Στην προκήρυξη 24ωρης πανελλαδικής απεργίας προχώρησε η ΟΤΟΕ (Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδας), καθώς η τριμερής συνάντηση ΟΤΟΕ-Τράπεζας Πειραιώς-Υπουργείου Εργασίας για το θέμα των μαζικών απολύσεων κατέληξε άκαρπη. Το Υπουργείο Εργασίας, δηλαδή η κυβέρνηση, «νίπτει τας χείρας του» δίνοντας έτσι το πράσινο φως στους τραπεζίτες να προχωρήσουν τα σχέδιά τους. Ταυτόχρονα, η διοίκηση της Πειραιώς δείχνει τα δόντια της και επιμένει στην απόφασή της. Μάλιστα, σύμφωνα με καταγγελίες εργαζομένων, στελέχη της Τράπεζας καλλιεργούν κλίμα εκφοβισμού των εργαζομένων προκειμένου να μην υπάρξει συμμετοχή στην απεργία της Τετάρτης.
***
Η μάχη που έχουμε μπροστά μας είναι κρίσιμη. Αν η Πειραιώς υλοποιήσει τα σχέδιά της, αυτό ενδεχομένως ανοίξει την όρεξη και στους υπόλοιπους τραπεζίτες. Για αυτό η συμμετοχή πρέπει να είναι μαζική, το ίδιο και η συγκέντρωση που έχει καλεστεί την ημέρα της απεργίας στις 13:00 έξω από το Υπουργείο Εργασίας.
Παρόλα αυτά, όλοι καταλαβαίνουν πως μια 24ωρη απεργία δεν αρκεί για να οδηγήσει σε υποχώρηση τις αρπακτικές διοικήσεις των τραπεζών. Απαιτείται προσεκτικά μελετημένο σχέδιο αγώνα, που να επενδύει στην κλιμάκωση, τον συντονισμό και τη συμμετοχή της βάσης. Ο κλάδος των τραπεζοϋπαλλήλων έχει πολύ μεγάλη δύναμη στα χέρια του, και με μαζικές και μαχητικές απεργίες μπορεί να παραλύσει την οικονομία μέσα σε μερικές μέρες! Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να δώσει το έναυσμα έτσι ώστε και άλλοι κλάδοι εργαζομένων να βγουν σε κινητοποιήσεις.
Την ημέρα της απεργίας είναι σημαντικό να πραγματοποιηθούν συγκεντρώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις -και όχι μόνο στην Αθήνα- που να συνδυαστούν με αποκλεισμούς νευραλγικών χώρων των τραπεζών αλλά και συνελεύσεις εργαζομένων, όπου να συζητηθεί το θέμα της συνέχισης/κλιμάκωσης του αγώνα. Δυστυχώς οι ηγεσίες των συνδικάτων του τραπεζικού τομέα δεν μπαίνουν μπροστά να οργανώσουν με αυτό τον τρόπο τον αγώνα, παρά μόνο αρκούνται σε καλέσματα απεργιών όταν η πίεση πάνω τους είναι μεγάλη. Κατά συνέπεια, χρειάζεται ένα μέτωπο των αριστερών παρατάξεων, των μαχητικών ανθρώπων της βάσης και κάθε εργαζόμενου που θέλει να παλέψει, να προσπαθήσουν να οργανώσουν με ένα ουσιαστικό τρόπο τον αγώνα.
***
Σ’ έναν τόσο κρίσιμο αγώνα δεν χωράνε αποκλεισμοί. Στα συνδικαλιστικά αιτήματα πρέπει να συμπεριληφθεί και η ανάκληση των απολύσεων των ενοικιαζόμενων εργαζομένων στην Εθνική. Είναι οι πιο ευάλωτοι εργαζόμενοι-ες του κλάδου και τους θέλουμε μαζί μας σε κοινή μάχη.
Τέλος, οι εργατικοί αγώνες και κυρίως οι ήττες στα χρόνια των μνημονίων έχουν αναδείξει ακόμα ένα στοιχείο. Κανένας κλάδος -όσο δυνατός και οργανωμένος κι αν είναι- δεν μπορεί να κερδίσει μόνος του. Η συντεχνιακή λογική αποτελεί ένα πολύ μεγάλο εμπόδιο που πρέπει άμεσα να υπερβούμε. Ο συντονισμός με άλλους κλάδους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις αλλά και το άνοιγμα στην κοινωνία, που κι αυτή στενάζει κάτω από τις πολιτικές των τραπεζιτών και της κυβέρνησης, πρέπει να αποτελέσουν προτεραιότητα για το συνδικαλιστικό κίνημα των τραπεζοϋπαλλήλων.
