Και ενώ το φοιτητικό κίνημα μετά από τόσα χρόνια ξαναγέμιζε τις αίθουσες των συνελεύσεων και τους δρόμους σε όλη την Ελλάδα, διάφορες ομάδες αναρχικών ξεκίνησαν το δικό τους πανηγύρι στις πλάτες χιλιάδων φοιτητών που συμμετείχαν στις συνελεύσεις, τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις των φοιτητικών συλλόγων όλες τις τελευταίες βδομάδες.
Σχεδόν σε κάθε διαδήλωση στην Αθήνα, οι δρόμοι από όπου περνούσαν οι πορείες των φοιτητικών συλλόγων θύμιζαν πεδία μάχης και οι σχολές στις οποίες κατέληγαν οι διαδηλώσεις για να πραγματοποιηθούν οι συναντήσεις του συντονιστικού των γενικών συνελεύσεων, θαλάμους αερίων από τα δακρυγόνα με τα οποία απαντούσε η αστυνομία, που φυσικά δεν έχασε την ευκαιρία να επιτεθεί μέσα στους ίδιους τους χώρους του πανεπιστημιακού ασύλου, ρίχνοντας χημικά ακόμη και μέσα στο προαύλιο του πολυτεχνείου και στο ασφυκτικό τετραώροφο κτίριο της νομικής.
Ο απολογισμός της δράσης τους έχει δύο πτυχές: Η πρώτη έχει να κάνει με τον κίνδυνο στον οποίο έθεσαν όχι μόνο εργαζόμενους και κατοίκους του κέντρου της Αθήνας, αλλά και τους ίδιους τους διαδηλωτές, αφού κάποιες από τις πέτρες που προορίζονταν για τις ασπίδες των ΜΑΤ κατέληξαν πάνω στα κεφάλια εγκλωβισμένων μέσα στο πολυτεχνείο φοιτητών. Δε συζητάμε βέβαια για την εξέλιξη του οπλοστασίου τους που μετά από την πανελλαδική πορεία στις 28/6, έδωσε την ευκαιρία στα ΜΜΕ να μιλάνε μόνο για τον «κουκουλοφόρο με το πιστόλι».
Η δεύτερη έχει να κάνει με τον κίνδυνο στον οποίο εκθέτουν αυτές οι πρακτικές ολόκληρο το κίνημα και τα αιτήματά του. Οι φοιτητές που συμμετείχαν τις τελευταίες εβδομάδες στις συνελεύσεις, τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις, ξέρουν καλά ότι για να νικήσει το φοιτητικό κίνημα χρειάζεται τη συμπαράσταση και τη συμμετοχή της κοινωνίας. Και βέβαια η κοινωνία δεν έχει κανένα λόγο να είναι αλληλέγγυα με τις μολότοφ και τις πέτρες από μια μικρή μειοψηφία «διαδηλωτών», που καμία σχέση δεν έχουν με το φοιτητικό κίνημα, τις συλλογικές του διαδικασίες, τα αιτήματα και τις μορφές πάλης που το ίδιο έχει επιλέξει.
Στο όνομα της «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας της έκφρασης», έχουμε ζήσει το τελευταίο διάστημα την ουσιαστική κατάργηση κάθε έννοιας δημοκρατικότητας, όταν 200 αποφασίζουν να εμπλέξουν 20.000 σε μια διαδικασία που όχι μόνο είναι αδιέξοδη, αλλά δεν έχει αποφασιστεί από καμία γενική συνέλευση, από καμιά συλλογική διαδικασία του φοιτητικού κινήματος. Και βέβαια είναι γνωστό ότι όταν οι ίδιοι οι εκφραστές αυτής της λογικής κάνουν τις δικές τους διαδηλώσεις, όταν δεν έχουν την κάλυψη των χιλιάδων φοιτητών, μαθητών, εργαζομένων, κλπ, τότε ξεχνάνε το μένος τους για την αστυνομία, και την παρακολουθούνε να τους συνοδεύει μέχρι το τέλος της διαδρομής όπου διαλύονται ησύχως…
Η διαφύλαξη του ασύλου που αν και δεν παραβιάστηκε ανοιχτά, σίγουρα αμφισβητήθηκε από την αστυνομία, δεν είναι δουλειά κανενός «αυτόκλητου σωτήρα» των φοιτητών, αλλά του ίδιου του φοιτητικού κινήματος που έχει την ευθύνη τόσο της περιφρούρησης του ασύλου από τις επιθέσεις της αστυνομίας, όσο και των διαδηλώσεων και των εκδηλώσεών του από τις πρακτικές των συγκεκριμένων αναρχικών.
Ηλέκτρα Κλείτσα
Φιλοσοφική Αθήνας
