Σχόλιο από το «Ξ»
Τις τελευταίες ώρες βρίσκεται σε εξέλιξη μια υποτιθέμενη πολιτική κρίση με «ραγδαίες εξελίξεις», από αυτές που μόνο η σημερινή «μεταμνημονιακή» ελληνική πραγματικότητα μπορεί απλόχερα να προσφέρει… Εν όψει της κύρωσης στη βουλή της Συμφωνίας των Πρεσπών είχαμε την παραίτηση των ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση, που μόνο σαν «ελεγχόμενη» μπορεί να χαρακτηριστεί, ενώ με βάση αυτά, ο Α. Τσίπρας δήλωσε ότι θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή.
Ελεγχόμενος αποχωρισμός
Φαίνεται ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ είχαν σχεδιάσει τον αποχωρισμό τους, ώστε να είναι ελεγχόμενος και να έχει το μικρότερο δυνατό κόστος και για τους δύο.
Οι ΑΝΕΛ, κινδύνευαν με διάλυση της κομματικής και εκλογικής τους υποστήριξης αν δεν έκαναν τίποτα στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, αφού εμφανίζονται σαν το κόμμα της «πατριωτικής» Δεξιάς και επενδύουν στον εθνικισμό. Ελπίζουν πως θα «σωθούν» και θα ξαναμπούν στη βουλή, παριστάνοντας τους συνεπείς πατριώτες, καταψηφίζοντας τη Συμφωνία και αποχωρώντας από την κυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, θέλει να παρουσιάσει μια «στροφή προς τα αριστερά» εν όψει των εκλογών, «εγκαταλείποντας» τη συμμαχία με τους ΑΝΕΛ και στρεφόμενος προς δυνάμεις του λεγόμενου «δημοκρατικού κέντρου». Με αυτό τον τρόπο θα προσπαθήσει να προβάλει το προφίλ της μάχης «για την πρόοδο και την δημοκρατία» ενάντια στη ΝΔ.
Έτσι, και αφού έχει εξασφαλιστεί ότι βγαίνουν οι ψήφοι και για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών και για την ψήφο εμπιστοσύνης, ελπίζουν ότι ο αποχωρισμός μπορεί τελικά να είναι επωφελής και για τους δύο.
Παζάρια και εναλλασσόμενες συμμαχίες
Το γεγονός ότι στην ουσία όλα τα κόμματα της βουλής με την εξαίρεση του ΚΚΕ συμφωνούν και αποδέχονται τις κεντρικές γραμμές της πολιτικής που εφαρμόζεται (Μνημόνιο, λιτότητα κτλ) δημιουργεί μια κατάσταση η οποία ευνοεί την συγκρότηση «ετερόκλητων», εκ πρώτης όψεως, συμμαχιών και στη βάση προσωπικών συμφερόντων.
Έτσι, μπορεί οι ΑΝΕΛ να μην δέχονται να ψηφίσουν την Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά θα την ψηφίσει το Ποτάμι. Και μπορεί ο Καμμένος να δήλωσε ότι οι ΑΝΕΛ δεν θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, αλλά ο Τσίπρας έχει μαζέψει διάφορους βουλευτές και φαίνεται ότι έχει εξασφαλίσει τις 151 ψήφους.
Στην κυβέρνηση λοιπόν φαίνεται ότι θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης εκτός από τους 145 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, η Κ. Παπακώστα (πρώην βουλευτής ΝΔ, τώρα «ανεξάρτητη» και υπουργός της κυβέρνησης) ο Σ. Δανέλλης του Ποταμιού, αλλά και 4 βουλευτές των ΑΝΕΛ. Το «εύρος» αυτής της ετερόκλητης συμμαχίας λέει πολλά για την πολιτική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Πολιτική κρίση
Όλα αυτά βέβαια είναι σε μεγάλο βαθμό αδιάφορα για τα λαϊκά στρώματα. Είναι ξεκάθαρο ότι και τα δύο κόμματα του «νέου δικομματισμού», ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, θα κάνουν τα πάντα για την εξουσία.
Είναι ακριβώς η μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που από ένα κόμμα της Αριστεράς μετατράπηκε σε άλλο ένα κόμμα του κατεστημένου, που δημιουργεί αυτό το νοσηρό κλίμα της «μάχης για την καρέκλα».
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν να περιμένουν κάτι θετικό από τις πολιτικές αυτές εξελίξεις. Ακόμα και στην περίπτωση που η κυβέρνηση δεν λάβει ψήφο εμπιστοσύνης και οδηγηθούμε σε πρόωρες εκλογές, οι επιλογές που παρουσιάζονται είναι συγκεκριμένες και πολύ προβληματικές.
Εκ των πραγμάτων, η κοινωνία και οι εργαζόμενοι θα πρέπει να μπουν στην διαδικασία συγκρότησης ενός νέου πολιτικού φορέα, που να υπερασπίζει πραγματικά τα συμφέροντα τους και να δίνει προοπτική στους αγώνες τους. Όσο μακρινός και αν φαίνεται σήμερα αυτός ο δρόμος, είναι στην πραγματικότητα ο μόνος ελπιδοφόρος.
Εθνικιστικοί κίνδυνοι
Ίσως όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα της μετακίνησης του ΣΥΡΙΖΑ στο στρατόπεδο του αντιπάλου, είναι ότι τοποθέτησε την έννοια «Αριστερά» στο κάδρο του κατεστημένου. Έτσι, άφησε χώρο στους εθνικιστές να το παίζουν «αντισυστημικοί».
Η άνοδος των εθνικιστικών εντάσεων με την Βόρεια Μακεδονία και την Τουρκία αποτελεί ένα μεγάλο κίνδυνο για τους λαούς όλης της Βαλκανικής, που έχουν πληρώσει μεγάλο φόρο αίματος για τις «τρέλες» των εθνικιστών της κάθε πλευράς.
Σε αυτό το κλίμα, κινήσεις όπως αυτή που έκανε ο Καμμένος μετά την παραίτηση του, όπου πήγε με ελικόπτερο πάνω από τα Ίμια και πέταξε στεφάνι, μόνο λάδι στη φωτιά μπορεί να ρίξουν. Ακόμα περισσότερο, δηλώσεις του νέου υπουργού Άμυνας, ναυάρχου Ε. Αποστολάκη, ότι «Εάν οι Τούρκοι ανέβουν σε βραχονησίδα θα την ισοπεδώσουμε». Στην απέναντι πλευρά, από την άλλη, βλέπουμε επίσης συνεχείς προκλητικές δηλώσεις από τον Ερντογάν και τα «γεράκια» του τουρκικού στρατού.
Λαμβάνοντας υπόψη την κόντρα ανάμεσα στις δυο πλευρές που έχει ξεφύγει από κάθε όριο, και χαρακτηρίζεται από τσαμπουκάδες και «μαγκιές» είναι φανερό ότι μόνο μια συνειδητή πολιτική προσέγγισης των εργαζομένων, της νεολαίας και των κινημάτων και των δύο χωρών μπορεί να βάλει φρένο στις εθνικιστικές κορόνες που απειλούν να προκαλέσουν αιματοχυσία. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ από τις άρχουσες τάξεις, μπορεί να γίνει μόνο από την Αριστερά και αυτή την Αριστερά οφείλουμε να χτίσουμε.
