Της Χριστίνας Ζιάκκα
Οι εργαζόμενοι και πλατιά κομμάτια της κοινωνίας, στο βαθμό που δεν τους προσφέρεται μια εναλλακτική πρόταση για να δώσουν –γιατί αυτοί και μόνο μπορούν να δώσουν- ένα «τέλος» στο δικομματισμό και στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τότε θα καταφύγουν στην παλιά και γνωστή μέθοδο του «μικρότερου κακού». Θα αναζητήσουν έστω και μια μικρή ανακούφιση και θα πιαστούν από κάθε εξαγγελία που τους υπόσχεται κάτι τέτοιο. Και αυτή ακριβώς είναι η τακτική του ΠΑΣΟΚ.
Εξάγγειλαν αλλαγές στην φορολογική πολιτική (επαναφορά φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας, φορολόγηση μερισμάτων από μετοχές, φορολόγηση κερδών από χρηματιστήριο, φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας κ.λ.π.), θεσμοθέτηση επιδόματος θέρμανσης, μείωση των τιμολογίων των ΔΕΚΟ, έλεγχο των τιμών, αυξημένες δαπάνες στην παιδεία, κατάργηση των προγραμμάτων stage κ.λ.π.
Κάποιοι αναλυτές έβαλαν τίτλο σ’ αυτές τις εξαγγελίες «τα παίρνει από τους πλούσιους, τα δίνει στους φτωχούς»… Είναι όμως έτσι; Οι «Ρομπέν των καπιταλιστών» άλλαξαν ξαφνικά και έγιναν «Ρομπέν των φτωχών»; Καθόλου. Κατά τα λεγόμενα του ίδιου του Γ.Παπανδρέου, ο μειωμένος συντελεστής φόρου 25% (από 35% που ήταν) στο μεγάλο κεφάλαιο που εισήγαγε η ΝΔ, όχι απλά θα παραμείνει, αλλά θα μειωθεί κι άλλο για τα κέρδη που θα επενδύονται! Η φορολόγηση της εκκλησίας θα αφορά μόνο την καθαρή επιχειρηματική δραστηριότητα και όχι αυτή που καλύπτεται πίσω από τις ταμπέλες φιλανθρωπικών οργανισμών (δες «Αλληλεγγύη»), άρα μηδέν στο πηλίκο! Αλλά ίσως η καλύτερη απάντηση σ’ αυτές τις εξαγγελίες είναι αυτό που έγραψε σε σχόλιο του ο Ν.Νικολάου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ «Μέσα στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης ο πλούτος, κύριε Παπανδρέου, μεταναστεύει με μία απλή πληκτρολόγηση στα κομπιούτερ». (16/9/2008).
Ως προς τις μειώσεις των τιμών των ΔΕΚΟ, η εξαγγελία είναι πραγματικά ανέξοδη, γιατί στο βαθμό που δεν βρίσκονται κάτω από κρατικό αλλά από ιδιωτικό έλεγχο, θα απαιτούνταν η επιστροφή τους στο δημόσιο και προφανώς το ΠΑΣΟΚ ούτε που σκέφτεται κάτι τέτοιο. Πως θα μπορούσε άλλωστε; Μήπως δεν ήταν αυτό που ξεκίνησε τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ. Ή μήπως δεν είναι το αντιπολιτευόμενο ΠΑΣΟΚ σήμερα που απέναντι στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, της Ο.Α., του ΟΣΕ, δεν λέει «ΟΧΙ», παρά ψελλίζει υποκριτικές διαμαρτυρίες περί αδιαφανών διαδικασιών…
Όσο για τις εξαγγελίες για τα stage και τους συμβασιούχους, χρειάστηκαν πράγματι πολύ θράσος, αφού το ΠΑΣΟΚ έβαλε την σφραγίδα του σ’ αυτά τα φαινόμενα. Για τις δε αυξημένες δαπάνες για υγεία-παιδεία, τι να πει κανείς, είναι η πιο κενή περιεχόμενου και την ίδια ώρα η πιο «must» εξαγγελία και των δύο μονομάχων.
Ας ξεχάσουμε όμως προς στιγμήν τα παραπάνω… Ας ξεχάσουμε τι έκανε το ΠΑΣΟΚ όντας 20 χρόνια στην εξουσία (τότε γιατί «δεν τα πήρε από τους πλούσιους»;;;)… Ας ξεχάσουμε τι δεν έκανε όταν ήταν στην αντιπολίτευση επί 5 χρόνια… Ας ξεχάσουμε ότι πουθενά δεν εξαγγέλλει αυξήσεις μισθών-συντάξεων ή την κατάργηση όλων των καταστροφικών νόμων της ΝΔ (ασφαλιστικό, πανεπιστήμια κ.λ.π.)… Κι ας αναρωτηθούμε: η εφαρμογή έστω και των μισών από τις υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ μπορεί να συμβεί χωρίς δραστική αναπροσαρμογή της οικονομικής πολιτικής; Κατηγορηματικά ΟΧΙ!
Η αναπροσαρμογή όμως δεν έχει κανένα άλλο νόημα εκτός από το ακόλουθο: αφαίρεση από τα κέρδη του κεφαλαίου, περικοπή των επιδοτήσεων, κατάργηση των φοροαπαλλαγών, χτύπημα των καρτέλ, διώξιμο των ιδιωτών από τις ΔΕΚΟ. Μπορεί να τα κάνει αυτά το ΠΑΣΟΚ; Μπορεί να πάει κόντρα σ’ αυτούς που προσκύνησε και υπηρετεί; Ούτε για αστείο!
