Στις αρχές Ιουνίου έγινε στην πόλη Ροστόκ της Γερμανίας η συνδιάσκεψη των 8 πλουσιοτέρων χωρών του κόσμου, γνωστή και ως G8. Οι συνδιασκέψεις αυτές υποτίθεται πως έχουν σκοπό την εκπόνηση σχεδίων από τις υπερδυνάμεις για την εξάλειψη της φτώχειας και την διάσωση του περιβάλλοντος.
Στην πραγματικότητα, σε αυτές τις συναντήσεις το μόνο που ακούγεται είναι ευχολόγια για όλα αυτά τα προβλήματα. Παράδειγμα, η συνάντηση των G8 πριν δύο χρόνια στην Σκοτία είχε διαφημιστεί ως μια μεγαλειώδης προσπάθεια προκειμένου να εξαλειφθεί η πείνα στον τρίτο κόσμο. Τότε, είχε αποφασιστεί οι G8 να δίνουν κάποια ψίχουλα στις αναπτυσσόμενες χώρες, χωρίς φυσικά να γίνεται κουβέντα ότι αυτές οι χώρες είναι χρεωμένες μέχρι τον λαιμό στις ίδιες υπερδυνάμεις που υποτίθεται ότι ήθελαν να τις σώσουν. 2 χρόνια μετά, αυτές οι χώρες πληρώνουν 13 δολάρια για τα χρέη τους, για κάθε ένα δολάριο που παίρνουν για οικονομική βοήθεια.
Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, ακολουθεί κατά πόδας τους ηγέτες αυτούς όποτε συνεδριάζουν. Έτσι και στην Γερμανία η σύνοδος των G8 “συναντήθηκε” με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές από όλο τον κόσμο που συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στις πολιτικές των μεγάλων δυνάμεων. Το γερμανικό τμήμα της CWI μαζί με συντρόφους από άλλες χώρες της Ευρώπης συμμετείχε στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, οργάνωσε ανοιχτές συζητήσεις για το θέμα και μοίρασε χιλιάδες φυλλάδια με τις θέσεις της CWI για την σύνοδο.
Η απάντηση της γερμανικής κυβέρνησης; Ωμή καταστολή! Επιδρομές σε σπίτια δεκάδων ακτιβιστών στις αρχές Μαϊου, κατασκευή ενός τεράστιου φράγματος με ξυράφια στο εξωτερικό μέρος (κόστους 12.5 εκ. ευρώ!) γύρω από την περιοχή που θα γινόταν η συνάντηση ώστε να μην μπορούν οι διαδηλωτές να προσεγγίσουν τον χώρο, απαγορεύσεις πορειών (μετά από γενική κατακραυγή τελικά επιτράπηκαν όλες), 16.000 πάνοπλοι αστυνομικοί, δεκάδες συλλήψεις και εκατοντάδες τραυματισμοί. Και αυτά μόνο στις πρώτες διαδηλώσεις πριν την έναρξη της συνόδου. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο των ισχυρών του κόσμου!
Και η απάντηση του κινήματος;
Πολύ σωστά το κίνημα βάζει σαν στόχους την κατάργηση του χρέους για τις χώρες του τρίτου κόσμου, την απόσυρση των στρατευμάτων κατοχής από το Ιράκ και το σταμάτημα των πολεμικών συρράξεων και την προστασία του περιβάλλοντος. Το ερώτημα είναι πως θα τα πετύχουμε όλα αυτά. Το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση αποτέλεσε τα προηγούμενα χρόνια σταθμό για τα κινήματα διεθνώς. Ενέπνευσε πολλούς ανθρώπους (κύρια νεολαίους) να ασχοληθούν με την πολιτική, έδωσε ξανά ελπίδες σε πολλούς παλιότερους αγωνιστές που είχαν απογοητευθεί, γέννησε το μεγαλειώδες (και το πιο διεθνιστικό) αντιπολεμικό κίνημα του 2003, συζητήθηκε πολύ στα πλαίσια της αριστεράς και χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως “το κίνημα των κινημάτων”. Όμως τα τελευταία χρόνια το κίνημα αυτό έδειξε τα όρια του. Δεν μπόρεσε να πετύχει νίκες, δεν μπόρεσε να μπολιάσει με τις ιδέες του τις τοπικές κοινωνίες, δεν μπόρεσε να εμπνεύσει μαζικά το εργατικό κίνημα. Οι λόγοι δεν θα μπορούσαν να είναι άλλοι από πολιτικοί. Σε αυτό το κίνημα συμμετείχαν όλοι. Από ριζοσπάστες καθολικούς και μη κυβερνητικές οργανώσεις μέχρι ακροαριστεροί κάθε απόχρωσης. Αυτό που “έβγαινε” προς τα έξω πολιτικά από αυτό το κίνημα ήταν μια γενική φρασεολογία ενάντια στον πόλεμο και την φτώχεια χωρίς όμως αυτό να μεταφραστεί σε συγκεκριμένες απαντήσεις από την πλευρά του κινήματος για όλα αυτά τα ζητήματα. Όσες φορές διάφοροι διανοούμενοι που έπαιζαν ρόλο σε αυτό το κίνημα (πχ. Ναόμι Κλάιν) προσπάθησαν να δώσουν πολιτικές απαντήσεις, απλά “ξανασέρβιραν” την παλιά συνταγή του ρεφορμισμού (δηλαδή των μικροαλλαγών στα πλαίσια του συστήματος), χωρίς καμιά ουσιαστική αποτίμηση των πολιτικών αυτών όπου εφαρμόστηκαν και χωρίς καμία αναφορά στην εργατική τάξη. Αυτές οι γενικόλογες “σούπες” μπορούν να εμπνεύσουν κομμάτια της νεολαίας (καθόλου τυχαία το εργατικό κίνημα δεν ήταν αυτό που έδινε τον τόνο) και κάποιους ακτιβιστές για κάποιο καιρό αλλά είναι πολύ “λίγες” για να μπορέσουν να σημάνουν ουσιαστικές αλλαγές όσον άφορα μαζικά τη συνείδηση των εργαζομένων και της νεολαίας, πολύ δε περισσότερο να τους οδηγήσουν σε νίκες. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για τους χιλιάδες αυτούς ανθρώπους που ψάχνουν απεγνωσμένα απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα του πλανήτη μας. Να βγάλουν τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα και να χτίσουν τις οργανώσεις εκείνες που θα βάλουν τέλος μια για πάντα στην φρίκη αυτού του συστήματος.
Αλέξανδρος Πραντούνας
