Σκληρές επιθέσεις ενάντια στους εργαζόμενους έχουν εξαπολύσει οι βιομήχανοι σε μερικά από τα μεγαλύτερα εργοστάσια της Μαγνησίας.

Διαθεσιμότητες, υποχρεωτική άδεια και εκ περιτροπής εργασία ανακοίνωσε η ΣΟΒΕΛ. Περικοπές σε μισθούς και επιδόματα απαιτούνε και ανακοινώνουν η Χαλυβουργία Θεσσαλίας και η ΑΓΕΤ. Μειώσεις προσωπικού κάνει η Κόκα Κόλα εδώ και μήνες μέσα από «οικειοθελείς αποχωρήσεις».

Η χρονική περίοδος δεν είναι τυχαία. Οι βιομήχανοι αξιοποιούν το ξεθεμελίωμα των εργασιακών δικαιωμάτων που έχει συντελεστεί με τα μνημόνια για να χτυπήσουν το εργατικό εισόδημα και να τσακίσουν το συνδικαλισμό μέσα ακόμη και στις πιο μεγάλες μονάδες σε κάποιες από τις οποίες υπάρχουν ισχυρές συνδικαλιστικές παραδόσεις.

Οι εξελίξεις αυτές άλλωστε σχετίζονται με τις διαπραγματεύσεις για τις Συλλογικές Συμβάσεις που θα γίνουν τους επόμενους μήνες. Πρόκειται για ένα νέο στάδιο στον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται όλο και πιο άγρια τα τελευταία τρία χρόνια.

Πρώτοι από όλους αγωνιούν οι πάνω από 2000 εργαζόμενοι που δουλεύουν σε αυτά τα εργοστάσια. Μαζί τους όμως αγωνιούν και οι εργαζόμενοι, οι μικροεπαγγελματίες και οι αγρότες σε όλη τη Μαγνησία γιατί η βιομηχανική παραγωγή αποτελεί την ατμομηχανή της τοπικής οικονομίας. Πως θα κρατηθούν τα εργοστάσια ανοιχτά; Πως θα διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας; Πως θα κρατηθεί το επίπεδο μισθών των βιομηχανικών εργατών που στηρίζει έμμεσα χιλιάδες άλλες θέσεις εργασίας;

Οι βιομήχανοι λένε ότι «αναγκάζονται» να πάρουν αυτά μέτρα λόγω της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας. Τόσα χρόνια τα παχυλά κέρδη πήγαιναν στις τσέπες των ιδιοκτητών και των μετόχων αυτών των ομίλων και συνήθως έβγαιναν στο εξωτερικό. Σήμερα μόλις καταγράφηκε κάποια κάμψη της κερδοφορίας (γιατί κάποια από τα εργοστάσια συνεχίζουν και βγάζουν κέρδη, όπως η Κόκα Κόλα) ή σημειώθηκαν ζημιές, το βάρος μεταφέρεται κατευθείαν στις πλάτες των εργαζομένων! Μονά ζυγά δικά τους δηλαδή!

Γι’  αυτό το εργατικό κίνημα, με τη στήριξη της τοπικής κοινωνίας, πρέπει να παλέψει και να επιβάλει  τον δικό του ανεξάρτητο έλεγχο των οικονομικών στοιχείων των ομίλων για να δει πού πήγανε τα κέρδη όλων των προηγούμενων ετών, για να βγει στην κοινωνία όλη η αλήθεια.

Όμως ο έλεγχος δεν φτάνει. Όσο οι βιομήχανοι και οι πολυεθνικοί όμιλοι κρατάνε «τα κλειδιά» των εργοστασίων θα μπορούνε να εκβιάσουν για να επιβάλλουν τα μέτρα τους. Ο «νόμος» είναι μαζί τους (βλ. μνημόνια) το ίδιο και η τρικομματική κυβέρνηση.

Ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί η συνέχιση της λειτουργίας των εργοστασίων, η προστασία των εργαζομένων και οι αξιοπρεπείς μισθοί είναι τα εργοστάσια να περάσουν στην ιδιοκτησία της κοινωνίας, δηλαδή να εθνικοποιηθούν!

Να ενταχθούν σε εθνικούς φορείς ανά κλάδο και να λειτουργήσουν σε συνθήκες διαφάνειας κάτω από τον έλεγχο και τη διαχείριση των ίδιων των εργαζομένων και της κοινωνίας με στόχο το δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας προς όφελος της κοινωνίας.

Ουτοπικό; Όχι! Ας μην ξεχνάμε ότι η ΑΓΕΤ ήταν κάποτε μια κερδοφόρα δημόσια επιχείρηση (εθνικοποιήθηκε ακριβώς επειδή είχε χρεοκοπήσει σαν ιδιωτική) μέχρι να τη βγάλει στο σφυρί ο Μητσοτάκης (σήμερα η ΑΓΕΤ ανήκει στη Γαλλική Lafarge). Ας λάβουμε υπόψη ότι το αίτημα της εθνικοποίησης το υιοθέτησαν πρόσφατα και οι Βέλγοι Χαλυβουργοί της Arcellor Mittal στη Λιέγη (στην ίδια πολυεθνική άνηκε η ΚΟΝΤΙ που έβαλε πρόσφατα λουκέτο).

Σε τελική ανάλυση ένα πλέγμα εθνικοποιημένων εργοστασίων μετάλλου, οικοδομικών υλικών και τσιμέντου θα μπορούσε να αποτελέσει «εργαλείο» ανάπτυξης μέσα από μαζικές δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές, δρόμους, νοσοκομεία, σχολεία κοκ.

Εξυπακούεται ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν πρόκειται ποτέ να πάρει τέτοια μέτρα! Μόνο μια κυβέρνησης της Αριστεράς μπορεί να ακολουθήσει αυτό το δρόμο.

Γι’ αυτό είναι απαραίτητο το εργατικό κίνημα να υιοθετήσει το αίτημα της εθνικοποίησης κάτω από εργατικό – κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση και ταυτόχρονα να παλέψει για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που να ανατρέψει την πολιτική εξουσία των κομμάτων της άρχουσας τάξης.

Οι στόχοι αυτοί είναι απαραίτητο να συνδυαστούν με την αντίστασή μας στις επιθέσεις που δεχόμαστε, άμεσα:

• Χρειάζεται συντονισμός και ενότητα των εργαζομένων σε όλα τα εργοστάσια που χτυπιούνται μέσα από ένα συντονιστικό εκλεγμένων εκπροσώπων των εργαζομένων. Η πρόταση αυτή άλλωστε έχει ήδη διατυπωθεί από συνδικαλιστικές παρατάξεις και συνδικαλιστές όπως η «Εργατική Αυτονομία» του ΙΜΑΝΤΑ.  

• Οι μαχητικοί συνδικαλιστές είτε είναι οργανωμένοι στην αριστερά είτε όχι, πρέπει να μπούνε μπροστά.

• Χρειάζεται να χτίσουμε όλοι μαζί ένα κοινό μέτωπο των βιομηχανικών εργατών με τους υπόλοιπους εργαζόμενους ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, τους αγρότες που βρίσκονται στα μπλόκα και τους μικροεπαγγελματίες της Μαγνησίας.

• Αυτό το μέτωπο να προχωρήσει σε σχεδιασμένες κινητοποιήσεις πχ μια κοινή 24ωρη απεργία σε όλα τα εργοστάσια που αντιμετωπίζουν επιθέσεις, κοινά παλλαϊκά συλλαλητήρια, 24ωρη γενική απεργία στη Μαγνησία, κλιμάκωση με απεργίες σε όλη τη ΒΙΠΕ κοκ.