Του Κυριάκου Χάλαρη
Η εκτέλεση του Σαντάμ από το αμερικανοκίνητο καθεστώς του Ιράκ είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας σπασμωδικής κίνησης. Ήταν μια εκτέλεση που έγινε στο άψε σβήσε, χωρίς να τελειώσει η δεύτερη δίκη του, βιαστικά, με πολύ αμφίβολα αποτελέσματα και αρκετά επικίνδυνη για την εξέλιξη των πραγμάτων στο Ιράκ.
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση του Μπους, μετά τα απανωτά εκλογικά και άλλα χτυπήματα, μετά το διαφαινόμενο αδιέξοδο στον πόλεμο του Ιράκ και εν αναμονή της ανακοίνωσης που θα έδινε τον αριθμό των νεκρών στρατιωτών στο Ιράκ να ξεπερνάει τους 3.000, αποζητούσε κάποια ‘καλά νέα’ για το ηθικό της. Ως εκ τούτου περίμενε ότι θα έπαιρνε κάποιους πόντους από την εκτέλεση του πρώην δικτάτορα.
Την ίδια ώρα τόσο ο Μπους όσο και ο Μπλερ αλλά και ηγέτες άλλων κρατών μπορούν να νιώθουν πιο ασφαλείς μετά την εκτέλεση του Σαντάμ. Όπως πολλά ΜΜΕ σχολίασαν, η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο αλλά και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Παρίσι, Ρώμη) όσο ο Σαντάμ ήταν ζωντανός αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο να βγουν πολλές λεπτομέρειες στην επιφάνεια για το πως όλοι αυτοί στήριζαν και ενίσχυαν το καθεστώς του μέχρι το 1990 όταν εισέβαλε στο Ιράκ. Και αυτός εξάλλου είναι ο λόγος που ο Σαντάμ δεν κατηγορήθηκε για τίποτα που να έχει να κάνει με τον πόλεμο Ιράν – Ιράκ την περίοδο από το 1980 μέχρι το 1988.
Όπως και να έχει η εκτέλεση του Σαντάμ δεν θα βάλει τέλος στον ιρακινό εμφύλιο που βρίσκεται σε εξέλιξη. Αντίθετα, η ηγετική εμφάνισή του την ώρα της εκτέλεσης, η κατακραυγή που προκάλεσε στον αραβικό κόσμο και κυρίως στους Σουνίτες του Ιράκ, η εξευτελιστική συμπεριφορά των δημίων του θα τείνουν να οξύνουν την κατάσταση.
Πολλά αμερικανικά και διεθνή μέσα αναφέρθηκαν στην όλη διαδικασία της εκτέλεσης προειδοποιώντας για τους κινδύνους ‘ηρωοποίησης’ του Σαντάμ. Η Ντέιλι Τέλεγκραφ έγραψε ότι «όταν ένας δικτάτορας με απίστευτη ωμότητα εμφανίζεται να πεθαίνει με αξιοπρέπεια και χωρίς να του λείπει το θάρρος στα χέρια των κουκουλοφόρων νταήδων, το στέμμα του μάρτυρα είναι φυσικό να του γνέφει». Εξάλλου, η ίδια η αναφορά του Σαντάμ κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης στους ‘κακούς Πέρσες’ φαίνεται ότι ήταν έτσι υπολογισμένη από τον ίδιο ώστε να συντηρήσει και να εντείνει τις συγκρούσεις Σιιτών – Σουνιτών, ενώ οι προσευχές του και οι αναφορές του στο Ισλάμ και το Κοράνι έδειξαν τη δική του διάθεση να καταγραφεί ως μάρτυρας του ιρακινού λαού που πέφτει, παλεύοντας τον κατακτητή. Από την άλλη, η επίσπευση της εκτέλεσής του, πριν από το τέλος της δεύτερης δίκης του που αφορούσε τη δολοφονία χιλιάδων Κούρδων στο Βόρειο Ιράκ το 1988, άφησε ένα αίσθημα απογοήτευσης στους Κούρδους ότι οι νεκροί τους δεν δικαιώθηκαν.
Με λίγα λόγια η εκτέλεση του Σαντάμ θα αποτελέσει άλλη μια σπίθα στη φωτιά του ιρακινού εμφυλίου, καθώς θα εντείνει το χάσμα μεταξύ των διαφορετικών εθνοτήτων και θα σηματοδοτήσει την ακόμα πιο έντονη σουνίτικη αντίσταση για την αποχώρηση των αμερικανικών και βρετανικών στρατευμάτων.
Ο Σαντάμ Χουσείν ήταν ένας στυγνός δικτάτορας που του άξιζε η δίκη και η καταδίκη για τα εγκλήματά του. Καταδικάστηκε για τη δολοφονία 148 ιρακινών αντικαθεστωτικών αλλά τα εγκλήματά του είναι πολύ περισσότερα. Μια πραγματική δίκη όμως, οργανωμένη από τους ίδιους τους ιρακινούς εργαζόμενους που θα αποκάλυπτε όλα τα εγκλήματά του αλλά και αυτούς που τον στήριξαν σε όλη την πορεία του.
__________
Σαντάμ και CIA
Ο Σαντάμ θα πάρει πολλά μυστικά στον τάφο του και πάνω από όλα τις σχέσεις του με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Με το που πήρε την εξουσία στο Ιράκ βρήκε απευθείας σύμμαχο τη CIA που τον βοήθησε προσωπικά να εξοντώσει το ΚΚ Ιράκ δολοφονώντας τα μέλη του μέσα από δημόσιους απαγχονισμούς και βασανίζοντας τις οικογένειές τους στις φυλακές του Αμπού Γκράιμπ.
Ήταν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες επίσης αυτές που βοήθησαν το Σαντάμ στον πόλεμο Ιράν – Ιράκ αποκαλύπτοντας τις ιρανικές στρατιωτικές θέσεις και εξοπλίζοντας το καθεστώς του Σαντάμ. Ο πόλεμος υπολογίζεται ότι είχε 1,000,000 νεκρούς, πολλοί από αυτούς από τα χημικά αέρια που χρησιμοποίησε ο Σαντάμ και τα οποία προμηθεύτηκε από τις ΗΠΑ. Μάλιστα, ακόμα υπάρχουν οι φωτογραφίες και οι θερμές χειραψίες από τη συνάντηση του Σαντάμ με τον τότε απεσταλμένο και κατοπινό υπουργό άμυνας των ΗΠΑ, Ντόναλντ Ράμσφελντ.
