Με αφορμή τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις για το 2007 το ΠΑΜΕ καλεί σε συλλαλητήρια στις 8 Μάρτη και σε απεργία στις 29 Μάρτη.
Δεν είναι η 1η φορά που οι δυνάμεις του ΚΚΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα επιλέγουν να καλέσουν μόνοι τους απεργιακές κινητοποιήσεις. Αυτή η πολιτική δεν είναι τίποτα άλλο από την κορύφωση της λογικής των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και πορειών που διασπούν το εργατικό κίνημα.
Ασφαλώς ένα μεγάλο μέρος της κριτικής που κάνει η ηγεσία του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ στην ηγεσία της ΓΣΕΕ είναι σωστό. Κατ’ αρχήν στο γεγονός ότι οι κλαδικές συμβάσεις αποτελούν αντικείμενο μάχης για τους εργαζόμενους ειδικά μετά τις πενιχρές αυξήσεις που συμφώνησε η ΓΣΕΕ στην ΕΣΣΕ (Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας). Είναι επίσης αλήθεια ότι η πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, όπως και της προηγούμενης του ΠΑΣΟΚ, έχει στόχο να μην αφήσει τίποτα όρθιο από τις κατακτήσεις των εργαζομένων από τη μια και, από την άλλη ότι, οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ επί της ουσίας δέχονται αυτήν την πολιτική με «κατεβασμένα τα χέρια».
Όλα όμως τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά διαπίστωση που δεν την κάνουν απλά τα στελέχη του ΚΚΕ αλλά η πλειοψηφία των εργαζομένων που ζει στο πετσί της την κυβερνητική πολιτική.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η διαπίστωση αυτής της πραγματικότητας αλλά πως την αντιπαλεύουμε.
* Τακτική διάσπασης του κινήματος
Στην κατεύθυνση αυτή λοιπόν η ηγεσία του ΚΚΕ έχει διαλέξει τον εύκολο αλλά συνάμα επικίνδυνο δρόμο της διάσπασης.
Γιατί είναι πραγματικά εύκολο για ένα κόμμα όπως το ΚΚΕ να κινητοποιεί τα μέλη του κάθε τόσο και έτσι να διακηρύττει ότι έδωσε τη μάχη σε αντίθεση με την υπόλοιπη ηγεσία της ΓΣΕΕ. Το ερώτημα όμως είναι, φέρνουν αποτελέσματα για το εργατικό κίνημα αυτές οι τακτικές; Και ακόμα, πείθουν τους υπόλοιπους εργαζόμενους για τη σωστή στάση του ΚΚΕ; Η απάντηση είναι αρνητική και στα δύο.
Την ίδια στιγμή που αυτή η τακτική μπορεί να συσπειρώνει τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ διασπά το εργατικό κίνημα και έτσι, στο τέλος-τέλος, «βγάζει λάδι» τις ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ. Στα μάτια της πλατιάς μάζας των εργαζομένων το ΠΑΜΕ δεν είναι τίποτα άλλο από τις δυνάμεις του ΚΚΕ και οι συγκεντρώσεις του δεν είναι παρά κομματικές συγκεντρώσεις. Ιδιαίτερα καθώς οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ καλούνται σαν αντίβαρο στη ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ που όμως για τους εργαζόμενους είναι οι παραδοσιακές συνδικαλιστικές οργανώσεις στις οποίες ανήκουν παρά τα χάλια των ηγεσιών τους.
Πως αλλιώς άλλωστε μπορεί να εξηγηθεί ότι παρόλο που το ΚΚΕ ακολουθεί αυτήν την τακτική εδώ και 10 περίπου χρόνια στο ΠΑΜΕ εξακολουθούν να συσπειρώνονται μόνο τα μέλη του και τα σωματεία και οι ομοσπονδίες που παραδοσιακά ελέγχει το ΚΚΕ (και με όχι και τόσο δημοκρατικό τρόπο σε κάποιες περιπτώσεις – πχ εκλογές οικοδόμων);
* Και μαζί και μόνοι
Επιπλέον υπάρχει κι ένα ακόμα ερώτημα στο οποίο το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ δεν έχουν απάντηση. Είναι το γεγονός ότι όταν οι ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ καλούν κινητοποιήσεις που είναι μαζικές κι επιτυχημένες το ΠΑΜΕ αναγκάζεται να έρθει σε αυτές.
Άραγε σε αυτές τις περιπτώσεις η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ παύει να είναι ξεπουλημένη;
Η πραγματικότητα είναι λοιπόν ότι η ηγεσία του ΚΚΕ κατά κάποιο τρόπο βολεύεται με την απραξία της συνδικαλιστικής ηγεσίας για να εμφανίζεται αυτό σαν αντιπολίτευση. Έτσι δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει τα πράγματα στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος.
Αυτό το οδηγεί σε χτυπητές αντιφάσεις. Είναι χαρακτηριστική η στάση του ΠΑΜΕ στις κινητοποιήσεις των φοιτητών. Ενώ από τη μια εμφανίζεται να υποστηρίζει την ιδέα της Γενικής Απεργίας για την παιδεία (την οποία υιοθετεί πλατιά το φοιτητικό κίνημα) δεν κάνει τίποτα για να πιέσει τις ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ να καλέσουν απεργία για να μην «σπείρει αυταπάτες για το ΠΑΣΟΚ».
Στην πραγματικότητα δεν θέλει να καλέσουν οι ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ απεργία γιατί αν το κάνουν δεν θα μπορεί να λέει ότι δεν έκαναν!
* Η πάλη για αναγέννηση του κινήματος
Το τι θα έπρεπε να κάνει μία συνεπής αριστερή δύναμη στους χώρους δουλειάς (όπως λέει ότι είναι το ΠΑΜΕ) είναι ο δύσκολος δρόμος της αλλαγής των συσχετισμών και της αναγέννησης του συνδικαλιστικού κινήματος. Ο δρόμος αυτός περνά μέσα από την καθημερινή δράση στους χώρους δουλείας και την προσπάθεια για να κινητοποιούνται σε όλες τις μάχες όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι.
Αυτός ο δρόμος αναμφίβολα περιέχει σκληρή κριτική στην συνδικαλιστική ηγεσία (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ) για την απραξία της και τους συμβιβασμούς της αλλά σε καμία περίπτωση δεν παίρνει την πρωτοβουλία για τη διάσπαση του κινήματος.
Αντίθετα απαραίτητη προϋπόθεση για να «ακούσουν» οι εργαζόμενοι το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, είναι το τελευταίο να αποδείξει πως ενδιαφέρεται πραγματικά για την ενότητα του κινήματος. Γιατί και ο τελευταίος εργαζόμενος ξέρει πως χωρίς ενότητα στις γραμμές του κινήματος δεν μπορούν να κερδηθούν οι μάχες ενάντια στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.
Δημήτρης Πανταζόπουλος
__________________
