Της Σύνταξης του «Ξ»
Το «Ξ» πηγαίνει στο τυπογραφείο λίγες μέρες μετά την στρατιωτική επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ. Η εκτόξευση τουλάχιστον 320 πυραύλων και drones από το Ιράν με στόχο ισραηλινά εδάφη αποτελεί μια από τις πιο πολυσυζητημένες ειδήσεις των τελευταίων μηνών. Δεν συνέβη βέβαια το ίδιο με την επίθεση του Ισραήλ στην πρεσβεία του Ιράν στη Δαμασκό δεκαπέντε μέρες νωρίτερα (την 1η Απρίλη) κατά την οποία σκοτώθηκαν δύο υψηλόβαθμα στελέχη των «Φρουρών της Επανάστασης» και αρκετοί ακόμη Ιρανοί αξιωματούχοι, όπως και Σύριοι πολίτες.
Η επίθεση του Ιράν αναχαιτίστηκε από τον ισραηλινό στρατό και τους συμμάχους του στην περιοχή και έτσι το αποτέλεσμά της ήταν πολύ λίγες υλικές ζημιές, ενώ δεν υπήρξαν ανθρώπινες απώλειες. Ήταν όμως μια ενέργεια χωρίς προηγούμενο στη διαμάχη δεκαετιών μεταξύ των δύο χωρών, καθώς το Ιράν πρώτη φορά επιτίθεται ευθέως στο Ισραήλ. Ήταν σχεδιασμένη να «στείλει ένα μήνυμα», καθώς ανακοινώθηκε με το που ξεκίνησε (οι πύραυλοι χρειάστηκαν μερικές ώρες για να φτάσουν και άρα εξουδετερώθηκαν εύκολα) και συνοδευόταν από τη δήλωση ότι «το Ιράν θεωρεί το περιστατικό λήξαν». Παρόλα αυτά, ο πλανήτης ξεκίνησε να παρακολουθεί στενά τη σύγκρουση με τα σενάρια για ευρύτερη ανάφλεξη να φουντώνουν.
Τα σενάρια που συζητάνε τα διεθνή ΜΜΕ μετά την εκτόξευση των ιρανικών πυραύλων για το ποια θα είναι η επόμενη κίνηση της ισραηλινής κυβέρνησης, ξεκινάνε από μικρής κλίμακας αντίποινα και φτάνουν μέχρι την προσπάθεια καταστροφής του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, με απρόβλεπτες επιπτώσεις για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Φαίνεται ότι το Ισραήλ και οι σύμμαχοι του δεν έχουν καταλήξει στο είδος της απάντησης και υπάρχουν διχογνωμίες. Χαρακτηριστικά, από τη μια μεριά ο υπουργός εθνικής ασφάλειας Μπεν Γκβιρ δηλώνει ότι το Ισραήλ πρέπει να «απασφαλίσει» (“Israel should go crazy”!), από την άλλη ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας Κούπερβάσερ δηλώνει ότι η προτεραιότητα είναι η Γάζα και η διατήρηση καλών σχέσεων με τους συμμάχους. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι πως το 74% των Ισραηλινών δηλώνει σε γκάλοπ πως διαφωνεί με την απάντηση στο Ιράν αν αυτή προκαλέσει σχίσμα με τους συμμάχους της χώρας.
Αυτό που φαίνεται μέχρι στιγμής είναι πως ούτε το Ιράν, ούτε οι Δυτικοί πατρόνες του Ισραήλ θέλουν μια κλιμάκωση της κατάστασης, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Το καθεστώς του Ισραήλ όμως δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να ελεγχθεί.
Στο μεταξύ η σφαγή στη Γάζα συνεχίζεται με τον επίσημο αριθμό των νεκρών να πλησιάζει τις 34.000, ενώ κανείς δεν ξέρει πόσοι ακόμη είναι θαμμένοι κάτω από τα ερείπια που αφήνει πίσω του ο ισραηλινός στρατός από όπου περνάει. Η προσπάθεια των κατοίκων της βόρειας Γάζας να επιστρέψουν σε ό,τι έχει απομείνει από τις περιοχές και τα σπίτια τους αντιμετωπίζεται με νέες επιθέσεις και δολοφονίες αμάχων από τον ισραηλινό στρατό, που δείχνει όλο και πιο ξεκάθαρα ότι δεν έχει σκοπό απλά να εξαφανίσει τη Χαμάς όπως ισχυρίζεται ο Νετανιάχου, αλλά και να ερημώσει ολοκληρωτικά την περιοχή από τους παλιούς της κατοίκους. Το σύνολο του πληθυσμού της Γάζας βρίσκεται αντιμέτωπο με ακραία πείνα και δίψα, καθώς η ανθρωπιστική βοήθεια εξακολουθεί να φτάνει με το σταγονόμετρο.
Όσο για τη Δυτική Όχθη, οι επιθέσεις των εποίκων εναντίον παλαιστινιακών χωριών κλιμακώνονται μετά την ανακάλυψη του πτώματος ενός νεαρού Ισραηλινού που αγνοούνταν και που ο θάνατός του αποδίδεται σε «Παλαιστίνιους τρομοκράτες». Στα μέσα του Απρίλη, Ισραηλινοί έποικοι κάψανε σπίτια, τραυμάτισαν δεκάδες Παλαιστίνιους και σκότωσαν τουλάχιστον έναν σε σειρά επιδρομών σε παλαιστινιακά εδάφη.
Την ίδια ώρα η Δύση συνεχίζει να αναποδογυρίζει την πραγματικότητα, αποκαλώντας «αντισημιτισμό» και «ρητορική μίσους» οποιαδήποτε αναφορά στα δικαιώματα των Παλαιστινίων και οποιαδήποτε κριτική στο δολοφονικό κράτος του Ισραήλ. Αντισημιτικές αντιδράσεις θεωρούνται ακόμη και οι κινητοποιήσεις των χιλιάδων Εβραίων που ζουν στην Ευρώπη και την Αμερική και παίζουν κεντρικό ρόλο στο κίνημα για τον τερματισμό της σφαγής στη Γάζα. Όλα αυτά αποτελούν την επίσημη προπαγάνδα των εκπροσώπων ενός συστήματος που με τις πολιτικές του στρώνει τον δρόμο της ανόδου της ακροδεξιάς διεθνώς, που σε πολλές περιπτώσεις «χαϊδεύει» ή κάνει τα στραβά μάτια απέναντι ακόμη και σε ανοιχτά φασιστικές/ναζιστικές ομάδες και οργανώσεις.
Μόνη ελπίδα απέναντι σε αυτή τη διαρκώς κλιμακούμενη σύγκρουση είναι η δράση του αντιπολεμικού κινήματος διεθνώς, οι μαζικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας από τον αραβικό κόσμο μέχρι τη Δύση, που απαιτούν να σταματήσει τώρα η γενοκτονία στη Γάζα και να μπει τέλος στην κλιμάκωση της επιθετικότητας. Οι κοινοί αγώνες όλων των λαών στη Μέση Ανατολή και διεθνώς είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να εξασφαλίσει την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή.
