Βαγγέλης Κολτσίδης
πρόεδρος σωματείου εργαζομένων CYTA – Hellas
Από τον καιρό της ίδρυσης του πρώτου ελληνικού κράτους (1830) έχει ξεκινήσει μία διαρκής δανειοδότηση από το εξωτερικό μέχρι τις μέρες μας. Ένας φαύλος κύκλος ελλειμμάτων, μπαλωμάτων με δανεικά τα οποία δημιουργούν μεγαλύτερες τρύπες ακόμη και αυξάνουν τα δημόσια χρέη.
Αυξάνουν τα δημόσια χρέη γιατί αυξάνουν τα ιδιωτικά κέρδη των οικονομικών ελίτ και των διαφόρων αξιωματούχων[1] τα χρήματα είτε δεν φθάνουν ποτέ μέσω κοινωνικών δαπανών στα λαϊκά στρώματα είτε φτάνει ένα πολύ μικρό ποσοστό την ίδια ώρα που τους καλούν να πληρώσουν με νέους φόρους αυτά που δεν έλαβαν και ούτε πρόκειται να λάβουν όσο επικρατεί ο καπιταλισμός.
Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό που κατατίθεται στην Βουλή από τις εκάστοτε κυβερνήσεις προκύπτει ότι σαν λαός έχουμε πληρώσει για τόκους και χρεολύσια από το 1994 έως σήμερα 605 δις €,[2] ποσό διπλάσιο από το ελληνικό χρέος που έχει η χώρα αυτή τη στιγμή!
Το ίδιο αποδεικνύεται και στην αναζήτηση των αποδεκτών των μνημονιακών δανείων την περίοδο 2010 -2015.[3] Όπου με απλά Ελληνικά σώθηκαν οι τράπεζες (γαλλικές και γερμανικές κατά κύριο λόγο που κατείχαν τοξικά ομόλογα του ελληνικού δημοσίου) και ανακεφαλαιοποιήθηκαν οι Ελληνικές.
***
Πως συνδέονται όλα τα παραπάνω με τον πατριωτισμό και τον διεθνισμό;
Όπως έχει αναλυθεί και σε προηγούμενο άρθρο[4] ο πατριωτισμός, με βάση την τυπική ερμηνεία της λέξης, δεν είναι ισοδύναμο του εθνικισμού. Συνήθως όμως καταλήγει είτε σε συντηρητικό εθνικισμό είτε σε επεκτατικό εθνικισμό και σε φυλετικό ρατσισμό, φασισμό.
Για παράδειγμα το μίσος για ανθρώπους άλλων χωρών δεν είναι δείγμα πατριωτισμού αλλά εθνικισμού και ρατσισμού. Όμως ένας ρατσιστής πολύ σπάνια θα δηλώσει «ρατσιστής». Ένας φασίστας, επίσης. Θα προτιμήσουν να κρυφτούν πίσω από λέξεις όπως «πατριωτισμός» – πίσω από την «αγάπη τους για την πατρίδα».
Τελικά, ο πατριωτισμός φαίνεται μια αθώα λέξη (γιατί ποιος μπορεί να διαφωνήσει με το να αγαπά τον τόπο που γεννήθηκε και να υπερασπιστεί τον τόπο που ζει;) όμως από τη στιγμή που παίρνει πολιτική χροιά παύει να είναι αθώα. Γιατί, όταν ο πατριωτισμός μεταφράζεται σε πολιτικό ρεύμα, το κάνει για να απαντήσει σε κάποιον αντίπαλο. Ποιος είναι αυτός; Είναι όσοι δεν ανήκουν στην πατρίδα – οι «ξένοι», δηλαδή όσοι δεν ανήκουν στον «εθνικό» κορμό, είναι ο πρώτος αντίπαλος. Και στη συνέχεια όσοι ανήκουν μεν στον «εθνικό κορμό» αλλά θέλουν ισότητα με τους «ξένους», παλεύουν για ισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους ανεξάρτητα από φυλή, γλώσσα, χρώμα κοκ.
Ο αθώος «πατριωτισμός» μετατρέπεται έτσι σε επιθετική πολιτική που διχάζει τους εργαζομένους.
Η γραμμή που χωρίζει τον πατριωτισμό από τον εθνικισμό είναι λεπτή. Και η γραμμή που χωρίζει τον εθνικισμό από το ρατσισμό και στη συνέχεια από το φασισμό επίσης – όπως αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η δολοφονική φασιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής αποκαλεί τον εαυτό της «απλά» εθνικιστική.
Το πόσο επικίνδυνος είναι ο «πατριωτισμός» από την άλλη φαίνεται απλά και μόνο από το γεγονός ότι είναι το κύριο ιδεολογικό όπλο της άρχουσας τάξης.
Όλες οι πολιτικές που εφαρμόζονται ενάντια στους εργαζόμενους, που κτυπούν το βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματά τους, παντού σε όλο τον κόσμο, γίνονται στο όνομα των συμφερόντων της πατρίδας! Όταν ο Σαμαράς εφάρμοζε τα μνημόνια δάκρυζε μπροστά στις κάμερες γιατί το έκανε από την αγάπη του για την Ελλάδα.
***
Έτσι, στο όνομα της πατρίδας, του λαού και του έθνους, είδαμε να εφαρμόζονται το ένα μνημόνιο μετά το άλλο. Τι είδους «εθνική πολιτική» όμως είναι αυτή η οποία δένει τη χώρα στο άρμα της ΕΕ, την υποτάσσει στους περιβόητους «νόμους της αγοράς» και την μετατρέπει, ουσιαστικά, σε μια νέου τύπου αποικία;
Αφαιρούνται συνεχώς δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας, ξεπουλιέται ο εθνικός πλούτος, μετασχηματίζεται η δομή της οικονομίας όχι με βάση τις κοινωνικές μας ανάγκες αλλά τις ανάγκες του εξωτερικού εμπορίου της Γερμανίας και των άλλων ανεπτυγμένων χωρών (Γαλλία, Κίνα, Η.Π.Α., Μ. Βρετανία, κ.ο.κ).
Την ίδια ώρα όμως που υπάρχει παγκοσμιοποίηση για τις αγορές και το εμπόριο δεν υπάρχει παγκοσμιοποίηση της αλληλεγγύης, του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας και της ομότιμης σχέσης στις διάφορες ενώσεις και οργανισμούς.
Αυτό παρατηρείται γιατί μέσα στα ίδια έθνη–κράτη η «αγάπη για την πατρίδα» και ο «πατριωτισμός» έχουν εντελώς διαφορετικά νοήματα για διαφορετικές τάξεις.
Τα «πατριωτικά ιδανικά» τα προπαγανδίζουν οι κυβερνώντες και οι οικονομικοί τους αρωγοί που την ίδια στιγμή μετατρέπουν τη χώρα σε «αποικία» οι ίδιοι που παίρνουν αποφάσεις που πλήττουν τα συμφέροντα των πιο καταπιεσμένων και εξαθλιωμένων πολιτών τη στιγμή που μέσα από την κρίση και τις μνηνομιακές πολιτικές το πιο πλούσιο τμήμα του πληθυσμού πλουτίζει περισσότερο!
Στην πραγματικότητα αυτοί που βρίσκονται πίσω από την πατριωτική προπαγάνδα, δηλαδή η άρχουσα τάξη και τα μίντιά της, είναι οι τελευταίοι πατριώτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλοι αυτοί, με το που ξέσπασε η κρίση έβγαλαν τα λεφτά τους εκτός χώρας επιταχύνοντας και βαθαίνοντας την ύφεση.
Αφού όλοι είμαστε μια οικογένεια, έχουμε γεννηθεί στην ίδια χώρα, έχουμε τις ίδιες ρίζες γιατί δεν κάνει μία δωρεά το 1% των ομοεθνών μας που κατέχει το 56% του εγχώριου πλούτου[5] (ας μην εξετάσουμε εδώ τον τρόπο με τον οποίο καταφέρανε να πλουτίσουν…) προς του Έλληνες συμπολίτες τους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ή τους χιλιάδες άστεγους που βρίσκονται μόνο στην Αθήνα;
Η απάντηση είναι ότι στην πραγματικότητα το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα – κι αυτό αποτελεί κυριολεξία. Αλλά, «ταΐζει» με «πατριωτισμό» τα εργατικά και λαϊκά στρώματα για να αμβλύνει την ταξική τους συνείδηση και να τα κρατά υποταγμένα.
Κι αυτό, όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο για όλους μας.
***
Οι λαοί των διαφορετικών χωρών έχουν κοινά συμφέροντα μεταξύ τους και όχι διαφορές.
Όπως επίσης έχουν κοινό εχθρό: Το οικονομικό σύστημα και τους συντηρητές του. Τον καπιταλισμό και τους οικονομικούς ολιγάρχες με τις κυβερνήσεις που υπηρετούν τα συμφέροντά τους.
Ο διεθνισμός πάνω σε σοσιαλιστική βάση είναι ο μόνος δρόμος. Όταν λέμε διεθνισμό εννοούμε την συνεργασία των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων που ξεκινάει από το εθνικό επίπεδο αλλά ξεπερνά τα σύνορα και αγκαλιάζει τους εργαζόμενους κάθε διαφορετικού έθνους.
Εννοούμε τη συνεργασία όχι με τους αξιωματούχους και τις σημερινές πολιτικές ηγεσίες των κρατών αλλά για το χτίσιμο κοινών αγώνων, κοινών κινημάτων, κοινών διεθνών οργανώσεων και μαζικών επαναστατικών κομμάτων της Αριστεράς που να είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους με κοινούς σκοπούς και αντιλήψεις. Τα οποία θα δείχνουν τον δρόμο και τον τρόπο με τον οποίο θα ικανοποιήσουν τα συμφέροντα των καταπιεσμένων ανθρώπων, της τάξης των εργαζομένων, της αγροτικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων.
Για να σταματήσουν οι ρεφορμιστικές αυταπάτες, όπως αυτές που χαρακτήριζαν τον Τσίπρα, ότι με μικρές σταδιακές μεταρρυθμίσεις του κεφαλαιοκρατικού συστήματος μπορεί να υπάρξει προοπτική και καλυτέρευση της κοινωνίας.
Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που για να δουλεύει πρέπει κάποιος να εκμεταλλεύεται κάποιον άλλο. Σκοπός μας δεν πρέπει να είναι να γίνουμε εκμεταλλευτές ή να είμαστε αυτοί που υφίστανται την μικρότερη εκμετάλλευση.
Σκοπός μας πρέπει να είναι να σταματήσει να υπάρχει εκμετάλλευση. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να είμαστε διεθνιστές.
Ο «πατριωτισμός» και ο «εθνικισμός» είναι οι ιδεολογίες της άρχουσας τάξης. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν αγαπάμε τη χώρα μας! Σημαίνει όμως πως δεν υποτιμούμε τους άλλους λαούς! Σημαίνει πως ξεσκεπάζουμε την υποκρισία της άρχουσας ελιτ η οποία μας κάνει μαθήματα πατριωτισμού την ίδια στιγμή που ξεπουλάει τα πάντα και η μόνη πατρίδα που έχει είναι ο πλούτος και τα κέρδη της.
Ο διεθνισμός είναι η ιδεολογία της τάξης των εργαζομένων, για να μπορέσει αυτή να απελευθερωθεί από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και να πετύχει μια κοινωνία δικαιοσύνης, ισότητας, δημοκρατίας, κι ελευθερίας.
________________
