Κυβέρνηση και Τρόικα διαλύουν ολοκληρωτικά ότι έχει απομείνει από τη δημόσια εκπαίδευση.
Δημήτρης Πανταζόπουλος,
αδιόριστος εκπαιδευτικός
Το πολυνομοσχέδιο που ψήφισε κατεπειγόντως η κυβέρνηση 1 μέρα πριν τις διακοπές του Πάσχα βάζει ταφόπλακα στο δημόσιο σχολείο! Μόνο και μόνο το γεγονός του χρόνου στον οποίο η κυβέρνηση κατέθεσε το νομοσχέδιο δείχνει ότι έχει πολύ βρώμική τη φωλιά της!
Η κυβέρνηση επίτηδες κατέθεσε το σ.ν. ελάχιστο χρόνο πριν τις εξετάσεις ώστε να χρησιμοποιήσει τις εξετάσεις σαν άλλοθι για να απαγορεύσει (με επιστράτευση) την απεργία των εκπαιδευτικών. Όλη η προπαγάνδα της κυβέρνησης ενάντια στους εκπαιδευτικούς στηρίζεται στα ψέματα. Ας τα πάρουμε ένα-ένα.
ωράριο
Το υπουργείο υποστηρίζει ότι οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα δουλεύουν λίγο επειδή ο μέσος όρος των διδακτικών ωρών είναι 18,4 την εβδομάδα. Το διδακτικό ωράριο ενός καθηγητή της δευτεροβάθμιας ξεκινά από τις 21 ώρες την εβδομάδα και σταδιακά μειώνεται ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας σε 19, 18 και τελικά 16 μετά τα 20 χρόνια δουλειάς.
Οι διδακτικές ώρες όμως είναι μόνο μία πτυχή της δουλειάς του εκπαιδευτικού. Το υπουργείο κρύβει ότι ένας καθηγητής έχει να διεκπεραιώσει στο σχολείο πλήθος γραφειοκρατικών εργασιών οι οποίες είναι υποχρεωτικές και αυξάνουν το ωράριο του εκπαιδευτικού σε πάνω από 30 ώρες γι’ αυτούς με τα περισσότερα χρόνια υπηρεσίας. Σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε τις ώρες που ένας καθηγητής ξοδεύει για διορθώσεις, προετοιμασία κτλ.
Αυτό δεν το λέμε εμείς, ούτε και είναι ελληνικό φαινόμενο. Σύμφωνα με την UNESCO 1 ώρα διδακτικής δουλειάς ισούται με 3 ώρες δουλειάς γραφείου!
Επιπλέον σύμφωνα με το Κέντρο Μελέτης και Τεκμηρίωσης (ΚΕΜΕΤΕ) της ΟΛΜΕ, ο μέσος όρος διδακτικών ωρών στη β΄βάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι αντίστοιχος του μέσου όρου της ΕΕ που είναι 18,5 ώρες – με μισθούς όμως πολύ κατώτερους από αυτούς των Ευρωπαίων εκπαιδευτικών [1].
Απολύσεις και μείωση των εκπαιδευτικών
Η αύξηση του ωραρίου, οι συγχωνεύσεις σχολείων αλλά και η προωθούμενη αξιολόγηση στοχεύει στις απολύσεις των εκπαιδευτικών. Αν τα σχέδια τους εφαρμοστούν την επόμενη χρονιά:
- 10.000 αναπληρωτές εκπαιδευτικοί που μέχρι σήμερα δίδασκαν στα σχολεία βλέπουν την πόρτα της εξόδου.
- 10.000 – 15.000 μόνιμοι εκπαιδευτικοί θα μετακινηθούν αναγκαστικά τα επόμενα δύο χρόνια
- χιλιάδες εκπαιδευτικοί θα θεωρηθούν υπεράριθμοι και θα απολυθούν αφού η κυβέρνηση επιδιώκει τη μείωση 10.000 μόνιμων θέσεων.
Όλα αυτά όταν μόνο στη β’ βάθμια εκπαίδευση το υπουργείο αναγνωρίζει ότι φέτος υπάρχουν 1.500 κενά που σημαίνει ότι κάθε βδομάδα χάνονται 32.000 διδακτικές ώρες.
Η κυβέρνηση θέλοντας να ρίξει στάχτη στα μάτια της κοινωνίας μιλά για την πρόσληψη 8.500 αναπληρωτών μέσω ΕΣΠΑ. Δεν εξηγεί όμως ότι η συντριπτική πλειοψηφία τους θα είναι για τα (πολύ πρόχειρα) προγράμματα ενισχυτικής διδασκαλίας και όχι το κανονικό πρόγραμμα ενώ οι μισθοί τους δε θα ξεπερνούν τα 200 – 300 €.
Συγχωνεύσεις σχολείων
Αποτέλεσμα όλων των πιο πάνω είναι και η κατάργηση 64 επιπλέον σχολείων μέσω συγχωνεύσεων.
Οι συγχωνεύσεις σημαίνουν μεγαλύτερη δυσκολία για τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο, ειδικά στα χωριά, τα νησιά και στις απομακρυσμένες περιοχές. Σημαίνουν επίσης τμήματα με 35 μαθητές γεγονός που κάνει το μάθημα ουσιαστικά λειψό. Σημαίνουν ακόμα την κατάργηση της οργανικότητας για χιλιάδες εκπαιδευτικούς, με συνέπεια τις αναγκαστικές μετακινήσεις από σχολείο σε σχολείο, την αναγκαστική μετεγκατάσταση σε άλλες πόλεις ή νομούς, με ότι επιπτώσεις θα έχει αυτό στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς και τις οικογένειες τους.
Αγώνας
Απέναντι σε όλα αυτά οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν άλλο δρόμο από τον αγώνα. Εδώ έρχεται το ζήτημα της απεργίας στις εξετάσεις.
Η απόφαση για απεργία στις εξετάσεις δεν είναι εύκολη για αυτό και η ΟΛΜΕ έχει 25 χρόνια (από την απεργία του 1988) να την καλέσει. Οι εκπαιδευτικοί πονάνε πολύ περισσότερο τους κόπους και τις αγωνίες των μαθητών από τα κυβερνητικά στελέχη και τους μεγαλοδημοσιογράφους. Όμως δεν είναι οι εκπαιδευτικοί που επέλεξαν το χρόνο της σύγκρουσης αλλά η κυβέρνηση.
Σήμερα άλλος χρόνος δεν υπάρχει αφού σχεδόν αμέσως μετά το Πάσχα ξεκινούν οι πανελλαδικές (17/5). Η κυβέρνηση εκβιάζει την εκπαιδευτική κοινότητα και παίζει το χαρτί του «κοινωνικού αυτοματισμού».
Για να νικήσουν οι απεργίες
Έτσι οι απεργίες των εκπαιδευτικών για να νικήσουν χρειάζονται πολύ καλή οργάνωση και σχεδιασμό. Ο αγώνας πρέπει να είναι στο έλεγχο της βάσης. Στις ΕΛΜΕ εκτός από τις συνελεύσεις, πρέπει να εκλεγούν επιτροπές αγώνα. Η ανάγκη για συντονισμό από τα κάτω χρειάζεται και για ένα ακόμα λόγο: η πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ είναι επί της ουσίας πλαστή αφού οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού έχουν χάσει τα πρωτεία και είναι ζήτημα αν θα εκλέξουν 3-4 έδρες στο νέο ΔΣ ενώ οι παρατάξεις της αριστεράς είναι οι μεγάλοι νικητές ενόψει του συνεδρίου του καλοκαιριού [2].
Σχέδιο και συντονισμός
Για να μπορέσει να πετύχει, λοιπόν, η απεργία θα πρέπει να σχεδιαστεί πολύ καλά. Πρέπει κυρίως να επιδιωχθεί κοινό μέτωπο με γονείς και μαθητές ειδικά με όσους δίνουν πανελλήνιες.
Χρειάζεται πολύ καλή εκστρατεία ενημέρωσης της κοινωνίας και απαντήσεις απέναντι στη λάσπη κυβέρνησης και ΜΜΕ. Κεντρικό ρόλο σε όλα αυτά θα πρέπει να παίξει η συνεργασία των παρατάξεων της Αριστεράς («Παρεμβάσεις» και «Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις» πρέπει να συνεργαστούν και να συνεχίσουν να καλούν και το ΠΑΜΕ παρά την αλλοπρόσαλλη στάση του, απευθυνόμενοι στη βάση του). Τέλος ειδικά μπροστά στον κίνδυνο της επιστράτευσης είναι απαραίτητος ο συντονισμός με το υπόλοιπο δημόσιο και συνολικά με το εργατικό κίνημα.
Η απεργία πρέπει να γίνει με στόχο να κερδίσει. Αν δεν έχει σχέδιο με στόχο τη νίκη, είναι αμφίβολο αν θα υποστηριχτεί ενεργά από τη βάση των εκπαιδευτικών. Ο κλάδος δεν μπορεί από μόνος του να νικήσει, όσο σκληρά και να παλέψει. Πρέπει μπαίνοντας στη μάχη, ειδικά μπροστά στον κίνδυνο της επιστράτευσης, να επιδιώξει από τη μια το χτίσιμο ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου κι από την άλλη μια πλατιά συμμαχία του εργατικού κινήματος ενάντια στην κυβέρνηση που δεν μπορεί να έχει άλλο στόχο από την πτώση της.
Για τη στάση του ΠΑΜΕ
Το ΠΑΜΕ στα ΔΣ της ΟΛΜΕ τάχθηκε κατά της απεργίας διαρκείας και αντιπρότεινε 48 απεργία αρχικά για 15 και 16 Μάη, που στη συνέχεια τροποποίησε και έκανε 16 και 17 (1η μέρα των πανελλαδικών) με νέες συνελεύσεις των ΕΛΜΕ στις 18/5 για να επανεξεταστεί η στάση του κλάδου.
Το χειρότερο είναι ότι μία σειρά στελέχη του ΚΚΕ πήραν σβάρνα τα κανάλια επιχειρηματολογώντας ενάντια στην απεργία διαρκείας και ταυτίζοντας τις υπόλοιπες παρατάξεις της αριστεράς με τις ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ.
Ασφαλώς η απεργία στις εξετάσεις θα έχει επιπτώσεις στους μαθητές, αλλά τι επιλογές έχει ο κλάδος; Να αποδεχτεί την ήττα χωρίς μάχη; Η στάση του ΠΑΜΕ εκτός του ότι είναι σε άλλη κατεύθυνση από τις ανάγκες του κλάδου και τη διάθεση της βάσης, προσφέρει ουσιαστικά χρήσιμες υπηρεσίες στην κυβέρνηση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι διάφοροι ταγοί του συστήματος τύπου Πορτοσάλτε εκθειάζουν τη στάση του.
Στην πραγματικότητα η ηγεσία του ΚΚΕ αποδέχεται την ήττα αμαχητί. Η πρόταση για μία μόνο 48ωρη ισοδυναμεί με καθόλου πρόταση μάχης γιατί ακόμα και αν το ΠΑΜΕ ήθελε να πάει σε απεργία διαρκείας με τις συνελεύσεις της 18/5 ξέρει ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο αφού ο νόμος προβλέπει διάστημα 4 ημερών από την απόφαση κήρυξης μέχρι την διεξαγωγή της απεργίας και θα χανόταν έτσι πολύτιμος χρόνος.
Θεωρούμε ότι είναι αδύνατο οι αγωνιστές της βάσης που είναι ενταγμένοι στο ΠΑΜΕ να ταυτίζονται με αυτή τη στάση της ηγεσίας που στην προσπάθεια της να διαφοροποιηθεί από την υπόλοιπη αριστερά θυσιάζει τον αγώνα.
Με μια αντίστοιχη στάση το ΚΚΕ στην πράξη ξεπούλησε εν τη γενέσει του το φοιτητικό κίνημα που πήγε να ξεκινήσει το Σεπτέμβρη του 2011.
Τι λέει η βάση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ στον κλάδο, που σίγουρα αγωνιά για το μέλλον της δημόσιας εκπαίδευσης και αντιλαμβάνεται την ανάγκη ουσιαστικού αγώνα. Αυτοί οι αγωνιστές μπορούν, με τη στάση τους στις συνελεύσεις να αναγκάσουν την ηγεσία να αλλάξει στάση.
______________________________
Σημειώσεις
[1] Εφημερίδα των Συντακτών, 9-5-2013, άρθρο του Χ. Κάτσικα
