Της Ραφ Κατερίνας Χατζηπαυλίδου
Ως γνωστόν στις 22 Δεκεμβρίου ψηφίστηκε η επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης και προς τα ομόφυλα ζευγάρια.
Ένα νομοσχέδιο του οποίου η κοινοβουλευτική συζήτηση θα μπορούσε να έχει ξεπηδήσει από κλασσικό σουρεαλιστικό κινηματογράφο. Με πρωταγωνιστές βέβαια τους συνήθεις υπόπτους της αριστερής ιδεολογίας, ποιους άλλους; Τους εκπροσώπους του ΚΚΕ… Τι μπορείς να πεις για κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός και επαναστάτης όταν αδιαφορεί για μια κοινωνική ομάδα που καταπιέζεται; Πως μπορείς να απαντήσεις σε κάποιον που αντιλαμβάνεται τη σεξουαλικότητα σου ως προπαγάνδα του καπιταλισμού;
Η ανοησία συχνά με ξεπερνάει και ΝΑΙ προφανώς οι νεοφιλελεύθεροι θα εκμεταλλευτούν την «αδυναμία» της Αριστεράς και θα στηρίξουν επιφανειακά κάποια θεσμικά δικαιώματα για να πάρουν με το μέρος τους τον όποιο αγωνιστή για να τον κατευνάσουν. Ό,τι δε μπορεί να νικήσει ο καπιταλισμός το ενστερνίζεται και το διαμορφώνει αναλόγως. Επίσης, όταν η κοινωνία χτυπιέται από μέτρα λιτότητας, το σύστημα συχνά επιλέγει να δείξει και ένα "κοινωνικό πρόσωπο". Το ίδιο έκαναν εξάλλου και με το φεμινιστικό κίνημα και με το κίνημα των μαύρων. Αυτά τα αναγνωρίζουμε, αλλά από πότε οι αριστεροί λένε "όχι" σε δικαιώματα επειδή τα… «προσφέρει το κράτος»; Και έτσι, καταντάει φαινομενικά πιο «προοδευτική» η… Ένωση Κεντρώων από ένα κόμμα της Αριστεράς…
Όσον αφορά τη ΝΔ νομίζω ότι όσοι υπερψήφισαν το Σύμφωνο πιθανόν αντιλαμβάνονται ότι αν κάνουν λίγο πίσω (απ’ αυτό που πραγματικά πιστεύουν) ίσως να βάλουν κάποιο φρένο στους αγώνες όσων πίεσαν για το Σύμφωνο σήμερα, ίσως επίσης ελπίζουν να αυξήσουν τους ψηφοφόρους τους που πλέον τους αναζητούν με μεγεθυντικό φακό. Στο ίδιο μήκος κύματος πλέει και το ΠΑΣΟΚ που ξαφνικά τους πήρε ο πόνος για τους καταπιεσμένους ομοφυλόφιλους.
Τα παραπάνω ίσως να φαίνονται πεσιμιστικά, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι αυτή η πρόθεση. Δε μηδενίζω τη κατάκτηση, ούτε προτρέπω να υποτιμήσουμε τους ως τώρα αγώνες της κοινότητας και των ανθρώπων της.
Αλλά υπενθυμίζω πως το σύμφωνο είναι μόλις ένα βήμα στον μακρύ αγώνα για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας συνολικά και αυτό γιατί ακόμα και θεσμικά είναι ελλιπές, αφήνοντας στην άκρη ζητήματα όπως τη τεκνοθεσία και το Ασφαλιστικό.
Εξάλλου το σύμφωνο αφορά καθαρά ομοφυλόφιλους και αμφι και η κοινότητα δεν είναι μόνον αυτή. Μάλιστα το πιο καταπιεσμένο μέλος της, οι τρανς άνθρωποι δεν έχουν ούτε το βασικό δικαίωμα, να επαναπροσδιορίζουν το φύλλο τους, δίχως τις ιατρικές γνωματεύσεις εξευτελισμού και την επέμβαση που συνεπάγεται τη στείρωση τους.
Αλλά ακόμη και θεσμικά αν λυθούν όλα τα ζητήματα της κοινότητας, υπάρχουν και μη θεσμικές διεκδικήσεις που αφορούν τη κοινότητα. Δεν πρόκειται κανένας νόμος και καμιά βουλή από μόνα τους να μας εξασφαλίσουν ισότιμη αντιμετώπιση, ότι ένα παιδί δεν θα εκδιωχθεί από το σπίτι του, ότι δεν θα δεχθεί εκφοβισμό στο σχολείο, ότι ως ενήλικας δεν θα δεχθεί διακρίσεις στο χώρο της εργασίας του και άλλα τόσα που πολλοί ετεροφυλόφιλοι δε θα φαντάζονταν.
Και γι’ αυτό θεωρώ τη ζύμωση με τη κοινωνία και τη συνένωση με τα άλλα κινήματα πιο σημαντική από κάθε νομοσχέδιο. Ακόμα και αν ως ομοφυλόφιλη αποκτήσω τα όλα τα δικαιώματα, θα συνεχίζω να αντιμετωπίζω σεξισμό, θα συνεχίζω να είμαι άνεργη, θα συνεχίζω να εξοφλώ ένα χρέος που δεν είναι δικό μου…
Και αυτή η λίστα δε σταματά πουθενά, για αυτό και το κίνημα πρέπει να είναι ένα, όπως και ο καταπιεστής. Αν αντιληφθεί τόσο η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα όσο και η Αριστερά ότι αναφερόμαστε σε καθαρά συγγενή κινήματα τότε θα μπορεί να υπάρξει ουσιαστική ανατροπή.
