Του Νίκου Κοκκάλη
Η Γενική Απεργία της 27ης Ιουνίου ήταν η πέμπτη της τελευταίας τριετίας. Ήταν η κορύφωση μιας σειράς από αγώνες που ξεκίνησαν με τις τεράστιες διαδηλώσεις της 2ας Μαρτίου, συνεχίστηκε με μικρές και μεγάλες απεργίες σε διάφορους κλάδους, και κορυφώθηκε στις 27 Ιουνίου. Αυτή η Γενική Απεργία είναι η τέταρτη που οργανώνεται από την ανάληψη της κυβέρνησης από τον κυβερνητικό συνασπισμό του Πάσσος Κοέλιο, έναν συνασπισμό ανάμεσα στο PSD (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα – ένα δεξιό κόμμα που δεν έχει καμία σχέση ακόμα και με την… Σοσιαλδημοκρατία) το PP (δεξιό, Λαϊκό Κόμμα) και το CDS (Χριστιανοδημοκράτες). Η Γενική Απεργία καλέστηκε από τις δύο Συνδικαλιστικές Συνομοσπονδίες της χώρας, την CGTP (συνδικάτα που ελέγχονται από το PS – Σοσιαλιστικό Κόμμα) και την UGT (τη δεύτερη σε μέγεθος συνομοσπονδία από αριστερά συνδικάτα).
Πάντως, παρά το γεγονός ότι η γενική απεργία είχε μεγάλη επιτυχία, αυτό δεν ανατανακλάστηκε στους δρόμους των Πορτογαλικών πόλεων. Και αυτό γιατί οι λίγες πορείες που διοργανώθηκαν, καλέστηκαν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, κι έτσι δεν προσέλκυσαν παρά ελάχιστο κόσμο. Μάλιστα στο ερώτημα «γιατί δεν οργανώνονται πορείες στις γενικές απεργίες», η απάντηση των συνδικαλιστικών ηγεσιών ήταν, λίγο-πολύ, ότι «δεν υπάρχει ανάγκη για πορείες αφού ούτως ή άλλως υπάρχει η απεργία».
Όντως η απεργία είναι το πιο σημαντικό όπλο, αλλά αυτό που δείχνει την δύναμη των απεργών είναι οι διαδηλώσεις τις ημέρες της απεργίας, πράγμα που οι ηγεσίες των συνδικάτων δεν φαίνεται να θέλουν να το καταλάβουν.
Η κυβέρνηση παραπαίει!
Την βδομάδα αμέσως μετά την απεργία, η κυβέρνηση έχασε δύο υπουργούς και έναν εταίρο!
Υπό την πίεση της λαϊκής δυσαρέσκειας, αρχικά παραιτήθηκε ο υπουργός Οικονομικών Βίκτορ Γκασπάρ και ακολούθησε ο Πάουλο Πόρτας, υπουργός Εξωτερικών και ηγέτης του PSD. Αμέσως μετά παραιτήθηκαν και οι υπόλοιποι υπουργοί του PSD και το κόμμα μάλλον οδεύει εκτός της τρικομματικής κυβέρνησης. Γίνονται διεργασίες για την διατήρηση του κυβερνητικού συνασπισμού, αλλά τόσο εντός του PP όσο και μέσα στο PSD υπάρχουν μεγάλες εσωτερικές διαμάχες που θα οδηγήσουν και σε περαιτέρω πολιτικές εξελίξεις.
Ήδη το Κομμουνιστικό Κόμμα Πορτογαλίας (ΚΚΠ) και η CGTP οργάνωσαν διαδηλώσεις στις 3 Ιουλίου ζητώντας την παραίτηση της κυβέρνησης
Καμία εμπιστοσύνη στη Σοσιαλδημοκρατία!
Από ότι φαίνεται ο μεγάλος κερδισμένος είναι το PS (Σοσιαλιστικό Κόμμα) καθώς έχει πάρει μεγάλο δημοσκοπικό προβάδισμα απέναντι σε όλους τους κυβερνητικούς εταίρους.
Το PS όμως δεν αποτελεί πραγματική εναλλακτική για τα λαϊκά στρώματα γιατί αυτό ήταν το κόμμα που υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο και εξυπηρετεί τα ίδια ταξικά συμφέροντα με τα κόμματα που απαρτίζουν την κυβέρνηση.
Μαχητικό σχέδιο κλιμάκωσης!
Για να ανατραπούν οι αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης είναι αναγκαίο ένα μαχητικό σχέδιο κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων. Τα εργατικά συνδικάτα οφείλουν να προχωρήσουν σε νέες, καλά οργανωμένες, απεργιακές κινητοποιήσεις, στο κάλεσμα μαζικών διαδηλώσεων αλλά και να επιλέξουν δυναμικές μορφές πάλης (πχ καταλήψεις εργασιακών χώρων). Ο συντονισμός με τους υπόλοιπους λαούς του Ευρωπαϊκού Νότου, είναι επίσης ένα σημαντικό όπλο στα χέρια των εργαζομένων που παλεύουν για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών.
Η Αριστερά (Κομμουνιστικό Κόμμα Πορτογαλίας και Μπλόκο της Αριστεράς) χρειάζεται να προβάλουν τους εαυτούς τους ως η πολιτική εναλλακτική απέναντι στα κόμματα των Μνημονίων. Οι δημοσκοπήσεις τους δίνουν αθροιστικά κοντά στο 20%. Μέσα από την ανάπτυξη της ταξικής πάλης και των κοινωνικών κινημάτων, μπορεί να αναπτυχθεί μια δυναμική διεκδίκησης της εξουσίας από την Αριστερά. Για να πείσει όμως τα λαϊκά στρώματα ότι μπορεί να βελτιώσει το βιοτικό τους επίπεδο, είναι αναγκαίο ένα ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμμα που να περιλαμβάνει θέσεις όπως την ακύρωση των Μνημονίων, την άρνηση πληρωμής του χρέους και την εθνικοποίηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας.
Το ερώτημα που προκύπτει για μια ακόμη φορά είναι αν η Αριστερά θα ανταποκριθεί στα καθήκοντά της και αν οι αριστεροί συνδικαλιστές της βάσης θα ασκήσουν τις πιέσεις που απαιτούνται για να υποχρεώσουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να προχωρήσουν στους αγώνες που χρειάζονται.
