Οι αυταπάτες σχετικά με την πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όσον αφορά το θέμα της εξόρυξης στις Σκουριές εξαντλούνται με ταχύτητα. Η κίνηση Σκουρλέτη να διατάξει την παύση των εργασιών φάνηκε πως είχε καθαρά προεκλογικό χαρακτήρα, μια και αμέσως μετά τις εκλογές ανακλήθηκε.
Αυτή τη στιγμή (όπως και καθ’ όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) τα έργα συνεχίζονται κανονικότατα, η καταστροφή έχει προχωρήσει ακόμα περισσότερο και από πουθενά δεν φαίνεται φως σε νομικό ή κυβερνητικό επίπεδο.
Ταυτόχρονα, προχωρούν οι δικαστικές υποθέσεις απέναντι στους αγωνιζόμενους κατοίκους της περιοχής οι οποίοι κατηγορούνται για βαρύτατες ποινικές πράξεις.
Ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά και περιβαλλοντικά κινήματα των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα βρίσκεται σε μια πολύ κρίσιμη καμπή.
Νομικό αδιέξοδο
Αυτή τη στιγμή υπάρχει αναμονή για την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για το θέμα της μεταλλουργίας (δηλαδή να αποφασίσει επί της ουσίας σχετικά με τις παρανομίες που αφορούν την ανεφάρμοστη μέθοδο που έχει δηλώσει η εταιρία ότι θα χρησιμοποιήσει).
Όπως όλα δείχνουν η απόφαση δεν θα είναι θετική για το κίνημα. Το γιατί, πρέπει να αναζητηθεί στην τακτική που εφάρμοσε η κυβέρνηση όλους αυτούς τους μήνες.
Αντί να καταγγείλει την σύμβαση, όπως θα όφειλε μια κυβέρνηση πραγματικά αριστερή, με βάση τις αποδεδειγμένες παρανομίες της εταιρίας, επέλεξε να παίξει στο γήπεδο της εταιρίας (δικαστικό σύστημα) με τα δικά της όπλα (νόμοι που έχουν ψηφίσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις) θέτοντας ως στόχο… «την τήρηση της νομιμότητας» (δηλαδή πιθανά κάποιες διορθωτικές κινήσεις από την πλευρά της εταιρίας).
Έτσι φτάσαμε στην αντίληψη ότι ο ρόλος της κυβέρνησης είναι μόνο να ελέγξει τις παρανομίες[1]. Την τελευταία φορά που κοιτάξαμε, οι κυβερνήσεις είχαν δικαίωμα και υποχρέωση να νομοθετούν με βάση τα συμφέροντα της κοινωνίας. Αν ήταν οι κυβερνήσεις απλά να διαχειρίζονται την «νομιμότητα» των προηγούμενων κυβερνήσεων δεν θα χρειαζόταν να τις αλλάζουμε.
«Αλέξη σώσε τις Σκουριές»
«Αλέξη σώσε τις Σκουριές» φώναζαν κάποια μέλη του κινήματος στην προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στις 20 Γενάρη στο Παλαί ντε Σπόρ στη Θεσσαλονίκη. Ο Τσίπρας τότε είχε απαντήσει:
«Τις Σκουριές δε θα τις σώσω εγώ, τις σώσατε εσείς με τους αγώνες σας».[2]
Ήταν προάγγελος της νέας στάσης της κυβέρνησης, που βαδίζει στα βήματα του Πόντιου Πιλάτου. Δηλαδή η κυβέρνηση φέρεται να μην έχει ευθύνη για το αν θα σταματήσει το έργο ή όχι, γιατί «πρέπει να κρατήσει ισορροπίες», γιατί «δέχεται πιέσεις», γιατί «δεν είναι απλά τα πράγματα».
Έτσι η ευθύνη μετατίθεται στον κόσμο, ο οποίος «δεν πιέζει αρκετά», «δεν έχει προτάσεις για την επόμενη μέρα», κτλ.
Γίνεται μια προσπάθεια δηλαδή η κυβέρνηση να είναι άμοιρη ευθυνών και να φορτωθεί ο κόσμος τις ευθύνες. Συγγνώμη, τότε γιατί ζητήσαν την ψήφο του κόσμου; Και μάλιστα σε μια βάση «στις 25 ψηφίζετε, στις 26 φεύγουν»;[3]
Κορόιδεψαν δηλαδή τον λαό και τώρα θέλουν να μην υποστούν καν τις συνέπειες αυτής της κοροϊδίας. Δεν φταίμε εμείς που σας κοροϊδέψαμε, φταίτε εσείς που μας πιστέψατε, λένε! Ε, αυτό παραπάει!
«Οι Σκουριές είναι σύμβολο για τους νέους όρους διακυβέρνησης»
Αυτό δήλωνε ο Τσίπρας στα τέλη Φλεβάρη. Από τότε έχει περάσει ένα κρίσιμο διάστημα που μας επιτρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα. Οι Σκουριές ως «σύμβολο» λοιπόν ξεθώριασαν. Όπως και τα υπόλοιπα βέβαια. Γιατί και το Μνημόνιο θα καταργούνταν «με ένα νόμο και σε ένα άρθρο», γιατί και τα ΜΑΤ «θα διαλυόταν», γιατί και «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» δεν θα πήγαινε… και τόσα άλλα.
Οι Σκουριές δεν πρόκειται να αποτελέσουν κάτι διαφορετικό. Η κυβέρνηση έχει υποταχτεί στα μεγάλα συμφέροντα που υποτίθεται ότι κατήγγειλε, είναι δεμένη χειροπόδαρα με τους όρους που της υποβάλλουν οι δανειστές και δεν δείχνει κανένα σημάδι ότι πρόκειται να αμφισβητήσει αυτό το πλαίσιο, ίσα ίσα φαίνεται να χαίρεται για τα μπράβο που τους δίνει το ΔΝΤ.
Άτιμος συμβιβασμός
Στην καλύτερη περίπτωση αυτό που μπορεί να προκύψει από την τακτική της κυβέρνησης είναι ένας «άτιμος συμβιβασμός», να συνεχίσει δηλαδή το έργο με ίσως κάποιες δευτερεύουσες διορθωτικές κινήσεις από την πλευρά της εταιρίας. Στην χειρότερη, η εταιρία θα δικαιωθεί δικαστικά και θα προχωρήσει κανονικά το έργο (και η κυβέρνηση θα πει «έκανα ότι μπορούσα»).
Αν η κυβέρνηση ήθελε πραγματικά να σταματήσει την καταστροφή θα έπρεπε:
- Να ακυρώσει την σύμβαση με την Ελληνικός Χρυσός μια και αποδεδειγμένα την έχει παραβιάσει η εταιρία.
- Να προχωρήσει στην αποκατάσταση της περιοχής από τη ζημιά που έχει γίνει.
- Να απαλλάξει την περιοχή από το βάρος της χρόνιας μεταλλευτικής δραστηριότητας με ένα μαζικό πρόγραμμα επενδύσεων σε φιλικές προς το περιβάλλον παραγωγικές δραστηριότητες (υποδομές, οικοτουρισμός και λαϊκός τουρισμός, συνεταιριστικής βάσης γεωργικές, κτηνοτροφικές, μελισσοκομικές δραστηριότητες, αλλά και βιομηχανική παραγωγή). Έτσι θα λύσει και το πρόβλημα της ανεργίας που θα δημιουργηθεί από το κλείσιμο της εταιρίας.
Χρειάζεται ανασυγκρότηση του κινήματος
Θα πει κανείς, περιμένουμε από αυτή την κυβέρνηση να κάνει τα παραπάνω; Όχι, δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες, τα δείγματα γραφής είναι αυτά που περιγράψαμε παραπάνω. Η πίεση όμως πρέπει να υπάρχει και να ενταθεί. Μόνο αν το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη σε όλη την Ελλάδα ξανασταθεί στα πόδια του και προχωρήσει σε:
- Μια μεγάλη εκστρατεία ενημέρωσης με εκδηλώσεις και συνελεύσεις σε όλες τις πόλεις και τα χωριά για τις νέες εξελίξεις και το πως προχωράμε
- Μεγάλες μαζικές δράσεις στη Θεσσαλονίκη και στις Σκουριές που να είναι καλά προετοιμασμένες και να δίνουν το στίγμα της επανεκκίνησης του αγώνα
- Σκληρή κριτική και πίεση στην κυβέρνηση για την αθέτηση των υποσχέσεων της
- Πίεση στη διοίκηση του Δήμου (που μιλάει μάλιστα στο όνομα του κινήματος) να θέσει τις υποδομές του Δήμου στην υπηρεσία του κινήματος όπως οφείλει.
Έτσι μπορεί να ξεπεραστεί η «κοιλιά» του κινήματος και να μπουν οι βάσεις μιας νέας ανόδου.
Τίποτα δεν τελείωσε
Τα παπαγαλάκια της εταιρίας γελάνε κάτω από τα μουστάκια τους με το δώρο που τους έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με τη στροφή του στο «ρεαλισμό». Ας μην βιαστούν να πιστέψουν όμως ότι το θέμα έχει κριθεί. Δεν έδωσε τόσος κόσμος τόσο αγώνα για να τα παρατήσει εύκολα. Ο αγώνας αυτός δεν θα σταματήσει γιατί αφορά την δυνατότητα για επιβίωση στην περιοχή.
Τα τελευταία ατυχήματα με τα φράγματα στη Βραζιλία, την μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή στην ιστορία της χώρας, έδειξαν ότι δεν υπάρχει περιθώριο εφησυχασμού, ακόμα και αν τυπικά το ΣτΕ εγκρίνει την «επένδυση».
Υπάρχει επιπλέον το θέμα των 400 διωκόμενων, που οι υποθέσεις τους αρχίζουν σιγά – σιγά να εκδικάζονται, και σε αυτό το θέμα χρειάζεται άμεση ενεργοποίηση ώστε να ενημερωθεί ο κόσμος και να αναδειχθεί ο προβοκατόρικος χαρακτήρας των διώξεων.
Το συμπέρασμα είναι ένα: χρειάζεται να σηκώσουμε τα μανίκια ψηλά γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να νικήσουμε!
Υστερόγραφο: Περί κομμάτων
Όπως ο Τσαραμπουλίδης (μέλος του ΠΑΣΟΚ και της σάπιας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης) «καταγγέλλει τον κομματισμό στα συνδικάτα»[4], έτσι και κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλουν την παρέμβαση «των κομμάτων» στο κίνημα ενάντια στις εξορύξεις…. Πέραν του απολύτως συντηρητικού χαρακτήρα αυτής της αντίληψης[5] ας μην κρίνουν εξ’ ιδίων τα αλλότρια…
