Με αφορμή τη συμπλήρωση των 11 ετών από τη φασιστική δολοφονία του Παύλου Φύσσα από την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, το Eteron – Ινστιτούτο για την Έρευνα και την Κοινωνική Αλλαγή δημοσίευσε ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας μισής ώρας.
Ο τίτλος του Ντοκιμαντέρ είναι «Παύλος Φύσσας | Ελεύθερο Πνεύμα». Το ντοκιμαντέρ αποτελείται από συνεντεύξεις της μητέρας του Παύλου Φύσσα, Μάγδα Φύσσα, του κολλητού του φίλου, Θανάση Περράκη – Tiny Jackal, του Διευθυντή του «Σημείο για την αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς», Κωστή Παπαϊωάννου και του Δικηγόρου της Πολιτικής Αγωγής των Αιγυπτίων αλιεργατών, Θανάση Καμπαγιάννη.
Η Μάγδα Φύσσα αναφέρει χαρακτηρίστηκα τα εξής: «11 χρόνια το ίδιο μήνυμα στέλνουμε και κάθε φορά το ίδιο πράγμα λέμε. Εμείς διαλέξαμε αυτό τον δρόμο για να τιμήσουμε τον Παύλο και τους νεκρούς μας γενικότερα. Τον δρόμο της θύμησης, της μνήμης, να μην ξεχάσουμε. Όχι την βία. Θα ήθελα να δω κάποια στιγμή, πριν φύγω, ότι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έχει καταλάβει, τι σημαίνει φασισμός».
Ο Θανάσης – Tiny Jackals μας προτρέπει να μην ξεχνάμε, πως «είμαστε εμείς εδώ και θα είμαστε πάντα σε αυτές εδώ τις γειτονιές και θα προασπιζόμαστε τους αγωνιστές, τις αγωνίστριές, όλους τους ανθρώπους και είμαστε εδώ και θα είμαστε όλοι μαζί χέρι-χέρι, ένα τοίχος πάντα απέναντι στον φασισμό».
Ο Κωστής Παπαϊωάννου αναφέρεται σύντομα στη δράση της Χρυσής Αυγής πριν τη δολοφονία του Φύσσα. Επίσης εξηγεί πως ο θάνατος του Φύσσα «με τον τρόπο που έγινε συμπυκνώνει όλα όσα είχαμε ζήσει το προηγούμενο διάστημα και όλα όσα αρνείτο να δει η ελληνική πολιτεία, δηλαδή ότι είχαμε οργανωμένο ρατσιστικό έγκλημα στη χώρα, ότι είχαμε επιθέσεις εναντίον μεταναστών αλλά και εναντίον Ελλήνων. Κατά την γνώμη είναι αρκετά συμβολικό, δείχνει πολλά πράγματα και για την κοινή γνώμη και για τους θεσμούς της οργανωμένης πολιτείας, χρειάστηκε να υπάρξει νεκρός Έλληνας για κινητοποιηθούν απέναντι σε ένα φαινόμενο που είχε δείξει τα δόντια έτσι και αλλιώς».
Ο Θανάσης Καμπαγιαννης μιλάει για τη φάση στην οποία βρίσκεται σήμερα η δίκη της Χρυσής Αυγής σε δεύτερο βαθμό. Αναφέρει, πως μια δικαστική απόφαση δεν είναι από μόνη της ικανή να αντιμετωπίσει συνολικά τους όρους που γεννάνε τις φασιστικές οργανώσεις και τη ρατσιστική και φασιστική βία, όσο και αν η ατιμωρησία της ήταν ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που την αναγεννούσε και την τροφοδοτούσε. Σήμερα έχουμε καινούργια φασιστικά μορφώματα, καινούργια ακροδεξιά κόμματα τα οποία βγαίνουν και αναγεννιούνται μέσα από την διάλυση της Χρυσής Αυγής. Επίσης, συμπεραίνει πως αυτή τη στιγμή «χρειάζεται να συζητήσουμε με πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους για το πως αντιμετωπίζεται η άκρα δεξιά, ιδιαίτερα για το πώς αντιμετωπίζεται ο ρατσισμός, που δυστυχώς δεν γεννιέται από τα άκρα αλλά γεννιέται από το κέντρο του πολιτικού συστήματος. Οι ίδιες οι κυβερνήσεις, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, με τον αντιπροσφυγικο τους λόγο και τις αντιμεταναστευτικες τους πρακτικές, τροφοδοτούν ρατσιστικές τάσεις και συμπεριφορές, τις οποίες στη συνέχεια τις αρπάζει και τις καρπώνεται η άκρα δεξιά, άρα χρειάζεται σήμερα να μιλήσουμε πολιτικά και ιδεολογικά ενάντια στην άκρα δεξιά, ενάντια στο ρατσισμό και τον φασισμό».
Το ντοκιμαντέρ είναι παράλληλα συναισθηματικό αλλά και ιδιαίτερα ενημερωτικό σχετικά με τη δράση της Χρυσής Αυγής πριν την καταδίκη της αλλά και τη δράση της άκρας δεξιάς σήμερα, στο σύντομο χρονικό διάστημα των 30 λεπτών.
Μας προτρέπει να ενημερωθούμε για την πορεία και τις δράσεις της ακροδεξιάς και να συνεχίσουμε να μαχόμαστε ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό, μέσα από τη μνήμη και όχι τη βία, όπως μας ενθυμίζει η Μάγδα Φύσσα.
Εμείς έχουμε τη θύμηση και την αγάπη στους νεκρούς μας, που μας ενεργοποιεί στην αντιφασιστική μας δράση. Οι φασίστες έχουν τη βία, ως μόνο μέσο δράσης.
Ας μην ξεχάσουμε ποτέ τον Παύλο Φύσσα, το ελεύθερο πνεύμα, την ελεύθερη καρδιά και το ελεύθερο μυαλό του. Άλλωστε αυτή ήταν η διαφορά του με τους δολοφόνους του. Ο Παύλος δρούσε για την ελευθερία και οι δολοφόνοι του με την βία.
11 χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τέσσερα μετά την ιστορική καταδίκη της ΧΑ ως εγκληματικής οργάνωσης, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι τη μάχη ενάντια στον φασισμό πρέπει να τη δώσουμε πρώτα και κύρια στους δρόμους, με μαζική συμμετοχή και οργάνωση της κοινωνίας!
