Δημοσιεύουμε το editorial του νέου (7ου) τεύχους του Ποδονίφτη που κυκλοφορεί. Ο Ποδονίφτης είναι ένα έντυπο που στοχεύει στη δημιουργία ενός χώρου διαλόγου και καλλιέργειας γόνιμου εδάφους για κοινή δράση της Αριστεράς στη Νέα Ιωνία και όχι μόνο. Τις επόμενες μέρες θα αναδημοσιεύσουμε αρκετά ακόμη ενδιαφέροντα άρθρα του 7ου τεύχους.
«Οι επιπτώσεις της πανωλεθρίας [που προκάλεσε η κρίση του 2008] είναι ακόμη εδώ. Μόνο στις ΗΠΑ, υπολογίζεται ότι ετήσια οικονομική παραγωγή της τάξης του 1,4 τρις δολαρίων δεν θα ανακτηθεί ποτέ: μια απώλεια που κυρίως έπληξε τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις.
Ο λαϊκισμός που κερδίζει στον ανεπτυγμένο κόσμο και έφερε στην εξουσία τον Ντόναλντ Τραμπ, μπορεί να εντοπιστεί στον τρόπο με τον οποίο η κρίση υπονόμευσε την πίστη στο κατεστημένο σύστημα – ιδιαιτέρα όταν οι κυβερνήσεις έμειναν χωρίς άλλη επιλογή παρά να διασώσουν αυτούς που ευθύνονταν για την κρίση…».
Αυτά γράφει το Bloomberg, ένα είδος Βατικανού του κεφαλαίου, με αφορμή τα 10 χρόνια από την κατάρρευση της Lehman Brothers.
Στον ίδιο τόνο και οι προειδοποιήσεις της Κριστίν Λαγκάρντ, επικεφαλής του ΔΝΤ, σε ομιλία της στο αμερικανικό Κογκρέσο: «έρχεται η εποχή της οργής κατά την οποία οι ανισότητες θα ξεπερνούν εκείνες της χρυσής εποχής του καπιταλισμού του 19ου αιώνα».
Το Bloomberg και η Λαγκάρντ δεν απευθύνονται στην πλειοψηφία της κοινωνίας αλλά στα think tank της άρχουσας τάξης και για αυτό δεν έχουν λόγο να μασάνε τα λόγια τους: η κρίση είναι ατελείωτη, σώσαμε τις τράπεζες χτυπώντας τα εργατικά στρώματα, αλλά το σύστημά μας διαρκώς απονομιμοποιείται στη κοινωνία. Έρχεται η εποχή της οργής… Δεν είναι σκέτες διαπιστώσεις αλλά ηχηρές ανησυχίες του αστισμού ότι τα πράγματα μάλλον πάνε κατά διαόλου.
Πράγματι το τελευταίο καιρό τα φαινόμενα κοινωνικών εκρήξεων οργής τείνουν να πάψουν να έχουν σποραδικό χαρακτήρα. Οι επιλογές του συστήματος απορρίπτονται με μεγαλύτερη συχνότητα και σχεδόν παντού πανηγυρικά. Το ιστορικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα του 2015. Η υπερψήφιση του Brexit ένα χρόνο μετά, ενάντια σε όλο το πολιτικό κατεστημένο, βρετανικό και διεθνές. Η κινηματική έξαρση υπέρ της υποψηφιότητας Sanders αλλά και από την απέναντι μεριά η ανάδειξη του Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ ενάντια στην εκλεκτή του αμερικανικού συστήματος Χίλαρι Κλίντον. Οι καταιγιστικές εξελίξεις στην Ιταλία με τον ερχομό του Σαλβίνι και του κινήματος των 5 αστέρων. Όλα αυτά αποτυπώνουν διεργασίες, μοριακές ίσως ακόμα, στη συνείδηση των κοινωνικών στρωμάτων που μέσα από την βιοεμπειρία τους οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις ευθύνονται για την αβάσταχτη κρίση και την κακοδαιμονία τους.
Ποια έκφραση όμως θα λάβει η «νέα εποχή της οργής» που διεγείρει τους φόβους των αστικών επιτελείων;
Η ακροδεξιά μέχρι στιγμής και οι λεγόμενοι λαϊκιστές καπηλεύονται τη κοινωνική αγανάκτηση και πατώντας πάνω στην ιστορική αποτυχία της Αριστεράς να ανταποκριθεί στο ταξικό της ρόλο, προβάλουν τον εαυτό τους ως η μόνη εναλλακτική «αντισυστημική» διέξοδος. Τραμπ, Μπολσονάρου, Λεπέν, Σαλβίνι και μια σειρά ακόμη ακροδεξιά και λαϊκιστικά κόμματα στην Ευρώπη και τον κόσμο βρίσκουν χώρο, ακροατήριο και αναμένουν μια εντυπωσιακή καταγραφή στις ερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Δεν είναι όμως για όλους αυτούς που χτυπάνε τα καμπανάκια το Bloomberg και το ΔΝΤ.
Τα κίτρινα γιλέκα, ένα σύνθετο, μπερδεμένο, κάθε άλλο παρά «καθαρό» εργατικό κίνημα, ανέδειξαν με εκρηκτικό τρόπο τις δυναμικές που αναπτύσσονται στον κοινωνικό βυθό. Τέτοιου είδους παραστάσεις αρχίζουν να συνθέτουν και να φιλοτεχνούν την «εποχή της οργής» για την οποία προειδοποιεί η Λαγκάρντ. Και αυτές είναι που φοβάται η εξουσία του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου γιατί γνωρίζει ότι ο πραγματικός κίνδυνος για αυτό θα είναι εάν η «αντισυστημική» συνείδηση προσπεράσει τα ακροδεξιά συνθήματα και πάρει πραγματικά αριστερά, ανταγωνιστικά και επαναστατικά χαρακτηριστικά.
