Πρωτομαγιάτικο μήνυμα της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή – CWI. Μετάφραση: Πένυ Χατζηθεοδώρου
H Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή (CWI) στέλνει θερμούς σοσιαλιστικούς χαιρετισμούς στην εργατική τάξη και τη νεολαία σε όλο τον κόσμο με αφορμή την Διεθνή Εργατική Πρωτομαγιά, 2008.
Σοσιαλιστές, συνδικαλιστές, ακτιβιστές κατά του πολέμου και πολλοί άλλοι γιορτάζουν την Πρωτομαγιά του 2008 στο υπόβαθρο της διεθνούς οικονομικής κρίσης που ολοένα και βαθαίνει. Με κάποια καθυστέρηση, πολλοί αστοί οικονομολόγοι και αναλυτές, απολογητές του καπιταλισμού, έχουν επιβεβαιώσει αυτό που εδώ και καιρό είχε επισημάνει η Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή/CWI, ότι δηλαδή, σήμερα το σύστημα του κέρδους αντιμετωπίζει τη χειρότερη κρίση του από την εποχή της οικονομικής ύφεσης του 1930. Οι συνέπειες του παραλογισμού της ”οικονομίας της αγοράς” για πολλές εργατικές οικογένειες, στις ΗΠΑ και τη Δύση, είναι η καταστροφική συρρίκνωση της ρευστότητας, η απώλεια θέσεων εργασίας, οι κατασχέσεις κατοικιών και η εκτόξευση στα ύψη των τιμών των τροφίμων και των καυσίμων. Η αύξηση της τιμής του ρυζιού και άλλων βασικών ειδών διατροφής έχει ήδη ρίξει, φέτος, 100 επιπλέον εκατομμύρια άτομα σε συνθήκες “ακραίας φτώχειας” προκαλώντας ταυτόχρονα μαζικές διαμαρτυρίες και κοινωνική αναταραχή στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.
Καπιταλισμός: ένα παράλογο και καταστροφικό σύστημα
Μετά την κατάρρευση του Σταλινισμού, οι υπερασπιστές του καπιταλιστικού συστήματος θριαμβολογούσαν για τον «θρίαμβο» του καπιταλισμού. Τώρα είναι ξεκάθαρο σε όλους πως ο καπιταλισμός είναι ένα παράλογο και χαοτικό σύστημα που προκαλεί την μαζική καταστροφή ανθρώπινων δυνάμεων και πόρων. Εκατομμύρια εργαζόμενοι θα αντιμετωπίσουν περικοπές μισθών και την ανεργία λόγω των περικοπών που θα κάνουν τα αφεντικά, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν τα τεράστια κέρδη τους ή για να μπορέσουν απλά να επιβιώσουν από την ύφεση. Οι εργάτες και η νεολαία σε όλα τα μέρη του κόσμου είναι τα θύματα της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και της ύφεσης.
Το σύστημα του κέρδους ισοδυναμεί με ενδημική φτώχεια, ανεργία, περιβαλλοντική καταστροφή, και διάδοση ασθενειών που κάτω από διαφορετικές συνθήκες είναι θεραπεύσιμες. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και η κατοχή φέρνουν ανείπωτη μιζέρια για τις μάζες. Η εισβολή και κατοχή του Ιράκ κοστίζει ήδη εκατοντάδες χιλιάδες ζωές ενώ στο οικονομικό επίπεδο έχει υπολογιστεί ότι θα κοστίσει τελικά 3 τρισεκατομμύρια δολ.
Ακόμη και κατά τη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων, πριν την τωρινή οικονομική ύφεση, όταν η ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας είχε θετικούς ρυθμούς, 840 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως ήταν χρόνια υποσιτισμένοι! Τώρα η παγκόσμια οικονομία είναι στα πρόθυρα του γκρεμού! Η οικονομική ύφεση, που μπορεί να πάρει τις διαστάσεις μιας βαθιάς παγκόσμιας κρίσης, θα καταστρέψει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στη Δύση και θα ρίξει τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη ακόμα πιο βαθιά στην άβυσσο.
Κινητοποιήσεις και γενικές απεργίες
Ωστόσο, η εργατική τάξη δε θα αποδεχθεί χωρίς αντίσταση νέες επιθέσεις στο βιοτικό της επίπεδο, στην απασχόληση και τις συνθήκες εργασίες.
Οι λιμενεργάτες στην Καλιφόρνια απεργούν την Πρωτομαγιά. Την περασμένη εβδομάδα, οι καθηγητές και οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα απέργησαν στη Βρετανία για τους μισθούς τους και οι εργάτες σε διυλιστήρια πετρελαίου απέργησαν αυτή την εβδομάδα, στη Σκωτία, για τις συντάξεις. Δανοί και Σουηδοί εργαζόμενοι στον τομέα της Υγείας απεργούν.
Το 2007-2008 είδαμε γενικές απεργίες μεγάλης κλίμακας όπως για παράδειγμα στην Ελλάδα, μαζικές κινητοποιήσεις των βιομηχανικών εργατών στην Πορτογαλία και μαχητικές κινητοποιήσεις από τους εργαζόμενους στα μέσα μεταφοράς και στο δημόσιο τομέα στη Γερμανία. Σε όλη την Ευρώπη, Δυτική και Ανατολική, υπάρχει μια ένταση των απεργιακών κινητοποιήσεων, από τη Γαλλία μέχρι τη Ρουμανία, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.
Για να μπορούν όμως να έχουν επιτυχία αυτές οι κινητοποιήσεις, τα εργατικά συνδικάτα θα πρέπει να αντιπροσωπεύουν πραγματικά τα συμφέροντα της τάξης τους – γι’ αυτό παλεύουμε για μαχητικά, δημοκρατικά και ανεξάρτητα συνδικάτα, στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων και μελών τους!
1968
Το 2008 σηματοδοτεί σημαντικές επετείους για το εργατικό κίνημα, κάθε μια από τις οποίες απεικονίζει φάσεις κλειδιά στην πορεία της ταξικής πάλης.
Η σημαντικότερη στιγμή του 1968 ήταν ο Μάης-Ιούνης στη Γαλλία, όταν δέκα εκατομμύρια εργάτες κατέλαβαν τα εργοστάσιά τους και ευθέως αμφισβήτησαν το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό έδειξε ξεκάθαρα τη δύναμη και το ρόλο της εργατικής τάξης, αλλά επίσης την ανάγκη για ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα και μια σωστή στρατηγική από τη μεριά των επικεφαλής του κινήματος, ώστε να ανατραπεί ο καπιταλισμός. Είναι ζωτικής σημασίας, η Αριστερά, η εργατική τάξη και η νεολαία, να βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα από αυτό το επαναστατικό κίνημα, για να προετοιμαστούν για τις μελλοντικές μάχες.
Λατινική Αμερική
Σήμερα, η Λατινική Αμερική είναι το πιο ριζοσπαστικοποιημένο τμήμα του πλανήτη. Μια σειρά ριζοσπαστών, λαϊκιστών – ή με αριστερές πεποιθήσεις – ηγετών έχουν εκλεγεί και αναλάβει τη διακυβέρνηση σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Ο πιο πρόσφατος είναι ο Φερνάντο Λούγκο (Fernando Lugo), στην Παραγουάη.
Πολλοί από τους ηγέτες αυτούς έχουν μιλήσει για τον σοσιαλισμό, πιο πρόσφατα ο Μοράλες, την περασμένη εβδομάδα, κατά τη διάρκεια ομιλίας του στον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη. Άλλο είναι όμως να μιλάς για το σοσιαλισμό και άλλο να δείχνεις πρακτικά ποια βήματα πρέπει να ακολουθηθούν για να τον πραγματώσεις.
Η κοινωνική αλλαγή δεν έρχεται απλά διαμέσου των ηγετών, αλλά από μέσα από τη δράση και την ενέργεια των μαζών. Για να ανατραπεί η εξουσία των καπιταλιστών και των μεγάλων γαιοκτημόνων και να εγκαθιδρυθεί πραγματική εργατική δημοκρατία, χρειάζονται μαζικά κόμματα της εργατικής τάξης, εξοπλισμένα με ένα τολμηρό σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
Η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού παράλληλα με την εξέγερση ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό στη Λατινική Αμερική θα επαναφέρουν το ζήτημα του σοσιαλισμού στην επικαιρότητα, παρά τις συνεχείς προσπάθειες των ιμπεριαλιστών για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Κούβα και την ήττα των κινημάτων στη Βενεζουέλα, τη Βολιβία και αλλού.
Χρειάζονται σοσιαλιστικές πολιτικές σαν απάντηση στην κρίση του καπιταλισμού
Ο καπιταλισμός δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις βασικές ανάγκες του ανθρώπου πουθενά στον κόσμο. Κάτω από την πίεση της βαθιάς οικονομικής ύφεσης και της αυξανόμενης οργής της εργατικής τάξης, ακόμα και τα κόμματα του κεφαλαίου θα στρέφονται όλο και περισσότερο στην κρατική παρέμβαση και στο ‘νέο-κεϋνεσιονισμό’, στην προσπάθειά τους να βρουν ένα τρόπο για να βγει στο σύστημά τους από την οικονομική αστάθεια και την ύφεση.
<pτα>
Όμως την ίδια στιγμή τονίζουμε πως μόνο μια σοσιαλιστική πολιτική μπορεί να δώσει τέλος σε αυτή την κρίση, να διασφαλίσει τα συμφέρονται της εργατικής τάξης και να αποκλείσει την απειλή νέων κρίσεων στο μέλλον. Γι’ αυτό και η CWI συνδυάζει την πάλη για τις άμεσες ανάγκες της εργατικής τάξης και των φτωχών στρωμάτων με την πάλη για την οικοδόμηση σοσιαλιστικών κινημάτων που να μπορέσουν να φέρουν σε πέρας τον μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Νέοι αριστεροί σχηματισμοί
Τα πρόσφατα χρόνια, νέα κόμματα της Αριστεράς έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται στο κενό που άφησαν τα παλιά, πρώην εργατικά κόμματα (”Σοσιαλιστικά” και ”Κομμουνιστικά”) τα οποία έχουν πια μεταμορφωθεί σε αστικά (καπιταλιστικά) κόμματα.
Δυστυχώς όμως πολλά απ’ αυτά τα νέα αριστερά κόμματα απέτυχαν να μπουν μπροστά στους αγώνες των φτωχών και της εργατικής τάξης ή προβάλουν ξεκάθαρες σοσιαλιστικές πολιτικές. Το αποτέλεσμα ήταν πως είτε δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν μαζική απήχηση, είτε να κερδίσουν μεν κάποιες εκλογικές επιτυχίες αλλά να καταρρεύσουν στη συνέχεια.
Η Κομμουνιστική Επανίδρυση στην Ιταλία είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα για το που οδηγεί η πολιτική της μετακίνησης της ηγεσίας προς τα δεξιά και η συμμετοχή στην κυβέρνηση σε συνεργασία με κόμματα του κεφαλαίου. (Αυτό μάλιστα, δηλαδή η απαράδεκτη δεξιά στροφή της ηγεσίας της Κομ. Επαν. συνέβη σε μια περίοδο που οι πραγματικές σοσιαλιστικές ιδέες κερδίζουν όλο και μεγαλύτερο έδαφος σε σχέση με όλα τα προηγούμενα χρόνια και στην Ιταλία και διεθνώς).
Παρά τη βαθειά απογοήτευση που ένοιωσαν πολλοί εργαζόμενοι και η νεολαία με τη συμπεριφορά των παλιών αριστερών κομμάτων και την ανακολουθία κάποιων από τους νέους αριστερούς σχηματισμούς, χωρίς αμφιβολία αργά ή γρήγορα νέα πλατιά κόμματα της εργατικής τάξης θα αναδυθούν, λόγω της καπιταλιστικής κρίσης και των μαζικών εργατικών αγώνων. Αλλά για να πετύχουν, και να μην επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος, αυτά τα νέα κόμματα πρέπει να υιοθετήσουν ένα μαχητικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα και να λειτουργούν ανοιχτά και δημοκρατικά.
Η επιστροφή των σοσιαλιστικών ιδεών
Η σημερινή κρίση του καπιταλισμού σημαίνει πως η ιδέα μιας σχεδιασμένης οικονομίας, κάτω από δημοκρατικό έλεγχο και διαχείριση, θα βρίσκει όλο και μεγαλύτερη απήχηση, καθώς οι εργαζόμενοι και η νεολαία ψάχνουν για πολιτική διέξοδο την ίδια στιγμή που αναγκάζονται να κάνουν τιτάνιους αγώνες. Ο μοναδικός τρόπος να ξεπεραστεί η παρούσα κρίση που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα είναι η ανατροπή του καπιταλισμού. Το καθήκον του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας αφορά το πώς θα περάσει το μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλια, οι τράπεζες κλπ στα χέρια του δημοσίου και της κοινωνίας και το πώς θα εγκαθιδρυθεί ο δημοκρατικός σχεδιασμός στην παραγωγή και την αναδιανομή του πλούτου σε εθνική και διεθνή κλίμακα. Μόνο μια σχεδιασμένη οικονομία, που θα λειτουργεί και θα ελέγχεται δημοκρατικά από τους εργαζόμενους, θα καταστήσει εφικτή την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε αρμονία με το περιβάλλον. Μόνο μια σοσιαλιστική οργάνωση της παραγωγής και της διανομής μπορεί να εξασφαλίσει στην ανθρωπότητα ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής και την εξάλειψη όλων των μορφών καταπίεσης και βίας.
Μια νέα Εργατική Διεθνής
Η πάλη για το χτίσιμο του σοσιαλισμού θα απαιτεί αναμφίβολα απαντήσεις στο ερώτημα του τι συνέβη με την Ρωσική Επανάσταση, αν η επιβολή του Σταλινισμού και η μετέπειτα κατάρρευσή και παλινόρθωση του καπιταλισμού στο στις χώρες του ”υπαρκτού σοσιαλισμού” ήταν αναπόφευκτες.
Τα ερωτήματα αυτά θα σπρώξουν τους πρωτοπόρους του κινήματος να στραφούν πίσω στις ιδέες που υπερασπιζόταν ο μεγάλος Ρώσος επαναστάτης Λέων Τρότσκι. Πάλεψε ενάντια στην άνοδο της σταλινικής δικτατορίας και μετά, πριν από 70 χρόνια, βοήθησε στην ίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς γιατί οι παλιότερες διεθνείς οργανώσεις (2η ”Σοσιαλιστική” και 3η ”Κομμουνιστική” Διεθνής) είχαν μετατραπεί σε εμπόδια στον αγώνα για το σοσιαλισμό. Ο Τρότσκι περιγράφει αυτό ως το πιο σημαντικό έργο της ζωής του – ακόμα σημαντικότερο και από τον ιστορικό του ρόλο στη Ρωσική Επανάσταση του 1917 – επειδή προσπαθούσε να κρατήσει το νήμα και να μεταφέρει τις ιδέες του πραγματικού Μαρξισμού και Σοσιαλισμού στις νέες γενιές, οι οποίες στα χρόνια που θα ακολουθούσαν θα έμπαιναν στη μάχη για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Τα επόμενα χρόνια, η ταξική συνείδηση του μαζικού κινήματος θα αναπτυχθεί με άλματα λόγω της κρίσης του συστήματος και μέσα από την κατανόηση – από εκατομμύρια εργαζόμενους και νέους – πως χρειάζονται επειγόντως συνδικάτα και κόμματα που να αντιπροσωπεύουν πραγματικά τα συμφέροντά τους.
Με αυτό σαν αφετηρία, η Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή – CWI, μια διεθνής σοσιαλιστική οργάνωση, με τμήματα και συντρόφους σε περίπου 40 χώρες, σε όλες τις ηπείρους, με περηφάνια συνεχίζει τον αγώνα για τη δημιουργία μιας ισχυρής μαζικής εργατικής Διεθνούς οργάνωσης, η οποία μπορεί να ανοίξει το δρόμο στη μάχη για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από το χάος και την καταστροφικότητα του καπιταλισμού.
