Με την απόφασή του να κλείσει την ΕΡΤ ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του έδειξαν ότι δεν θα σταματήσουν μπροστά σε τίποτα, προκειμένου να ισοπεδώσουν τα πάντα.
Ωμό κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, ωμή καταστρατήγηση του συντάγματος, γελοιοποίηση κάθε έννοιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας! Αυτό είναι το νόημα της απόφασης να εξαγγείλει το κλείσιμο της ΕΡΤ! Όλα αυτά λίγες μέρες πριν το κλείσιμο της Βουλής έτσι ώστε ούτε καν η βουλή, όσο θλιβερή και «διακοσμητική» κι αν είναι, να μην μπορεί να αναιρέσει το πραξικόπημά του!
Ποιος θα τους σταματήσει και πώς;
Αυτή είναι η πιο κρίσιμη ώρα για το κίνημα και την Αριστερά! Αν περάσει αυτό, τότε θα μπορούν με τον ίδιο τρόπο να επιβάλλουν το «νόμο του Σαμαρά» όπου θέλουν, ξεκινώντας από 20 δημόσιους οργανισμούς που θα ακολουθήσουν το δρόμο της ΕΡΤ, σύμφωνα με τα ήδη υπάρχοντα σχέδια της κυβέρνησης.
Και βέβαια συνέχεια θα έχει κάθε ΔΕΚΟ. Μετά τη μείωση των μισθών κατά 40–50% θα μπορεί εύκολα να έρθει και γι’ αυτές ο «ξαφνικός θάνατος»: ξεπούλημα με συνοπτικές διαδικασίες, μαζικές απολύσεις και λουκέτο όπως στην ΕΡΤ, όπου τους παίρνει για να τελειώνουν, γρήγορα και εύκολα.
Μόνο μία μπορεί να είναι η απάντηση του κινήματος σ’ αυτή την πρωτοφανή πρόκληση.
Κι αυτή είναι ένα μαζικό απεργιακό κίνημα που να ανατρέψει όχι μόνο τα σχέδια του Σαμαρά αλλά και την κυβέρνησή του. Τίποτα άλλο δεν έχει απομείνει για το εργατικό κίνημα και τίποτα άλλο δεν αρκεί!
Εκατομμύρια εργαζόμενοι «δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν»
Στον ένα χώρο μετά τον άλλο οι εργαζόμενοι δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν – και γι’ αυτό και δεν τους μένει άλλη επιλογή από την απεργία διαρκείας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο χώρος των εργαζομένων των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης –στον Τύπο, στα κανάλια, στα ραδιόφωνα κλπ. Η μόνη μορφή πάλης που έχει νόημα εδώ είναι η απεργία διαρκείας
Το ίδιο ισχύει για τους Εκπαιδευτικούς, τους Ναυτεργάτες και τις Συγκοινωνίες που φέρουν πρόσφατες τις πληγές από την επιστράτευσή τους. Μ’ αυτή την κυβέρνηση τίποτε δεν μπορεί να κερδηθεί και όλα θα χαθούν: 13 χιλιάδες εκπαιδευτικοί παίρνουν το δρόμο της ανεργίας ενώ οι δημόσιες Συγκοινωνίες όπου να ‘ναι, θα αρχίσουν να παραχωρούνται στα ΚΤΕΛ, ξεκινώντας από τις διαδρομές που έχουν σίγουρα κέρδη!
Το υπόλοιπο εργατικό κίνημα μπορεί να συγκλίνει και να συντονιστεί σε ένα αντίστοιχα δυναμικό αγώνα, με πρωτοστάτες τις πιο μεγάλες ομοσπονδίες, σε δυναμικές επαναλαμβανόμενες απεργίες. Η ΔΕΗ οι εργαζόμενοι στους Δήμους (ΠΟΕ-ΟΤΑ και ΠΟΠ-ΟΤΑ) οι εργαζόμενοι στην ΕΥΑΘ και την ΕΥΔΑΠ αποτελούν τους επόμενους στόχους της κυβέρνησης. Αυτό θα αναγκάσει και τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να συρθούν και να προχωρήσουν σε επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες.
Γενική Απεργία Διαρκείας – ο μόνος δρόμος
Η Γενική Απεργία Διαρκείας είναι ο μόνος σωστός, ρεαλιστικός και ουσιαστικός τρόπος για να απαντήσει το μαζικό κίνημα στην πρόκληση του Σαμαρά.
Στις φωνές διάφορων συνδικαλιστών που υποστηρίζουν πως αυτές οι προτάσεις είναι ακραίες και πως οι εργαζόμενοι δεν θα ανταποκριθούν η απάντηση είναι «είστε υποκριτές και ψεύτες». Αυτά τα λένε για να κρύψουν τη δική τους γύμνια και δειλία.
Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να αντιμετωπιστεί η επίθεση που δέχεται το κίνημα πέρα από ένα γενικευμένο απεργιακό κίνημα. Και δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση που θα άντεχε ένα τέτοιο κίνημα! Ο Σαμαράς βέβαια θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο που έχει στη διάθεση του, τη μαζική προπαγάνδα των ιδιωτικών ΜΜΕ, τη μαζική καταστολή και βέβαια τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής τους οποίους κρατά στην άκρη σε περίπτωση «έκτακτης ανάγκης». Όμως η δύναμη της κοινωνίας είναι απείρως μεγαλύτερη.
Χρειάζονται πρωτοβουλίες από τα κάτω, από κάθε σωματείο και κάθε ομοσπονδία στην κατεύθυνση των πιο πάνω.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά
Πάνω απ’ όλα όμως χρειάζεται η Αριστερά να ανταποκριθεί στα καθήκοντά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να θέσει ευθέως, ανοικτά και τολμηρά, τον στόχο της πτώσης αυτής της κυβέρνησης μέσα από το ξετύλιγμα ενός μεγάλου απεργιακού και κοινωνικού κινήματος. Η θέση που προβάλλεται συχνά από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι «δεν μπορούμε να πούμε στο συνδικαλιστικό κίνημα τι να κάνει» αποτελεί υπεκφυγή. Γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν πάντα θέση για το συνδικαλιστικό κίνημα και ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν μπορεί»;
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για μια μαζική εκστρατεία για την πτώση της κυβέρνησης των Τροϊκανών, στην προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.
- Με ανοιχτή δέσμευση ότι όλα τα μέτρα που παίρνει η σημερινή κυβέρνηση θα καταργηθούν από μια μελλοντική κυβέρνηση της Αριστεράς.
- Με δημόσια δέσμευση ότι θα επαναπροσληφθούν όλοι οι απολυμένοι.
- Ότι θα επανακρατικοποιηθούν όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιούνται.
- Με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο στο δημόσιο τομέα, σε συνθήκες απόλυτης διαφάνειας, για να μπει τέρμα στην κακοδιαχείριση και τη διαφθορά που κυριαρχεί και που δεν δημιούργησε κανένας άλλος από τους ίδιους που σήμερα κυβερνούν και έχουν το θράσος να παραδίδουν και μαθήματα: τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Το σύνολο της Αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, οφείλουν να παλέψουν μαζί στη βάση των πιο πάνω στόχων, για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που να προχωρήσει στην εφαρμογή σοσιαλιστικών μέτρων για την έξοδο από την καταστροφική κρίση και τις ατελείωτες επιθέσεις, μέτρων που να έχουν σαν βάση την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας έτσι ώστε να μπορεί να σχεδιαστεί η οικονομία για τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου.
Πάνω σ’ αυτή τη βάση το ελληνικό εργατικό κίνημα μπορεί να απευθυνθεί στο υπόλοιπο ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα που στενάζει κάτω από παρόμοιες επιθέσεις, και ιδιαίτερα το τουρκικό που αυτό τον καιρό γράφει τις δικές του ιστορικές σελίδες. Οι δικοί μας αγώνες, το δικό μας παράδειγμα, μπορεί να γίνει το πρότυπο και ο καταλύτης για τους εργαζόμενους όλου του Νότου, όλης της Ευρώπης και διεθνώς.
