Την τελευταία περίοδο το θέμα της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές έχει πάρει ξανά νέες διαστάσεις. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν προχωράει στην υλοποίηση της προεκλογικής της δέσμευσης για ακύρωση της σύμβασης με την Eldorado Gold! Αυτό έχει οδηγήσει σε αντεπίθεση την εταιρία που χρησιμοποιεί ένα κομμάτι των εργαζομένων της για να οργανώσει επιθέσεις ενάντια στους κατοίκους. Αυτή η κατάσταση οδήγησε στα πρόσφατα τραγικά γεγονότα με την κοινή επίθεση τραμπούκων της εταιρίας μαζί με ΜΑΤ στη συγκέντρωση του κινήματος ενάντια στην εξόρυξη στις 5 Απρίλη.
Παρακάτω δημοσιεύουμε άρθρο που αναρτήθηκε σε 3 μέρη τις προηγούμενες μέρες και απαντάει στα ζητήματα των «δυσκολιών» που προφασίζεται η κυβέρνηση σχετικά με την ακύρωση της «επένδυσης».
Διαβάστε ακόμα:
- Οι Επιτρ. Αγώνα Θεσ/κης & Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη για τα γεγονότα της 5/4
Για τις συνολικές προτάσεις του Ξ διαβάστε: Άμεση ακύρωση της σύμβασης με την Eldorado!
- Α. ΦΡΟΥΖΑΚΗΣ: Κυβέρνηση της αριστεράς και χρυσωρυχεία στην Χαλκιδική: Και τώρα… τι;
Ν. ΨΑΡΡΟΥ: Ελληνικός Χρυσός: τι λένε εργαζόμενοι για θέσεις εργασίας, απεργίες και εργατικά ατυχήματα
(μέρος Α)
(Μέρος Β)
Αλήθειες, ψέματα και ευθύνες στην πορεία στις Σκουριές στις 5 Απρίλη
Του Νίκου Αναστασιάδη
μέλους της Επιτροπής Αγώνα Θεσσαλονίκης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού
Οι προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ για «ακύρωση των συμβάσεων για εξορύξεις χρυσού στη Βόρεια Ελλάδα»[1] δημιούργησαν προσδοκία στο κίνημα στις Σκουριές ότι μετά τις εκλογές θα έχουμε αλλαγή πορείας και θα υπάρξει πολιτική παρέμβαση που θα σταματούσε την «επένδυση» της Eldorado Gold. Οι πρώτες κινήσεις όμως της κυβέρνησης, με κάποιες δευτερεύουσας σημασίας νομικές οχλήσεις της εταιρίας, και το γεγονός ότι τα έργα συνεχίζουν εντατικά, δημιουργούν προβληματισμό και ανοίγουν και πάλι τη συζήτηση «πως θα διώξουμε την Eldorado».
Διολίσθηση σε αδιέξοδο
Η κυβέρνηση φαίνεται να υιοθετεί μια στρατηγική που μπορεί να συνοψιστεί ως εξής:
δεν συγκρουόμαστε με την εταιρία καταγγέλλοντας τη σύμβαση, αλλά προσπαθούμε να βρούμε τις παρανομίες της και εφαρμόζοντας τους νόμους δεν θα είναι πια συμφέρον για αυτή να συνεχίσει την επένδυση και θα φύγει.
Πολύ χαρακτηριστικά ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Γ. Τσιρώνης σε πρόσφατη συνέντευξη του δήλωσε
«η εταιρία συναντήθηκε μαζί μας, μιλήσαμε, τους εξηγήσαμε ότι εμείς δεν έχουμε καμία ιδεοληψία και καμία προκατάληψη απέναντι σε καμία ιδιωτική δραστηριότητα απλά θέλουμε να τηρείται ο νόμος»[2].
Αυτή η λογική αρχικά σε πολλούς φάνηκε καλή. Γιατί να συγκρουστούμε με την εταιρία αν υπάρχει πιο εύκολος τρόπος να τη σταματήσουμε; Ο χρόνος όμως περνάει και μπορούμε τώρα να κάνουμε έναν πρώτο απολογισμό. Η κυβέρνηση ανακάλεσε 2 επιμέρους άδειες τις εταιρίας, μια για την υλοτόμηση του Λάκκου Καρατζά (όπου σχεδιάζεται να γίνει η τεχνητή λίμνη απόθεσης τελμάτων) και μια για την δόμηση του εργοστασίου εμπλουτισμού.
Στην πρώτη περίπτωση η άδεια βρέθηκε «νόμιμη» και επέστρεψε στην εταιρεία (παρόλο που μετά τον χαμό που έγινε το Δασαρχείο Αρναίας πήρε εντολή να καθυστερήσει την επίδοση της πίσω στην εταιρεία).
Στην δεύτερη περίπτωση η εταιρεία βρίσκει προφάσεις να προχωράει τα έργα, με την δικαιολογία ότι δεν χτίζει το εργοστάσιο, αλλά κάνει εργασίες προετοιμασίας. Όποιος έχει δει τις φωτογραφίες βέβαια δεν έχει καμιά αμφιβολία για το πόσο κοροϊδία είναι αυτό[3]. Αλλά και γενικώς, με βάση τις αναφορές των κατοίκων της Μεγάλης Παναγιάς (το χωριό τους είναι ακριβώς από κάτω από τις Σκουριές) τα έργα κατασκευής, αποψίλωσης αλλά και το σκάψιμο του λάκκου για να ξεκινήσει η εξόρυξη προχωράνε πυρετωδώς [4]. Η λογική του «ελέγχου της νομιμότητας» λοιπόν έχει ήδη δείξει τα όρια της.
Μήπως όμως είμαστε βιαστικοί; Μήπως αυτή η τακτική αποδώσει αργότερα;
Δεν είναι μόνο η εμπειρική παρατήρηση που μας κάνει να πιστεύουμε ότι με αυτή τη λογική η κυβέρνηση βαδίζει σε αδιέξοδο. Υπάρχουν και γενικότερα προβλήματα.
Ότι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό
Κατ’ αρχήν πρέπει να πούμε ότι η τήρηση της νομιμότητας αφορά τους ψηφισμένους νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Οι κυβερνήσεις αυτές ψήφισαν μια σειρά περιβαλλοντοκτόνων νόμων, νόμων που είναι πολλές φορές φωτογραφικοί και σαφώς υπέρ των εκάστοτε επιχειρηματικών συμφερόντων. Θα είμαστε ικανοποιημένοι με την τήρηση αυτών των νόμων; Θα είμαστε ικανοποιημένοι με μια επένδυση που θα είναι «κοινωνικά και περιβαλλοντικά ευαίσθητη» και παρόλα αυτά θα ξεκοιλιάζει τα βουνά;
Οι νόμοι εξάλλου εμπεριέχουν το στοιχείο της ερμηνείας. «Έχουνε παράθυρα για να αερίζονται» όπως έλεγε ένας καλλιτέχνης που παλιά ήταν προοδευτικός.
Τι θα γίνει αν υπάρχουν διαφορετικές νομικές απόψεις για μια σειρά από θέματα και η κυβέρνηση μπει σε μια μακρόχρονη διαδικασία νομικών αντιπαραθέσεων με την εταιρία; Μέχρι τα δικαστήρια να τελεσιδικήσουν η υπόθεση μπορεί να έχει ήδη κριθεί στην πράξη. Δηλαδή μέχρι να παρθούν οι τελικές αποφάσεις τα έργα μπορεί να έχουν προχωρήσει τόσο πολύ που να έχει γίνει μη αναστρέψιμη καταστροφή. Και μετά θα ανοίξει ο δρόμος για μια «διαπραγμάτευση» στη βάση τετελεσμένων γεγονότων. Αυτό έχει ήδη γίνει με το The Mall στην Αθήνα, που μετά από μια δεκαετία κρίθηκε αυθαίρετο, αλλά προκειμένου να μην γκρεμιστεί ζητήθηκαν κάποιες «διορθωτικές» παρεμβάσεις και ένα συμβολικό πρόστιμο…[5]
Επιπλέον, η δικαστική διαμάχη για τη νομιμότητα ή όχι του έργου μας σέρνει να παίξουμε ένα παιχνίδι σε ξένο γήπεδο.
Όλοι γνωρίζουμε πόσο «ανεξάρτητη» είναι η δικαιοσύνη, και αρκεί μόνο να θυμίσουμε τις τελευταίες αποφάσεις της για Παπακωσταντίνου, Κασιδιάρη, Θέμο Αναστασιάδη από τη μία και από την άλλη τις αποφάσεις-εξπρές που κήρυξαν παράνομη την πρόσφατη απεργία στη Vodafone.
Το πώς χειρίστηκε η δικαιοσύνη τις υποθέσεις τους κινήματος, από τις αποφάσεις του ΣτΕ μέχρι τις κατηγορίες για τους διωκόμενους θα έπρεπε να μας έχει οδηγήσει να βγάλουμε συμπεράσματα. Αν αποδεχτούμε αυτό το γήπεδο, δεσμευόμαστε να αποδεχτούμε και το αποτέλεσμα, που μπορεί κάλλιστα να είναι υπέρ της εταιρίας. Πως; Μα με κάποιες «υποχωρήσεις» από την πλευρά τους, που μπορεί να τους στοιχίσουν κάποιο παραπάνω κόστος από τα υπερκέρδη τους, αλλά θα τους επιτρέψουν να προχωρήσουν.
Υπάρχει βέβαια και το ερώτημα: αν κάθε κυβέρνηση το μόνο που έκανε ήταν να τηρήσει την νομιμότητα των νόμων των προηγούμενων κυβερνήσεων, τι νόημα έχει η πολιτική αλλαγή;
Αν κάθε κυβέρνηση το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να διαχειριστεί καταστάσεις μέσα στο πλαίσιο που όρισαν οι προηγούμενες, δεν θα είχε νόημα να τις αλλάζουμε. Η κυβέρνηση μπορεί και πρέπει να νομοθετήσει, έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία να το κάνει, έχει την κοινωνική νομιμοποίηση και έχει υποχρέωση να προστατέψει την χώρα από μια καταστροφή εθνικών διαστάσεων. Κάθε καθυστέρηση όχι μόνο ευνοεί την εταιρία αλλά οδηγεί και στην απαξίωση της κυβέρνησης που ήρθε στην εξουσία στη βάση της προτεραιότητας των συμφερόντων του λαού.
Θα τους «ταράξουμε στη νομιμότητα»;
Και μια ιστορική παρατήρηση που ίσως βοηθήσει. Η φράση «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα» έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, θέλοντας να δείξουν ότι η Αριστερά θα χρησιμοποιήσει την εφαρμογή των νόμων ενάντια στο σύστημα.
Η φράση αυτή προήλθε από έναν διάλογο το 1962[6]. Ο τότε ηγέτης της Αριστεράς (ΕΔΑ) Ηλίας Ηλιού επισκέφτηκε τον υπουργό της κυβέρνησης Καραμανλή, Κ. Τσάτσο, για να διαμαρτυρηθεί για τις επιθέσεις δεξιών και παρακρατικών σε φοιτητές. Εκείνος τότε του είπε: «Ηλία, δεν έχουμε άλλο τρόπο. Θα σας ταράξουμε στο ξύλο» και ο Ηλιού του απάντησε: «Και εμείς θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα».
Λίγα χρόνια αργότερα, το σύστημα στην Ελλάδα επέλεξε να θεσμοθετήσει το «ξύλο» εγκαθιδρύοντας την δικτατορία στην Ελλάδα, ενώ οι ηγέτες της Αριστεράς πιάστηκαν κυριολεκτικά στην ύπνο (μερικοί από αυτούς με τις πιτζάμες…).
Όταν κάποιος σου επιτίθεται με βαρύ πυροβολικό δεν απαντάς με πυροτεχνήματα…
«Δεν γίνονται αυτά» φαίνεται να λέει η κυβέρνηση όταν τίθεται η πρόταση για ακύρωση της σύμβασης με την Ελληνικός Χρυσός (το εταιρικό σχήμα της καναδικής πολυεθνικής Eldorado Gold μαζί με τον Άκτωρ του Μπόμπολα).
Όταν ρωτάμε γιατί, η απάντηση είναι «γιατί θα μας σύρουν στα διεθνή δικαστήρια και θα μας επιβάλλουν υπέρογκα πρόστιμα».
Κάτι τέτοιο διακινούν και διάφοροι καλοθελητές. Το Capital.gr μιλάει για αποζημίωση 0,5 δις €, ενώ το Κεφάλαιο την ανεβάζει σε τουλάχιστον 3,2 δις €[7].
Αυτή τη λογική φαίνεται να αποδέχεται ο αναπληρωτής υπουργός περιβάλλοντος Γ. Τσιρώνης όπου σε συνέντευξη του στην ΕΡΤ3 δήλωσε:
«Αν το Υπουργείο κατεβάσει τους διακόπτες, η εταιρεία θα προσφύγει σε οποιοδήποτε Πρωτοδικείο και θα καταστήσει άκυρες τις αποφάσεις μας».
Άδειασμα του κινήματος
Κατ’ αρχήν οι δηλώσεις αυτές αποτελούν ένα άδειασμα του κινήματος που τόσα χρόνια δίνει αγώνα ενάντια στην καταστροφική εξόρυξη. Όταν η κυβέρνηση λέει ότι «εξετάζουμε το θέμα», αδειάζει πρώτα απ’ όλα τα ίδια της τα στελέχη την περιοχή που συμμετείχαν στο κίνημα και εμπεριστατωμένα υποστήριζαν ότι αυτή η «επένδυση» πρέπει να σταματήσει γιατί αποτελεί περιβαλλοντικό, κοινωνικό και οικονομικό σκάνδαλο.
Το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη και οι φορείς που το στήριξαν έχουν βγάλει πολλές και σημαντικές επεξεργασίες για όλα τα κρίσιμα θέματα: σχετικά με την περιβαλλοντική καταστροφή που θα σημαίνουν η αποψίλωση των δασών, η εξόρυξη με ανοιχτό όρυγμα (open pit) τα τοξικά λύματα, η ύπαρξη αμιάντου αλλά και η επικινδυνότητα των φραγμάτων[8].
Έχουν βγει μελέτες για τις οικονομικές επιπτώσεις, αλλά υπάρχει και η καταδίκη της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που χαρακτήρισε την τιμή πώλησης των μεταλλείων παράνομη κρατική ενίσχυση[9].
Πάνω απ’ όλα όμως υπάρχει ο αγώνας που δόθηκε από τους κατοίκους όλα αυτά τα χρόνια και που απέδειξε ότι κοινωνικά αυτό το έργο είναι μη-βιώσιμο.
Υπάρχουν τα νομικά όπλα
Εκτός από τα παραπάνω, έχει κατατεθεί μια πλήρης πρόταση από το Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων η οποία περιγράφει με λεπτομέρεια μια σημαντική απάτη της Ελληνικός Χρυσός, και αφορά τον τρόπο επεξεργασίας των ορυκτών από την εταιρία[10].
Από την εξόρυξη βγαίνουν τόνοι χώματος που περιέχουν διάφορα μέταλλα. Προκειμένου να ξεχωρίσουν οι εταιρίες τα μέταλλα που τους ενδιαφέρουν συνήθως χρησιμοποιούν την μέθοδο της κυάνωσης. «Ξεπλένουν» δηλαδή με κυάνιο τα συμπυκνώματα που προέρχονται από την εξόρυξη για να πάρουν τα πολύτιμα ορυκτά. Η μέθοδος αυτή βέβαια έχει πολύ μεγάλο περιβαλλοντικό κόστος και υπάρχει διεθνώς συζήτηση για την ανάγκη απαγόρευσης της.
Στην Ελλάδα, μετά από τους μεγάλους αγώνες των κατοίκων της Χαλκιδικής τη δεκαετία του ’90, το ΣτΕ αναγκάστηκε να σταματήσει τις προσπάθειες για εξόρυξη με κυάνωση. Έτσι, η Ελληνικός Χρυσός έπρεπε να βρει ένα τρόπο να αποφύγει τις αντιδράσεις των κατοίκων και τις πιθανές νομικές επιπλοκές.
Στη σύμβαση λοιπόν που υπέγραψε η εταιρία με το Ελληνικό Δημόσιο περιλαμβάνεται η υποχρέωση της να προχωρήσει στην εξαγωγή του χρυσού με μια άλλη μέθοδο, αυτή της ακαριαίας τήξης (flash smelting).
Αυτή η μέθοδος είναι θεωρητικά λιγότερο προβληματική από την κυάνωση. Εδώ όμως υπάρχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: η μέθοδος αυτή δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε συμπυκνώματα με μεγάλη περιεκτικότητα σε αρσενικό. Όπου εφαρμόζεται τα συμπυκνώματα που χρησιμοποιούνται έχουν περιεκτικότητα 0,3% σε αρσενικό, ενώ στις περισσότερες δεν γίνονται καν αποδεκτά τα συμπυκνώματα με περιεκτικότητα πάνω από 0,5%. Αυτό γιατί η επεξεργασία τέτοιων συμπυκνωμάτων ενέχει μεγάλους κινδύνους για την υγεία των εργαζομένων αλλά και των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής. Η περιεκτικότητα σε αρσενικό των συμπυκνωμάτων χρυσού της Ολυμπιάδας είναι πάνω από 10%, με βάση τα στοιχεία της ίδιας της εταιρίας!
Με βάση αυτά τα στοιχεία (τα οποία η εταιρία δεν έχει ποτέ αντικρούσει) η όλη σύμβαση είναι μια απάτη. Η εταιρία προφανώς είτε ήθελε εξ’ αρχής να χρησιμοποιήσει κυάνωση, είτε δεν θα έκανε καθόλου μεταλλουργία και θα έκανε εξαγωγή των συμπυκνωμάτων σε άλλες χώρες. Και στις 2 περιπτώσεις έχει παραβεί την σύμβαση της με το Ελληνικό Δημόσιο και άρα φέρει την ευθύνη για την ακύρωση της. Όχι μόνο δεν θα διεκδικήσει πρόστιμα, αλλά θα πρέπει να πληρώσει κιόλας για την καταστροφή που προκάλεσε!
Κι αν μας σύρουν στα διεθνή δικαστήρια;
Κι αν παρόλα αυτά μας τραβήξει μια μήνυση η εταιρία στα διεθνή δικαστήρια και ζητήσει υπέρογκα πρόστιμα τι θα κάνουμε;
Αυτός είναι ενας μπαμπούλας… που έχει πήλινα πόδια.
Με βάση στατιστικές μελέτες που έχουν γίνει[11] σχεδόν οι μισές από τις υποθέσεις διαμάχης κράτων με πολυεθνικές δεν φτάνουν καν στο δικαστήριο, αλλά κλείνουν με διακανονισμό. Από αυτές που φτάνουν τελικά στο δικαστήριο, τα κράτη κερδίζουν διπλάσιες περιπτώσεις από τις πολυεθνικές. Ενώ στις περιπτώσεις που κερδίζουν οι πολυεθνικές, οι αποζημιώσεις που τελικά παίρνουν είναι κατά μέσο όρο το 10% από όσο ζητάνε!
Κούφιες είναι λοιπόν οι απειλές τους! Ακόμα και τα επίσημα στοιχεία το αποδείχνουν!
Αλλά ακόμα και να κερδίσουν τις υποθέσεις οι πολυεθνικές, δεν υπάρχουν και πολλά που μπορούν να κάνουν για να πάρουν τα λεφτά τους. Τα κράτη δεν είναι ιδιώτες, για να γίνει προσωποκράτηση για χρέη. Το κράτος δεν μπορεί να πάει φυλακή, ούτε μπορεί μια ιδιωτική εταιρία να κατάσχει ένα νησί για χρέη που της έχουμε!
Ο δρόμος είναι λοιπόν ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα. Κι ας γαυγίζουν!
Σκουριές όπως και όλα τα υπόλοιπα
Δυστυχώς όπως και στα περισσότερα πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα βλέπουμε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση να κάνει συμβιβασμούς και οπισθοχωρήσεις. Όπως στις «διαπραγματεύσεις» με την Τρόικα («Θεσμούς») όπως στο θέμα της κατάργησης των ΜΑΤ, όπως στο θέμα του βασικού μισθού, όπως στο θέμα του χρέους και της εθνικοποίησης των τραπεζών, βλέπουμε μια διολίσθηση της κυβέρνησης σε θέσεις πιο «συστημικές».
Με βάση αυτή τη γενική πορεία, φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να δώσει το στίγμα της «ρήξης» με το μεγάλο κεφάλαιο. Η εκδίωξη της Eldorado από την Ελλάδα θα έστελνε ένα πολύ ισχυρό μήνυμα και προς τον κόσμο, αλλά και προς τα έξω, ότι η κυβέρνηση δεν κάνει πίσω.
Όπως έχουμε γράψει και σε άρθρα που αφορούν την γενικότερη στάση της κυβέρνησης, αυτή η συμβιβαστική στάση δεν βοηθάει κανέναν άλλον από τους εχθρούς μας. Αντί η κυβέρνηση να στηριχτεί στον κόσμο και να μπει μπροστά σε μια μεγάλη μάχη για μια πραγματική ανατροπή, κινείται φοβικά και συντηρητικά και επιτρέπει στους αντιπάλους να ανασυνταχτούν και να αντεπιτεθούν καθώς βλέπουν την αδυναμία της.
Καναδική αποικιοκρατία
Μυρίζοντας «αίμα» λοιπόν η Eldorado και ο μηχανισμός της άρχισαν να κινητοποιούνται.
Η επίσκεψη του διευθύνοντα συμβούλου της Eldorado Πολ Ράιτ στην Αθήνα και η συνάντηση με τον Λαφαζάνη οδήγησε σε μια «ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων» (με βάση την ανακοίνωση του υπουργείου). Τι ειπώθηκε όμως σε αυτή τη συνάντηση δεν το μάθαμε.
Κινητοποιήθηκε επίσης ο Καναδός πρέσβης. Οι πρεσβευτές περισσότερο από το να αντιπροσωπεύουν τη χώρα τους, παλεύουν για τα επιχειρηματικά συμφέροντα της χώρας τους. Και για να μην μείνει καμιά αμφιβολία για τις μεθόδους που χρησιμοποιούν, στην πραγματικότητα απειλούν ότι αν φύγει η Eldorado αυτό θα έχει συνέπειες και για τις άλλες καναδικές επενδύσεις (Fairfax, Ελ. Βενιζέλος)[12]. Έμμεσες απειλές λοιπόν, πολιτισμένη εξωτερική πολιτική…
Πιο σημαντική όμως είναι η χρησιμοποίηση των εργαζομένων της εταιρίας ως ασπίδα προστασίας της «επένδυσης». Μετά τις εκλογές βλέπουμε ένα μπαράζ «στημένων» κινητοποιήσεων, που τις οργανώνει η ίδια η εταιρία, πληρώνει το κόστος, ανοίγει τις πύλες της για να γίνουν οι συγκεντρώσεις μέσα στο εργοτάξιο, αλλά και εμμέσως απειλεί με απολύσεις όσους δεν συμμετέχουν.
Η χρησιμοποίηση των εργαζομένων είναι ένα από τα πιο βρώμικα «κόλπα» των εταιριών εξόρυξης προκειμένου να δημιουργήσουν κλίμα «ζούγκλας» στις τοπικές κοινωνίες.
Η κυβέρνηση σε όλους τους τόνους έχει δηλώσει ότι οι θέσεις εργασίας είναι εξασφαλισμένες. Είναι σωστό ότι στο θέμα της ανεργίας που εκ των πραγμάτων θα προκύψει αν φύγει η Eldorado Gold πρέπει να υπάρξει απάντηση.
Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι:
-
Απασχόληση εργαζομένων στα «παραδοσιακά» μεταλλεία μέχρι αυτά να κλείσουν
-
Απασχόληση εργαζομένων για την αποκατάσταση της ζημιάς που έχει γίνει στην περιοχή
-
Ένα πρόγραμμα επενδύσεων σε φιλικές προς το περιβάλλον παραγωγικές δραστηριότητες (υποδομές, οικοτουρισμός και λαϊκός τουρισμός, συνεταιριστικής βάσης γεωργικές, κτηνοτροφικές, μελισσοκομικές δραστηριότητες, αλλά και βιομηχανική παραγωγή)
Για να γίνουν όλα αυτά όμως χρειάζονται λεφτά. Η κυβέρνηση, με την συμφωνία που έχει υπογράψει με την Τρόικα έχει δέσει τα χέρια της όσον αφορά τις δημόσιες δαπάνες. Την ίδια στιγμή, με τη συμφωνία της 29ης Φλεβάρη αποδέχεται ότι δεν θα κάνει μονομερείς ενέργειες. Εδώ που τα λέμε το να διώξει την Eldorado Gold… αυτή κι αν είναι «μονομερής ενέργεια»…
Πως θα βρεθούν λοιπόν αυτά τα λεφτά;
Η κυβέρνηση μπορεί να βρει τα λεφτά που χρειάζονται για ένα τέτοιο πρόγραμμα από αυτούς που κερδοσκοπούν τόσα χρόνια σε βάρος μας (τραπεζίτες, εφοπλιστές, βιομήχανοι, και γενικά το μεγάλο κεφάλαιο). Από την αύξηση της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου που όπως φάνηκε από τις τελευταίες αποκαλύψεις για εταιρείες-ταχυδρομικές θυρίδες και για τα Luxleaks, φοροδιαφεύγουν συστηματικά. Από την αξιοποίηση του πλούτου που παράγει ο τόπος μας, με το να κοινωνικοποιήσουμε τα μονοπώλια και το μεγάλο κεφάλαιο. Με την καθιέρωση κοινωνικού και εργατικού ελέγχου και διαχείρισης ώστε να σταματήσει η κακοδιαχείριση, η διαφθορά και τα σκάνδαλα. Με το να σταματήσουμε την αποπληρωμή του χρέους στους τοκογλύφους δανειστές – ένα χρέος για τη δημιουργία του οποίου εμείς δεν φέρουμε την παραμικρή ευθύνη!
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος αν θέλει η κυβέρνηση να τηρήσει την δέσμευση της για ακύρωση της επένδυσης και διατήρηση των θέσεων εργασίας.
Σοβαροί κίνδυνοι
Το θέμα των Σκουριών δεν είναι «ένα τυχαίο θέμα». Αν η κυβέρνηση αποτύχει να σταματήσει την εξόρυξη αυτό θα είναι ένα πολύ ισχυρό, ίσως και μοιραίο, χτύπημα στην αξιοπιστία της απέναντι στον κόσμο. Ούτε είναι ένα θέμα που μπορεί να κλείσει με έναν «έντιμο συμβιβασμό». Δεν υπάρχει 70% μόλυνση της περιοχής και 30% προστασία του περιβάλλοντος…
Το κίνημα των Σκουριών είναι από τα μεγαλύτερα και με τη μεγαλύτερη διάρκεια περιβαλλοντικά κινήματα στην Ελλάδα. Έχει πολλές φορές αποδείξει ότι έχει την δυναμικότητα και τις αντοχές, αλλά και την στήριξη που χρειάζεται για να δίνει μάχες. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο: η εταιρία έχει χάσει το κυβερνητικό της στήριγμα. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι η μάχη κερδήθηκε. Ίσα-ίσα αυτό την αναγκάζει να ενεργοποιήσει τους άλλους, πιο «βρώμικους» μηχανισμούς της (χρησιμοποίηση εργαζομένων, δικαστικής εξουσίας, εκβιασμοί, κτλ).
Το κίνημα τώρα πρέπει να προετοιμαστεί για μια σημαντική μάχη, που ίσως είναι η τελική. Τους επόμενους μήνες θα κριθεί αν θα προχωρήσει η επένδυση ή όχι, και γι΄ αυτό πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες και οι πιέσεις μας. Αν η κυβέρνηση θέλει πραγματικά να σταματήσει την εξόρυξη, η πίεση του κινήματος θα την βοηθήσει. Αν όμως βουλιάξει στη λογική του συμβιβασμού θα βρει τον κόσμο απέναντι της.
