Π.Κοσμάς: Οι (επικίνδυνες) «νέες ιδέες» κεντρικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ

Του Πάνου Κοσμά, μέλους της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

Το τελευταίο διάστημα κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, εκ των βασικών «εκφωνητών» της γραμμής του κόμματος, προβάλλουν με δημόσιες τοποθετήσεις τους κάποιες «νέες ιδέες» για κεφαλαιώδη ζητήματα του προγράμματος και του πολιτικού σχεδίου του κόμματος, που όχι μόνο είναι εκτός των πρόσφατα ψηφισθέντων θέσεων στο ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι ταυτόχρονα και εξαιρετικά επικίνδυνες.

Σταχυολογώντας από παρεμβάσεις των Γιάννη Δραγασάκη (υπεύθυνος για το Πρόγραμμα), Γιώργου Σταθάκη (επικεφαλής του Τομέα Ανάπτυξης) και Γ. Μηλιού (επικεφαλής του Τμήματος Οικονομικής Πολιτικής), παρατηρούμε συμπτώσεις και μια νέα «αφήγηση» σε βασικά ζητήματα: χρέος, «σχέδιο Μάρσαλ», πρωτογενές πλεόνασμα και ισοσκελισμένος προϋπολογισμός, τράπεζες.

(Οι υπογραμμίσεις στα αποσπάσματα είναι του γράφοντος)

Γ. Δρα­γα­σά­κης:

«Ασφαλώς οι γενεσιουργές αιτίες της κρίσης είναι ενδογενείς και η αντιμετώπισή τους είναι δική μας ευθύνη. Χρειάζεται λοιπόν να τεθεί σε εφαρμογή ένα συνολικό ανορθωτικό πρόγραμμα με βασικούς στόχους τη διασφάλιση της δημοσιονομικής σταθερότητας και του αξιόχρεου του ελληνικού κράτους».

«α) Διαγραφή μέρους του συσσωρευμένου χρέους  

β) Μη δανειακή αναπτυξιακή χρηματοδότηση στο αρχικό στάδιο

γ) Ρήτρα ανάπτυξης, δηλαδή εξυπηρέτηση του συμφωνημένου χρέους ανάλογα με την ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ και όχι ανάλογα με το πλεόνασμα».

(«Κα­θη­με­ρι­νή», 12/1/2014)

«Τέλος, πρέ­πει να λά­βου­με υπόψη μας ότι το υφι­στά­με­νο τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα θα αρ­γή­σει να ορ­θο­πο­δή­σει. Το ανα­γνω­ρί­ζει εμ­μέ­σως και η τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δας, όταν στην τε­λευ­ταία Έκ­θε­σή της συ­ζη­τά το εν­δε­χό­με­νο μιας ανά­καμ­ψης που ίσως χρεια­σθεί να γίνει χωρίς επαρ­κή τρα­πε­ζι­κό δα­νει­σμό. Πρέ­πει λοι­πόν να προ­χω­ρή­σου­με άμεσα στη δη­μιουρ­γία μιας ανα­πτυ­ξια­κής επεν­δυ­τι­κής τρά­πε­ζας δη­μο­σί­ου συμ­φέ­ρο­ντος, όπως έκανε πρό­σφα­τα και η Γαλ­λία. Επί­σης πρέ­πει να με­λε­τή­σου­με και μη συμ­βα­τι­κά και εναλ­λα­κτι­κά μέσα χρη­μα­το­δό­τη­σης και δη­μιουρ­γί­ας ρευ­στό­τη­τας, και στο κρά­τος και στην ιδιω­τι­κή οι­κο­νο­μία».          

(Συνέντευξη στην «Αυγή» 19/1/2014)

Γ. Μηλιός:

«Εμείς, αρχίζουμε από το οικονομικό επιχείρημα, το οποίο είναι το πιο σημαντικό: ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και από τη στιγμή που δεν είναι βιώσιμο, πρέπει να γίνει».

«Θα επιχειρήσουμε (αν γίνουμε κυβέρνηση) να βγούμε πραγματικά στις αγορές, διότι αυτό θέλουμε και για να έχουμε και ένα αξιόπιστο τραπεζικό σύστημα, να λύσουμε το θέμα της χρηματοπιστωτικής αξιοπιστίας. Να έχουμε ένα αξιόχρεο Δημόσιο».

«Λέμε συνέχεια για το πρωτογενές πλεόνασμα και τα στοιχεία του κ. Σταϊκούρα ότι δεν δίνουμε συγχαρητήρια στην κυβέρνηση, ακόμη και αν το πέτυχε, διότι το πέτυχε ματώνοντας την πλειοψηφία της κοινωνίας, ενώ υπήρχαν άλλες μέθοδοι. Είμαστε σίγουροι ότι θα είμαστε κυβέρνηση. Εμείς, αμέσως θα δημιουργήσουμε (πρωτογενές πλεόνασμα). Θα πάρουμε άμεσα μέτρα πάταξης της διαφθοράς και δικαιοσύνης (…)»

(Συ­νέ­ντευ­ξη στον Μπά­μπη Πα­πα­πα­να­γιώ­του και στον Άρη Ρα­βα­νό – 22/1/2014)

Γ. Σταθάκης:

«- Να το θέσω αλ­λιώς: απο­τε­λεί για εσάς και τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κο­ρυ­φαία προ­τε­ραιό­τη­τα ο πλε­ο­να­σμα­τι­κός προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός, προ­κει­μέ­νου μια εν­δε­χό­με­νη ‘‘κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ρά­ς’’ να έχει ευ­χέ­ρεια κι­νή­σε­ων και δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους πι­στω­τές;

– Η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­φα­νώς θα δια­τη­ρή­σει ισο­σκε­λι­σμέ­νο τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό με ανα­δια­νο­μή των φο­ρο­λο­γι­κών εσό­δων σε βάρος των πιο ευ­κα­τά­στα­των στρω­μά­των και ανα­δια­νο­μή των δα­πα­νών για την αντι­με­τώ­πι­ση της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης. Θα δια­πραγ­μα­τευ­τεί τη δα­νεια­κή σύμ­βα­ση προ­κει­μέ­νου να πε­τύ­χει ένα βιώ­σι­μο χρέος».

(27/12/2013, συνέντευξη στο www.​matrix24.​gr)

Για την ιστο­ρία και πριν προ­χω­ρή­σου­με στην κρι­τι­κή αξιο­λό­γη­ση των θέ­σε­ων των «τριών», ση­μειώ­νου­με ποιες είναι οι θέ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όπως κα­τα­γρά­φτη­καν στην Πο­λι­τι­κή Από­φα­ση του πρό­σφα­του συ­νε­δρί­ου του:

«Απο­τρέ­που­με τη με­τα­τρο­πή της χώρας μας σε αποι­κία χρέ­ους. Επα­να­δια­πραγ­μα­τευό­μα­στε τις δα­νεια­κές συμ­βά­σεις και ακυ­ρώ­νου­με τους επα­χθείς όρους τους, θέ­το­ντας ως πρώτο θέμα τη δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους, πραγ­μα­το­ποιώ­ντας λο­γι­στι­κό έλεγ­χο».

«Προ­χω­ρού­με σε μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή και κοι­νω­νι­κά δί­καιη αντι­με­τώ­πι­ση των ελ­λειμ­μά­των, προ­τάσ­σο­ντας την ανα­δια­νο­μή του πα­ρα­γό­με­νου πλού­του και την πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά ασφα­λή ανά­πτυ­ξη, με στόχο τη στα­δια­κή αύ­ξη­ση των μι­σθών και των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών».

«Θέ­του­με το τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα υπό την ιδιο­κτη­σία και τον έλεγ­χο του δη­μο­σί­ου, με ρι­ζι­κή τρο­πο­ποί­η­ση του τρό­που λει­τουρ­γί­ας του και των στό­χων που σή­με­ρα υπη­ρε­τεί, με ανα­βάθ­μι­ση του ρόλου των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των κα­τα­θε­τών. Ιδρύ­ου­με δη­μό­σιες τρά­πε­ζες ει­δι­κού σκο­πού με αντι­κεί­με­νο την αγρο­τι­κή πίστη, τη μικρή και με­σαία επι­χεί­ρη­ση και τη λαϊκή στέγη».

Ανα­δια­πραγ­μά­τευ­ση με αίσιο τέλος;

Κοινή κε­ντρι­κή θέση των Γ. Δρα­γα­σά­κη – Γ. Μη­λιού – Γ. Στα­θά­κη είναι η ανα­δια­πραγ­μά­τευ­ση με τους δα­νει­στές η οποία θα κα­τα­λή­ξει σε αίσιο τέλος, δη­λα­δή σε «συμ­φω­νη­μέ­νη» λύση. Στην πο­λε­μι­κού χα­ρα­κτή­ρα πίεση των μνη­μο­νια­κών και των εκ­προ­σώ­πων του κε­φα­λαί­ου «Θα κά­νε­τε μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες;» η απά­ντη­ση είναι «μόνο αν χρεια­στεί», αλλά το όλο σχέ­διο βα­σί­ζε­ται στο ότι «δεν θα χρεια­στεί». Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, λοι­πόν, θα υπο­χρε­ώ­σει την Ευ­ρω­ζώ­νη και το διε­θνές σύ­στη­μα σε συμ­φω­νία για «κού­ρε­μα» του χρέ­ους και ανα­στο­λή πλη­ρω­μής τόκων (ώστε το πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα να μην δα­πα­νά­ται αντι­πα­ρα­γω­γι­κά για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση του χρέ­ους), χρη­μα­το­δό­τη­ση των ελ­λειμ­μά­των του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού και ένα «σχέ­διο Μάρ­σαλ» για την Ελ­λά­δα ή, με μια άλλη δια­τύ­πω­ση, μια «μη δα­νειο­δο­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση» που θα στη­ρί­ξει την ανά­πτυ­ξη (ώστε το -«συμ­φω­νη­μέ­νο»- υπό­λοι­πο του χρέ­ους να εξο­φλη­θεί με ρήτρα ανά­πτυ­ξης).

Πρέ­πει κα­ταρ­χήν να σχο­λιά­σου­με ότι εδώ δια­φαί­νε­ται η εκτί­μη­ση ότι δεν αρκεί το «κού­ρε­μα» του χρέ­ους, αλλά χρειά­ζε­ται και η ανα­στο­λή πλη­ρω­μής τόκων – αλ­λιώς, το πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα θα σπα­τα­λιέ­ται αντι­πα­ρα­γω­γι­κά για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση του χρέ­ους. Αλλά ούτε και αυτό αρκεί: χρειά­ζε­ται και το «σχέ­διο Μάρ­σαλ», για τη χρη­μα­το­δό­τη­ση της ανά­πτυ­ξης. Πρέ­πει λοι­πόν, μέσα από την ανα­δια­πραγ­μά­τευ­ση να επι­τευ­χθούν αυτοί οι βα­σι­κοί στό­χοι. Αλ­λιώς, συ­μπε­ραί­νου­με εμείς, η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς απλώς θα ανα­γκα­στεί να δια­χει­ρι­στεί ένα «κα­θε­στώς» λι­τό­τη­τας που δεν θα δια­φέ­ρει ου­σιω­δώς από το ση­με­ρι­νό.

Στη συ­νέ­χεια γί­νε­ται ένα άλμα πάνω από την πο­λι­τι­κή και προ­σγειω­νό­μα­στε στο αίσιο τέλος της δια­πραγ­μά­τευ­σης: ναι, η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα υπο­χρε­ώ­σει τον Σόι­μπλε και τη γρα­φειο­κρα­τία της Ευ­ρω­ζώ­νης να απο­δε­χτούν τους όρους της! Πρέ­πει κα­νείς να πι­στεύ­ει ότι μπο­ρεί να περ­πα­τή­σει στο πυκνό ναρ­κο­πέ­διο του ευ­ρω­παϊ­κού και διε­θνούς κα­πι­τα­λι­σμού και να βγει «απέ­να­ντι» σώος σαν να κάνει πε­ρί­πα­το ή έστω τρο­χά­δην με ελιγ­μούς σε λι­βά­δι, για να δια­κρί­νε­ται από τέ­τοια με­τα­φυ­σι­κή «αι­σιο­δο­ξία». Και πρέ­πει να αι­σθά­νε­ται όχι Αρι­στε­ρά που πάει να συ­γκρου­στεί με τους όρους της τα­ξι­κής πάλης με τα «θηρία» του κα­πι­τα­λι­σμού και ιμπε­ρια­λι­σμού, αλλά μια φω­τι­σμέ­νη αρι­στε­ρή τε­χνο­κρα­τία που θα ξε­πε­ρά­σει όλα τα εμπό­δια με εφό­διο μια «πει­στι­κή» λόγω της τε­χνο­κρα­τι­κής της επάρ­κειας πρό­τα­ση.

Ασφα­λώς, τα στε­λέ­χη που προ­βάλ­λουν αυτές τις θέ­σεις μπο­ρούν να προ­σθέ­σουν χωρίς δυ­σκο­λία -και το κά­νουν- ότι για να επι­τευ­χθούν όλα αυτά θα δο­θούν μάχες κ.λπ. κ.λπ. Αλλά εδώ δεν μι­λά­με για δια­πραγ­μά­τευ­ση και μάχες, μι­λά­με για την πρω­τό­τυ­πη στην ιστο­ρία της Αρι­στε­ράς άποψη ότι θα υπο­χρε­ω­θεί ο διε­θνής κα­πι­τα­λι­σμός και ιμπε­ρια­λι­σμός σε συμ­φω­νία στο έδα­φος των δικών μας θέ­σε­ων!Ακόμη και αν βρι­σκό­μα­σταν σε συν­θή­κες διε­θνούς επα­να­στα­τι­κής πα­λίρ­ροιας, πάλι αυτό που θα έπρε­πε να υπο­σχε­θού­με στους εαυ­τούς μας και τον κόσμο είναι μια αμεί­λι­κτη σύ­γκρου­ση και όχι μια θε­α­μα­τι­κή συν­θη­κο­λό­γη­ση του αντι­πά­λου! Ακόμη και αν εκτι­μού­με ότι μια πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή στην Ελ­λά­δα θα προ­κα­λέ­σει ένα πα­νευ­ρω­παϊ­κό ντό­μι­νο, πάλι δεν προ­λα­βαί­νου­με να υπο­χρε­ώ­σου­με τον διε­θνή κα­πι­τα­λι­σμό – ιμπε­ρια­λι­σμό σε… νοκ άουτ στο προ­βλε­πτό χρο­νι­κό διά­στη­μα.

Αλλά ας γί­νου­με πιο συ­γκε­κρι­μέ­νοι, αρ­χί­ζο­ντας από αυτό που απο­κα­λύ­πτει τον με­τα­φυ­σι­κό και ου­το­πι­κό χα­ρα­κτή­ρα της αφή­γη­σης που ισχυ­ρί­ζε­ται ότι θα υπο­χρε­ώ­σου­με το διε­θνή κα­πι­τα­λι­σμό να χρη­μα­το­δο­τή­σει ένα πρό­γραμ­μα ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας στην Ελ­λά­δα και μά­λι­στα να δώσει και «μη δα­νεια­κό» χρη­μα­το­δο­τι­κό μπό­νους για την ανά­πτυ­ξη!

Σχέ­διο Μάρ­σαλ και γερ­μα­νι­κή φόρ­μου­λα του 1953

Εδώ προ­βάλ­λε­ται το πα­ρά­δειγ­μα της Γερ­μα­νί­ας του 1953: το σχέ­διο Μάρ­σαλ για την οι­κο­νο­μι­κή ανόρ­θω­ση της κα­τε­στραμ­μέ­νης από τον Β’ Πα­γκό­σμιο πό­λε­μο Γερ­μα­νί­ας, που πε­ρι­λάμ­βα­νε σε γε­νι­κές γραμ­μές «κού­ρε­μα» του γερ­μα­νι­κού χρέ­ους και ευ­νοϊ­κές ρυθ­μί­σεις για την απο­πλη­ρω­μή του υπό­λοι­που, καθώς και χρη­μα­το­δό­τη­ση της ανά­πτυ­ξης. Γιατί να μη διεκ­δι­κή­σει και η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς κάτι ανά­λο­γο για την Ελ­λά­δα; είναι το αφο­πλι­στι­κό ερώ­τη­μα! Φυ­σι­κά, μπο­ρεί κα­θέ­νας να ζη­τά­ει ό,τι θέλει. Στην πο­λι­τι­κή όμως, το «συ­νειρ­μι­κά σωστό» ή το επι­κοι­νω­νια­κά εύ­στο­χο δεν είναι και πο­λι­τι­κά εφι­κτό. Στη δε αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή, όλες οι προ­τά­σεις, ιστο­ρι­κές ή σύγ­χρο­νες, έχουν πο­λι­τι­κό και τα­ξι­κό πε­ριε­χό­με­νο και υπό­κει­νται στο νόμο του ιστο­ρι­κού και τα­ξι­κού συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης.

Για να πάμε όμως στο μα­κρι­νό 1953 και το σχέ­διο Μάρ­σαλ:

1. Δεν ήταν μια έκ­φρα­ση διε­θνούς κα­πι­τα­λι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης, αλλά σχέ­διο ανα­συ­γκρό­τη­σης της κα­τε­στραμ­μέ­νης από τον Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο κα­πι­τα­λι­στι­κής Ευ­ρώ­πης για να λει­τουρ­γή­σει σαν ανά­χω­μα απέ­να­ντι στον «κομ­μου­νι­στι­κό κίν­δυ­νο». Ήταν ιμπε­ρια­λι­στι­κό σχέ­διο για την «κομ­μου­νι­στι­κή ανά­σχε­ση». Όχι, δεν πρό­κει­ται εδώ μόνο για το πο­λι­τι­κό και ιδε­ο­λο­γι­κό «πρό­ση­μο» του σχε­δί­ου Μάρ­σαλ, αλλά για κάτι απεί­ρως ου­σια­στι­κό­τε­ρο: ότι αυτό που τότε ήταν κομ­μου­νι­στι­κός κίν­δυ­νος σή­με­ρα είναι ο κίν­δυ­νος ανα­τρο­πής του πλαι­σί­ου δια­χεί­ρι­σης της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης με τις συ­ντα­γές της ακραί­ας λι­τό­τη­τας και με τη μέ­θο­δο του «δόγ­μα­τος του σοκ». Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα με πρό­γραμ­μα ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας είναι ο σύγ­χρο­νος «κομ­μου­νι­στι­κός κίν­δυ­νος» για τον κα­πι­τα­λι­σμό – ιμπε­ρια­λι­σμό. Επο­μέ­νως, αυτό που ζη­τούν τα στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο όνομα του σχε­δί­ου Μάρ­σαλ και της γερ­μα­νι­κής λύσης του 1953 είναι ένα «σχέ­διο Μάρ­σαλ» υπέρ του ση­με­ρι­νού ανά­λο­γου του τότε «κομ­μου­νι­στι­κού κιν­δύ­νου»!

Και ακόμη πιο συ­γκε­κρι­μέ­να: Στα 5 πε­ρί­που χρό­νια της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης οι κυ­βερ­νή­σεις του κε­φα­λαί­ου στις δύο όχθες του Ατλα­ντι­κού έρι­ξαν τρι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια και ευρώ για να ελέγ­ξουν την τρα­πε­ζι­κή κρίση, επέ­λε­ξαν ένα μο­ντέ­λο δια­χεί­ρι­σης με βάση τη με­τα­τρο­πή των ιδιω­τι­κών χρεών σε δη­μό­σια, δη­λα­δή οι­κο­δό­μη­σαν ένα μη­χα­νι­σμό συ­ντρι­πτι­κών απαι­τή­σε­ων του κε­φα­λαί­ου και του πλα­σμα­τι­κού κε­φα­λαί­ου πάνω στην ερ­γα­σία που ισο­δυ­να­μεί με διαρ­κή και κλι­μα­κού­με­νη λι­τό­τη­τα. Στη βάση αυτή, έχουν πε­τύ­χει μια προ­σω­ρι­νή – σχε­τι­κή στα­θε­ρο­ποί­η­ση του συ­στή­μα­τος, εγκα­θι­δρύ­ο­ντας ένα πλαί­σιο δια­χεί­ρι­σης και απο­τρο­πής κρα­τι­κών και τρα­πε­ζι­κών χρε­ο­κο­πιών. Θα τα θυ­σιά­σουν όλα αυτά επι­βρα­βεύ­ο­ντας με αδρή χρη­μα­το­δό­τη­ση (και μά­λι­στα κατά ένα μέρος της «μη δα­νειο­δο­τι­κή») ένα υπό­δειγ­μα ανα­τρο­πής του δικού τους πα­γκό­σμιου υπο­δείγ­μα­τος δια­χεί­ρι­σης της κρί­σης και ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας στην Ελ­λά­δα;!!

2. Όταν με­γά­λες ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις απο­φα­σί­ζουν να προ­χω­ρή­σουν σε ηγε­μο­νι­κά σχέ­δια στο όνομα των συμ­φε­ρό­ντων του ιμπε­ρια­λι­στι­κού κό­σμου συ­νο­λι­κά, τότε δεν το κά­νουν με τη μορφή αγα­θο­ερ­γί­ας, αλλά με την προ­ϋ­πό­θε­ση της δικής τους ηγε­μο­νί­ας. Το σχέ­διο Μάρ­σαλ δεν θα υπήρ­χε με­τα­πο­λε­μι­κά αν η κα­τα­στρο­φή των με­γά­λων ευ­ρω­παϊ­κών ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων στον Πό­λε­μο δεν είχε φέρει τις ΗΠΑ στη θέση της ηγε­μο­νι­κής ιμπε­ρια­λι­στι­κής δύ­να­μης. Η ΗΠΑ δεν άσκη­σαν μια πο­λι­τι­κή κα­πι­τα­λι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης από με­γα­λο­ψυ­χία για τον νι­κη­μέ­νο γερ­μα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό, αλλά μια πο­λι­τι­κή εδραί­ω­σης της δικής τους ηγε­μο­νί­ας στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό κόσμο. Η ιστο­ρι­κή ανα­λο­γία λοι­πόν δι­δά­σκει ότι ένα ευ­ρω­παϊ­κό «σχέ­διο Μάρ­σαλ» για την Ελ­λά­δα θα έπρε­πε να εκ­πο­νη­θεί από την ιμπε­ρια­λι­στι­κή Γερ­μα­νία. Όμως ο γερ­μα­νι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός δίνει μάχη με όλα τα μέσα για να επι­βά­λει την ηγε­μο­νία του στην Ευ­ρω­ζώ­νη ακρι­βώς με τη συ­ντα­γή της ακραί­ας λι­τό­τη­τας. Τι του ζη­τού­με; Να κα­τα­θέ­σει τα όπλα της μάχης του για την ηγε­μο­νία στην Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ε.Ε., τα όπλα της νίκης του;

3. Στην πε­ρί­πτω­ση του με­τα­πο­λε­μι­κού σχε­δί­ου Μάρ­σαλ, η με­γά­λη και κα­τα­στρο­φι­κή «εκ­κα­θά­ρι­ση» του Πα­γκό­σμιου Πο­λέ­μου είχε βάλει τις βά­σεις για το με­τα­πο­λε­μι­κό «οι­κο­νο­μι­κό θαύμα». Ο συν­δυα­σμός πολύ υψη­λών ρυθ­μών ανά­πτυ­ξης και ακόμη υψη­λό­τε­ρων ρυθ­μών αύ­ξη­σης της πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τας δη­μιούρ­γη­σε την πρω­τό­τυ­πη και μη επα­να­λαμ­βα­νό­με­νη συν­θή­κη της ταυ­τό­χρο­νης αύ­ξη­σης των κερ­δών και των μι­σθών, ενώ και η πο­λι­τι­κή πίεση του «υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού» λει­τουρ­γού­σε στην κα­τεύ­θυν­ση του με­τα­πο­λε­μι­κού «κοι­νω­νι­κού συμ­βο­λαί­ου». Τί­πο­τε από όλα αυτά δεν ισχύ­ει σή­με­ρα! Τώρα, ο πα­γκό­σμιος κα­πι­τα­λι­σμός βο­λο­δέρ­νει σε μια ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων κρίση, οι δε απα­ντή­σεις που έδωσε έφε­ραν μόνο μια προ­σω­ρι­νή – σχε­τι­κή στα­θε­ρο­ποί­η­ση, αλλά με τί­μη­μα τη συσ­σώ­ρευ­ση προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για μια νέα έξαρ­ση της κρί­σης.

Έξοδος στις αγορές, «αξιόχρεο» του ελληνικού Δημοσίου και «βιώσιμο χρέος»

Είναι σχεδόν σοκαριστικό να ακούει κανείς από στελέχη της Αριστεράς που θεωρούν τον εαυτό τους μαρξιστή ή έστω αναφέρονται στον Μαρξ να μιλούν για έξοδο της Ελλάδας στις αγορές και αποκατάσταση του «αξιόχρεου» του ελληνικού Δημοσίου! Έχουν μήπως κατά νου κάποιους… αντικαπιταλιστικούς οίκους αξιολόγησης του ελληνικού χρέους που συντάσσουν τις εκθέσεις τους και προβαίνουν στις αξιολογήσεις της πιστοληπτικής ικανότητας των χωρών με θετικό δείκτη τα μέτρα ανατροπής της λιτότητας; (1) Ξέρουν κάποιες καπιταλιστικές αγορές που θα χαιρετίσουν με ομοβροντίες μείωσης των spread των ελληνικών ομολόγων την εκλογική νίκη της Αριστεράς στην Ελλάδα και θα προβούν σε μαζικές αγορές ελληνικών ομολόγων… μόλις ανακοινωθεί η αύξηση του κατώτατου μισθού στα προ του μνημονίου επίπεδα και η αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των εργασιακών σχέσεων; Ή μήπως δεν θα κάνουμε τελικά τίποτε απ’ όλα αυτά και θα δελεάσουμε τις αγορές και τους οίκους αξιολόγησης με το δέλεαρ που γνωρίζουν πολύ καλά και επιβραβεύουν, δηλαδή με σκληρές πολιτικές λιτότητας; Ρητορικό το ερώτημα, αλλά τι άλλο να σκεφτεί κανείς μπροστά σε τέτοιες απίστευτες δηλώσεις;

Πέρα απ’ όλα αυτά όμως, το σημαντικό εδώ είναι ότι στη «συλλογή» των απαντήσεων στο γνωστό ερώτημα «πού θα βρείτε τα λεφτά;» τα κεντρικά αυτά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απαντούν πλέον -μεταξύ άλλων- και ότι «θα βγούμε στις αγορές».

Απομένει να μάθουμε αν η κυβέρνηση της Αριστεράς θα υποσχεθεί κιόλας ότι θα βγάλει την Ελλάδα στις αγορές πριν από το 2015… Σε κάθε περίπτωση, πάντως, πρέπει να διευκρινιστεί γιατί ο δανεισμός από τις αγορές με επιτόκια πολύ μεγαλύτερα από αυτά της τρόικας συμφέρει τον κόσμο της εργασίας – θεωρούμε ότι οι αγορές σαν μηχανισμός προσαρμογής στη λιτότητα είναι πιο ήπιες σε σχέση με την τρόικα;

Κυ­ρί­ως όμως πρέ­πει να διευ­κρι­νι­στεί ποια θέση έχει η έξο­δος στις αγο­ρές στο συ­νο­λι­κό σχέ­διο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Για τους Σα­μα­ρά, Βε­νι­ζέ­λο και Στουρ­νά­ρα είναι σαφές: θέ­λουν να «που­λή­σουν» την έξοδο από το μνη­μό­νιο μήπως και δια­σω­θούν πο­λι­τι­κά, ακόμη και αν ο δα­νει­σμός από τις αγο­ρές ση­μαί­νει επί­σης σκλη­ρή λι­τό­τη­τα και ακρι­βό­τε­ρο δα­νει­σμό, δη­λα­δή υψη­λό­τε­ρους τό­κους, άρα επι­βά­ρυν­ση των δα­πα­νών, του ελ­λείμ­μα­τος και του χρέ­ους. Για τον Γ. Μηλιό (που το λέει ευ­θέ­ως) και τον Γ. Στα­θά­κη (που το λέει εμ­μέ­σως, μέσω του «αξιό­χρε­ου») τι ση­μαί­νει;

Πέρα από αυτό, στις δημόσιες τοποθετήσεις των κεντρικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πλέον εγκατασταθεί για τα καλά έννοιες που είναι δάνεια από τη μνημονιακή αργκό: «κούρεμα» του χρέους και «βιωσιμότητα» του χρέους. Όταν όμως μιλούν για αποκατάσταση της βιωσιμότητας του χρέους (με «κούρεμα» ή κάποιου είδους αναδιάρθρωση), τι εννοούν; Ποιο όριο βιωσιμότητας έχουν στο μυαλό τους; Το 60% του ΑΕΠ που εγκαθιδρύθηκε με το Μάαστριχτ; Το 120% του ΑΕΠ που θέτει στόχο για το 2020 το δεύτερο χρηματοδοτικό πρόγραμμα; Αν πρόκειται για το πρώτο, τότε «περισσεύει» ένα 115% του ΑΕΠ, αφού το ελληνικό χρέος βρίσκεται στο 174% του ΑΕΠ! Με άλλα λόγια, πρέπει να «κουρευτούν» 207 από τα 317 δισ. ευρώ του ελληνικού χρέους (στοιχεία τρίτου τριμήνου του 2013). Αν ως όριο βιωσιμότητας τεθεί το 120% του ΑΕΠ, τότε πρέπει να «κουρευτούν» 100 δισ. ευρώ κρατικού χρέους. Έτσι, για να έχουμε ένα μέτρο σε τι θα καλέσουμε τον Σόιμπλε να συμφωνήσει ώστε να μας χρηματοδοτήσει κι από πάνω… Το σημαντικότερο εν προκειμένω όμως είναι ότι αν θέλουμε μια συμφωνημένη λύση για το χρέος, τότε θα πρέπει να συμφωνήσουμε και στον ορισμό της «βιωσιμότητας». Και ξέρουμε ήδη ότι το ΔΝΤ απαιτεί «κούρεμα» ώστε να μειωθεί το χρέος στο 120% του ΑΕΠ το 2020, ενώ η Γερμανία τελευταία δεν συζητάει καν μια νέα ήπια αναδιάρθρωση με επιμήκυνση και μείωση επιτοκίου.

Αν τώρα τα συνδυάσουμε όλα (αποκατάσταση του αξιόχρεου και έξοδος στις αγορές, «κούρεμα» και αποκατάσταση της «βιωσιμότητας» του χρέους, και ύστερα απ’ όλα αυτά «συμφωνημένη λύση»), τότε το συμπέρασμα είναι σαφές και συντριπτικό…

Ας συνειδητοποιήσουμε όμως τι συζητάμε: είμαστε πολύ μακριά από τη συνεδριακή θέση για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και έχει αρχίσει η προσαρμογή στο «αξιόχρεο», τη «βιωσιμότητα» και την «έξοδο στις αγορές»!!!

Πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα και ισο­σκε­λι­σμέ­νος προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός

Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα υστερήσει επίσης της κυβέρνησης Σαμαρά στη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος – δηλώνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, θα πετύχει και ισοσκελισμένο προϋπολογισμό – στόχος πολύ πιο προωθημένος από το πρωτογενές πλεόνασμα, αφού σημαίνει ότι ο προϋπολογισμός της Γενικής Κυβέρνησης (δηλαδή περιλαμβανομένου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, των ΔΕΚΟ, των ΟΤΑ κ.λπ.) θα πληρώνει όχι μόνο τις κρατικές δαπάνες στο σύνολό τους αλλά και τους τόκους του κρατικού χρέους! (2)

Όσον αφορά ώρα το πρωτογενές πλεόνασμα και τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, πρέπει να διακρίνουμε τις εξής περιπτώσεις:

α. Είναι στόχοι που στηρίζονται στο προαπαιτούμενο της αναδιαπραγμάτευσης με αίσιο τέλος, δηλαδή υπό τον όρο ότι θα συνεχιστεί η εξωτερική χρηματοδότηση από την τρόικα ή κάποιο άλλο όργανο των δανειστών. Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για πρωτογενές πλεόνασμα και ισοσκελισμένο προϋπολογισμό υπό τον όρο ότι η Ευρωζώνη και οι δανειστές θα δεχτούν «κούρεμα» ή αναδιάρθρωση του χρέους και αναστολή πληρωμής τόκων ή μείωση της δαπάνης για τόκους.

Εν προκειμένω όμως, οι δανειστές θα ζητήσουν ανταλλάγματα λιτότητας και μακροχρόνιου διεθνούς οικονομικού ελέγχου, που δεν μπορούν να είναι ούτε καν συζητήσιμα από την κυβέρνηση της Αριστεράς.

β. Αφορούν στο ενδεχόμενο να μην υπάρξει αίσιο τέλος στη διαπραγμάτευση και άρα να αναγκαστεί η κυβέρνηση της Αριστεράς να διαχειριστεί την έκτακτη συνθήκη της έλλειψης εξωτερικής χρηματοδότησης. Σε αυτή την περίπτωση, τίθεται ένα πρώτο ζήτημα: θα συνεχίσει η κυβέρνηση της Αριστεράς να πληρώνει τόκους του κρατικού χρέους ενώ έχει επέλθει ρήξη με τους δανειστές και έχει διακοπεί η εξωτερική χρηματοδότηση; Αν αυτό το ερώτημα απαντηθεί με το μόνο συμβατό με το στόχο ανατροπής της λιτότητας και αυτονόητο τρόπο, δηλαδή με παύση πληρωμών στους τόκους (και ακόμη περισσότερο στα χρεολύσια) του κρατικού χρέους, τότε το πρωτογενές ισοζύγιο δεν έχει νόημα, αφού είναι το ισοζύγιο χωρίς τους τόκους. Τότε, θα υπάρξει αναγκαστική ισοσκέλιση του προϋπολογισμού της Γενικής Κυβέρνησης, τουλάχιστον για τον πρώτο χρόνο, ας πούμε για τον πρώτο προϋπολογισμό που θα καταρτίσει και θα εκτελέσει η κυβέρνηση της Αριστεράς – με την αφαίρεση του τεράστιου κονδυλίου για τόκους του κρατικού χρέους (6,15 δισ. ευρώ το 2014 σε καθαρή ταμειακή βάση). (3)

Ο αναγκαστικά ισοσκελισμένος προϋπολογισμός σε συνθήκες διακοπής της εξωτερικής χρηματοδότησης είναι μια πολύ δύσκολη «άσκηση» και είναι κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα: σε αυτή την περίπτωση, είτε θα υπάρξει μια γρήγορη διαδικασία «κουρέματος» της ελληνικής αστικής τάξης και περάσματος του διαθέσιμου πλούτου στη δημόσια ιδιοκτησία ώστε να τεθεί στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών είτε θα έχουμε μια άλλη, ίσως και πιο δυσβάστακτη, εκδοχή πολιτικών σκληρής λιτότητας.

Σε κάθε περίπτωση, από τα συμφραζόμενα των δηλώσεων, συνεντεύξεων κ.λπ. των τριών κεντρικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που εξετάζουμε εδώ, προκύπτει ότι δεν μιλούν σε καμία περίπτωση για το δεύτερο ενδεχόμενο. Οι στόχοι για πρωτογενές πλεόνασμα και ισοσκελισμένο προϋπολογισμό τίθενται στο πλαίσιο της γραμμής για «αναδιαπραγμάτευση με αίσιο τέλος». Μιλάμε λοιπόν για πρωτογενές πλεόνασμα και ισοσκελισμένο προϋπολογισμό στη βάση ενός προγράμματος συμφωνημένου με την τρόικα. Εδώ τα ερωτήματα είναι αμείλικτα:

– Το παρόν μνημονιακό πρόγραμμα και οι δημοσιονομικοί στόχοι που ενσωματώνει δεν προβλέπουν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό μέχρι και το 2016. Όταν τα κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ «υπόσχονται» ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, σε ποια ανάγκη απαντάνε, σε ποιον απευθύνονται και σε ποιο χρονικό ορίζοντα θέτουν αυτό το στόχο;

– Το πρωτογενές πλεόνασμα του Σαμαρά έχει ενσωματώσει την κοινωνική καταστροφή, με τη μορφή της κατακρεούργησης των κοινωνικών δαπανών (συντάξεις και μισθοί στο δημόσιο τομέα, υγεία παιδεία, κοινωνικά επιδόματα) και μιας σκληρής ταξικής φοροεπιδρομής. Όταν ο Γ. Μηλιός λέει ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα πετύχει αμέσως πρωτογενές πλεόνασμα, πώς φαντάζεται ότι θα γίνει αυτό; Πατώντας πάνω στα τετελεσμένα των μνημονιακών πολιτικών; Ασφαλώς όχι. Επομένως, τι; Η πάταξη της φοροδιαφυγής και η μεταρρύθμιση του φορολογικού (εισοδηματικές κλίμακες, φορολογικοί συντελεστές κ.λπ.) ώστε να μοιραστούν διαφορετικά, υπέρ της εργασίας και εις βάρος του κεφαλαίου, τα φορολογικά βάρη μόνο με ένα τρόπο θα αυξήσει ουσιωδώς τα φορολογικά έσοδα: αν η φορολογική επιβάρυνση του κεφαλαίου (κέρδη, υψηλά εισοδήματα και μεγάλη ακίνητη περιουσία) είναι υψηλή και ταυτόχρονα όμως διατηρηθεί το μεγαλύτερο μέρος των μνημονιακών «κεκτημένων» της φοροεπιδρομής κατά των κατώτερων λαϊκών τάξεων. (4) Τέλος, το χτύπημα της φοροδιαφυγής των υψηλών εισοδημάτων και των κερδών θέλει χρόνο, είναι μεσοπρόθεσμης απόδοσης και δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα του πρώτου -τουλάχιστον- προϋπολογισμού της κυβέρνησης της Αριστεράς.

Σε κάθε περίπτωση το υποτιθέμενο «πλεόνασμα» στο ισοζύγιο φοροεπιβαρύνσεων – φοροελαφρύνσεων δεν πρόκειται να είναι τέτοιου ύψους ώστε να πετύχει το θαύμα της εξασφάλισης άμεσα (που σημαίνει από τον πρώτο προϋπολογισμό της κυβέρνησης της Αριστεράς) πρωτογενούς πλεονάσματος χωρίς συνέχιση των πολιτικών λιτότητας στο μεγαλύτερο εύρος τους.

– Το κυριότερο: αφού δεν μιλάμε για ρήξη με τους δανειστές και άρα αναγκαστικά ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, γιατί χρειάζονται οι υποσχέσεις για άμεσο πρωτογενές πλεόνασμα κ.λπ.; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δηλώνει ότι το πρωτογενές πλεόνασμα του Σαμαρά είναι «πέτσινο» και στηρίχτηκε σε κοινωνικά ερείπια;Γιατί αυτός ο ζήλος να διαβεβαιώσουμε ότι «εμείς θα τα καταφέρουμε καλύτερα από τον Σαμαρά και στο πρωτογενές πλεόνασμα;» Τόση… αποφασιστικότητα πια στη διαπραγμάτευση;..

Σε κάθε περίπτωση, δεν έχει νόημα σήμερα να μιλάμε για οτιδήποτε άλλο παρά για τα χαρακτηριστικά του πρώτου προϋπολογισμού της κυβέρνησης – στη διάρκεια αυτού του πρώτου χρόνου θα ξεκαθαριστούν όλα, και μόνο έτσι θα μπορούμε να μιλάμε για μεσοπρόθεσμα πλάνα. Όσοι τάζουν πρωτογενή πλεονάσματα και ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και υποτίθεται ότι έχουν ασκηθεί ιδιαιτέρως στις ποσοτικοποιήσεις και τα συναφή, δεν κάνουν μια περιγραφή των βασικών κατηγοριών δαπανών και εσόδων του προϋπολογισμού απ’ όπου θα προκύπτει πρωτογενές πλεόνασμα, για να μας πείσουν «πώς είναι» ένας προϋπολογισμός που ανατρέπει τη λιτότητα και ταυτόχρονα ανταποκρίνεται και στην απαίτηση για «συμφωνημένη λύση» με τους δανειστές; Και ας κάνουμε αυτή την «άσκηση» αρχίζοντας από τον προϋπολογισμό του 2015. Άλλωστε, είναι πολύ πιθανό να γίνουν εθνικές εκλογές μέχρι το φθινόπωρο, οπότε τον προϋπολογισμό του 2015 θα τον συντάξει η κυβέρνηση που πιθανότατα θα προκύψει ύστερα από εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ…

«Αξιο­πι­στία» του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος

Τι συ­μπέ­ρα­σμα βγαί­νει από τη δή­λω­ση Δρα­γα­σά­κη

«Τέλος, πρέ­πει να λά­βου­με υπόψη μας ότι το υφι­στά­με­νο τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα θα αρ­γή­σει να ορ­θο­πο­δή­σει. Το ανα­γνω­ρί­ζει εμ­μέ­σως και η τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δας, όταν στην τε­λευ­ταία Έκ­θε­σή της συ­ζη­τά το εν­δε­χό­με­νο μιας ανά­καμ­ψης που ίσως χρεια­σθεί να γίνει χωρίς επαρ­κή τρα­πε­ζι­κό δα­νει­σμό. Πρέ­πει λοι­πόν να προ­χω­ρή­σου­με άμεσα στη δη­μιουρ­γία μιας ανα­πτυ­ξια­κής επεν­δυ­τι­κής τρά­πε­ζας δη­μο­σί­ου συμ­φέ­ρο­ντος, όπως έκανε πρό­σφα­τα και η Γαλ­λία. Επί­σης πρέ­πει να με­λε­τή­σου­με και μη συμ­βα­τι­κά και εναλ­λα­κτι­κά μέσα χρη­μα­το­δό­τη­σης και δη­μιουρ­γί­ας ρευ­στό­τη­τας, και στο κρά­τος και στην ιδιω­τι­κή οι­κο­νο­μία».   

Ότι (με επιχείρημα μάλιστα ότι αυτό αναγνωρίζεται από την ΤτΕ, δηλαδή τον Προβόπουλο!) για τη χρηματοδότηση της οικονομίας θα πρέπει να φτιάξουμε άλλη δημόσια επενδυτική τράπεζα και να σκεφτούμε και «μη συμβατικά» μέσα χρηματοδότησης, γιατί… το υφιστάμενο τραπεζικό σύστημα θα αργήσει να ορθοποδήσει! Κι εμείς οι αφελείς που πιστεύαμε ότι θα εθνικοποιήσουμε με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο τις τράπεζες, για να λύσει ο ούτω εθνικοποιημένος τραπεζικός τομέας το πρόβλημα της χρηματοδότησης… Όσο για την επενδυτική τράπεζα δημοσίου συμφέροντος κατά το γαλλικό πρότυπο, ας γνωρίζουν οι αναγνώστες ότι πρόκειται για τη νεοφιλελεύθερη ιδέα κατ’ ουσίαν της δημιουργίας χρηματοδοτικών funds με τη συμμετοχή δημόσιων και ιδιωτικών κεφαλαίων, που στη συνέχεια μοχλεύονται με διάφορα χρηματοδοτικά «κόλπα»…

Αν πάντως η ιδέα είναι ότι οι τράπεζες θα περάσουν μεν υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο (έτσι τουλάχιστον λέει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ…), αλλά παρ’ όλα αυτά δεν θα είναι χρήσιμες για τη χρηματοδότηση της οικονομίας, τότε πρέπει να αναρωτηθούμε τα εξής:

Πρώτο, γιατί αν είναι έτσι να θέσουμε υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο τις τράπεζες; Μήπως για το λόγο που ο ίδιος ο Γ. Δραγασάκης έχει πει σε παλαιότερη συνέντευξή του;

«Τα 50 δισ. ευρώ που προβλέπεται να καταβληθούν για την ανακεφαλαιοποίηση και διάσωση του τραπεζικού συστήματος, με το έναν ή τον άλλον τρόπο, θα επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος και εξ αντικειμένου τίθεται θέμα για δημόσιο έλεγχο των τραπεζών. Πρέπει να συζητήσουμε τον τρόπο που θα γίνει ο δημόσιος έλεγχος, ώστε να αποφευχθούν φαινόμενα του παρελθόντος. Εμείς προκρίνουμε κάτι κοντά στο σουηδικό μοντέλο, όταν η χώρα κρατικοποίησε τις τράπεζες, τις τροφοδότησε με κεφάλαια, τις εξυγίανε, τις κατέστησε κερδοφόρες και τις πούλησε σε ιδιώτες». (5)

Αν υπάρχουν τέτοιες σκέψεις, τότε ναι, «δένουν» όλα: Εξηγείται το μυστήριο γιατί αφού θα θέσουμε υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο τις τράπεζες, χρειαζόμαστε παρ’ όλα αυτά νέες τράπεζες για τη χρηματοδότηση της οικονομίας. (6) «Κολλάει» επίσης μια χαρά με την υπόθεση της «συμφωνημένης λύσης» με τους δανειστές…

Συ­μπέ­ρα­σμα

Οι 4 αυτές θέσεις (1. Αναδιαπραγμάτευση με αίσιο τέλος και ευρωπαϊκό «σχέδιο Μάρσαλ» για την Ελλάδα, 2. Πρωτογενή πλεονάσματα και ισοσκελισμένος προϋπολογισμός, 3. Αποκατάσταση του αξιόχρεου του ελληνικού Δημοσίου και έξοδος στις αγορές, 4. «Αξιόπιστο» τραπεζικό σύστημα), που καθεμιά έχει θέση προαπαιτούμενου για την επόμενη, συγκροτούν μια συνεκτική αντίληψη ιστορικού συμβιβασμού με την Ευρωζώνη και το διεθνές σύστημα που είναι και ουτοπική και επικίνδυνη ταυτόχρονα. Το λιγότερο είναι ότι καταστρατηγούν τις αποφάσεις του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Το μείζον είναι ότι σκιαγραφούν μια γραμμή που οδηγεί κατευθείαν σε μια οδυνηρή ήττα. Πρέπει να δοθεί αποφασιστική μάχη ενάντια στις επικίνδυνες αυτές νέες ιδέες» και τη «μεγάλη αφήγηση» που συνθέτουν!

Ση­μειώ­σεις

(1) Μια πρόχειρη ματιά σε όλες τις εκθέσεις των διεθνών «οίκων» που αφορούν την αξιολόγηση των οικονομιών και την πιστοληπτική ικανότητα χωρών,
(2) Από τη μία τάζουμε «σκληρή διαπραγμάτευση» και «κούρεμα» χρέους και τόκων και από την άλλη διαβεβαιώνουμε ότι θα ισοσκελίσουμε τον προϋπολογισμό, ώστε να πληρώνουμε τους τόκους με τα δημόσια έσοδα!
(3) Μπορεί βέβαια η κυβέρνηση της Αριστεράς να αναζητήσει εξωτερικό δανεισμό εκτός τρόικας και Ευρωζώνης, αλλά τότε θα μπει αυτόματα στο παιχνίδι η επανέναρξη της αποπληρωμής του χρέους – δεν μπορείς να δανείζεσαι από κάποιους υποτιθέμενους «καλούς» των διεθνών αγορών ενώ ταυτόχρονα έχεις κάνει στάση πληρωμών στην αποπληρωμή των χρεών προς άλλους… Το λιγότερο, θα χρειαστεί να πληρώσεις σκληρές εξασφαλίσεις με τη μορφή πολύ υψηλών επιτοκίων.
(4) Και πάλι όμως, όλα αυτά έχουν ένα μεγάλο «άγνωστο Χ»: τις επιπτώσεις που θα έχει η ανάδειξη κυβέρνησης της Αριστεράς και μια ρήξη με τους δανειστές στους ρυθμούς ανάπτυξης και άρα στη φοροδοτική ικανότητα των επιχειρήσεων αλλά και των νοικοκυριών. Αλλά αυτό το ζήτημα εκφεύγει των ορίων αυτού του άρθρου.
(5) «Βήμα», 13 Μαΐου 2013
(6) Βεβαίως, τα νέα χρηματοδοτικά εργαλεία (θα μπορούσαν να) παραπέμπουν και στο ενδεχόμενο να μην υπάρξει «αναδιαπραγμάτευση με αίσιο τέλος», αλλά αυτό δεν μπορούμε αυτό θα το εξετάσουμε σε επόμενο κείμενο.