Αίσθηση προκάλεσε ο πρόσφατος ανελέητος
ξυλοδαρμός του προέδρου της ΓΣΕΕ
X.Πολυζωγόπουλου. Όσο κι αν καταδικάζουμε
την εν λόγω ενέργεια, δεν μπορούμε παρά να
σχολιάσουμε τις δηλώσεις που ακολούθησαν
τόσο από τον ίδιο τον Πολυζωγόπουλο, όσο και
από την ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Γιατί
είναι άλλο να καταδικάζει κανείς
τραμπούκικες συμπεριφορές – που σε τελική
ανάλυση το μόνο που κατάφεραν ήταν να
μετατρέψουν το θύτη σε θύμα – και άλλο να
δέχεται την προπαγάνδα που ακολουθεί το όλο
γεγονός. Ο Πολυζωγόπουλος και η ΓΣΕΕ
προσπαθούν σκόπιμα να προβάλουν την εικόνα
του γνήσιου συνδικαλιστή του εργατικού
κινήματος που ξυλοκοπείται από πολιτικούς
του αντιπάλους για να κερδίσουν σε κύρος και
πολιτική επιρροή. Όσο όμως κατανοητό είναι
να διαμαρτύρονται για τον ξυλοδαρμό, το
θράσος τους δεν έχει όριο. Ο Πολυζωγόπουλος
παρουσιάζει τον εαυτό του λίγο ως πολύ σαν
μεσσία του εργατικού κινήματος. Οι μέρες τις
προεδρίας του όμως κάθε άλλο παρά έχουν
οδηγήσει τους εργαζόμενους στη…γη της
επαγγελίας. Επί προεδρίας του, οι εργατικοί
αγώνες έχουν προδοθεί, έχουν περάσει τα πιο
αντιδραστικά μέτρα (βλ. ΔΕΚΟ, ΟΤΟΕ,
ασφαλιστικό κ.α.) και το βιοτικό επίπεδο
έχει μειωθεί δραματικά. Ελαστικό ωράριο,
μισθοί πείνας και ανεργία έχουν φέρει
πολλούς εργαζόμενους και νεολαίους σε
απόγνωση. Την ίδια ώρα ο Πολυζωγόπουλος και
το συνάφι του, το μόνο που μπορούν να
προσφέρουν είναι απογοήτευση, συμβιβασμούς
με την εκάστοτε κυβέρνηση και εγκατάλειψη
των αγώνων. Όσο για τον ίδιο τον
Πολυζωγόπουλο, σαν γνήσιος απόγονος της
γενιάς των πασόκων προέδρων της ΓΣΕΕ (π.χ.
Κανελλόπουλος, Πρωτόπαπας), το πολύ πολύ να
βολευτεί σε κανένα υπουργείο ή δημόσιο
οργανισμό, όταν το κόμμα του αναλάβει την
κυβέρνηση. Από τέτοιες συνδικαλιστικές
ηγεσίες χορτάσαμε και δεν περιμένουμε τίποτα
καλύτερο, η απάντηση των εργαζομένων θα
πρέπει να δοθεί μέσα από τους αγώνες, με την
ανάδειξη ανιδιοτελών αγωνιστών, πραγματικών
εκπροσώπων των εργαζομένων και όχι με
ξυλοδαρμούς και λοιπούς τραμπουκισμούς.
