Από το socialistworld.net
Επιμέλεια: Χριστίνα Χάσου
Η πρώτη έγκριση από το ρωσικό κοινοβούλιο της αφαίρεσης από τον ποινικό κώδικα του άρθρου το οποίο ορίζει ότι η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί έγκλημα, προκάλεσε σοκ και οργή σε πλατιά στρώματα της ρωσικής κοινωνίας.
Αμέσως μετά την ανακοίνωση της απόφασης, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εμφανίστηκαν μαζικές αντιδράσεις ενάντια στη νομιμοποίηση της ενδοοικογενειακής βίας.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας της Ρωσίας, κάθε μία ώρα πεθαίνει μία γυναίκα μετά από κακοποίηση του συζύγου ή του συντρόφου της. Από την ίδια αιτία, καθημερινά πεθαίνουν έξι παιδιά.
Όταν οι γυναίκες είναι ψυχολογικά και οικονομικά εξαρτημένες από τους δυνάστες τους, η έκκληση στην αστυνομία για βοήθεια δε λύνει το πρόβλημα. Συνήθως η αστυνομία προσπαθεί να αποφύγει ακόμη και να πάρει καταθέσεις. Συχνά ισχυρίζονται ότι τα θύματα θα πρέπει «να λύσουν μόνα τους τα οικογενειακά τους προβλήματα». Η αποποινικοποίηση της ενδοοικογενειακής βίας θα στερήσει τελικά από τα θύματα κάθε πιθανότητα να φέρουν τους δράστες ενώπιον της δικαιοσύνης.
Ακόμη και αν υπήρχαν βέβαια οι νόμοι, αυτό δεν θα έλυνε και το πρόβλημα. Αυτό που χρειάζεται για να σωθούν τα θύματα από τις συχνές επιθέσεις σωματικής βίας είναι να στηθεί ένα δίκτυο από κατά τόπους κέντρα στήριξης. Κάθε άτομο που είναι θύμα ενδοοικογενειακής βίας θα πρέπει να γνωρίζει ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι έτοιμοι να του παράσχουν άμεση βοήθεια. Τα κέντρα στήριξης δεν θα πρέπει να δίνουν απλώς επαγγελματική ψυχολογική βοήθεια και προστασία, αλλά επιπλέον προσωρινή στέγη, νομική στήριξη, βοήθεια στην εύρεση εργασίας και τον επαγγελματικό προσανατολισμό. Πολύ συχνά, οι γυναίκες αναγκάζονται να ανέχονται τον εφιάλτη της βίας επειδή είναι οικονομικά εξαρτημένες από αυτόν που τις κακοποιεί, ενώ δεν μπορούν να βρουν μέρος να μείνουν ή δουλειά που να τους παρέχει οικονομική ανεξαρτησία. Το πρόγραμμα για την εγκαθίδρυση τέτοιων κέντρων θα έπρεπε να χρηματοδοτείται απευθείας από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Ωστόσο, όσο αναγκαία κι αν είναι, τα κέντρα στήριξης, αποτελούν ένα μέτρο έκτακτης ανάγκης για να αντιμετωπιστούν τα συμπτώματα, όχι όμως και τα αίτια του προβλήματος. Είναι απαραίτητο να εξετάσουμε το ζήτημα σφαιρικά και να παλέψουμε ενάντια στον σεξισμό και την πατριαρχία που αποτελούν στοιχεία της καπιταλιστικής κοινωνίας. Η ψαλίδα ανάμεσα στους μισθούς ανδρών και γυναικών στη Ρωσία βρίσκεται στο 30%. Ακόμα και στο σχετικά νέο τομέα της πληροφορικής, η μισθολογική διαφορά αυξάνεται γρήγορα. Ανδρικά επαγγέλματα, όπως η εξόρυξη ή η οδήγηση, παραδοσιακά αμείβονται καλύτερα από τα γυναικεία, όπως εκείνο της νοσοκόμας ή της δασκάλας. Μια από τις άμεσες διεκδικήσεις μας πρέπει να είναι η ίση αμοιβή για ίση εργασία.
Οι δεξιοί πολιτικοί ισχυρίζονται ότι το νοικοκυριό, η ανατροφή των παιδιών και η φροντίδα της οικογένειας θα πρέπει να αφήνονται στα χέρια των γυναικών. Αυτό όμως είναι απλώς ένα πρόσχημα για τις ελλείψεις στη χρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους. Χρειαζόμαστε δωρεάν και εύκολα προσβάσιμους παιδικούς σταθμούς και νηπιαγωγεία, δωρεάν και υψηλής ποιότητας εκπαίδευση και περίθαλψη.
Η πολιτική των δεξιών κομμάτων βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες. Επικαλούνται την παλιά, αντιδραστική αντίληψη ότι οι γυναίκες είναι από τη φύση τους «παθητικές», ενώ οι άντρες «επιθετικοί». Ο σεξισμός στην εκπαίδευση έχει γίνει πλέον συνειδητή πολιτική της αντιδραστικής κυβέρνησης.
Στροφή προς τα δεξιά
Η συνειδητή υιοθέτηση από τον πρόεδρο Πούτιν αυτού που ο ίδιος αποκαλεί «συντηρητική παραδοσιοκρατία», έχει χαλαρώσει τους περιορισμούς απέναντι στην άκρα δεξιά και τον κλήρο, η επιρροή των οποίων ολοένα και αυξάνεται στην πολιτική της κυβέρνησης.
Η νέα υπουργός Παιδείας ξεσπά ενάντια στην Οκτωβριανή επανάσταση του 1917, αλλά δηλώνει οπαδός του Στάλιν και της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ενώ πιστεύει ότι τα σχολεία θα πρέπει να καθαρίζονται από τα ίδια τα παιδιά!
Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ επέτρεψε στον Πούτιν να κινηθεί σε ακόμη πιο αντιδραστικές, δεξιές πολιτικές. Τον περασμένο Δεκέμβρη, η βουλευτής Έλενα Μιζουλίνα, γνωστή για την προώθηση εχθρικών νόμων προς τα ΛΟΑΤ άτομα, ζήτησε από τον Πούτιν να δηλώσει δημόσια τη στήριξή του στην αποποινικοποίηση της ενδοοικογενειακής βίας. Και ο πρόεδρος ανταποκρίθηκε στο αίτημα της, αν και χωρίς δημόσια στήριξη, επισπεύδοντας τις διαδικασίες ψήφισης του νόμου.
Η πάλη ενάντια στην αποποινικοποίηση της ενδοοικογενειακής βίας θα πρέπει να αποτελέσει την αρχή για ένα ευρύτερο κίνημα για τα γυναικεία δικαιώματα και την ισότητα. Στις 17 Γενάρη, η αρχή έγινε με τη διοργάνωση πικετοφορίας έξω από τη Δούμα ενάντια στο νόμο που αποποινικοποιεί την ενδοοικογενειακή βία.
Η πικετοφορία αποτελεί αυτή τη στιγμή τη μοναδική μορφή διαμαρτυρίας η οποία δεν απαιτεί ειδική άδεια από το κράτος. Οι πρώτες αυτές κινητοποιήσεις, μπορούν να γίνουν η αρχή για ένα μαζικό κύμα αντίστασης στη βία κατά των γυναικών και για την υπεράσπιση των γυναικείων δικαιωμάτων.
