Χάρης Σαββίδης
συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των εργαζομένων στην «Ημερησία»
«Ίδια είναι τα αφεντικά, δεξιά και αριστερά» λέει το γνωστό σύνθημα και το ΚΚΕ βάλθηκε να το… δικαιώσει με την πολιτική που ακολουθεί στον χώρο των media. Δεκάδες απολύσεις, αντιμετώπιση όσων αντιδρούν με πρωτοφανή σκληρότητα, «παζάρια» και ξεπούλημα εταιρειών σε ενδιαφερόμενους επενδυτές.
Η πώληση του 902 ήταν από τις πλέον σοκαριστικές ειδήσεις του φετινού καλοκαιριού. Δεν είναι απλά ενδεικτική της συρρίκνωσης του ιστορικού κόμματος, που επιμένοντας στις σταλινικές αντιλήψεις έχει καταφέρει να βρίσκεται στο ναδίρ της δύναμής του, σε μια εποχή που η κοινωνία στρέφεται προς την Αριστερά. Είναι κυρίως ο τρόπος με τον οποίο έγινε η συμφωνία και η ταυτότητα του αγοραστή.
Σε συνθήκες μετωπικής επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων, όπως η σημερινή, το ΚΚΕ θα έπρεπε να διαθέσει στον αγώνα κάθε Μέσο που διαθέτει. Αντί αυτού, προτίμησε να εκχωρήσει την τηλεοπτική του συχνότητα σε ιδιώτες, φροντίζοντας πάνω από όλα να μην «πέσει στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ».
Αν, όμως, το ΚΚΕ πουλάει σε εταιρείες offshore, οι «κανονικοί» καπιταλιστές γιατί να μην το πράττουν;
Η πολιτική στάση του ΠΑΜΕ στα ΜΜΕ έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με εκείνη στους άλλους κλάδους. Η πλέον χαρακτηριστική στιγμή ήταν τον Ιανουάριο του 2012, όταν η ΕΣΗΕΑ προχώρησε σε δημοψήφισμα για να ξεκινήσει απεργία σε όλο τον Τύπο. Το ΠΑΜΕ επέμεινε να κατεβάσει δικό του ψηφοδέλτιο, καταφέρνοντας να διασπάσει τις δυνάμεις της Αριστεράς (17% το ΠΑΜΕ, 39,4% η πρόταση που στήριξαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και έτσι καμία πρόταση να μην λάβει το απαιτούμενο 50%+1. Για μία ακόμα φορά η σταλινική πολιτική της περιχαράκωσης και του απομονωτισμού στοίχισε στους εργαζομένους. Εδώ θα μπορούσε να πει κάποιος ότι υπάρχει διαφορετική πολιτική αντίληψη… Όταν όμως ο Ριζοσπάστης προχωρά στο ένα κύμα απολύσεων μετά το άλλο, δεν πρόκειται για διαφορά στις πολιτικές αντιλήψεις αλλά… στην πλευρά της ταξικής πάλης.
Την τελευταία ημέρα του Αυγούστου, όταν ο ΔΟΛ ξεκίνησε «πογκρόμ» απολύσεων, ο Ριζοσπάστης αντέδρασε με… άλλες 4 δικές του! Είχαν προηγηθεί ένα μήνα νωρίτερα οι απολύσεις δύο εργαζομένων που έκαναν το ατόπημα να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους. Μαζί τους ανακοίνωσε ότι αποχωρεί και ο επί δεκαετίες σκιτσογράφος του Ριζοσπάστη, Κώστας Γρηγοριάδης, δημοσιεύοντας μάλιστα σχετική επιστολή-καταγγελία. Στα τέλη Μαΐου είχαν προηγηθεί άλλες 3 απολύσεις, στα τέλη Απριλίου, την παραμονή της Πρωτομαγιάς, άλλες 3 απολύσεις κοκ.
Τα προβλήματα στην καταβολή της μισθοδοσίας ξεκίνησαν ήδη μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012, όταν στον Περισσό συνειδητοποίησαν τα νέα οικονομικά δεδομένα. Πέρασε πάνω από μισός χρόνος για να αποφασίσουν οι εργαζόμενοι να «εξωτερικεύσουν» το πρόβλημα, ζητώντας το αυτονόητο – την παρέμβαση του συνδικαλιστικού τους οργάνου.
Τον Φεβρουάριο 14 εργαζόμενοι τόλμησαν να αποστείλουν επιστολή στην ΕΣΗΕΑ, καταγγέλλοντας ότι έχει ξεκινήσει γύρος απολύσεων και ότι δεν έχουν πληρωθεί για τουλάχιστον 6 μήνες. Η αντίδραση της διεύθυνσης του Ριζοσπάστη ήταν εξαιρετικά σφοδρή, δημοσιεύοντας (!) τα ονόματα όσων υπέγραψαν την επιστολή.
Το επιχείρημα του ΚΚΕ σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι οι εταιρείες του λειτουργούν σε καπιταλιστικές συνθήκες και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Το ίδιο, όμως, δεν δικαιούνται να υποστηρίξουν και οι υπόλοιποι εργοδότες; Μέχρι δηλαδή να έρθει ο… σοσιαλισμός όλοι όσοι δεν καταβάλλουν μισθούς, απολύουν ή εκφοβίζουν εργαζομένους δικαιούνται να υποστηρίζουν ότι δεν φταίνε αυτοί αλλά ο καπιταλισμός;
Ένα κόμμα που θέλει να εκφράζει την εργατική τάξη είχε ελάχιστο καθήκον να λειτουργεί προνοητικά. Το ίδιο το ΚΚΕ εξηγεί ότι ο καπιταλισμός ακολουθεί κύκλους ύφεσης – άνθισης. Όφειλε να έχει εξασφαλίσει τουλάχιστον την οικονομική αυτάρκεια της εφημερίδας που εκδίδει, δεδομένων των χρημάτων που εισέπραξε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες από την κρατική επιχορήγηση.
Με τη στάση του αυτή το ΚΚΕ καταφέρνει μόνο να αποξενώνει τους εργαζόμενους – να απομακρύνει από τις γραμμές του αγωνιστές, όπως η Πόπη Χριστοδουλίδου ή ο Βασίλης Τζήμτσος.
Στις πρόσφατες εκλογές στην ΕΣΗΕΑ το ψηφοδέλτιο του ΠΑΜΕ τιμωρήθηκε, χάνοντας σχεδόν τη μισή δύναμη και μία από τις δύο έδρες που είχε στο ΔΣ. Μαζί του, όμως, τιμωρήθηκε συνολικά η Αριστερά, χάνοντας τον έλεγχο του Προεδρείου και έτσι δυσχεραίνοντας τους συσχετισμούς στην ταξική πάλη. Αλλά αυτά δεν απασχολούν την ηγεσία του Κόμματος, που δείχνει αποφασισμένη να περιμένει μέχρι τέλους την… σοσιαλιστική Δευτέρα Παρουσία.
