Της Αρετής Δήμου
Οι πολιτικές λιτότητας και μνημονίων έχουν οδηγήσει την ανεργία σε πρωτοφανή ποσοστά. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ το ποσοστό ανεργίας το τέταρτο τρίμηνο του 2012 ανήλθε στο 26%. Ο αριθμός των επίσημα ανέργων ανήλθε σε 1.295.535. Το ποσοστό ανεργίας στους νέους 15-24 ετών φτάνει 57,8%, (στις νέες γυναίκες 65%)!
Μ’ αυτά τα δεδομένα ολοένα και περισσότεροι Έλληνες εργαζόμενοι οδηγούνται στη μετανάστευση και στην αναζήτηση εργασίας στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Σύμφωνα με άρθρο της Καθημερινής (16/3/2013) οι Έλληνες που αναζήτησαν δουλειά στις Βρυξέλλες την τελευταία τριετία ανέρχονται σε 20.000-22.000. Όμως, βάσει της εκτίμησης του Δημήτρη Αργυρόπουλου, προέδρου της ελληνικής κοινότητας στις Βρυξέλλες, μόνο 2.000 φαίνεται να τα κατάφεραν, παρά τη σχετικά χαμηλή ανεργία στο Βέλγιο (7,3%).
Στο ίδιο άρθρο ο Δ. Αργυρόπουλος αναφέρει: «Στην αρχή έρχονταν υψηλά καταρτισμένοι νέοι. Στη συνέχεια, ζήτησαν τη βοήθειά μας και άνθρωποι που ήλθαν με ένα χιλιάρικο στην τσέπη και ήταν έτοιμοι να κάνουν «ό,τι να ’ναι» για να επιβιώσουν» και προσθέτει «Πολλοί δεν είχαν πού να κοιμηθούν ούτε να φάνε, εμφανίζονταν στα γραφεία μας 5-10 οικογένειες την ημέρα και ζητούσαν στήριξη».
Ο ίδιος εντοπίζει ως μεγαλύτερο πρόβλημα την έλλειψη γνώσης γαλλικών ή ολλανδικών και καταλήγει: «Έτσι, αυτό που κάναμε ήταν να τους βρούμε κάπου να μείνουν προσωρινά, σε συνεννόηση με τους δήμους, εξασφαλίσαμε σίτιση και μέρη να πλυθούν. Οι περισσότεροι γύρισαν πίσω τελικά»
Όπως λένε Έλληνες του Βελγίου, οι άνθρωποι που προσπαθούν να εξασφαλίσουν τον επιούσιο κι αναζητούν την τύχη τους εκεί δεν είναι μόνο νέοι με μεταπτυχιακά αλλά και ανειδίκευτοι εργάτες, κάτι που παραπέμπει στην Ελλάδα της δεκαετίας του ΄60!
Παρόμοια και η κατάσταση στη Γερμανία. Άνθρωποι που ψάχνουν να βρουν ένα μεροκάματο στη « Γη της Επαγγελίας» και πέφτουν θύματα κυκλωμάτων, τα οποία μάλιστα απαρτίζονται από Έλληνες, που τους υπόσχονται δουλειά έναντι αμοιβής. Αφήνουν πίσω σπίτι και συγγενείς και πολλές φορές τα μόνα χρήματα που έχουν είναι ίσα-ίσα για να καλύψουν τα εισιτήρια και καταλήγουν επί ξύλου κρεμάμενοι.
Φτάνοντας εκεί ανακαλύπτουν πως έχουν εξαπατηθεί, έχοντας χάσει τις τελευταίες τους οικονομίες και μη μπορώντας να τα βγάλουν πέρα αναγκάζονται να γυρίσουν πίσω. Ότι δηλαδή συμβαίνει τις περισσότερες φορές με τους μετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο.
«Συχνά τα μέλη των ελληνικών κοινοτήτων καλούνται να περιθάλψουν Έλληνες μετανάστες που έχουν βρεθεί να κοιμούνται στα παγκάκια του Ντίσελντορφ και άλλων πόλεων, χτυπώντας τις πόρτες των ορθόδοξων ενοριών για ένα πιάτο φαΐ… Δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει εδώ, δεν ρωτούν, παίρνουν τις οικογένειές τους κι έρχονται ξοδεύοντας όλα τους τα χρήματα, όπως-όπως, απελπισμένοι. Δυστυχώς, όμως, για πολλούς από αυτούς τα πράγματα παίρνουν γρήγορα άσχημη τροπή», εξηγεί η κ. Ζαχαράκη, δημοτική σύμβουλος στην πόλη Ζόλινγκεν (Καθημερινή, 16/03/13).
Θυμίζουν έτσι οι Έλληνες που φεύγουν απελπισμένοι από την Ελλάδα, τους απελπισμένους μετανάστες που βλέπουμε στην Ελλάδα, και που στην προσπάθειά τους για επιβίωση ρισκάρουν τα πάντα δίνοντας οικονομίες μιας ζωής σε επιτήδειους που τους υπόσχονται να τους περάσουν στις πύλες της… ανεπτυγμένης Ευρώπης και καταλήγουν εγκλωβισμένοι και άνεργοι! Αύριο αυτοί οι ίδιοι Έλληνες θα κατηγορούνται από τον κάθε Βέλγο, Γερμανό κλπ ρατσιστή και φασίστα ότι αυτοί φταίνε για τα δικά τους προβλήματα!
Καταλαβαίνει κανείς έτσι πόσες είναι οι ομοιότητες τελικά μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών εργατών και πόσο η ανάγκη για κοινή πάλη μαζί και με τους εργαζόμενους στην υπόλοιπη Ευρώπη αποτελεί μονόδρομο!
