Σε ένα ακόμα πυροτέχνημα εντυπωσιασμού κατέφυγε η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συντηρώντας το προεκλογικό κλίμα της παροχολογίας. Ο γραφικός πλέον "υπουργός της ακρίβειας" Κίμωνας Κουλούρης εξήγγειλε στα μισά του Σεπτέμβρη το πάγωμα των τιμών στα καταναλωτικά προϊόντα (λίγες μέρες πριν όμως είχε επιτρέψει στους κολοσσούς των σουπερμάρκετ αύξηση των τιμών που σε πολλά προϊόντα έφτασε το 11,3%…). Μετά από τους "αιφνιδιαστικούς ελέγχους" στις λαϊκές αγορές (συνοδευόμενος από τις κάμερες και τα μικρόφωνα των καναλιών…), όπου προκειμένου να πείσει ότι δεν υπάρχει ακρίβεια στην αγορά μερικοί επιλεγμένοι έμποροι άλλαζαν τις τιμές τους για 3-5 λεπτά της ώρας, αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι οι τιμές των προϊόντων, και μάλιστα ειδών πρώτης ανάγκης, έχουν φτάσει σε πολύ ψηλά επίπεδα, ξεπερνώντας κατά πολύ την υπόλοιπη Ε.Ε. (η μετάφραση της αγοραστικής δύναμης σε εργατοώρες δείχνει πως πρέπει να δουλεύουμε 360 ημέρες αντί του μέσου όρου των 200 της Ευρώπης για 185 βασικά είδη επιβίωσης).
Έχει καλώς; Μάλλον όχι, αφού πλέον για να ζήσει μία οικογένεια αξιοπρεπώς το μηνιαίο κόστος ζωής απαιτεί εισοδήματα, που μόνο οι κάτοικοι του Διονύσου, της Φιλοθέης, του Ψυχικού και της Εκάλης, έχουν…
Αναζητώντας τα αίτια της ακρίβειας παρατηρούμε φαινόμενο τύπου "εγώ το λέω στο σκύλο μου και ο σκύλος στην ουρά του". Οι καταναλωτές κατηγορούν για κερδοσκοπία τους καταστηματάρχες. Οι τιμές στρογγυλοποιήθηκαν προς τα πάνω μετά από την "ευρωποίηση", ενώ τα μικρά καταστήματα και οι πάγκοι της λαϊκής έχουν διαφορές με τα σουπερμαρκετ που ανέρχεται μέχρι και 118% ! Από πλευράς τους οι καταστηματάρχες επισημαίνουν πως τα προϊόντα τα αγοράζουν ακριβότερα συγκριτικά με τα σουπερμάρκετ οπότε και τα πουλάν ακριβότερα. Επίσης στους πάγκους της λαϊκής οι μεν έμποροι αποδίδουν την ακρίβεια στους μεγαλέμπορους του Ρέντη, οι δε παραγωγοί στη δυσβάσταχτη φορολογία των λιπασμάτων, των πετρελαίων και των άλλων γνωστών προβλημάτων της αγροτιάς. Έτσι λοιπόν καταλήγουμε στις μεγαλοεπιχειρήσεις, συχνά πολυεθνικές (τύπου Carrefour ή Spar), στα μέλη του γνωστού και μη εξαιρετέου Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και στη κυβέρνηση. Έκπληξη! Άντε καλέ, αυτοί κερδοσκόποι; Με τίποτα!
Το ότι το κεφάλαιο πίνει το αίμα του κόσμου δεν είναι κάτι το καινούργιο ούτε και παράδοξο. Σημασία έχει πως αντιστέκεται σ’ αυτή τη κατάσταση η εργατική τάξη, και εδώ τα πράγματα θολώνουν. Τα συνδικάτα τηρούν σιγή ιχθύος μπροστά στον εμπαιγμό του εργάτη και του μισθωτού από τη κυβέρνηση του Σημίτη. Απαράδεκτο, καθώς η πρώτιστη ανάγκη του εργαζόμενου είναι με αυτά τα ελάχιστα που πληρώνεται να μπορεί να επιβιώνει… Παραφράζοντας την γνωστή ρήση σήμερα θα λέγαμε: "η εργατική τάξη της Ελλάδας δεν έχει τίποτα να χάσει παρά τα άδεια πιάτα και τη πείνα της…
