Ρεπορτάζ από το «Ξ»
Από τα τέλη Μαρτίου, περισσότεροι από 15.500 πρόσφυγες θα βρεθούν σταδιακά στο δρόμο καθώς η κυβέρνηση αποφάσισε να τους πετάξει εκτός των καμπ καθώς και εκτός των διαμερισμάτων όπου φιλοξενείται ένα τμήμα των πιο ευάλωτων ανθρώπων (καρκινοπαθείς, οικογένειες με μωρά, ανάπηροι, κα). Παράλληλα στους συγκεκριμένους πρόσφυγες θα κοπεί και η πενιχρή μηνιαία οικονομική βοήθεια που χορηγεί ο ΟΗΕ (και όχι η Ελληνική κυβέρνηση, όπως λανθασμένα πιστεύεται) ύψους 90-330 ευρώ (ανάλογα με το μέγεθος της οικογένειας). Οι πρόσφυγες που θα μείνουν άστεγοι είναι αυτοί στους οποίους το προσφυγικό καθεστώς έχει επίσημα αναγνωριστεί, τους έχει χορηγηθεί ΑΜΚΑ και ΑΦΜ και έχουν συμπληρώσει 19 μήνες παραμονής σε καμπ ή σε διαμέρισμα. Με «εφόδια» λοιπόν την κάρτα ασύλου, το ΑΜΚΑ και το ΑΦΜ, καλούνται να βρουν δουλειά, να νοικιάσουν σπίτι και να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. [1,2]
Μιλάμε για ανθρώπους που προέρχονται από χώρες με πόλεμο, βασανισμένους, με άπειρα σωματικά και ψυχολογικά προβλήματα, που δεν γνωρίζουν τη γλώσσα, δεν έχει γίνει καμία διαδικασία ένταξής τους και σίγουρα δεν θα είναι καθόλου εύκολο να βρουν εργασία, σε μια χώρα την οποία ακόμα και οι παλαιότεροι μετανάστες, αλλά και Έλληνες εγκαταλείπουν για να βρουν αλλού δουλειά – μέσα στα χρόνια των Μνημονίων πάνω από 600.000 Έλληνες εγκατέλειψαν τη χώρα για να εργαστούν στο εξωτερικό [3].
Τους πετάνε στο δρόμο
Κάποιοι από τους πρόσφυγες έχοντας πλέον την κάρτα ασύλου θα καταφέρουν να ταξιδέψουν σε άλλες χώρες. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως θα αναγκαστεί να ζήσει στην Ελλάδα για πολλά χρόνια. Οι δρόμοι και τα πάρκα θα γίνουν το σπίτι των νέων εξαθλιωμένων, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλειά τους και την υγεία τους, οι στρατιές των ανέργων θα πληθύνουν, ενώ όσοι βρουν κάποια δουλειά θα αποτελέσουν αντικείμενο σκληρής εκμετάλλευσης και εξαιρετικά φτηνό εργατικό δυναμικό στα πλαίσια της ερχόμενης «ανάπτυξης». Οι πιο άτυχοι θα πέσουν στα νύχια των κυκλωμάτων διακίνησης παιδιών, γυναικών και γενικά εγκληματικών δραστηριοτήτων.
Αυτό το μέλλον καλούνται να το αναγγείλουν στους πρόσφυγες οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ που εργάζονται στα προγράμματα στέγασης. Αυτοί θα κληθούν τελικά να επιβλέψουν και τις διαδικασίες έξωσης.
Σοκαρισμένοι από τις αποφάσεις και αλληλέγγυοι με τους πρόσφυγες πολλοί εργαζόμενοι σε προγράμματα στέγασης δηλώνουν με δημόσιες ανακοινώσεις τους ότι αρνούνται να συμμετέχουν σε αυτή την απάνθρωπη διαδικασία. Ήδη έχουν δημοσιοποιηθεί κείμενα εργαζομένων στη ΜΚΟ ΝΟΣΤΟΣ, στο δήμο Αθήνας, στη ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ και αλλού, που αρνούνται να γίνουν συνεργοί σε αυτό το έγκλημα.
Ανάγκη για κοινό αγώνα εργαζομένων – προσφύγων
Σήμερα είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ, να φτιαχτεί ένα κοινό κίνημα προσφύγων και εργαζομένων στις ΜΚΟ. Να παλέψει ενάντια στις εξώσεις, αλλά και για ανθρώπινες συνθήκες διαμονής για όλους τους πρόσφυγες – πολλά από τα διαμερίσματα και ασύγκριτα περισσότερο τα καμπ απέχουν πολύ από αυτό. Σε μερικούς καταυλισμούς η κατάσταση είναι τόσο τραγική όπου ακόμα και εξάχρονα παιδιά σκέφτονται την αυτοκτονία![4]
Παράλληλα πρέπει να μπει τέρμα στην πανάκριβη και αδιαφανή διαχείριση του προσφυγικού από τις διοικήσεις των ΜΚΟ. Οι ΜΚΟ ανέλαβαν την «διαχείριση» του προσφυγικού με απόφαση που έλαβαν ΕΕ και ελληνική κυβέρνηση. Πρέπει να γίνει έλεγχος των κονδυλίων που έχουν δαπανηθεί μέχρι σήμερα και να αποδοθούν ευθύνες όπου διαπιστωθεί κακοδιαχείριση.
Η διαχείριση των προσφυγών ροών πρέπει να περάσει στην ευθύνη ενός δημόσιου φορέα ο οποίος θα προσλάβει και θα αξιοποιήσει τους εργαζόμενους των ΜΚΟ, καθώς αυτοί έχουν και την απαιτούμενη κατάρτιση και πολλή εμπειρία. Αυτός ο φορέας πρέπει να λειτουργεί με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο των δαπανών, γιατί μόνο έτσι θα εξασφαλιστεί η διοχέτευση των χρημάτων στις πραγματικές ανάγκες των προσφύγων. Παράλληλα με αυτό τον τρόπο θα σταματήσει η εκμετάλλευση και το άθλιο καθεστώς εργασίας των εργαζομένων που ισχύει σε πολλές ΜΚΟ.
Ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για όλους
Τα κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία στις ΜΚΟ οφείλουν άμεσα να οργανώσουν κινητοποιήσεις, στις οποίες να εμπλέξουν και τους ίδιους τους πρόσφυγες, με κύριο άμεσο αίτημα να μην πραγματοποιηθούν οι απαράδεκτες εξώσεις προσφύγων και να διασφαλιστούν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για όλους τους πρόσφυγες. Έναν τέτοιο αγώνα πρέπει να στηρίξει όλη η Αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα τόσο για λόγους αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες, όσο και γιατί οι εξώσεις χιλιάδων προσφύγων που θα βρεθούν ξαφνικά στους δρόμους θα αυξήσουν σ’ ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας τα ξενοφοβικά και ρατσιστικά αντανακλαστικά και θα ρίξουν νερό στο μύλο της ακροδεξιάς και των φασιστών.
