Η αποκαθήλωση του προφίλ της καπιταλιστικής Ε.Ε. τους τελευταίους μήνες είναι αλματώδης. Η υπαγωγή στο ΔΝΤ 4 κρατών – μελών (Ελλάδα, Λετονία, Ουγγαρία, Ρουμανία), αποτελεί παραδοχή αδυναμίας και ήττας. Ο κόσμος λέει πως "η φτώχεια φέρνει γκρίνια", εμείς θα προσθέταμε πως απελευθερώνει και παλιούς ανταγωνισμούς. Έτσι βλέπουμε τους Βορειοευρωπαίους καπιταλιστές να δαιμονοποιούν τους Νότιους, και οι Νότιοι τους Βόρειους. Σε αυτή την "ωραία ατμόσφαιρα" οι εθνικιστικές κορώνες για τα "ελαττώματα" των μεν ή των δε, αποσκοπούν να συμπαρασύρουν και τους εργαζόμενους.
Κι όμως δεν είναι σαπουνόπερα … Πρόκειται απλά για την επιβεβαίωση, αυτού που το «Ξ» και η CWI ανέλυαν τις τελευταίες δύο 10ετίες (βλ άλλες σελίδες). Η Ενωμένη Ευρώπη σε καπιταλιστική βάση είναι απλώς αδύνατη! Τα όρια των εθνικών κρατών και τα εθνικά συμφέροντα της κάθε ευρωπαϊκής αστικής τάξης, ειδικότερα στην περίοδο της βαθύτερης κρίσης που έχει ζήσει η ανθρωπότητα, μετατρέπονται σε ανυπέρβλητα εμπόδια. Και είναι γι’ αυτό που όλο το οικοδόμημα τρίζει…
Ένας, δύο, πολλοί αδύναμοι κρίκοι …
Ο ελληνικός "ιός" έχει ήδη μετατραπεί σε «νοτιοευρωπαϊκή επιδημία» (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία) και απέχει πολύ λίγο από το να μεταδοθεί σε Ιρλανδία και Βρετανία. Για να σταματήσει άραγε πού; Για την ιστορία η Ιταλία και η Ισπανία αποτελούν την 3η και την 4η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης αντίστοιχα.
Ο Γερμανικός καπιταλισμός προσπάθησε σκληρά να αποφύγει την ελληνική διάσωση, για να μην ανοίξει τον δρόμο σε μελλοντικούς μιμητές. Δεν κατάφερε όμως τίποτα από τα δύο. Το κόστος διάσωσης των "αδύναμων κρίκων" της ευρωζώνης, θα μπορούσε να είναι αστρονομικό (σ.σ. εκτίμηση για 1 τρις δολ. για Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία και Ελλάδα μόνο). Μόνο που στο τέλος αυτού του δρόμου, οι πιο ισχυροί καπιταλισμοί του βορρά, θα καταφέρουν να γίνουν ίδιοι με αυτούς που «έσωσαν»: δηλ. υπερχρεωμένοι!
Αν πάλι είτε αφήσουν τις υπερχρεωμένες χώρες αβοήθητες, είτε τις οδηγήσουν στην έξοδο από το ευρώ, τότε δεν θα απειλείται μόνο το οικοδόμημα τους με κατάρρευση αλλά και όσοι το οικοδόμησαν! Πιο συγκεκριμένα αν δεν έμπαινε ο ελλ. καπιταλισμός στην ομηρία του πακέτου Ε.Ε. – ΔΝΤ, και αδυνατούσε να πληρώσει τους δανειστές του, τότε Γαλλικές, Γερμανικές κ.λ.π. τράπεζες, θα κινδύνευαν με χρεοκοπία, θέτοντας προ των πυλών και νέο πακέτο κρατικής "διάσωσης". Και αυτός ο δρόμος οδηγεί στο ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα: την υπερχρέωση!
Πολλά κακά σενάρια …
Όποιο δρόμο κι αν πάρουν τελικά οι εξελίξεις δύο πράγματα είναι σίγουρα. Πρώτον: ούτε καν οι ίδιες οι ευρωπαϊκές αστικές τάξεις, δεν πιστεύουν πια στο σχέδιο της ένωσης τους! Οι συζητήσεις για "εθελοντικές" ή "αναγκαστικές", "προσωρινές" ή "μόνιμες" αποχωρήσεις κάποιων χωρών από το ευρώ, μόνο ακαδημαϊκές δεν είναι. Δεύτερον, οι υπόλοιποι ευρωπαίοι εργαζόμενοι θα αισθανθούν "Έλληνες" πολύ σύντομα, από την σκοπιά των χειρότερων επιθέσεων στο εισόδημα και στα δικαιώματα εδώ και 6 – 7 δεκαετίες!
Τελικά για τους εργαζόμενους Ελλάδας και Ευρώπης το ζήτημα τίθεται ως εξής: πληρώσαμε για να φτάσουν ως εκεί που φτάσανε, πληρώσαμε για να σώσουν τις τράπεζες, τώρα πληρώνουμε ξανά για να σώσουν 2η φορά τις τράπεζες – δανειστές, το σχέδιο του συστήματος δεν δουλεύει, το ίδιο το σύστημα δεν δουλεύει! Ή μάλλον δουλεύει αλλά μόνο ως μια τεράστια ανθρώπινη κρεατομηχανή!
Σύγκρουση με την καπιταλιστική ΕΕ
Το ΞΕΚΙΝΗΜΑ προβάλλει εδώ και καιρό, από την πρώτη στιγμή της «ελληνικής κρίσης» την παύση πληρωμών των τοκογλύφων πιστωτών και την εθνικοποίηση όλων των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση, ως προμετωπίδα της εναλλακτικής που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι για να μην πληρώσουν την κρίση του κεφαλαίου.
Και μόνο η απόπειρα εφαρμογής αυτών των δύο θέσεων, θα προκαλούσε σύγκρουση με την καπιταλιστική Ε.Ε. και όλους τους θεσμούς της. Η διεθνής εκστρατεία δυσφήμισης των Ελλήνων εργαζομένων των τελευταίων μηνών (τεμπέληδες, καλοπερασάδηκες, διεφθαρμένοι κλπ), ιδιαίτερα από τη γερμανική άρχουσα τάξη, θα έμοιαζε με παιδική χαρά μπροστά στην λύσσα τους. Η πρώτη μορφή που θα μπορούσε να πάρει η εκδίκηση των επιτελείων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, θα ήταν η «αποβολή» της Ελλάδας από το ευρώ. Τι πιο αυτονόητο από το να εξοριστεί η χώρα – "αντάρτης";
Πάνω σε αυτή τη βάση, η επιστροφή στην δραχμή θα ήταν αναπόφευκτη, σαν αποτέλεσμα της σύγκρουσης με την Ε.Ε., το ΔΝΤ και τον καπιταλισμό. Όμως η αλλαγή του νομίσματος δεν θα αποτελούσε από μόνη της την λύση. Το ζήτημα δεν είναι ποιο νόμισμα κατέχει η κάθε χώρα, αλλά ποιος ελέγχει και διαχειρίζεται την οικονομία και προς όφελος ποιου;
Όταν κάποιοι αστοί αναλυτές προτείνουν την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη – προσωρινά ή όχι – έχουν στο μυαλό τους ένα πράγμα: μέσω της υποτίμησης του νέου νομίσματος να γίνουν φτηνές οι ελληνικές εξαγωγές, άρα να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα και τα έσοδα από τις εξαγωγές, ώστε μεσο – μακροπρόθεσμα να γίνει εφικτή η αποπληρωμή μέρους του χρέους. Το κόστος όμως αυτού του δρόμου θα το πλήρωναν και πάλι οι εργαζόμενοι που εν μια νυκτί θα μετατρέπονταν σε πάμφτωχους, τόσο όσο θα είχε υποτιμηθεί το νέο νόμισμα. Και το σενάριο του να γίνουμε Αργεντινή – όταν σε δύο μήνες ανατράπηκαν 5 πρόεδροι και τα γεγονότα ήταν ξεκάθαρα επαναστατικά – θα αποκτούσε σάρκα και οστά. Η ελπίδα όσων αστών προτείνουν τα παραπάνω, είναι ότι την κρίσιμη στιγμή, αν και όταν φτάσουμε σε μια τέτοια αναμέτρηση, η αριστερά και το κίνημα θα είναι ανέτοιμοι, και το σύστημα θα επιβιώσει πάνω στα δικά μας συντρίμμια.
Σοσιαλισμός – διεθνισμός
Αν το κίνημα υποχρέωνε ακόμα και μια αστική κυβέρνηση, να εφαρμόσει κάποια από τα παραπάνω ώστε να έρθει σε μετωπική σύγκρουση με την ΕΕ και να βρεθεί εκτός ευρωζώνης, αυτό θα αποτελούσε κατ’ αρχήν στοιχείο της επιθετικής ανασυγκρότησης του ίδιου του κινήματος. Όμως ο μόνος τρόπος η έξοδος από την ευρωζώνη, να λειτουργήσει τελικά υπέρ των εργαζομένων και της κοινωνίας, είναι να τεθεί η ίδια η οικονομία κάτω από την εξουσία των εργαζομένων.
Σε τελευταία ανάλυση μια τέτοια σύγκρουση θα αποτελούσε κάτι σαν «επαναστατική έξοδο» από την καπιταλιστική Ε.Ε. στην προοπτική της πάλης για την Ευρώπη των Εργαζομένων και του Σοσιαλισμού – και μόνο έτσι εξάλλου θα είχε πραγματικό νόημα. Θα έπρεπε να ακολουθηθεί απαραίτητα από την εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και τον δημοκρατικό σχεδιασμό της παραγωγής, κάτω από συνθήκες εργατικής δημοκρατίας.
Τα οφέλη από κάτι τέτοιο θα ήταν τεράστια. Πρώτο και κύριο θα γλιτώναμε τα 300 δις ευρώ που χρωστάμε στους τραπεζίτες – μόνο για φέτος θα πρέπει να τους δώσουμε πάνω από 50 δις που αναλογούν σε 4 φορές όσα θα δαπανηθούν για την Υγεία και την Παιδεία μαζί. Μόνη της η εθνικοποίηση των τραπεζών θα έφερνε τεράστια ρευστότητα στην αγορά και θα φτήνυνε το χρήμα για τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τα μικρομάγαζα. Η εθνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων ενέργειας, μεταφορών, επικοινωνιών, παλιών ΔΕΚΟ κ.λ.π. θα δημιουργούσε προϋποθέσεις για να εφαρμοστεί ένα συνολικό σχέδιο για τις ανάγκες της κοινωνίας, για να εξαφανιστεί ανεργία και φτώχεια.
Οι πραγματικοί μας σύμμαχοι θα ήταν οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι, οι κοινωνίες που στενάζουν. Και αυτούς θα τους καλούσαμε να μας δείξουν αλληλεγγύη και να ακολουθήσουν το παράδειγμα μας. Τα μάτια τους είναι ήδη στραμμένα επάνω μας. Μ? αυτούς πρέπει να χτίσουμε μέτωπο κοινών αγώνων και οραμάτων.
Η Ευρώπη των καπιταλιστών, αποδείχθηκε πως είναι ένα σύγχρονο «κρεματόριο». Η μόνη Ευρώπη που μπορεί να ενωθεί και μάλιστα εθελοντικά, και να δώσει πίσω στις λέξεις της αλληλεγγύης, της αυτοδιάθεσης, της ελευθερίας, το πραγματικό τους νόημα, είναι αυτή των εργαζομένων, είναι η Σοσιαλιστική Ενωμένη Ευρώπη.
