Του Χένρι Σίλκε, Lotta per il socialismo (CWI – Ιταλία)
Την Παρασκευή, 24 Οκτωβρίου, μια γενική στάση εργασίας, την οποία κάλεσαν και οι τρεις εργατικές Συνομοσπονδίες – CGIL, CISL και UIL – παρέλυσε ολόκληρη την Ιταλία.
Η 4ωρη αυτή στάση έγινε ενάντια στα αντεργατικά σχέδια του Μπερλουσκόνι για το συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας.
Μέχρι σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία των ιταλών εργαζομένων ανήκουν σ’ ένα δημόσιο ασφαλιστικό ταμείο, στο οποίο πληρώνουν τις εισφορές τους για 35 χρόνια και μόλις τα συμπληρώσουν παίρνουν σύνταξη. Με το νέο σύστημα του Μπερλουσκόνι θα πρέπει να δουλεύουν και να πληρώνουν για 40 χρόνια για να πάρουν σύνταξη. Θα δουλεύουν 5 χρόνια περισσότερα για να πάρουν την ίδια σύνταξη.
Η όλη κατάσταση θυμίζει ξανά το 1994, όταν 1.000.000 διαδηλωτές ανάτρεψαν την τότε κυβέρνηση συνασπισμού του Μπερλουσκόνι για το ίδια θέμα των συντάξεων.
Η απεργιακή στάση ξαπλώθηκε σ’ όλους τους τομείς της οικονομίας, έγιναν πάνω από 100 ξεχωριστές πορείες και υπολογίζεται ότι βγήκαν στους δρόμους περίπου 1.500.000 εργαζόμενοι, παρά τις καταρακτώδεις βροχές.
Πήραν μέρος το 95% των εργαζομένων στις δημόσιες μεταφορές, το 90% στον ηλεκτρισμό, το 85% των εκπαιδευτικών, το 80% των δημοσίων υπαλλήλων και τραπεζοϋπαλλήλων και το 70% των ταχυδρομικών.
Ακυρώθηκαν εκατοντάδες πτήσεις, το 95% των τρένων και το 100% των λεωφορείων, των τραμ και του μετρό δεν λειτούργησαν.
Κατά περιοχή, η Βενετία στο Βορρά, η Τοσκάνη στην κεντρική Ιταλία και η Πούγκλια στο κάτω μέρος της Ιταλίας, είχαν 90% συμμετοχή στην απεργία.
Όλες οι άλλες περιοχές είχαν συμμετοχή γύρω 80% (με μόνη εξαίρεση την Καλάμπρια που είχε 70%).
Οι βιομηχανικοί εργάτες πρωτοστάτησαν στην απεργία και στις διαδηλώσεις. Απέργησαν το 70% των εργατών της FIAT στο Μιραφιόρι και το 90% στο Τέρμινι Ιμερέσσε. Σ’ όλη την Ιταλία τα εργοστάσια παρέλυσαν και οι εργάτες βγήκαν στους δρόμους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το 70% των εργαζομένων στα McDonalds (ανοργάνωτοι νέοι και μετανάστες) πήραν μέρος στην απεργία.
Η μεγαλύτερη διαδήλωση, με βροχή, έγινε στο Μιλάνο με 200.000 εργαζόμενους.
Στη Μπολόνια, πάλι υπό βροχή, 70.000 συγκεντρώθηκαν να ακούσουν τον Επιφάνι, ηγέτη της CGIL. Ο οποίος όμως προκάλεσε απογοήτευση όταν είπε ότι η απεργία δεν ήταν πολιτική και ακόμα ότι το 1994 δεν ήτανε οι εργάτες που ανατρέψανε τον Μπελουσκόνι, αλλά η Λέγκα του Βορρά. Δεν τους είπε βέβαια ότι η αποχώρηση της Λέγκας από την κυβέρνηση ήταν αποτέλεσμα των μαζικών κινητοποιήσεων των εργαζομένων, ιδιαίτερα μάλιστα στον Βορρά.
Στην Ρώμη, οι διαδηλωτές έφτασαν τι 150.000. Βασικός ομιλητής ήταν ο ηγέτης της μετριοπαθούς Συνομοσπονδίας της CIS. Μίλησαν επίσης ο Φασσίνο, ηγέτης των Δημοκρατών της Αριστεράς και ο Μπερτινότι της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης.
Στην Νάπολι, όπου βασικός ομιλητής ήτανε ο ηγέτης της μετριοπαθούς UIL, παρ’ ολίγο να γίνουν επεισόδια στη συγκέντρωση. Πολλοί εργάτες, που δεν ξέχασαν πως αυτή η Συνομοσπονδία ξεπούλησε τον αγώνα για την υπεράσπιση του άρθρου 18 του Εργατικού Κώδικα, που προστατεύει τους εργάτες από τις απολύσεις, τον ξεφώνισαν άγρια.
Επίσης, έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις στο Τορίνο, την Γένοβα και την Φλωρεντία (από 70.000 στην κάθε μία). Στην Σικελία βγήκαν στους δρόμους 100.000 εργαζόμενοι.
