πέφτανε.
Γαλλία: Εξελίξεις στην αριστερά
Εκτός από την μεγάλη απεργία των καθηγητών του Μαΐου- Ιουνίου, υπάρχουν σημαντικές εξελίξεις με την απόφαση των 2 τροτσκιστικών οργανώσεων (LO και LCR) να κατέβουν μαζί στις εκλογές. 22% σε γκάλοπ δήλωσαν ότι σκέφτονται να ψηφίσουν αυτόν τον συνδυασμό, που έχει δημιουργήσει πολλές προσδοκίες και θα είναι σίγουρα ένα μεγάλο βήμα μπροστά για το κίνημα. Το ερώτημα βέβαια που τίθεται είναι πως θα αξιοποιηθεί αυτό το μεγάλο ποσοστό, με την έννοια ότι οι 2 οργανώσεις αποφάσισαν ότι πρόκειται μόνο για εκλογική συνεργασία, στην οποία τα πάντα θα αποφασίζονται από τα πάνω.
Ν. Ιρλανδία: Ο αγώνας ενάντια στο Bin tax
Οι αναγνώστες της εφημερίδας μας θα είναι ενήμεροι για τον μεγάλο αγώνα που δόθηκε τους προηγούμενους μήνες στην Νότια Ιρλανδία ενάντια στον Bin Tax (τον φόρο που επέβαλε η κυβέρνηση για την αποκομιδή των σκουπιδιών) και που συγκλόνισε όλη την ιρλανδική κοινωνία. Έγινε φυσικά ξεχωριστή συζήτηση σε αυτή τη συνάντηση για το θέμα, όχι μόνο γιατί ήταν ένας σημαντικός αγώνας με πολλά συμπεράσματα για όλες τις χώρες και τα κινήματα αλλά και γιατί οι ιρλανδοί σύντροφοί μας (Socialist Party) έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στο να ξεκινήσει η καμπάνια 2 χρόνια πριν και να πάρει τη μορφή που πήρε.
Υπόγεια οργή, υπόγειοι φόροι
Η Ιρλανδία τα προηγούμενα χρόνια είδε πολύ μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης (πρωτόγνωρους για ευρωπαϊκή χώρα) αλλά αυτό σήμαινε ελάχιστα οφέλη για τους εργαζόμενους που έβλεπαν τα κέρδη των επιχειρήσεων να κάνουν άλματα και τα εισοδήματα τους να παραμένουν στάσιμα. Αυτό δημιούργησε μια τεράστια υπόγεια οργή σε όλη την κοινωνία, η οποία έψαχνε διέξοδο να εκφραστεί. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση βλέποντας την ανάπτυξη να μειώνεται και η κρίση πλησιάζει, προσπαθεί για ακόμα μια φορά να επιβάλλει "κρυφούς", έμμεσους φόρους για να αναγκάσει τους εργαζόμενους να πληρώσουν. Έτσι προέκυψε το ζήτημα του Bin Tax.
Η τακτική της άρνησης πληρωμής και των μπλόκων στα σκουπιδιάρικα αποδείχτηκε ότι είχε αποτελέσματα αφού έδωσε ένα στόχο μάχης στο κίνημα, ένα τρόπο με τον οποίο καταλάβαινε πως μπορεί πρακτικά να σταματήσει το νέο φόρο.
Νέα φάση
Από τις αρχές της δεκαετίας φάνηκε ότι η περίοδος στασιμότητας και απογοήτευσης για το κίνημα είχε αρχίσει να περνάει. Αυτό φυσικά δεν είναι μια αυτόματη διαδικασία. Ξεκίνησε από ειδικά, τοπικά ή μερικά ζητήματα που κινητοποιούσαν κόσμο, τώρα έχει περάσει στην φάση σημαντικών αμυντικών αγώνων που αγκαλιάζουν όμως πολλές φορές το σύνολο της κοινωνίας και, στην επόμενη φάση, θα δούμε και επιθετικούς αγώνες να αναπτύσσονται. Ταυτόχρονα και όχι άσχετα από τα παραπάνω, σε ένα κομμάτι της κοινωνίας προχωράει και η πολιτική συνειδητοποίηση, δηλαδή η αναζήτηση για το πως μπορούν να λυθούν τα προβλήματα, τι τα δημιουργεί- φτάνοντας σε πολλές περιπτώσεις σε αντικαπιταλιστικά συμπεράσματα. Αυτές οι διεργασίες φάνηκαν έντονα στο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση.
Πώς θα ευδοκιμήσει αυτή η νέα φάση
Εξελίξεις φυσικά υπάρχουν και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης. Φέτος είδαμε την βόρεια Ευρώπη να μπαίνει σε αγώνες, σε αντίθεση με τα 3 προηγούμενα χρόνια που την πρωτοκαθεδρία είχαν οι χώρες της νότιας Ευρώπης (Ιταλία, Ισπανία και Ελλάδα). Η αντίφαση που βλέπουμε όμως σε πολλές χώρες είναι ότι η αριστερά δεν μπορεί να αξιοποιήσει αυτή την δυναμική, ενώ πολλά κόμματα της κινούνται προς τα δεξιά (με πρώτη την Κομμουνιστική Επανίδρυση στην Ιταλία, που φλερτάρει με την ιδέα της συμμετοχής στην κεντροαριστερή συγκυβέρνηση). Τα καθήκοντα που μπαίνουν στους αριστερούς αγωνιστές και στα τμήματα της CWI είναι αφενός να φτιαχτούν πυρήνες γνήσιων και ανιδιοτελών μαχητών στη βάση των συνδικάτων που θα πάρουν πρωτοβουλίες για απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις, και ταυτόχρονα η δημιουργία νέων αριστερών κομμάτων (απαλλαγμένων από το σταλινισμό και το ρεφορμισμό που καθηλώνει την αριστερά εδώ και χρόνια) τα οποία να μπορέσουν να δώσουν μια πολιτική διέξοδο και εναλλακτική στα κινήματα ώστε να πετύχουν τους στόχους τους.
