Ρατσιστική επίθεση σε 11χρονο μαθητή από το Αφγανιστάν και την οικογένειά του

Πως γίνεται να απειλείς ένα 11χρονο παιδί, να σε ενοχλεί η παρουσία του και να σε προσβάλει η συμμετοχή του σαν σημαιοφόρου στην παρέλαση, επειδή δεν έχει γεννηθεί στη χώρα σου; Ένα παιδί που μεγαλώνει στην Ελλάδα γιατί δεν μπορούσε να ζήσει στη χώρα που γεννήθηκε, νιώθει καθημερινά τον τρόμο από τους ρατσιστές που απειλούν τη σωματική ακεραιότητα του ίδιου και της οικογένειας του. Όταν όμως οι παρελάσεις γίνονται για να αποδείξουν πόσο Έλληνες είμαστε, πόσο άξιοι ή όχι να σηκώσουμε την ελληνική σημαία, τότε ο ρατσισμός καραδοκεί και οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές.

Η αντιμετώπιση των προσφύγων και μεταναστών σαν πολίτες 2^ης και 3^ης κατηγορίας είναι αυτή που έσπρωξε πολλούς νέους μουσουλμάνους Ευρωπαίους ή Αμερικανούς υπηκόους να γίνουν στρατιώτες του Ισλαμικού Κράτους και να πραγματοποιήσουν επιθέσεις στις χώρες καταγωγής τους και έτσι σήμερα δεν περνάει μέρα χωρίς ένα, μικρό ή μεγάλο, τρομοκρατικό επεισόδιο. Ο ρατσισμός και το μίσος σπέρνουν οργή και βία και δημιουργούν φαινόμενα ακραίου φανατισμού και τρομοκρατίας και αυτό θα έπρεπε να το λάβουν υπόψη τους όσοι ενοχλούνται από τους πρόσφυγες στις παρελάσεις ή στα ελληνικά σχολεία.

Απαράδεκτο συμβάν, εν έτει 2017 ήταν και αυτό που συνέβη στο 6^ο δημοτικό σχολείο Δάφνης, στο οποίο ο Αμίρ κληρώθηκε σημαιοφόρος αλλά μετά από μια αδικαιολόγητη, σκανδαλώδη απόφαση του διευθυντή(!) και συγκατάθεση του συλλόγου γονέων(!) του δόθηκε τελικά να κρατάει την πινακίδα του σχολείου!

Κάποιοι όμως προσβλήθηκαν ακόμα και από την παρουσία του παιδιού στην παρέλαση και σύμφωνα με την καταγγελία στην αστυνομία, άγνωστοι επιτέθηκαν με πέτρες στο σπίτι του Αμίρ αφήνοντας πίσω τους το μήνυμα «Φύγε πίσω στο χωριό σου».

Μήνυμα που δεν απευθύνεται μόνο στον Αμίρ και την οικογένεια του, αλλά σε όσους πρόσφυγες και μετανάστες έχουν καταφύγει στην Ελλάδα προκειμένου να γλιτώσουν από τον πόλεμο, τις διώξεις ή τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης.

Γονείς και καθηγητές που θα έπρεπε να προάγουν την ισότητα και την ελευθερία σιωπούν ή επικροτούν, πιστεύοντας ότι ο διευθυντής χειρίστηκε σωστά το θέμα.

Εμείς απαντάμε: Καμία ανοχή σε ρατσιστικές ενέργειες μέσα και έξω από τα σχολεία, κανένας μαθητής δεν πρέπει να φοβάται να ζει και να κυκλοφορεί ελεύθερα στη χώρα που διαμένει! Γιατί η χώρα σου είναι ο τόπος που νιώθεις ελεύθερος να ζήσεις και αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να το στερήσει κανείς από κανέναν.