της Εύης Κατάκη, Πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων στο Περιβολάκι
Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας πολιτικής υποβάθμισης της Ψυχικής Υγείας που έχει ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση των υπηρεσιών και αφήνει όσους έχουν την ανάγκη αυτών των υπηρεσιών, αλλά και τους εργαζόμενους, στον αέρα. Μετά από 5 χρόνια τραγικών καθυστερήσεων στην χρηματοδότηση των φορέων που συμμετέχουν στο πρόγραμμα Ψυχαργώς από το Υπουργείο Υγείας πολλοί φορείς οδηγήθηκαν στην εξαθλίωση, ανίκανοι να καλύψουν τις λειτουργικές ανάγκες των χώρων αλλά και τις πληρωμές των εργαζομένων (οι οποίοι πέρνουν τους μισθούς τους μετά από καθυστερήσεις μηνών). Το επιστέγασμα αυτής της κατάστασης το βιώσαμε στο Περιβολάκι (Πρότυπη Μονάδα για παιδιά με Διάχυτη Διαταραχή της Ανάπτυξης και Αυτισμό) την Πέμπτη 21 Οκτώβρη.
Στο κτίριο της Οδού Θεσσαλίας (“Περιβολάκι 2”) έγινε έξωση σε ώρα βάρδιας. Στο κτίριο αυτό στεγάζονταν Κέντρο Ημέρας για παιδιά, η Ομάδα Διάγνωσης και Υποστήριξης και ο Ξενώνας για τη βραχεία φιλοξενία (υπηρεσία που δεν υπάρχει σε κανένα άλλο φορέα για αυτά τα παιδιά). Το αποτέλεσμα είναι τα παιδιά, οι οικογένειές τους αλλά και οι εργαζόμενοι να βρίσκονται στο κενό.
Αυτή η έξωση ήταν για όλους αιφνίδια αλλά και ένα τραγικό, πλην αναμενόμενο, αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια το εκάστοτε Υπουργείο Υγείας. Οι δομές που δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο της αποασυλοποίησης με τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και καλύπτουν πάγιες κοινωνικές ανάγκες οδηγούνται σε μαρασμό, πτώση της ποιότητας των υπηρεσιών τους και εξαθλίωση των εργαζομένων σε αυτές επειδή το ελληνικό κράτος επιλέγει να τις υποχρηματοδοτεί (παρά τις διαβεβαιώσεις ότι τα χρήματα υπάρχουν).
Το Σωματείο των Εργαζομένων στο Περιβολάκι αποφάσισε να παλέψει ώστε να μην στερηθεί κανένα παιδί ή γονιός και η ευρύτερη κοινωνία τις υπηρεσίες του χώρου αλλά και να μη χαθεί ούτε μια εργασιακή θέση. Πραγματοποιήθηκε 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση την Πέμπτη 4 Νοέμβρη 2010 και συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Υγείας. Τα αιτήματα περιλάμβαναν καταρχήν το να επισπευσθούν οι διαδικασίες ώστε να επιλυθεί το πρόβλημα της έξωσης. Πρέπει να σημειωθεί ότι ακόμη κι αν γίνουν όλες οι απαραίτητες ενέργειες και βρεθεί από τον φορέα άμεσα νέο κτίριο, υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι γραφειοκρατίας αλλά και κονδυλίων που απαιτείται ώστε να πραγματοποιηθεί η μετεγκατάσταση όλων των υπηρεσιών που περιλαμβάνονται στο Περιβολάκι 2. Σε μια περίοδο που η χρηματοδότηση για τα λειτουργικά έξοδα των φορέων έχει καταβληθεί με τις συνήθεις καθυστερήσεις και έχει φτάσει ως το 2ο τρίμηνο (ενώ διανύουμε το 4ο τρίμηνο). Άμεσο αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι το κτίριο του Περιβολάκι 1 που προσωρινά φιλοξενεί και τις δυο δομές να χρωστάει αρκετά ενοίκια και άρα να είναι κι αυτό σε επικινδυνότητα. Πάγιο πλέον αίτημα των κινητοποιήσεων είναι η καταβολή των δεδουλευμένων μας και των λειτουργικών εξόδων προκειμένου να διασφαλιστεί όχι μόνο η συνέχιση των δομών αλλά και η ποιότητα του θεραπευτικού μας έργου, που μοιραία υπό τις παρούσες συνθήκες υποβιβάζεται.
Η κινητοποίηση στηρίχθηκε από το σύνολο των εργαζομένων οι οποίοι βρέθηκαν έξω από το Υπουργείο Υγείας, το οποίο από την πλευρά του αρκέστηκε σε προφορικές δεσμεύσεις – διαβεβαιώσεις για την πρόθεσή του να στηρίξει τη δομή. Οι όποιες υποσχέσεις δεν επαρκούν και δεν ικανοποιούν πια κανέναν. Το Υπουργείο οφείλει να δείξει πια και έμπρακτα ότι στηρίζει αυτές τις υπηρεσίες και να μην αφήσει ξανά εκτεθειμένους όσους τις χρειάζονται, αλλά και τους εργαζόμενους σε αυτές. Οφείλει να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη χρηματοδότηση και να γίνει κατανοητό ότι εκπτώσεις σε αυτές τις υπηρεσίες δεν μπορούν να γίνουν. Δε μπορεί να νοηθεί κανενός είδους θεραπευτικό έργο σε καθεστώς ανασφάλειας.
Οι εργαζόμενοι παλεύουν τα τελευταία 5 χρόνια για τη βιωσιμότητα αυτών των δομών, για την εργασιακή τους αξιοπρέπεια και για τα δικαιώματα των χρηστών υπηρεσιών ψυχικής υγείας και των οικογενειών τους. Ο αγώνας αυτός δεν είναι ασύνδετος με όσα συμβαίνουν στην ΔΝΤ εποχή όπου οι κοινωνικές πολιτικές μπαίνουν στο περιθώριο, αλλά σίγουρα είναι κάτι που δεν μπορούμε να αφήσουμε να περάσει.
