Της σύνταξης
Αυτός είναι λοιπόν ο Σαμαράς! Αυτός που θα εφάρμοζε «άλλες» πολιτικές… ο ψευτοπαλλικαράς που θα έβαζε, δήθεν, τους Ευρωπαίους στη θέση τους και θα «επαναδιαπραγματευόταν»… και θα «επέβαλλε» ανάπτυξη… και θα.. και θα… Ένας κοινός ψεύτης όπως και οι προκάτοχοί του. Ο δε Κουβέλης, ένας ακόμα πρώην αριστερός που ανέλαβε να διαχειριστεί το καπιταλιστικό σύστημα και μετατράπηκε σε όργανο του κατεστημένου. Ο Βενιζέλος ήταν ήδη γνωστός…
Όσοι από αφέλεια πίστεψαν στα ψέματά τους, την προηγούμενη περίοδο και τους ψήφισαν ας αρχίσουν τώρα να σκέφτονται με ποιο τρόπο θα τους ξεφορτωθούν.
Κοντά στα 12 δισ. € νέες περικοπές μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, επιπλέον των όσων έχουν ήδη περάσει, είναι οι «νέες» τρικομματικές πολιτικές! Στο στόχαστρο πάλι τα εισοδήματα εξαθλίωσης που έχουν απομείνει, οι συντάξεις πείνας, τα πενιχρά δώρα, οι ώρες εργασίας και τα εργατικά δικαιώματα. Με περισσό θράσος, μιλούν για μέτρα που θα φέρουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας – αυτοί που έχουν πάει την επίσημη ανεργία στο 22%, την ανεργία των νέων (επίσημα) στο 52% περίπου, που ευθύνονται για 5 χρόνια συνεχόμενης ύφεσης στην οικονομία, που αθροιστικά προσεγγίζει το 30%. Έπονται άλλα δύο χρόνια ύφεσης, το 2013 και το 2014. Πρόκειται για αποκτηνωμένους γιάπηδες, ζώα απάνθρωπα και κυνικά, που παριστάνουν τους σοφούς – ή με απλούστερα λόγια, πρόκειται για τους ανθρώπους του κεφαλαίου. Μέσα στο μαζικό κίνημα, έχουμε την ευθύνη να καλλιεργούμε το έδαφος και τη συνείδηση ότι πρέπει να πέσουν!
Γενικές απεργίες διαρκείας
Η πτώση αυτής της κυβέρνησης θα ήταν εύκολη αν οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος ήταν διατεθειμένες να οργανώσουν αγώνες με αυτό το στόχο. Η απεργία παραμένει το πιο σημαντικό όπλο στα χέρια των εργαζομένων. Μόνο οι ΔΕΚΟ να προχωρούσαν σε επαναλαμβανόμενες 5ήμερες γενικές απεργίες, καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να σταθεί απέναντί τους. Βέβαια, αν οι ΔΕΚΟ προχωρούσαν σε κάτι τέτοιο, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία όλη η κοινωνία θα ξεσηκωνόταν σε ένα τόσο μαζικό, γενικευμένο απεργιακό κίνημα διάρκειας που δεν έχουμε ξαναδεί στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας.
Έχουμε γράψει πάρα πολλές φορές, πώς όσο οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν είναι διατεθειμένοι να χάνουν μεροκάματα κατεβαίνοντας σε 24ωρες ή ακόμα και 48ωρες τουφεκιές στον αέρα, άλλο τόσο και περισσότερο θα συμμετείχαν με όλες τους τις δυνάμεις σε μια γενική απεργία διαρκείας, ακόμα και για ένα ολόκληρο μήνα αν χρειαζόταν. Γιατί, ποιος λογικός άνθρωπος δεν θα ήταν διατεθειμένος να χάσει ενός μηνός μεροκάματα πχ, για να σώσει τον εαυτό του από την καταστροφή και την πείνα που μας οδηγούν οι μανιακοί γιάπηδες της Τρόικας;
Οι ευθύνες της Αριστεράς
Είναι αφέλεια βέβαια να πιστεύει κανείς πως ο Παναγόπουλος και οι όμοιοι του, είτε στην ΠΑΣΚΕ είτε στη ΔΑΚΕ, είναι ποτέ δυνατό να πάρουν τέτοιες πρωτοβουλίες. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες εμφανίζουν πλήρη άρνηση να αναλάβουν αυτή την ευθύνη. Γι’ αυτό η ευθύνη πέφτει στα κόμματα της Αριστεράς.
Όμως και τα δύο κόμματα της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, βρίσκονται πίσω από τις ανάγκες της στιγμής.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο ΣΚΑΙ ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε πως ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η πτώση της κυβέρνησης, αλλά μόνο η ανατροπή των μέτρων. Πρόκειται για σοβαρό λάθος – αν δεν πέσει αυτή η κυβέρνηση δεν ανατρέπονται τα μέτρα, κι αυτό οι πλατιές μάζες των εργαζομένων το καταλαβαίνουν ή το διαισθάνονται. Η άρνηση να τεθεί σαν καθαρός στόχος η πτώση της κυβέρνησης αποδυναμώνει το εργατικό και μαζικό κίνημα, το αφήνει χωρίς κεντρικό πολιτικό στόχο σε μια κρίσιμη μάχη.
Το ΚΚΕ συνεχίζει το ίδιο παλιό τροπάρι – της διάσπασης του χώρου της Αριστεράς και των αιτημάτων/συνθημάτων που βρίσκονται εντελώς πίσω από τις ανάγκες. Σε μια «πύρινη» ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ, στις 26 Αυγούστου, κατακεραυνώνει κυβέρνηση, ΕΕ, καπιταλιστικό σύστημα κλπ, για να καταλήξει στην πρόταση μιας… 24ωρης γενικής απεργίας! Μια ακόμα 24ωρη γενική απεργία δεν σημαίνει απολύτως τίποτα! Είναι σκέτη κοροϊδία!
Δράση και πρωτοβουλίες από τη βάση
Σε αντίθεση με τις ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς η κοινωνία απαιτεί από την Αριστερά πρωτοβουλίες όπως τις πιο πάνω. Κι αυτό, ειδικά, το απαιτεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο έδωσε 27% στις τελευταίες εκλογές.
Για μια ακόμη φορά είναι θέμα ισοζυγίων στις γραμμές της Αριστεράς και πίεσης από τα κάτω. Είναι θέμα μάχης μέσα στο εργατικό κίνημα από τους ταξικούς αγωνιστές της βάσης. Είναι θέμα σωστής στάσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ η οποία πρέπει να απευθυνθεί ενωτικά προς τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ με προτάσεις κοινής δράσης σε ένα πρόγραμμα όπως το πιο πάνω, αντί να «πετάει πέτρες» για να διαφυλάξει μια κακώς νοούμενη «επαναστατική καθαρότητα».
Είναι πάνω απ’ όλα θέμα μάχης μέσα στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η αριστερή βάση χρειάζεται να βρει τους τρόπους για να σταθεί μαχητικά και να αντιμετωπίσει τη διαρκή πίεση της «δεξιάς» πτέρυγας (υπάρχει κι ας μην θέλουν να το παραδεχτούν τα στελέχη του) η οποία έχει σαν κύρια επιδίωξη τη παροχή εγγυήσεων στην άρχουσα τάξη ότι το σύστημα τους δεν κινδυνεύει όταν (και αν) ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση.
Υπάρχει μόνο ένας δρόμος μπροστά μας: η πάλη για την πτώση της κυβέρνησης και για την εφαρμογή ενός σοσιαλιστικού προγράμματος. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανταποκριθεί σ’ αυτό το καθήκον, και αναλάβει να διαχειριστεί το καπιταλιστικό σύστημα (στο δρόμο, στην ουσία, που χάραξε ο Κουβέλης) τότε θα θεωρηθεί συνυπεύθυνος για την κρίση που θα συνεχίζεται. Θα προκαλέσει τεράστια απογοήτευση στην κοινωνία με μόνο αποτέλεσμα την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, με όλους τους κινδύνους για το κίνημα και την κοινωνία που αυτό συνεπάγεται.
