Του Αλέξανδρου Πραντούνα
Mετά το Big Brother, το Bar και το Survivor, φέτος ένα νέο τηλεσκουπίδι εμφανίζεται στις τηλεοπτικές μας οθόνες. Το όνομα αυτού Super Idol. Χιλιάδες νέα παιδιά (πολλές φορές ταλαντούχα) που ζητούν μια ευκαιρία για αναγνώριση (έστω κι αν εμείς διαφωνούμε γενικά με την αισθητική της σύγχρονης τσιφτετελοpop) έχουν να αντιμετωπίσουν τρεις κριτές αγενείς και ρατσιστές (σε μια εκπομπή μάλιστα ζήτησαν ειρωνικά από υπέρβαρη διαγωνιζόμενη να ζυγιστεί) που καλούνται να κρίνουν τις φωνητικές τους ικανότητες χωρίς οι ίδιοι να είναι ούτε συνθέτες ούτε τραγουδιστές. Το εξωφρενικότερο όλων είναι πως σε πολλές περιπτώσεις γίνονται αντικείμενο χλευασμού άνθρωποι που είναι φανερό ότι έχουν ψυχολογικά προβλήματα! Όλα αυτά μπροστά σε δεκάδες κάμερες και χιλιάδες τηλεθεατές. Προφανώς για όλα αυτά δεν φταίνε οι διαγωνιζόμενοι. Σε ένα περιβάλλον όπου, ως μόνη ευκαιρία για καριέρα φαντάζει η προβολή από τηλεοράσεως και το ταλέντο αντικαθίσταται από τις διασυνδέσεις και την εξωτερική εμφάνιση, βρίσκονται εύκολα πολλά άτομα μειωμένων αντιστάσεων για να πάρουν μέρος στο show. Όσο η τέχνη χειραγωγείται από την αγορά και τα Μ.Μ.Ε. είναι εργαλείο αποβλάκωσης στα χέρια των λίγων, αυτά τα φαινόμενα θα εντείνονται.
Ένας άλλος πολιτισμός είναι εφικτός και πιο αναγκαίος παρά ποτέ!!
