Για 2 σχεδόν μήνες οι Ινδιάνοι του Περού ξεσηκώθηκαν απέναντι στα σχέδια της δεξιάς κυβέρνησης του Άλαν Γκαρσία να παραχωρήσει το 70% του περουβιανού Αμαζονίου προς εκμετάλλευση σε πολυεθνικές εταιρίες πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Τα μέτρα
Η κυβέρνηση του Γκαρσία συνεχίζοντας τις πολιτικές του δικτάτορα Φουτζιμόρι και στα πλαίσια της διμερούς της συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου με τις ΗΠΑ προχώρησε στην ψήφιση νόμων που παραχωρούσαν προς εκμετάλλευση περιοχές του Αμαζονίου σε πολυεθνικές πετρελαίου και φυσικού αερίου. Οι νόμοι αυτοί ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τους ινδιάνους του Περού που ζουν κυρίως στον Αμαζόνιο και βλέπουν συνεχώς τη γη τους να καταστρέφεται.
Κινητοποιήσεις & σκληρή καταστολή
Από τις αρχές του περασμένου Απρίλη οι 65 ιθαγενικές κοινότητες του Αμαζονίου (που αριθμούν περίπου 400000 ινδιάνους) κήρυξαν εξέγερση ενάντια στην κυβέρνηση αποκλείοντας τους δρόμους γύρω από τις περιοχές του Αμαζονίου και μην επιτρέποντας στις εταιρείες να περάσουν.
Στις 8 Μαΐου η κυβέρνηση κήρυξε τις περιοχές των Ινδιάνων σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έστειλε το στρατό και την αστυνομία να καταστείλουν την εξέγερση. Η καταστολή ήταν πολύ σκληρή με τις κρατικές δυνάμεις να πυροβολούν στο ψαχνό και ελικόπτερα να βομβαρδίζουν με δακρυγόνα ολόκληρα χωριά. Η κυβέρνηση μιλά για 34 νεκρούς αλλά οι ιθαγενείς και διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων μιλούν για πάνω από 100 νεκρούς και πολλούς εξαφανισμένους. Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα ότι πολλά πτώματα Ινδιάνων πετάχτηκαν από το στρατό στα ποτάμια για να μην βρεθούν. Επιπλέον η κυβέρνηση εξέδωσε εντάλματα σύλληψης για πολλούς από τους ηγέτες των Ινδιάνων με αποτέλεσμα ο πρόεδρος των ιθαγενών του Περού, Αλμπέρτο Πισάνγκο, που κυνηγήθηκε ως υπαίτιος των ταραχών να ζητήσει πολιτικό άσυλο στην πρεσβεία της Νικαράγουα.
Σαν αποτέλεσμα της σκληρής καταστολής των ιθαγενών ο πρόεδρος της Βολιβίας (ο πρώτος ιθαγενής πρόεδρος στη Λατ. Αμερική) Εβο Μοράλες κατηγόρησε την κυβέρνηση Γκαρσία για γενοκτονία των ινδιάνων. Η απάντηση του Γκαρσία ήταν να κατηγορήσει τη Βολιβία ότι υποκινεί την εξέγερση.
Λαϊκή συμπαράσταση
Οι Ινδιάνοι του Αμαζονίου όμως δεν ήταν μόνοι στον αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση αλλά είχαν και τη συμπαράσταση του πληθυσμού των πόλεων. Τόσο οι εργαζόμενοι με απεργίες όσο και η νεολαία με μεγάλες διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα Λίμα και σε άλλες πόλεις έδειξαν την αλληλεγγύη τους στους εξεγερμένους ιθαγενείς. Και αυτές οι κινητοποιήσεις αντιμετωπίστηκαν με βίαιη καταστολή από την κυβέρνηση.
Το Περού είναι μια χώρα με τεράστια κοινωνική ανισότητα ανάμεσα στους πλούσιους, (κυρίως λευκούς που ζουν στην Λίμα) και τον υπόλοιπο πληθυσμό. Το 36% των κατοίκων βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, τα ποσοστά αναλφαβητισμού είναι τεράστια ενώ ο φυσικός πλούτος της χώρας (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, μέταλλα) αλλά και βασικά είδη πρώτης ανάγκης όπως το νερό χαρίζονται σε πολυεθνικές για το κέρδος. Έτσι λοιπόν οι νέοι νόμοι για καταστροφή του Αμαζονίου αποτέλεσαν αφορμή για να εκφραστεί η γενικότερη κοινωνική δυσαρέσκεια.
Νίκη
Παρά τη σκληρή καταστολή της κυβέρνησης ο αγώνας των Ινδιάνων προκάλεσε τεράστιους τριγμούς στην κυβέρνηση και οδήγησε σε παραίτηση την υπουργό εσωτερικών, ενώ και ο πρωθυπουργός Γιεχούντε Σιμόν ανακοίνωσε στις 16/6 ότι θα επιχειρήσει να πείσει το Κογκρέσο να ανακαλέσει τα προεδρικά διατάγματα αλλά και τους νόμους, που παραχωρούν περιοχές της ζούγκλας σε εταιρίες, και στη συνέχεια θα παραιτηθεί. Μετά απ? όλα αυτά το κογκρέσο της χώρας αναγκάστηκε να ανακαλέσει τους νόμους που οδήγησαν τους ινδιάνους σε εξέγερση.
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι η Λατ. Αμερική παραμένει μια ήπειρος σε επαναστατικό αναβρασμό και ότι οι κινητοποιήσεις των μαζών της ηπείρου μπορούν να σταματήσουν τόσο τις ντόπιες κυβερνήσεις όσο και τα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Προς το παρόν η ζούγκλα στο Περού σώθηκε χάρη στον αγώνα των ιθαγενών αυτό όμως δεν είναι το τέλος των αγώνων. Στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από το να ανατραπούν συνολικά οι πολιτικές που ξεζουμίζουν ολόκληρη την Λατ. Αμερική και τους κατοίκους της και μαζί με τις πολιτικές αυτοί που τις εφαρμόζουν, οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου.
Δημήτρης Πανταζόπουλος
