Του Σαμί ελ Σαγιέντ,
από το site της CWI (www.socialistworld.net)
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε χρόνων στη Συρία μαίνεται ένας εμφύλιος πόλεμος τρομερής βιαιότητας και ανθρώπινου πόνου. Είναι εν μέρει μια θρησκευτική σύγκρουση, που τροφοδοτείται από ευρωπαϊκές, αμερικάνικες και ρώσικες δυνάμεις που συναγωνίζονται για την επιρροή στην περιοχή. Παρέμβαση έχουν και περιφερειακές δυνάμεις, όπως το Ιράν και οι σύμμαχοι του στη Χεζμπολάχ, για λογαριασμό του καθεστώτος Άσαντ, ενώ Σαουδική Αραβία και Τουρκία ενεργούν για λογαριασμό της κατά κύριο λόγο σουνίτικης παράταξης ανταρτών.
Αυξανόμενος αριθμός νεκρών
Ο αριθμός των νεκρών μέχρι σήμερα εκτιμάται ότι είναι πάνω από 400.000, κυρίως άμαχοι. Οι θάνατοι αυτοί προκλήθηκαν από τις ανελέητες τακτικές του καθεστώτος Άσαντ, που υποστηρίζεται από τις ρώσικες δυνάμεις, τις στρατιωτικές επιθέσεις των δυτικών καπιταλιστικών δυνάμεων και τις αντιδραστικές ισλαμιστικές δυνάμεις, όπως αυτές του Ισλαμικού Κράτους. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης αναφέρουν συνεχώς τις μαζικές εκτελέσεις και τις τρομοκρατικές τακτικές του Ισλαμικού Κράτους, όμως παραλείπουν να αναφέρουν την οικονομική και υλικοτεχνική υποστήριξη που τους παρέχεται από την κυβέρνηση Ερντογάν, τη Σαουδική Αραβία και άλλα κράτη του Κόλπου.
Ο πόλεμος στη Συρία, η εξάπλωση του στο γειτονικό Ιράκ και η αδυναμία των ΗΠΑ να τιθασεύσουν τους συμμάχους τους στη Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία, απεικονίζουν την αυξανόμενη εξασθένιση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Οι λεγόμενοι «μετριοπαθείς» αντάρτες που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ απέτυχαν να κερδίσουν επιρροή. Σύντομα μετά την έναρξη του πολέμου, η θυγατρική της Αλ Κάιντα, Τζαμπάτ Αλ Νούσρα απέκτησε ερείσματα στη Συρία και το Ιράκ.
Η αφήγηση της επικείμενης κατάρρευσης του καθεστώτος Άσαντ δεν καρποφόρησε. Η άμεση στρατιωτική παρέμβαση της Ρωσίας έχει βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό την ενδυνάμωση του καθεστώτος, σταθεροποιώντας τη θέση του συριακού στρατού και δίνοντας έτσι νέα ζωή στο καθεστώς Άσαντ. Αυτή η εξέλιξη έχει οδηγήσει στην αύξηση των πιθανοτήτων ο Άσαντ να παραμείνει στην εξουσία, με κάποια μορφή, στο νέο περιβάλλον που θα δημιουργηθεί.
Κάποιοι συνεχίζουν να επαινούν το λεγόμενο «κοσμικό» χαρακτήρα του καθεστώτος Άσαντ. Αλλά ο Άσαντ συνέχισε την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» του γαλλικού ιμπεριαλισμού που επικρατούσε στην περιοχή πριν από αυτόν, «παίζοντας» με τις θρησκευτικές μειονότητες στις οποίες βασίζει την εξουσία του, ενάντια στην σουνίτικη πλειοψηφία.
Καταστροφή στο Χαλέπι
Τίποτα δεν απεικονίζει καλύτερα την βιαιότητα του πολέμου όσο η πρόσφατη επίθεση του καθεστώτος Άσαντ εναντίον των δυνάμεων των ανταρτών στο ανατολικό Χαλέπι.
Όπως έχουν τα πράγματα, το καθεστώς έχει το στρατιωτικό πλεονέκτημα της ρώσικης πολεμικής αεροπορίας που ενισχύει τις δικές του επιθέσεις. Σχολεία, νοσοκομεία και άλλοι μη στρατιωτικοί στόχοι βομβαρδίζονται προκειμένου να αποδυναμωθεί το ηθικό των αμυνόμενων. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, περίπου 400 άμαχοι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της επίθεσης των δυνάμεων του Άσαντ τον Σεπτέμβριο.
Η αντεπίθεση των ανταρτών για να ανακουφίσουν τις πολιορκημένες δυνάμεις στα ανατολικά της πόλης, έχει σε μεγάλο βαθμό σταματήσει. Αναμένεται ότι ένα σοβαρό πλήγμα εναντίον των ανταρτών θα λάβει χώρα, αν και δεν θα είναι η πρώτη φορά που οι εν λόγω προβλέψεις έχουν γίνει και δεν επιβεβαιώνονται από τα γεγονότα.
Η αιματηρή σύγκρουση δεν μπορεί να επιλυθεί με βάση την στρατιωτική δύναμη και μόνο. Ακόμα κι αν η μια πλευρά νικήσει στρατιωτικά την άλλη, θα μπορέσει πραγματικά να κυριαρχήσει στην επικράτεια της;
Υπάρχει μια πραγματική πιθανότητα μετά το τέλος του πολέμου να υπάρξει ένα σεχταριστικό (με εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις) αδιέξοδο. Θα δούμε έτσι κάποια εδάφη που κυριαρχούνται από Σιίτες και άλλες μειονοτικές θρησκευτικές ομάδες να ελέγχονται από το καθεστώς και τις υπόλοιπες περιοχές να ελέγχονται από διάφορες φατρίες Σουνιτών ανταρτών.
Δεν υπάρχει λύση σε αυτή τη σύγκρουση στη βάση της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού και της φεουδαρχίας στην περιοχή. Αυτό το σύστημα μπορεί να προσφέρει μόνο ένα μέλλον με βάθεμα των συγκρούσεων, φτώχεια και θρησκευτική διαίρεση.
Υπάρχει μια ισχυρή εργατική τάξη σε χώρες όπως το Ιράν, η Τουρκία και η Αίγυπτος που μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην αμφισβήτηση της εξουσίας των καπιταλιστικών-φεουδαρχικών καθεστώτων στην περιοχή, όπως αυτό του Άσαντ, του Ερντογάν και άλλων σάπιων δικτατοριών.
Σε συμμαχία με τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους, ένα τέτοιο κίνημα έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει έναν αγώνα για να τεθούν οι τεράστιοι πόροι και ο πλούτος της περιοχής υπό δημόσια ιδιοκτησία, δημοκρατικά σχεδιασμένη για να καλύψει τις ανάγκες όλων. Μια ισχυρή εργατική εναλλακτική πολιτική δύναμη πρέπει να χτιστεί έτσι ώστε ένα τέτοιο σοσιαλιστικό όραμα για τη Μέση Ανατολή να γίνει πραγματικότητα.
