- Αθηνά: 10.30 Κοραή και 5.30 Σύνταγμα
- Θεσσαλονίκη: 11.00 Καμάρα
- Βόλος: 11.00 Επιθεώρηση Εργασίας (Ιωλκού 2)
Της Σύνταξης του «Ξ» από το τεύχος που κυκλοφορεί (#536 4 – 18 Ιουνη 2021).
Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη για τα εργασιακά αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες επιθέσεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια ενάντια στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Μερικά από τα βασικά του σημεία περιλαμβάνουν τα εξής:
- Κατάργηση του 8ωρου, με έως και 3ωρη ημερήσια «υπερωριακή» απασχόληση, την οποία οι εργοδότες θα μπορούν να μην πληρώνουν ως υπερωρία αλλά θα ανταλλάσσεται με ρεπό εντός εξαμήνου!
- Θέσπιση ατομικών συμφωνιών μεταξύ εργαζομένων-εργοδοτών για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, παρακάμπτοντας σωματεία και Συλλογικές Συμβάσεις.
- Κανένα όριο στις υπερωρίες. Το νέο «ταβάνι» που τίθεται από το νόμο (150 ώρες τον χρόνο, από 96 που ίσχυε για τις βιομηχανίες και 120 για τους υπόλοιπους χώρους) θα μπορεί να ξεπερνιέται με υπογραφή του Γενικού Γραμματέα Εργασίας.
- Κατάργηση Κυριακάτικης Αργίας για δεκάδες ακόμα κλάδους
- Διευκόλυνση των απολύσεων για τους εργοδότες.
- Χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και τις ελευθερίες (π.χ. ηλεκτρονικό φακέλωμα συνδικαλιστών και μελών σωματείων στο οποίο θα έχουν πρόσβαση οι εργοδότες, ηλεκτρονικές συνελεύσεις και ψηφοφορίες για να ευνοηθούν οι εργοδοτικοί μηχανισμοί, ποινικοποίηση των απεργιακών φρουρών, εξαναγκασμός σε εργασία του 1/3 των εργαζομένων όταν υπάρχει απεργία σε κοινωφελείς και άλλες επιχειρήσεις κ.α.)
[πιο αναλυτική παρουσίαση του νομοσχεδίου υπάρχει στο προηγούμενο τεύχος της εφημερίδας μας #535 και στην ιστοσελίδα μας xekinima.org με τίτλο «Κάτω τα χέρια απ’ το 8ωρο και τα εργατικά δικαιώματα!» και ημ/νία 21/05/2021]
***
Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που έρχεται να ανατρέψει δικαιώματα των εργαζομένων που κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες εδώ και δεκαετίες, ικανοποιώντας πάγια αιτήματα του κεφαλαίου.
Παράλληλα νομιμοποιεί μια σειρά από παράνομες εργοδοτικές πρακτικές, όπως οι απλήρωτες υπερωρίες, οι αυθαίρετες απολύσεις κ.α. που ήταν πλατιά διαδεδομένες εδώ και χρόνια.
Η νομική σύμβουλος της ΑΔΕΔΥ στη σχετική επεξεργασία που έχει γίνει για το νομοσχέδιο, σημειώνει ότι πρόκειται για την πλήρη αποδόμηση του εργατικού δικαίου.
Χαρακτηριστικό της πλήρους αποδόμησης είναι η πολυδιαφημισμένη «ενίσχυση της ατομικής διαπραγμάτευσης» μεταξύ εργοδότη-εργαζομένου, η οποία παρακάμπτει τα σωματεία και αφήνει τους εργαζόμενους εντελώς απροστάτευτους στις ορέξεις των εργοδοτών. Αυτό βέβαια δεν «συγκίνησε» την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ ώστε να μπει μπροστά στην οργάνωση ενός σχεδίου αγώνα ενάντια στα σχέδια κυβέρνησης και μεγαλοεπιχειρηματιών.
Οι ζωές των εργαζομένων ελαστικοποιούνται ακόμα περισσότερο, ενώ οι ελευθερίες, τα δικαιώματα και τα εισοδήματα των εργαζομένων περιορίζονται για να αυξηθούν τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων.
Ενδεικτικά, σύμφωνα με υπολογισμούς του ΜΕΤΑ, μόνο η αλλαγή στο καθεστώς των υπερωριών αναμένεται να αυξήσει την κερδοφορία του κεφαλαίου έως και 15%!
Πως απαντάμε;
Οι ηγεσίες των μεγάλων σωματείων και ομοσπονδιών ασχολούνται μόνο με ρουσφέτια, βολέματα και μικροκομματικά παιχνίδια που θα τους εξασφαλίσουν στις επόμενες συνδικαλιστικές εκλογές τη θέση και τα προνόμια τους. Για αρκετούς από αυτούς το ξεπούλημα των αγώνων πριν καν ξεκινήσουν θα οδηγήσει σε πολιτική «καριέρα» ή άλλα «ανταλλάγματα» ή και τα δυο μαζί.
Η εικόνα του προέδρου της ΓΣΕΕ με το πούρο μέσα στην θωρακισμένη Mercedes με τον σοφέρ μιλά από μόνη της.
Είναι δυνατόν αυτή η κλίκα γραφειοκρατών να οργανώσει πραγματικό αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση και τα αρπακτικά των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετεί; Και βέβαια όχι.
Ακόμα και την 24ωρη απεργία που καλούν στις 10 Ιουνίου για να κρατήσουν τα προσχήματα, όχι μόνο δεν κάνουν τίποτε για να την προετοιμάσουν αλλά σαμποτάρουν τη συμμετοχή και θα ρίξουν στο τέλος, για μια ακόμα φορά, την ευθύνη στους εργαζόμενους που δεν κινητοποιούνται.
Οι ήττες εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία βαραίνουν πάνω στο κίνημα και ο περισσότερος κόσμος νιώθει πως δεν θα καταφέρει κάτι κατεβαίνοντας στο δρόμο, ιδιαίτερα με τις σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες και χωρίς να υπάρχει κάποια εναλλακτική σε πολιτικό επίπεδο στην οποία να μπορεί να στοχεύσει.
Αυτή η κατάσταση θα αλλάξει – όμως θα χρειαστεί χρόνο. Το κίνημα θα ξαναβρεί το βηματισμό του, ιδιαίτερα καθώς η νέα γενιά που δεν έχει τα βάρη των προηγούμενων ηττών στις πλάτες της θα μπαίνει στους χώρους εργασίας. Δεν αρκεί όμως αυτό. Για να αλλάξει η κατάσταση χρειάζεται και η ενεργή δράση από τη μεριά της Αριστεράς και από τους ανιδιοτελείς και μαχητικούς αγωνιστές σε κάθε χώρο.
Χρειάζεται:
- Συντονισμός της ριζοσπαστικής-ανατρεπτικής Αριστεράς στους χώρους δουλειάς και συστηματική από κοινού δουλειά, με υπομονή, και με στόχο να περάσουν σταδιακά τα Σωματεία στα χέρια των εργαζομένων.
- Συνέχιση, επέκταση και συστηματοποίηση του συντονισμού από τα κάτω, των μαχητικών πρωτοβάθμιων σωματείων και ομοσπονδιών.
- Η σημασία της ενότητας στη δράση και στη μάχη είναι θέμα κρίσιμης σημασίας. Στο χώρο της ανατρεπτικής (εξωκοινοβουλευτικής) Αριστεράς πρέπει να γίνουν σοβαρές προσπάθειες για κοινές δράσεις και πρωτοβουλίες με το ΚΚΕ.
- Διατηρώντας τις όποιες διαφορές μας, μπορούμε και πρέπει να ξαναχτίσουμε από κοινού και ενωτικά τα σωματεία, τις οργανώσεις μέσα από τις οποίες το εργατικό κίνημα μπορεί να δώσει αποτελεσματικά τις μάχες για την ανατροπή αυτού του όλο και πιο βαθιού εργασιακού μεσαίωνα.
