Το χιπ χοπ συγκρότημα Social Waste, αποτελεί ένα από τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα πολιτικοποιημένης τέχνης που αγγίζει πλατιά ακροατήρια. Μέσα από τους στίχους τους εκφράζουν τις αγωνίες τους και τις απόψεις τους για το κίνημα και τους αγώνες του. Ταυτόχρονα στηρίζουν με την παρουσία τους μια σειρά κοινωνικά κινήματα (Σκουριές, Ηριάννα κ.α.).
Διαβάστε στη συνέχεια συνέντευξη που παραχώρησαν τα μέλη του συγκροτήματος στο «Ξεκίνημα».
-
Γιατί διαλέξατε το χιπ χοπ σαν τρόπο έκφρασης και όχι κάποιο άλλο είδος μουσικής;
Ίσως να ήταν και συγκυριακό αυτό. Θα μπορούσαμε να σου πούμε για την ιστορία του, το ξεκίνημα του και λοιπά, αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν το επιλέξαμε δεν τα γνωρίζαμε αυτά. Εμάς μας τράβηξε ο λόγος. Η αμεσότητά του, το γεγονός ότι δεν ήταν ούτε politically correct ούτε αποστειρωμένα ποιητικός απλά. Και είχε και θεματικές πέρα από τα καθιερωμένα. Μίλαγε για το δρόμο, για την πολιτική, για τις κοινωνικές συνθήκες… Δεν ήταν απλά ύμνος στον έρωτα για παράδειγμα. Αλλά και συγκυριακά, πέσαμε πάνω στην πρώτη ακμή του ελληνόφωνου ραπ, στην εφηβεία μας μπήκαμε μέσα σ’ αυτή την κοινότητα ενδιαφέροντος αν θες και μας συνεπήρε. Είχε κι ένα συλλογικό στοιχείο. Αν ήξερες να γράφεις και να ραπάρεις γινόσουν mc, οι χορευτές bboys, όσοι είχαν «χέρι» γκραφιτάδες και λοιπά. Μπορούσες να εκφραστείς με διαφορετικούς τρόπους, νιώθοντας όμως πάντα ότι «ανήκεις» στην κοινότητα του χιπ χοπ.
-
Πιστεύετε στον όρο «πολιτικό χιπ χοπ» ή τελικά όλες οι μορφής τέχνης πολιτικές είναι;
Η πολιτική διάσταση ή μη, είναι επιλογή. Και συνήθως είναι επιλογή του καλλιτέχνη, το τι τον απασχολεί, για ποιά πράγματα θέλει να μιλήσει και για ποιά όχι. Από την άλλη έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τους «καλλιτέχνες» και «διανοούμενους». Και είναι και κάτι που και οι ίδιοι, ναρκισσιστικά αν θέλεις, το αποδέχονται πολλές φορές και γουστάρουν να περνιούνται για τέτοιοι. Το γεγονός όμως ότι κάποιος μπορεί να είναι δεξιοτέχνης στην κιθάρα ας πούμε, ή στο λαούτο, ή ότι ξέρει να ραπάρει στο ρυθμό, δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και διαβασμένος άνθρωπος, πεπαιδευμένος και λοιπά. Είναι μια εξίσωση που κάνουμε κάπως αυθαίρετα η οποία είναι λανθασμένη.
-
Πως κρίνετε την αντίδραση της ελληνικής χιπ χοπ κοινότητας μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα;
Εμείς διαχωρίσαμε τη θέση μας γράφοντας ένα άρθρο σχετικά. Κυρίως μας ξένισε το γεγονός ότι μπήκε όρος «να μη μιλήσουμε πολιτικά». Λες και για μια πολιτική δολοφονία μπορείς να μιλήσεις αλλιώς! Ήταν κάπως βεβιασμένη, ίσως και ανώριμη η αντίδραση, αλλά οκ, ήταν και το σοκ μεγάλο. Από κει και πέρα εμείς περιμέναμε παραπάνω πράγματα.
-
Πιστεύετε πως η τέχνη μπορεί να βοηθήσει το κίνημα στις μάχες που δίνει; Κι αν ναι, με ποιον τρόπο;
Ναι εννοείται. Η τέχνη παίρνει έμπνευση από το κίνημα και την επιστρέφει πίσω σε αυτό, δίνοντας έμπνευση με τη σειρά της. Επίσης διατηρεί τη μνήμη του κινήματος, ειδικότερα αυτήν που η επίσημη ιστοριογραφία κρύβει κάτω απ’ το χαλάκι. Τα ‘χει πει κι ο Αναγνωστάκης άλλωστε «Κι όχι αυταπάτες προπαντός… κανένας στίχος δεν ανατρέπει καθεστώτα… έστω ανάπηρος δείξε τα χέρια σου…».
-
Ποιες είναι οι βασικές σας επιρροές όσον αφορά την στιχουργική;
Ο Καββαδίας, ο Αναγνωστάκης, ο Χικμέτ. Αλλά και στιχουργοί όπως ο Άκης Πάνου ο Ρασούλης, ο Ηλίας Κατσούλης, ο Άλκης Αλκαίος. Από το χιπ χοπ κυρίως ο Μιχάλης ο Μυτακίδης, κι από τους πιο σύγχρονους εμένα προσωπικά (Λεωνίδας) μ ’αρέσει κι ο Δημήτρης Λέντζος αλλά και ο Θανάσης ο Παπακωνσταντίνου και φυσικά ο Χαΐνης ο Αποστολάκης.
-
Ποιος άλλους Έλληνες ή ξένους καλλιτέχνες εκτιμάτε όσον αφορά την σκηνή που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε «πολιτικό χιπ χοπ»;
Μας αρέσουν τα παιδιά απ’ τη Θεσσαλονίκη ο Λεξ κι ο Τζαμάλ, τα παιδιά από τα Γιάννενα οι Taburo Bota, ο Θανάσης ο Βέβηλος, και σεβόμαστε και την παλιά γενιά –τουλάχιστον το κομμάτι της που πολιτικά δεν πήρε εθνικιστικές θέσεις– τους Active Member, τους FFC τους Ράζασταρ για παράδειγμα.
-
Μπορεί να υπάρξει και είναι ή όχι επιθυμητή μια κάποιου είδους «ενότητα» της χιπ χοπ σκηνής; Ή τελικά το πραγματικό ζητούμενο είναι ο διαχωρισμός από τα κακώς κείμενα;
Ενότητα με την έννοια να κάνουμε όλοι μαζί συναυλίες και τραγούδια και λοιπά, peace and love κι έτσι, δε μπορεί να υπάρξει. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι όπως και σε οποιαδήποτε κοινότητα υπάρχουν διαφορές, πολιτικές, θεματικές και λοιπά. Αυτό που θα ήταν καλό να υπάρξει είναι να συμφωνήσουμε σε κάποια μίνιμουμ (ο αντιφασισμός για παράδειγμα) και να μην είμαστε τόσο αυτοαναφορικοί –και αναφέρομαι στο battle rap– γιατί υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα εκεί έξω από το ποιος ραπάρει πιο γρήγορα και ποιος έχει καλύτερο style και… ποιός είναι ο… καλύτερος στην Αθήνα και τέτοιες χαζομάρες. Είμαστε μεγάλα παιδιά πια, και σαν ράπερς και σαν σκηνή.
