Η μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και η δημιουργία της Λαϊκής Ενότητας από την Αριστερή Πλατφόρμα δεν αποτελεί την τελευταία πράξη της κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνουν και οι κατά εκατοντάδες παραιτήσεις μελών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την Ελλάδα αλλά και στις οργανώσεις του εξωτερικού που όμως δεν μεταφράζονται, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, σε προσχώρηση στη Λαϊκή Ενότητα αλλά περισσότερο αναδεικνύουν την απογοήτευση για τόσους και τόσους αγωνιστές που πίστεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ και σοκαρίστηκαν από την εξέλιξή του.
Αυτή τη στιγμή η ηγετική ομάδα γύρω από τον πρόεδρο του κόμματος Αλέξη Τσίπρα προσπαθεί να εμφανιστεί σαν ισχυρή και συμπαγής – και αποφασισμένη βέβαια να πάει μέχρι το τέλος. Να εφαρμόσει δηλαδή το μνημονιακό πρόγραμμα με κάθε κόστος.
Και δεν διστάζει για αυτό να περάσει πάνω από κάθε κομματική απόφαση και διαδικασία με τον πιο χυδαίο και ωμό τρόπο, να συμμαχήσει με τα πιο αντιδραστικά κομμάτια του ελληνικού πολιτικού συστήματος, να βρει συμπαραστάτες στα διεφθαρμένα ΜΜΕ που τώρα πλέον αποθεώνουν τον πρωθυπουργό, να ανεχθεί την ανθρωποφαγία και το νεοαυριανισμό απέναντι σε όλους όσους ψήφισαν ΟΧΙ, ειδικά απέναντι στη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Μαζί τους η παραδοσιακά πιο δεξιά τάση του ΣΥΡΙΖΑ των Παπαδημούλη, Μπαλάφα και οι λεγόμενοι «πασοκογενείς» που έχουν αναλάβει εργολαβικά εδώ και ένα μήνα τη δημόσια υπεράσπιση του μνημονίου στα κανάλια, την αποδόμηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου και την πολεμική σε όσους αμφισβητούν την θατσερικής έμπνευσης ΤΙΝΑ («There Is No Alternative» – «Δεν Υπάρχει Άλλη Εναλλακτική»).
Από την άλλη πλευρά, η Αριστερή Πλατφόρμα ήταν αυτή που σήκωσε το βάρος του ΟΧΙ και σωστά πήρε την πρωτοβουλία να έρθει σε ρήξη με αυτόν το ΣΥΡΙΖΑ και να δημιουργήσει την Λαϊκή Ενότητα, σώζοντας την τιμή του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς.
Ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους όμως, που μπορεί να εμφανίζονται δημόσια ως ο «μνημονιακός» και ο «αντιμνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι αγωνιστών, μελών και ψηφοφόρων, που δεν έχει πάρει ακόμα μια καθαρή θέση. Η πολυπλοκότητα της εσωτερικής γεωγραφίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι τέτοια που δεν επιτρέπει σε σημαντικά κομμάτια της βάσης του να ταυτιστούν, με ένα εύκολο τρόπο, ούτε με τη μία πλευρά ούτε με την άλλη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα και το πιο ενδεικτικό ίσως για τις διαθέσεις μεγάλου κομματιού της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η αρκετά μαζική μέχρι σήμερα, τάση των 53+ που έχει βρεθεί σε μια απελπιστικά αδιέξοδη θέση… Αυτή η τάση παραδοσιακά εντασσόταν στη λεγόμενη «πλειοψηφία» του κόμματος παρόλο που επιδίωκε να καταγράφεται στα αριστερά της ηγετικής ομάδας. Σήμερα η τάση των 53+, όπως είναι ξεκάθαρο από τις κινήσεις και τις δημόσιες τοποθετήσεις των στελεχών που την αποτελούν, είναι διχοτομημένη. Από τη μια, μια σειρά στελέχη της τάσης παραμένουν σε υπουργικές θέσεις και παίρνουν την ευθύνη της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών (Τσακαλώτος, Φωτίου). Από την άλλη, ένας σημαντικός αριθμός στελεχών της παραιτούνται από τις θέσεις ευθύνης που έχουν αναλάβει στο κόμμα (Κορωνάκης) ή αρνούνται να μετέχουν στις λίστες ενόψει βουλευτικών εκλογών (Διώτη).
Οι αποφάσεις και η στάση του κάθε στελέχους αντανακλούν όχι απλά τις προσωπικές διαθέσεις, αλλά και τις διεργασίες που συντελούνται στη βάση του κόμματος. Αυτή τη στιγμή στη βάση του κόμματος, που δεν θέλει και δεν μπορεί να ταυτιστεί με την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά από την άλλη κρατάει αποστάσεις από τη Λαϊκή Ενότητα, αναπτύσσονται ερωτήματα όπως: Μπορεί να αντιστραφεί η κατάσταση και να ξανακερδηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Έχει νόημα η παραμονή σε αυτόν; Είναι διέξοδος η λύση που προτείνει η Αριστερή Πλατφόρμα; Και αν η απάντηση σε όλα αυτά δεν είναι θετική τότε τι μπορεί να γίνει;
Οι απαντήσεις σε όλα αυτά βρίσκονται στην ίδια την πραγματικότητα. Ειδικά στο θέμα της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη για επιστροφή στις προγραμματικές του αρχές, τα αρχικά του χαρακτηριστικά και γενικά στις αξίες της Αριστεράς που τα προηγούμενα χρόνια φαινόταν να υπηρετεί.
Ενδεικτικά ως προς αυτό είναι καταρχήν η αποφασιστικότητα της ηγετικής ομάδας να παρακάμψει αποφάσεις, κομματικά όργανα, συλλογικές διαδικασίες για να προχωρήσει στα σχέδιά της, αφαιρώντας ουσιαστικά το δικαίωμα σε οποιονδήποτε να αμφισβητήσει τις επιλογές της και καταργώντας το ίδιο το κόμμα.
Το πιο χαρακτηριστικό ως προς αυτό είναι η απόφαση για εκλογές που λήφθηκε από τη στενή ηγετική ομάδα χωρίς να ξέρει κανένας άλλος τίποτα και η αυθαίρετη απόφαση να παρακαμφθεί η απόφαση της τελευταίας ΚΕ και να μην πραγματοποιηθεί συνέδριο του κόμματος.
Επίσης, ήδη η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών έχει οδηγήσει την κυβέρνηση στο να χρησιμοποιεί τις μεθόδους των παλιών μνημονιακών κομμάτων όπως φάνηκε και με τις δεκάδες συλλήψεις στην τελευταία πορεία του κινήματος της Χαλκιδικής.
Η ταχύτητα αυτή της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να αφήνει καμιά αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με ευθύνη της ηγετικής ομάδας, έχει πάρει ένα δρόμο χωρίς επιστροφή.
Από την άλλη, σημαντικά τμήματα της αριστερής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να ταυτιστούν με το εγχείρημα της Λαϊκής Ενότητας για πολλούς και διάφορους λόγους. Πολύ συχνά ακούγεται από μέλη και στελέχη αυτού του κλίματος ότι ναι μεν μπορεί να ψηφίσουν τη Λαϊκή Ενότητα, δεν θα μπορέσουν όμως ποτέ να ενταχθούν σε αυτή και να τη στηρίξουν μαχητικά. Μπορεί κάποιος να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει με αυτό (το «Ξ» βέβαια έχει ήδη τοποθετηθεί, μπαίνοντας στη μάχη μαζί με την Λαϊκή Ενότητα) ωστόσο τα καθήκοντα της Αριστεράς εντός του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν να κάνουν αυτή τη στιγμή στενά με το θέμα της ένταξης ή όχι στη Λαϊκή Ενότητα. Έχουν να κάνουν με την ανάγκη να υποστηριχτεί η Λαϊκή Ενότητα, έτσι κι αλλιώς, παρά τις όποιες διαφορές μπορεί να έχει κανείς μ’ αυτή, στην επερχόμενη εκλογική μάχη γιατί είναι ο μόνος σχηματισμός της Αριστεράς που στέλνει το μήνυμα της αντίστασης στα Μνημόνια, που δηλώνει πως υπάρχει εναλλακτική στην πολιτική Τσίπρα και που είναι ταυτόχρονα ενωτικός προς την υπόλοιπη Αριστερά και τα κινήματα.
Αυτά κατά τη γνώμη μας είναι τα ελάχιστα. Γιατί το σωστό είναι η συγκρότηση ενός πλατιού και μαζικού πόλου που να περιλαμβάνει και τη Λαϊκή Ενότητα και το αριστερό κομμάτι των 53+ και το αριστερό τμήμα της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτός είναι ο τρόπος για να δοθεί η μάχη ενάντια στην απογοήτευση της βάσης και ενάντια στην αποστράτευση. Αυτός είναι ο τρόπος να υπάρξει ένας μαζικός αριστερός πόλος που θα δίνει διέξοδο στην αγωνία των χιλιάδων αγωνιστών της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν να συνεχίσουν στο δρόμο του αγώνα. Και σαν πόλος να δει τη σχέση του πλέον με όλη την υπόλοιπη αριστερά, όπως πάντα έκανε ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ – δηλαδή και το ΚΚΕ και προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και προς την υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Το αριστερό κομμάτι των 53+ πρέπει διατηρώντας τις όποιες διαφορές του με τη Λ.Ε. να μπει σ’ αυτή τη μάχη, τη μόνη που δίνει σήμερα προοπτική σε δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές. Αν δεν το κάνουν στο όνομα των πολιτικών διαφορών ή των παλιών «δεσμεύσεων» τους στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν παίξει ένα αρνητικό ρόλο, θα έχουν συμβάλει στο να μπορέσει ο Τσίπρας να ολοκληρώσει το βρώμικο έργο που ανάλαβε ενάντια τους εργαζόμενους και την κοινωνία.
