Ανταπόκριση από το ινδικό τμήμα της CWI, New Socialist Alternative (Νέα Σοσιαλιστική Εναλλακτική). Μετάφραση-επιμέλεια, Γιάννη Πιστιόλη
Η 48ωρη απεργία που έγινε στην Ινδία στις 21 και 22 Φλεβάρη, καλέστηκε από την JCTU, μια επιτροπή που περιλαμβάνει 11 κεντρικά συνδικάτα της Ινδίας.
Συνολικά συμμετείχαν πάνω από 100 εκατομμύρια εργαζόμενοι από όλη τη χώρα, ενάντια στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης. Αν και τα ΜΜΕ προσπάθησαν να υποβαθμίσουν την απεργία, σύμφωνα με την ASSOCHAM, την ένωση των Βιομηχάνων της Ινδίας, οι απώλειες από την απεργία έφτασαν τα 4,7 δις δολάρια.
Αυτή ήταν η τρίτη απεργία που καλείται από πέρυσι. Η πρώτη έγινε το Μάη του 2012, ενάντια στην αύξηση της τιμής του πετρελαίου, και η δεύτερη, το Σεπτέμβρη.
Η απεργία ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη σε περιοχές όπως το Νέο Δελχί και στις βιομηχανικές ζώνες των προαστίων του. Η απεργία επίσης ήταν μαζική σε περιοχές της Βόρειας Ινδίας, όπως η Παντζάμπ (Punjab), η Χαριάνα (Haryana) και η Ούταρ Πραντές (Uttar Pradesh). Στο οικονομικό κέντρο της Ινδίας, τη Βομβάη, το σύνολο του χρηματοπιστωτικού τομέα παρέλυσε από τη συμμετοχή των εργαζομένων του τραπεζικού και ασφαλιστικού κλάδου.
Ωστόσο, σε άλλες περιοχές κυριάρχησε η κρατική τρομοκρατία. Πχ στη Δυτική Βεγγάλη, η τρομοκρατία από την πλευρά της εργοδοσίας και του κράτους ήταν τόσο μεγάλη που οι δημόσιοι υπάλληλοι απειλήθηκαν με απόλυση, ενώ και καταστήματα παρέμειναν ανοιχτά με τη βία, καθώς μέλη του κυβερνώντος κόμματος στην περιοχή εξαπέλυσαν μεγάλη καταστολή απέναντι σε απεργούς και μέλη αριστερών κομμάτων.
Παρά το περιορισμένο πρόγραμμα των 10 σημείων του JCTU, η διάθεση της εργατικής τάξης στην Ινδία για αγώνα ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του κυβερνώντος UPA είναι πασιφανής. Αν και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν περιορισμένους στόχους και αιτήματα, και σε πολλές περιπτώσεις βαρύνονται με προδοσίες, η απεργία ανέδειξε το μεγάλο αναβρασμό που επικρατεί στη βάση των εργαζομένων.
Το κυβερνών UPA βρίσκεται αντιμέτωπο από τη μια με την επιβράδυνση της οικονομίας εξαιτίας της παγκόσμιας οικονομικής κατάστασης, και από την άλλη με τα κύματα απεργιών και αγώνων των εργαζομένων που αναμένονται με την ψήφιση του προϋπολογισμού τον ερχόμενο Μάρτη, που θα φέρει ακόμα περισσότερες περικοπές στο κράτος πρόνοιας.
Για να πετύχουν ωστόσο το στόχο τους οι κινητοποιήσεις που θα ακολουθήσουν, απαιτείται ουσιαστική αναδιοργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος, μιας και παρά τις 15 γενικές απεργίες που έχουν κηρυχτεί από το 1991, τόσο η Αριστερά, όσο και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν είναι διατεθειμένες να τραβήξουν τον αγώνα μέχρι τη νίκη.
Από την άλλη, οι εργαζόμενοι, η νεολαία και τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας δεν είναι διατεθειμένα να περιμένουν. Η επόμενη περίοδος μέχρι τις εκλογές του 2014 θα είναι περίοδος αγώνων ενάντια στις συνεχείς αυξήσεις των τιμών σε τρόφιμα, καύσιμα, στις περικοπές στα επιδόματα και στη μαζική ανεργία.
